ตอนที่ 123 พ่ายแพ้ให้กับทหารร่างท้วม

 

ณ บริเวณใกล้เคียงเขตพิเศษที่เก้า แมวเฒ่า หยงตง กวนฉี และคนอื่นๆ ยังคงหลับเป็นตาย เนื่องจากคืนก่อน ทุกคนต่างออกแรงอย่างหนัก ทําให้พวกเขาผล็อยหลับทันที หลังจากกินอิ่มร่วมด้วยที่นี่อยู่ในช่วงฤดูหนาวจึงเป็นเหตุเวลากลางคืนยาวนานกว่าปกติ ทําให้ตอนนี้บรรยากาศเหมาะแก่การนอนมาก

 

ภายในห้องที่เงียบสงบ ฉินอวี่กําลังนั่งพิงกําแพงสูบบุหรี่ไฟฟ้าพร้อมกับพยายามฝืนถ่างตาอย่างสุดความสามารถ 

 

เขาเหลือบมองนาฬิกาเป็นครั้งคราวด้วยความรู้สึกกังวลใจอย่างหนัก

 

ส่วนนอกห้องนั้นมีพนักงานโรงแรมราวสองคนกําลังช่วยกันกวาดหิมะและก่อกองไฟเพื่อเตรียมอาหาร

 

ยี่สิบนาทีต่อมา ฉินอวี่รู้สึกว่าท้องไส้ปั่นปวนจึงหยิบกระดาษชําระสองม้วนออกจากห้องและรีบเดินออกไปเข้าห้องน้ำสาธารณะของโรงแรม

 

“มีใครอยู่ไหม?”

 

จู่ๆ เสียงตะโกนของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

 

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ? คุณลูกค้ามาทานอาหารหรือมาเข้าพักที่นี่ครับ?” พนักงานถาม

 

“พวกเรามาพักคืนหนึ่ง แล้วเฮียละอยู่ข้างในไหม? ฉันอยากตกลงเรื่องราคา!”

 

“อยู่ครับ เชิญทางนี้เลยครับ”

 

ฉินอวี่แอบฟังบทสนทนาอย่างอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับคอยสังเกตการณ์โดยลอดสายตาผ่านรอยแยกเล็กๆ บนผนังห้องน้ำ

 

เนื่องจากคืนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท ฉินอวี่จึงเห็นใบหน้าชายที่เพิ่งมาเยือนไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่โชคดีที่มีแสงไฟสลัวของรถยนต์เล็ดลอดเข้ามาทําให้พอเห็นอยู่บ้าง

 

ฉินอวี่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ ซึ่งดูเหมือนจะมีมากกว่าหนึ่งคันเสียด้วย

 

เขาเช็ดทําความสะอาดก้น ดึงกางเกงขึ้นและเดินออกไปด้วยความงงงวย

 

เนื่องด้วยห้องน้ำและทางเข้าหลักห่างกันเพียงกําแพงกั้น ทําให้ฉินอวี่สามารถเขย่งเท้าดูเหตุการณ์บนถนนได้ 

 

รถยนต์สี่คันจอดอยู่ริมถนนด้านขวาโดยไม่ดับเครื่องภายในรถคันแรกมีชายคนหนึ่งกําลังโทรหาใครบางคนอยู่

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น หัวใจฉินอวี่จึงตกไปอยู่ตาตุ่ม เขารีบเดินกลับห้องพักให้เร็วที่สุดก่อนปิดประตูพร้อมตะโกน “ตื่น เร็วเข้า!”

 

เฒ่าหม่าผู้นั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ตอบกลับทันที “เกิดอะไรขึ้น?!”

 

“มีรถสี่คันจอดอยู่หน้าโรงแรม” ฉินอวี่ตอบ “ฉันสังหรณ์ใจว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ”

 

เสียงยืดกล้ามเนื้อดังขึ้นขณะที่ผู้คนเริ่มตื่นนอน กวนฉีที่กําลังงัวเงียพึมพําออกมาด้วยความงุนงง “เกี่ยวอะไรกับรถ? คนมาพักโรงแรมก็ต้องเอารถมาจอดมันก็เรื่องปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

 

“ไม่! แต่เรื่องนี้ไม่ปกติ!” ฉินอวี่กล่าว “พวกนักท่องเที่ยว ไม่มีใครพักที่แบบนี้หรอกนะและคนที่เพิ่งเข้ามาในอาคาร เมื่อกี้ก็ถามหาเจ้าของโรงแรมด้วย! นักท่องเที่ยวที่ไหนเขาถามหาเจ้าของโรงแรมกันล่ะ?”

 

“ไปกันเถอะ!” หยงตงยืนขึ้น “ไม่ว่าพวกมันจะเป็นใคร เราควรหนี้ก่อน!”

 

เพื่อนหยงตงอีกสองคนรู้สึกได้ถึงภัยอันตรายจึงรีบก้มหน้าหยิบปืนโดยเร็ว

 

เสียงฝีเท้าดังขึ้นภายในอาคาร ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายใกล้เข้ามาทุกที

 

ฉินอวี่ไตร่ตรองแผนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบเดินไปหลังห้องและถีบหน้าต่างจนเปิดออก ลมหนาวพัดโชยเข้ามาปะทะร่างเขาทันที

 

“กระโดด!” เฒ่าหม่าตะโกน

 

หยงตงเป็นคนแรกที่วิ่งหนีและกระโดดออกจากห้อง 

 

ตึง! ตึง!

 

ขณะเดียวกันเสียงถีบประตูดังขึ้น

 

เพื่อนของหยงตง ฉินอวี่ เฒ่าหม่า และคนอื่นๆ ยกปืนเล็งไปที่ประตูทันที

 

“ปัง! ปัง! ปัง!”

 

เสียงปืนดังก้องพร้อมกับเศษไม้กระเด็นออกจากประตู เสียงฝีเท้ายังคงอลหม่าน 

“บุกเข้าไป พวกมันอยู่ในห้อง!”

 

“ห้องนี้มีหน้าต่างไหม?”

 

“มะ..มีครับ!”

 

“อ้อมไปด้านหลัง ในห้องมีหน้าต่าง!”

 

เสียงตะโกนดังทั่วบริเวณ จากนั้นมีบางคนทุบกระจกในห้องจนแตกและยืนปืนราวสองสามกระบอกเข้ามาในห้อง

 

“ปัง!”

 

ฉินอวี่ยกปืนขึ้นยิงหลอดไฟเหนือศีรษะพวกเขา ทําให้ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดมิด เขาตะโกนพร้อมดันตู้เสื้อผ้าขวางประตู “หนีเร็ว!”

 

รถยนต์ห้าคันจอดอยู่หน้าโรงแรม หยวนหัวกระโดดลงจากรถด้วยความกระวนกระวายก่อนตะโกนพร้อม ชูปืนในมือขึ้นสูง “ทุกคนฟังให้ดี! ถ้าคืนนี้จัดการพวกมันไม่ได้ เราทุกคนรวมถึงฉันจะไม่มีทางกลับซ่งเจียงได้อีก!” 

 

“ลุย!”

 

ชายหัวโล้นรีบวิ่งไปยังถนนฝั่งซ้ายของหอพักทันทีที่กระโดดลงจากรถ

 

“เวรเอ๊ย!”

 

หยวนหัวปลดระบบนิรภัยของปืนพร้อมตะโกนสั่งการ “ใครก็ได้มานี่ดิ! มีคนอยู่ตรงนั้น!”

 

หลังจากที่หยงตงวิ่งออกจากห้อง เขาก็ไปซ่อนตัวอยู่หลังกําแพงเพื่อแอบสังเกตการณ์บริเวณถนนพร้อมยิงคุ้มกันให้คนที่อยู่ข้างหลัง เมื่อเห็นว่ามีผู้คนจํานวน มากจึงตะโกนเตือนทันที “พวกมันอยู่ที่นี่ รีบหนีเร็วเข้า!”

 

คนที่เหลือในห้องกระโดดออกทางหน้าต่างที่ละคน ราวกับหนูถูกแมวไล่ล่า

 

“หยงตงวิ่งเร็ว!” เพื่อนของหยงตงตะโกนเมื่อออกจากห้องสําเร็จ

 

แต่ถึงอย่างนั้น หยงตงกลับหันหลังและวิ่งเข้าไปในห้อง และตอบเสียงดัง “ยิ่งคุ้มกันให้ฉันที!!”

 

บนถนน เมื่อกวนฉีที่อาสาเป็นแนวหน้าได้ยินเช่นนั้นจึงหยุดฝีเท้าอย่างกะทันหัน เขาหันไปมองหยงตงที่กําลังซื้อเวลาให้กับคนอื่นๆ อย่างสุดชีวิตก่อนเล็งปืนไปยังหน้าต่างฝั่งตรงข้ามของหยงตง

 

สามวินาทีต่อมา

 

หยวนหัวและชายหัวโล้นนํากลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบคนเข้ามาในโรงแรมก่อนยกปืนขึ้นยิงอย่างไม่ลังเล

 

เฒ่าหม่ากําลังง่วนอยู่กับการยิงโต้ตอบศัตรูอยู่ด้านนอกห้องก่อนลื่นล้มลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ

 

ฉินอวรีบวิ่งเข้าประคองเฒ่าหม่าให้ลุกขึ้นเพื่อทั้งสองจะได้วิ่งหนีไปพร้อมกัน

 

“เวรเอ๊ย! ไอ้หยงตงฉันสาบานว่าจะเปาหัวแกเป็นคนแรก!” ชายหัวโล้นตะโกนและวิ่งเข้าห้อง

 

“ปัง! ปัง!”

 

ฉินอวี่ยิงชายหัวโล้น แต่กระสุนเจาะไม่ผ่านเสื้อกันกระสุนจึงทําได้เพียงแค่เกิดประกายไฟบนหน้าอก

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฉันอวี่จึงกระโดดไปด้านข้างเพื่อหลบการโต้กลับของชายหัวโล้นทันที

 

“ปัง!”

 

กระสุนเจาะทะลุเข้าบริเวณแผ่นหลังฉินอวี่ ส่งผลให้เขาเดินเซไปด้านหน้าสองก้าว

 

ลูกน้องตระกูลหม่าหันหลังกลับมายิ่งคุ้มกันฉินอวี่และเฒ่าหม่าอย่างรวดเร็ว

 

ทั้งสองใช้โอกาสนี้หนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทําได้

 

“ไป! แยกย้าย!” ฉินอวี่คํารามด้วยดวงตาแดงก่ำ

 

เมื่อกวนฉีเห็นฉินอวี่และคนอื่นๆ ออกจากโรงแรมและหายตัวไปหลังจากเลี้ยวซ้ายตรงทางแยก เขาจึงถอยหนีเช่นกัน แต่หลังจากเดินไปได้เพียงสองก้าว เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นภายในห้องพัก

 

ในฐานะตํารวจ ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาจึงรวดเร็วมาก กวนจี๋เล็งกระบอกปืนไปทางหน้าต่างและรัวกระสุนอย่างไม่ลังเล

 

เวลาผ่านไปไม่นาน หยวนหัวและคนอื่นๆ ต่างปรากฏตัวขึ้นและกระหน่ํายิงใส่กวนอย่างบ้าคลั่ง

 

“ปัง! ปัง!”

 

หลังจากสิ้นเสียงปืน ก็พบว่า…กวนถูกกระสุนยิงเข้าหนึ่งนัดก่อนล้มลงกับพื้น

 

“อย่าขยับ!”

 

“ถ้าขยับแม้แต่นิดเดียว แกตายแน่!”

 

กลุ่มชายฉกรรจ์เดินเข้ามายืนล้อมและตะโกนใส่กวนฉีอย่างรวดเร็ว

 

กวนฉีจ้องมองศัตรูที่ยืนล้อมรอบตนเอง ก่อนตัดสินใจโยนปืนในมือทิ้ง

 

“ตึง!”

 

ชายหัวโล้นพุ่งทะยานเข้าไปและใช้ด้ามปืนทุบศีรษะกวนฉีพร้อมตะโกน “พาตัวมันไป!”

 

ภายในตรอก

 

ฉินอวี่ไอย่างรุนแรงจนกระอักเลือดออกมาทางปากและจมูก

 

“นายถูกยิงตรงไหน?” เฒ่าหม่าเอ่ยถาม

 

ฉินอวี่ตอบพร้อมหอบหายใจอย่างหนักหน่วง “ฉะฉันไม่รู้ละ….หลังฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว!”

 

เฒ่าหม่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “เราคงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วก็ออกไปสู้กับพวกมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!”

อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ novelza.com

“ยะ…อย่า เรายังมีโอกาส เราต้องหนี!” ฉินอวี่กล่าวพร้อมส่ายหัว “กวนฉี….เอาโทรศัพท์มาให้ฉันหน่อย”

 

เมื่อไม่ได้ยินเสียงขานรับ แมวเฒ่าจึงหันมองรอบๆ ก่อนร่างกายจะแข็งทื่อ “ฉิบหาย กวนฉีหายไปไหน?!”