ตอนที่ 101 เหวินเทาผู้เฉื่อยชา

ความสนใจของหม่าเหลาเอ๋อพุ่งสูงขึ้นทันที “แน่ใจนะว่าเป็นเหวินเทา?”

“อืม ฉันเห็นว่ามีคนทักทายมัน” หลิวจื้อชูพูด “ให้ฉันทำยังไงต่อ? จับมันไว้ดีไหม?”

“อย่า…อยู่เฉยๆ ไปก่อน” หม่าเหลาเอ๋อสั่งอย่างรวดเร็ว “ดูคคาร์นิวัลไม่ใช่สถานที่ที่เราจะก้าวก่ายได้ ถ้าก่อเรื่องในนั้นเราอาจกลับออกมาไม่ครบสามสิบสองแน่ ฉันกำลังไปที่ทางเข้าเดี๋ยวนี้แหละ”

“โอเค” หลิวจื้อชูพยักหน้าพร้อมตอบ

หม่าเหลาเอ๋อโทรหาฉินอวี่ทันทีหลังจากวางสายแต่กลับโทรไม่ติด

…

บนถนนในเมือง

ฉินอวี่คุยโทรศัพท์พร้อมขมวดคิ้ว “ใช่ ตอนนี้เราออกจากค่ายทหารแล้ว ไม่ว่ายังไงฉันต้องขอบคุณเธอกับพี่ชายที่ช่วย”

“หลังเกิดเหตุการณ์เมื่อคืน ฉันคงออกไปหานายไม่ได้แล้ว” หลินเหนียนเล่ยกล่าว “ดูแลตัวเองด้วย พี่ชายของฉันบอกว่าสิงจื่อห่าวคือลูกหลานของบริษัทยารายใหญ่ในเฟิงเป่ยและค่อนข้างมีอิทธิพลที่นี่”

“อืม” ฉินอวี่พยักหน้าพร้อมตอบ “ฉันมีเรื่องด่วนต้องทำแล้วจะเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลังนะ”

“ฉินอวี่”

“หืม?”

“คือ…เอ่อ พี่ชายของฉันพูดอะไรนายไม่ดีกับนายหรือเปล่า?” หลินเหนียนเล่ยพูดอย่างติดขัด

ฉินอวี่ผงะไปชั่วครู่ก่อนตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ “เปล่า ฉันแค่เข้าไปขอบคุณเขาแค่นั้นเอง”

“อ้อ ดีแล้ว…” หลินเหนียนเล่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “พี่ชายของฉันเป็นคนเซ่อซ่าที่ชอบพูดจาขวานผ่าซาก และชอบยุ่งเรื่องของฉันด้วย”

“ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงห่วงเธอมากนะ”

“เอาล่ะๆ นายไปทำธุระเถอะ ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”

“แล้วเจอกัน”

ทั้งสองวางสาย หลินเหนียนเล่ยนั่งลงบนเตียงพลันรู้สึกถึงระยะห่างที่เกิดขึ้นระหว่างตน ฉินอวี่ และคนอื่นๆ เพราะพวกเขาสุภาพมากจนรู้สึกราวกับว่าเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบกัน

ริมถนน

แมวเฒ่ามองฉินอวี่พร้อมพูดว่า “จะเอาอย่างงี้จริงดิ สองพี่น้องทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงไม่เคยจบดีสักครั้ง”

“ใครทะเลาะกับนายเรื่องผู้หญิง?” ฉินอวี่เย้ยหยัน

“ลองส่องกระจกดูแล้วจะเห็นหน้านายอยู่ในนั้น เพียงแต่นายไม่ยอมรับมันเอง”

ฉินอวี่แตะผ้าพันแผลตรงต้นขาก่อนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ลุงหม่าและคนอื่นๆ โทรมาหรือยัง?”

“โทรมาเมื่อกี้” แมวเฒ่าพูดพลางเหลือบมองนาฬิกา “พวกเขากำลังไปเอาอาวุธ”

“รอพวกเขากลับมาแล้วค่อยไปตามหาหม่าเหลาเอ๋อด้วยกัน” ฉินอวี่พูดพร้อมกวาดสายตามองถนนฝั่งตรงข้าม จากนั้นกวักมือเรียกแมวเฒ่าให้เดินตาม “ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

…

ในห้องพักพนักงานของดูคคาร์นิวัล

เหวินเทาเปิดล็อกเกอร์ส่วนตัวเพื่อหยิบกุญแจ เสื้อผ้า และเอกสารออกมาโยนลงบนโต๊ะพร้อมพูดว่า “ฉันเพิ่งซื้อเครื่องแบบเมื่อเดือนที่แล้ว ใครใส่ได้เอาไปเลย ส่วนนี่คือรายชื่อลูกค้าที่ฉันรวบรวมไว้ตลอดหลายปีมานี้ ฉันเอาให้แต่ถ้าโทรไปหาลูกค้า พวกนายต้องบอกว่าฉันเป็นคนแนะนำ”

“นายจะลาออกจริงเหรอ? มันกะทันหันเกินไป!” ชายที่ยืนอยู่ด้านซ้ายถาม “นายหาที่ดีกว่านี้ได้แล้วเหรอ?”

“เปล่า เพื่อนฉันจ้างให้ไปช่วยงานที่บริษัทน่ะ” เหวินเทาตอบ

“ขอบใจมาก! ของดีทั้งนั้นเลย” ชายหนุ่มอีกคนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาและรีบคัดลอกหมายเลขโทรศัพท์ลงในสมุดบันทึก”

“ไม่เป็นไร” เหวินเทาตอบด้วยรอยยิ้มพลางนั่งลงบนเตียง “ถึงฉันจะไม่อยู่แต่เรายังติดต่อกันได้ ตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ที่นี่พวกนายดูแลฉันอย่างดี ถ้างั้นวันหลังเรามานัดรวมตัวกันเถอะ”

“เข้าท่า!”

“โอเค ครั้งหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวนายเอง”

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในห้อง ก่อนยื่นซองจดหมายสีขาวในมือให้เหวินเทาพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “ค่าจ้างสำหรับเดือนนี้”

“ขอบคุณมากครับผู้จัดการ!”

“ขอบคุณฉันทำไม? มันคือผลตอบแทนจากการทำงานหนักของนาย!” ผู้จัดการตอบพลางหัวเราะ “ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกก็ระวังตัวให้ดีล่ะ ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งฉันอาจต้องการความช่วยเหลือจากนายก็ได้”

“ฮ่าๆๆ คำพูดของผู้จัดการยังฟังรื่นหูเหมือนอย่างที่คิดไว้เลยนะครับ”

“เอาล่ะ ฉันจะกลับไปทำงานแล้ว ไว้เจอกัน!” ผู้จัดการพูดก่อนเดินออกจากห้อง

เหวินเทายืนขึ้นก่อนประสานหมัดพร้อมพูดอย่างติดตลกว่า “พี่น้องทั้งหลาย ข้าขอตัวก่อน…เราอาจได้พบกันในโลกนักสู้สักวันหนึ่ง!”

“ไปดีมาดีล่ะ!”

“ฉันจะเดินไปส่งเอง”

หลังจากพูดจบ พวกเขาก็เดินออกจากห้องพักและมุ่งหน้าไปยังล็อบบี้

หลิวจื้อชูที่ยืนอยู่ตรงมุมโต๊ะพนันหยิบโทรศัพท์ขึ้นแนบหูพลางพูดว่า “มันออกไปแล้ว”

ในขณะเดียวกันที่บ้านเหวินเทา

เสี่ยวฉู่นอนอยู่บนเตียงพลางเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะๆ พร้อมพึมพำออกมา “ทำไมไปเอาของนานจังวะ?”

…

สิบนาทีต่อมา

เหวินเทาที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าของดูคคาร์นิวัลโบกมือลาเพื่อร่วมงานทุกคน ก่อนเดินไปหาเพื่อนที่รออยู่ในลานจอดรถทางซ้ายมือ

ขณะนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด ในที่สุดเหวินเทาและเพื่อนก็เดินมาหยุดอยู่ข้างรถ

ตอนนั้นเองเพื่อนร่วมงานของเหวินเทาที่บังเอิญเดินผ่านมากำลังจะตะโกนเรียกเขา แต่เงาของหม่าเหลาเอ๋อที่ถือมีดโผล่ออกมาเสียก่อน

หม่าเหลาเอ๋อเดินไปทางเหวินเทาพร้อมตะโกนเสียงดัง “เหวินเทา!”

เหวินเทาหันกลับมาทันที ทำให้หม่าเหลาเอ๋อมั่นใจว่านี่คือเป้าหมายของเขา

หม่าเหลาเอ๋อดึงตัวของเหวินเทาพลางจ้วงแทงโดยไม่ลังเล

“มึงจะทำอะไรวะ!” เพื่อนของเหวินเทาตะโกนด้วยความโกรธจัด

ทันใดนั้นหลิวจื้อชูและเสี่ยวหลิวกระโจนออกไปกดหัวเพื่อนของเหวินเทาลงกับพื้นพร้อมเอาปืนจี้เอว ก่อนที่หลิวจื้อชูจะกระซิบว่า “ลองแหกปากสิ แกได้ไปนอนคุยกับยมบาลแน่”

“ก้มหัวแล้วขึ้นรถ” หม่าเหลาเอ๋อสั่งเหวินเทา

เหวินเทาที่ไม่ทันตั้งตัวมองไปรอบๆ และบังเอิญเห็นเพื่อนที่กำลังจะตะโกนเรียกเขาเมื่อครู่

“เสี่ยวลู่!” เหวินเทาตะโกน

เมื่อเพื่อนร่วมงานเห็นกลุ่มคนที่จับเหวินเทามีทั้งปืนและมีด เขาจึงก้าวถอยหลังก่อนวิ่งหนี

“เชี่ย! มันหนีไปแล้ว!” เสี่ยวหลิวถ่มน้ำลายก่อนวิ่งไล่ตามเสี่ยวลู่

“อย่าตาม! กลับมา!” หม่าเหลาเอ๋อตะโกน “ถ้ามันเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศ ดูคคาร์นิวัลจะส่งคนมาที่นี่ หนีก่อนเถอะ!”

แม้หม่าเหลาเอ๋อไม่สั่งให้หยุด แต่เสี่ยวหลิวก็ไม่คิดจะวิ่งตามอยู่ดีเพราะเสี่ยวลู่อยู่ห่างจากเขามากกว่าสิบเมตร อีกทั้งยังไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมจึงไม่มีทางตามทัน    อ่านนิยาย novelza.com

“ขึ้นรถเร็ว!” หม่าเหลาเอ๋อพูดขณะยัดเหวินเทาเข้าไปในรถ

เสี่ยวหลิววิ่งกลับมาขึ้นรถฝั่งผู้โดยสารอย่างรวดเร็ว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หม่าเหลาเอ๋อกวาดสายตามองทุกคนบนรถพร้อมตะโกนว่า “ของใคร?!”

แขนซ้ายของเหวินเทาถูกหลิวจื้อชูจับไว้แน่น ดังนั้นเขาจึงใช้มือขวาที่ยังไม่ถูกพันธนาการกดวางสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“โทรศัพท์ของมัน!” หลิวจื้อชูตะโกนตอบ

“โยนทิ้งซะ!” หม่าเหลาเอ๋อพูดอย่างกังวล

…

บ้านของเหวินเทา

เสี่ยวฉู่ที่นั่งอยู่บนเตียงถือโทรศัพท์ไว้ในมือก่อนพึมพำออกมา “ทำไมถึงตัดสาย? หมายความว่ายังไง?”

………………………………….