ตอนที่ 85 การลาดตระเวนกะทันหัน

ห้าทุ่มสามสิบนาที

คนส่งยาสวมชุดหนาเดินเข้าไปในโกดังแล้วตะโกนว่า “พี่เหลาเอ๋อ ลงมาก่อนผมมาเอาสินค้า”

ครู่ต่อมา เสี่ยวฉู่เปิดประตูบนชั้นสองและมองลงบันได “มาเอาสินค้าส่วนแบ่งใช่ไหม?”

“ใช่ครับ ผมเพิ่งกลับมาและเดี๋ยวจะไปพบลูกค้าที่นัดไว้บนถนนต่อ”

“แป็บหนึ่งนะ” เสี่ยวฉู่กล่าวขณะกลับเข้าไปคว้ากุญแจล็อกประตูที่ชั้นสองก่อนจะลงไป เมื่อเห็นว่าเสี่ยวฉู่มีกุญแจอยู่ในมือ คนส่งยาจึงเอียงศีรษะพร้อมถามด้วยความสับสน “คุณทำหน้าที่แจกจ่ายยาด้วยเหรอ? หืม…ดูเหมือนได้เลื่อนตำแหน่งสินะ!”

“เปล่า ไม่ใช่อย่างงั้น”  เสี่ยวฉู่ตอบพลางหัวเราะ “พี่เหลาเอ๋อติดธุระ พี่จื้อชูก็ไปด้วยฉันจึงมาช่วยดูแลโกดังชั่วคราว”

“แสดงว่าพวกเขาเชื่อใจคุณมาก”

“ฮ่าฮ่า พี่เหลาเอ๋อเป็นคนไม่เรื่องมาก” เสี่ยวฉู่ตอบ “ถ้าลุงนั่นอยู่ฉันคงมาที่นี่ไม่ได้หรอก”

ทั้งสองเดินไปที่ประตูบานหนึ่งขณะที่คุยกันเสี่ยวฉู่ใช้กุญแจดอกหนึ่ง เพื่อปลดล็อกประตูก่อนพูดว่า “รอที่นี่ก่อน”

“ได้ครับ”

“มาเอาอะไรนะ?” เสี่ยวฉู่ถาม

“ยา A61P11 ห้ากล่อง” คนส่งยาตอบ

เมื่อได้ยิน เสี่ยวฉู่ก็เดินเข้าไปในห้อง เขามองหาฉลากบนลังไม้ก่อนจะหยิบยาออกมาห้ากล่อง

…

ในขณะเดียวกัน…

ในสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง หม่าเหลาเอ๋อโอบไหล่ผู้บังคับหมวดหลู่แห่งความมั่นคงสาธารณะพร้อมพูดว่า “ตามสบายพี่ชาย ผมมักจะคืนความพอใจให้ทุกคนที่ทำธุรกิจร่วมกันอยู่แล้ว ผมจะบอกผู้จัดการไว้ให้เผื่อจะได้แวะไปเลือกผู้หญิงที่พี่ถูกใจ”

“แล้วถ้าฉันไม่สนใจพวกนั้นล่ะ”

“ว้าว พี่นี่มาตรฐานสูงเหมือนกันนะ” หม่าเหลาเอ๋อกล่าว “หากไม่สนใจพวกนั้นสักคนผมคงต้องเสนอตัวเองแล้วล่ะ คือจะบอกว่าทุกคนในรัฐพื้นทมิฬเรียกผมว่านักเป่าแตรเชียวนะและผมก็ไม่เคยแพ้ใครในเรื่องนี้!”

“ฮ่าๆๆ!”

ทุกคนต่างระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ผู้บังคับหมวดหลู่ยกนิ้วโป้งไปทางแมวเฒ่า และพูดท่ามกลางเสียงหัวเราะ “พรรคพวกของคุณเป็นสมบัติที่มีชีวิตจริงๆ”

“ฮ่าฮ่า เราเข้ากันได้ดีอย่างนี้ หวังว่าคุณจะคอยดูแลถนนให้พวกเรานะ” แมวเฒ่ากล่าวขณะยกแก้วไวน์ขึ้น

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!” ผู้บังคับการหมวดหลู่กล่าวก่อนที่จะพูดประจบ “ตั้งแต่นี้สำนักงานตำรวจทั้งหมดเป็นของคุณ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฉันต้องฟังคุณใช่ไหมล่ะ?”

“เฮ้ อย่าพูดถึงเรื่องนี้ในที่สาธารณะสิ พี่กำลังพยายามทำให้คนอื่นต่อต้านผมเหรอ?”

จากนั้นทั้งสองก็พูดประจบกันขณะที่ดื่มกันอย่างสนุกสนาน

…

บนถนนของรัฐพื้นทมิฬ

คนส่งยาที่รับยาจากเสี่ยวฉู่ ก่อนหน้านี้ยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ในตรอก เขามองรอบข้างของเขาอย่างระมัดระวัง

ครู่ต่อมา ชายชราร่างผอมสูงเดินมาอย่างรวดเร็วขณะที่เช็ดหิมะออกจากหนวดของเขา

“ทางนี่ลุง”

“ยาล่ะอยู่ไหน” ชายชราเข้าเรื่อง

คนส่งยาสำรวจบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวังก่อนจะหยิบกล่องยาออกจากกระเป๋าของเขา และส่งต่อให้ชายชราและพูดว่า “สองกล่องหนึ่งร้อยยี่สิบดอลลาร์”

ชายชราขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนพูด “ขอเพิ่มอีกสองกล่องสิ”

“ทำงั้นไม่ได้!” คนส่งยาตอบพร้อมกับส่ายหัว “แต่ละคนสามารถซื้อได้ไม่เกินสองกล่องเท่านั้น เร็วเข้าเอาเงินมา”

“ได้โปรดเถอะ ขออีกแค่สองกล่อง…ตอนนี้ทุกอย่างยังค่อนข้างวุ่นวาย ถ้ายาหมดกะทันหันลูกชายของฉันคงต้องตาย…” ชายชราอ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง “งั้น จะให้เงินนายเพิ่มอีกห้าดอลลาร์ตกลงไหม? ขอร้องล่ะอีกแค่สองกล่องเท่านั้น”

“มันไม่เกี่ยวกับเงิน” คนส่งยาตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ “คือว่า…หัวหน้าของผมจำกัดการขายน่ะ”

“เอาหน่า คนอื่นไม่รู้หรอกว่าฉันได้เพิ่มอีกสองกล่องแป็บเดียวเอง” ชายชรากล่าวอย่างร้อนใจ “คิดว่าทำเพื่อฉันเถอะตกลงไหม? ฉันจะช่วยหาลูกค้าให้และแนะนำให้นายรู้จัก…มีผู้คนส่วนใหญ่ตามถนนของเราที่ทำงานในพื้นที่กัมมันตภาพรังสี และพวกเขาทั้งหมดป่วย…”

คนส่งยามองชายชราครู่หนึ่งและรู้สึกว่าคนพวกนี้น่าสงสารเสียจริง เขาถอนหายใจยาวก่อนถามว่า “ทำไมพวกเขาถึงยังทำงานที่นั่น ทั้งก็รู้ว่ามันอันตราย?”

“พวกเขายอมป่วยเพราะทำงาน พวกเขาไม่มีทางเลือกไม่งั้นต้องอดตาย” ชายชราก็ถอนหายใจลึกเช่นกัน

คนส่งยารู้สึกหมดหนทางอย่างยิ่งยวด จึงหยิบกล่องยาออกมาอีกกล่องแล้วส่งต่อให้โดยพูดว่า “อะนี่…ผมให้มากสุดแค่สามกล่องเท่านั้น ไม่งั้นถ้าหัวหน้ารู้เรื่องนี้ ผมจะต้องถูกลงโทษด้วย”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะให้เงินหนึ่งร้อยแปดสิบห้าดอลลาร์”

“ไม่จำเป็นหรอก เอาเงินห้าดอลลาร์ของคุณเก็บไว้ซื้ออาหารให้ลูกชายเถอะ” คนส่งยาพูดเสียงเบา

“ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม” ชายชรารับยาแล้วรีบกลับเข้าไปในซอย

คนส่งยายืนอยู่ในตรอกครู่หนึ่งก่อนจะหายวับไปภายใต้เงารัตติกาลเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดแลกเปลี่ยนสินค้าถัดไป

…

ภายในสถานบันเทิง

แมวเฒ่ายังคงดื่มอยู่แต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาขอตัวไปรับสายสักครู่และประมาณห้านาทีเขาก็กลับมา

“ฉันคิดว่านายไปที่ห้องสาวๆ อีก” หม่าเหลาเอ๋อโบกมือขณะที่เขาพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ “มาเถอะ มาเล่นเกมกันหน่อย”

“ตอนนี้ยังไม่ได้” แมวเฒ่าพูดขณะนั่งลง เขาดึงหม่าเหลาเอ๋อไปนั่งข้างแล้วถามว่า “วันนี้นายปล่อยของแล้วเหรอ?”

“เราก็ปล่อยทุกวันนะ”

“งั้นก็รีบโทรหาคนของนายแล้วบอกให้พวกเขาหยุดปล่อยก่อน” แมวเฒ่าพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “กองรักษาความปลอดภัยสาธารณะของกองบัญชาการตำรวจกำลังลาดตระเวนตามท้องถนนในวันนี้ พวกเขาไม่แจ้งฉันก่อนด้วยซ้ำครั้งนี้พวกเขาดูจริงจัง เร็ว…รีบจัดการซะจะได้ไม่โดนจับ”

หม่าเหลาเอ๋อถึงกับอึ้ง “ทำไมจู่ๆ พวกมันก็ลาดตระเวนตามท้องถนนล่ะ?”

“อาจเป็นเพราะว่าผู้นำคนใหม่เพิ่งมาถึงมณฑลเฟิงเป่ย หรืออะไรทำนองนั้นฉันเองก็ไม่แน่ใจ ยังไงก็เถอะทำตามที่บอกก่อน”

“เดี๋ยวฉันจะโทรไป!”

หม่าเหลาเอ๋อลุกขึ้นและโทรไปหาเสี่ยวฉู่อย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีคนรับสายเมื่อไม่มีทางเลือกเขาทำได้เพียงหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องว่า “น้องหลิว รีบกลับไปที่โกดังเพื่อบอกเสี่ยวฉู่ให้หยุดแจกจ่ายสินค้าและล็อกโกดัง”

“จะรีบไปเดี๋ยวนี้!” หลิวจื้อชูตอบ

หลังจากนั้น หม่าเหลาเอ๋อได้โทรหาผู้จัดจำหน่ายรายอื่นเพื่อแจ้งไม่ให้ปล่อยของและพักผ่อนในวันนั้น และตอนนี้เองที่เด็กหนุ่มที่ขายยาให้ชายชราหมดทั้งห้ากล่องก็ทราบแล้ว

…

เที่ยงคืนสิบสอง

หลิวจื้อชูกลับมาที่โกดังแล้วบ่นว่า “พี่เหลาเอ๋อโทรหาตั้งนานแล้ว! ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”

“เชี่ย! โทรศัพท์ฉันเสียไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าเลย” เสี่ยวฉู่ตอบ

“พี่เล่าเอ๋อให้มาบอกว่าวันนี้กองบัญชาการตำรวจกวาดล้างท้องถนน วันนี้ต้องหยุดดำเนินการก่อน” หลิวจื้อชูกล่าว “นายควรรีบเก็บของและออกจากจากที่นี่”

เสี่ยวฉู่แปลกใจที่ได้ยินข่าว “ทำไมจู่ๆ กองบัญชาการตำรวจถึงมาตรวจตราถนนล่ะ?”

“ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน” หลิวจื้อชูตอบ “รีบทำอะไรให้เสร็จและเอาสมุดบันทึกออกไปด้วย”

“ก็ได้ ขอเวลาฉันหน่อย” เสี่ยวฉู่พยักหน้าพร้อมแสดงสีหน้าพิลึกกึกกือ

…

ในสลัมละแวกชานเมือง

ชายชราที่ซื้อยากลับมาสามกล่อง เขาก็ฉีดยาให้ลูกชายที่นอนติดเตียง

“พ่อ…อย่าซื้อยามาอีกเลย…มันเปลืองเงิน” ลูกชายกล่าวอย่างอ่อนแรง

“ฉันก็ไม่อยากทำหรอก แต่แกเป็นลูกของฉัน…” ชายชราถอนหายใจอย่างโล่งอก “มา ฉันมีอะไรให้แกกิน”

ในห้องที่ไม่มีแสงสว่าง ชายชราคลำป้อนอาหารให้ลูกชายเล็กน้อยก่อนจะหลับไปบนเก้าอี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลูกชายซึ่งนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบมาตลอดทันใดนั้นก็เริ่มหายใจไม่ออก ดวงตาของเขาเบิกกว้างจนน่ากลัว และเขาพยายามกระเสือกกระสนตีแขนชายชราด้านข้างให้รู้ตัว

“พ่อ…พ่อ…เจ็บ…ผมเจ็บหน้าอกมาก”

……….……….……….……….