ตอนที่ 35 โชคชะตาบีบบังคับ

ท่ามกลางความเร่งรีบ

แมวเฒ่าลงจากรถพลางตรวจดูความเสียหายก่อนพบว่ามีหิมะหนาหลายชั้นเคลือบล้อหลังฝั่งขวาอยู่

“ทำไมต้องมีปัญหาตอนรีบทุกครั้งเลยวะ!”

แมวเฒ่าตะคอกอย่างหัวเสียขณะควานหาไฟฉายในรถ เขานั่งลงส่องดูล้อที่ถูกหิมะห่อหนาจนไม่ติดพื้น

เมื่อสำรวจอย่างถี่ถ้วนแล้ว แมวเฒ่าก็รีบไปท้ายรถพลางดึงลวดที่ล็อกล้ออะไหล่ออกสุดกำลัง ใช้เวลาสักพัก กว่าจะสามารถแกะมันออกได้ ถึงกระนั้น…ด้วยสภาพอากาศอันหนาวเย็นทำให้ล้ออะไหล่ถูกแช่แข็ง เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีดันจนกว่ามันจะหลุด

“เอี๊ยด…เอี๊ยด!”

เสียงเสียดสีขณะดันล้อสะท้อนไปทั่วบริเวณ หลังขย่มอยู่นาน…ในที่สุดล้ออะไหล่ก็หลุด แต่ตะขอสามเหลี่ยมที่ยึดล้อกับโซ่ไว้กลับฟาดเข้าต้นขาแมวเฒ่าจนเกิดแผลลึกยาว เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดเต็มพื้น!

แมวเฒ่ากัดฟันมองแผลที่ต้นขาอย่างอดทน ด้วยไม่อยากเสียเวลา เขาจึงรีบเปลี่ยนล้ออะไหล่ทันทีก่อนจะกลับขึ้นรถ

“พระพุทธเจ้า พระแม่มารี พระเยซู…พระอะไรก็ได้ช่วยลูกด้วย ขอให้ไปได้ทีเถอะ!” แมวเฒ่าบ่นอย่างกระวนกระวาย เขาสูดหายใจพลันปล่อยคลัตช์พร้อมเหยียบคันเร่ง

“ไปเลยลูกพ่อ!”

แมวเฒ่าตะโกนลั่นและเหยียบคันเร่ง

“บรืน!”

เครื่องยนต์แผดเสียงลั่นและกระตุกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกหลังไม่มีหิมะเกาะล้อแล้ว

แมวเฒ่าหมุนพวงมาลัยจนได้องศาพลางเหยียบคันเร่งอีกครั้งเพื่อเร่งความเร็วยานพาหนะ

…

บริเวณนอกเมือง ฉีหลินหยุดวิ่งพลางหายใจหอบเหนื่อย เขาล้วงโทรศัพท์ต่อสายหาแมวเฒ่า

“เฮ้ นายถึงไหนแล้ว?”

“รถฉันแม่งติดหิมะ เพิ่งจัดการเสร็จเมื่อกี้ กำลังจะเข้าเขตเมืองแล้ว” แมวเฒ่าบ่น

ฉีหลินชะงัก เขาเร่งแมวเฒ่าอย่างกระวนกระวายด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “รีบหน่อย นายต้องรีบไปที่สถานีรถไฟให้เร็วที่สุด!”

“รู้แล้วๆ”

“ฉันก็กำลังรีบไป ไว้ค่อยคุยกัน”

“เออ”

หลังวางสาย ฉีหลินก็รีบมุ่งหน้าไปสถานีรถไฟสายเหนือทันที

…

ยี่สิบนาทีต่อมา

“เอี๊ยด!”

รถแมวเฒ่าเบรกอย่างแรงเมื่อมาถึงสถานีรถไฟสายเหนือ เขาลงจากรถล็อกประตูก่อนออกตามหาสองแม่ลูกทั้งที่ขายังเต็มไปด้วยเลือด

“ฉียู่…ฉียู่…”

หลังมองหาสักพักไม่เจอ แมวเฒ่าจึงเริ่มตะโกนเรียก

ตรงโถงทางเดินใต้ดิน หญิงชราเดินขึ้นบันไดมาอย่างทุลักทุเลก่อนตะโกนตอบรับแมวเฒ่า “ทางนี้!”

แมวเฒ่าหันมองต้นเสียงทันทีก่อนจะพบว่าเป็นแม่ของฉีหลิน เขารีบวิ่งไปด้วยสีหน้าเป็นมิตร “คุณน้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? แล้วฉียู่อยู่ไหน?”

“เธอก็รอคุณอยู่…ไม่เห็นเธอเหรอ?” หญิงชราตอบกลับ

แมวเฒ่าตกตะลึง “ไม่เห็นครับ”

“ฉันเดินเยอะไม่ได้ ฉียู่เลยอาสาออกมารอ…” หญิงชราเริ่มกระวนกระวายเมื่อรู้ว่าลูกสาวหายตัวไป “รีบตามหาเธอเร็ว!”

“ครับ คุณน้าใจเย็นก่อน ผมจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้!” แมวเฒ่ารีบกลับไปที่ลานกว้างแต่ไม่พบวี่แววของฉียู่

 

บริเวณนั้นมีร้านอาหารเล็กๆ อยู่ แมวเฒ่าจึงรีบเข้าไปถามอย่างร้อนรน “พี่ชายเห็นเด็กตาบอดอายุประมาณสิบสียืนอยู่แถวนี้บ้างไหม?”

เจ้าของร้านเงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าสวมเครื่องแบบตำรวจก็รีบตอบกลับทันที “เห็นครับ ก่อนหน้านี้มีรถสองคันมารับเธอไป”

แมวเฒ่าตกตะลึงทันทีที่ได้ยิน “นานรึยัง?”

“น่าจะประมาณห้านาทีได้แล้วครับ”

“พวกมันเอาเด็กไปโดยไม่พูดอะไรเลยเหรอ?”

“ไม่นะครับ มีผู้ชายสี่คนลงมาจากรถแล้วอุ้มเธอไปเลย”

“ฉิบหาย! แล้วทำไมมึงไม่ไปช่วย?!” แมวเฒ่าด่าอย่างหัวเสีย

เจ้าของร้านกลอกตาก่อนจะตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “แล้วใครจะไปรู้วะว่ามันทำอะไรกัน? ​อีกอย่างมันไม่ได้เกี่ยวกับฉัน จะไปไหนก็ไป! คนจะทำมาหากิน!”

หัวใจแมวเฒ่าตกไปอยู่ตาตุ่มพร้อมกับจ้องหน้าเจ้าของร้านอย่างสิ้นหวัง

…

ในเมือง

ฉีหลินหยุดรถทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง

เขาสูดหายใจลึกก่อนจะกดรับสาย “สวัสดีครับ?”

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเสียงที่คุ้นหูจะตอบกลับมาว่า “หึ! ฉันแค่พักไปสองวัน ไม่คิดเลยว่าสำนักงานตำรวจจะมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะขนาดนี้ ฉันเกือบจะไปหาแกที่สำนักงานแล้วเชียว…ถ้าไม่รู้เรื่องนี้เข้าซะก่อน”

ฉีหลินจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของไอ้เสือ

“คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ?” ไอ้เสือถามเสียงแข็ง “คนอย่างแกไปไหนไม่รอดหรอก มาที่ตรอกเถ้าธุลีเดี๋ยวนี้…น้องสาวแกรออยู่”

ทั้งร่างของฉีหลินชาไปชั่วขณะเมื่อได้ยิน

“ให้เวลาสองชั่วโมง ถ้าไม่เอาสิ่งนั้นมา…ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอ” ไอ้เสือหัวเราะเยาะ “แล้วเจอกันไอ้น้อง”

…

ด้านในสำนักงานตำรวจ

หยวนเค่อบอกกับปลายสายว่า “เป้าหมายหลักคือข้อมูลติดต่อพ่อค้ายารายใหญ่ บอกพี่เสือว่าอย่าทำอะไรเกินเลย”

“ฉันไม่เข้าใจ…หมอนั่นเป็นคนในสำนักงานแท้ๆ ปล่อยให้มันหลุดมือไปได้ไง? มีลูกไก่อยู่ในกำมือแล้วยังทำพลาดอีก!” คนปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหลืออด “ของในคลังเยอะขนาดนี้ ถ้าไม่รีบจัดการคู่แข่งแล้วชาติไหนจะได้ปล่อย!”

“พี่…สำนักงานตำรวจไม่ได้เป็นของผมคนเดียว ยังมีตาเฒ่าหลี่เจ้าเล่ห์นั่นอยู่ ผมพยายามดึงมาเข้าร่วมทีมหลายครั้งแล้ว…แต่มันก็เอาแต่เสแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง! แล้วถ้าจะให้ผมพูดอะไรมากกว่านี้ เดี๋ยวก็ดูเจตนาชัดเจนเกินไปอีก หรือไม่มันก็อาจจะขัดขวางทางเราไปเลยก็ได้นะ” หยวนเค่อขมวดคิ้วพลางตอบกลับ

“ในเมื่อไอ้แก่หลี่มันเลือกเดินคนละทางกับเรา ฉันจะหาโอกาสจัดการมันเอง!”

“จัดการกับผีน่ะสิ! พี่คิดจะเก็บใครก็เก็บงั้นเหรอ?” หยวนเค่อตะคอกด้วยความโมโห “ตอนนี้มันตำแหน่งสูงสุดในสำนักงาน! พี่จะจัดการทั้งที่ยังไม่มีเรื่องเนี่ยนะ? เสียสติไปแล้วรึไง?!”

“ปล่อยไอ้ตำรวจนั่นให้เสือจัดการ ส่วนนายค่อยตามไปแล้วกัน”

หยวนเค่อนิ่งเงียบจนปลายสายตัดไปเอง

…

ระหว่างขับรถไปตามถนนคลื่นทมิฬ ฉีหลินต่อสายหาแมวเฒ่าด้วยความกังวล

“ฉันมาถึงแล้ว แต่หาน้องสาวนายไม่เจอ ไอ้คนขายของแถวนี้บอกว่ามีรถสองคันมา…” แมวเฒ่ากำลังจะอธิบายสถานการณ์ให้ฟังอย่างร้อนรน

“เธอถูกจับตัวไป” ฉีหลินพูดขัดแมวเฒ่าด้วยเสียงเรียบ

แมวเฒ่าตกตะลึง

“ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย”

“ว่ามาเลย” แมวเฒ่ารีบตอบกลับ

“นายช่วยไปสอดแนมหยวนเค่อให้ฉันที…” ฉีหลินตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แมวเฒ่าเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจก่อนถามว่า “คิดจะทำอะไรกันแน่วะ? ทำไมฉันต้องไปสอดแนมเขาด้วย?”

“…ตอนนี้เหมือนฉันกำลังยืนอยู่ปลายหน้าผาที่มีคนมากมายกำลังผลักไสให้ฉันตกลงเหว จนตอนนี้ฉันหมดหนทางยืนอยู่ปากเหวแล้ว… ได้! ถ้านี่เป็นโชคชะตา…ฉันก็จะยอมรับและโดดลงไปเอง อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะรอดไหม?!” ฉีหลินกำหมัดแน่น “ถ้านายยังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อน ช่วยฉันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ”

“ใจเย็นก่อน ถ้าเกิดมันไม่สำเร็จล่ะ…”

“แมวเฒ่า…นายยังจะให้ฉันใจเย็นอีกเหรอ? ที่ผ่านมามีใครเห็นหัวฉันบ้าง? ถ้ามีทางอื่นจริง…ฉันคงไม่เลือกโดดลงเหวหรอก!” ฉีหลินเริ่มสติแตก “ถ้านายไม่ช่วย…ฉันจะไปเผชิญหน้ากับหยวนเค่อเอง!”

…

ห้าทุ่ม

ณ ถนนศักราชใหม่ที่เจ็ดสิบห้าของเขตพื้นทมิฬ บนชั้นสองของบ้านสามชั้น มีชายอ้วนกับเพื่อนอีกสองคนกำลังกินชาบูหม้อไฟกันอย่างเอร็ดอร่อย

ขณะเดียวกันที่ชั้นแรก ชายคนหนึ่งเปิดประตูกระจกเข้าไป ทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยหิมะที่ฝ่ามา
………………………………….