ทันทีที่ชายหนุ่มกินกั้งเขาไป เขาก็มีความสุขและอิ่มเอมใจอย่างมากจนเขาต้องตะโกนออกมา: “มันอร่อยมาก มันอร่อยที่สุดในโลกเลย”

 

“เห็นไหมว่าเขายังสบายดีและมันก็อร่อยมากด้วย”

 

“กุ้งเหม็นมันกินได้จริงๆ เหรอ?”

 

“ให้เตายเถอะมันหอมดีจริงๆ”

 

ชาวบ้านอยู่ในความวุ่นวาย พวกเขามองไปที่กั้งทีละคนๆ

 

“ทุกคนมาลองชิมกันเถอะครับ จานกั้ง 5 อย่างอยู่ที่นี่แล้ว พวกคุณสามารถเลือกจานที่อยากกินได้” หลินปู้ฟานตะโกนเมื่อเห็นว่าชาวบ้านกำลังลังเล

 

“ฉันจะลองดูด้วย” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินไปหาหลินปู้ฟาน

 

ทันทีที่หญิงสาวกินมัน เธอก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ “อร่อยจัง”

 

ในเวลานี้ ชาวบ้านทั้งหมดก็ทนไม่ไหวแล้ว

 

“ไอ้บ้าเอ้ย กุ้งเหม็นมันอร่อยขนาดนี้ได้ยังไง?”

 

“ฉันไม่คิดมาก่อนเลย”

 

จานกุ้งทุกจานถูกเช็ดจะสะอาดอย่างรวดเร็ว บนโต๊ะเต็มไปด้วยเปลือกกั้ง

 

“ทำไมกุ้งเหม็นพวกนี้ถึงอร่อยได้ขนาดนี้กัน?” ชายวัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลเต็มไปด้วยความชื่นชม “พรุ่งนี้ฉันจะไปจับพวกมันมาให้หมด”

 

“ฉันก็จะไปด้วยเหมือนกัน”

 

หลินปู้ฟานเดินไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและกระซิบคำสองสามคำกับหัวหน้าหมู่บ้าน

 

หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าในขณะที่ฟังคำพูดของหลินปู้ฟาน

 

ไม่กี่นาทีต่อมา หัวหน้าหมู่บ้านพูดว่า: “ทุกคนฟังฉัน!”

 

ชาวบ้านทั้งหมดเงียบลง

 

หัวหน้าหมู่บ้านยืนอยู่บนก้อนหิน เขากระแอมไอในลำคอและพูดว่า “ชาวบ้านของฉันทุกคน พวกเรานั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากุ้งเหม็นจะสามารถกินได้ เราทุกคนคิดว่าสิ่งนี้สกปรกมาโดยตลอดแต่ความจริงมันกลับตรงกันข้ามเพราะกุ้งเหม็นพวกนี้มันเป็นเหมือนกับสมบัติของหมู่บ้านของเรา ถ้าพวกคุณจับพวกมันไปกินทั้งหมดจนหมดหมู่บ้านของเราก็จะไม่สามารถพัฒนาต่อไปได้ เราทุกคนรู้ดีว่ากุ้งเหม็นมันอดทนและแพร่พันธุ์ได้ดีมากขนาดไหน ดังนั้นพวกเราจะต้องเพาะเลี้ยงพวกมันและหลังจากรอ 6 เดือนหมู่บ้านของเราก็จะมีกุ้งมากขึ้นและหลังจากนั้นพวกเราก็จะขนพวกมันไปขายของในเมืองได้ เมื่อถึงตอนนั้นหมู่บ้านของเราก็จะเปลี่ยนไป”

 

“หัวหน้าหมู่บ้านพูดถูก ถ้าเราจับพวกมันไปกินจนหมดพวกเราก็จะไม่เหลืออะไรเลย”

 

“หัวหน้าหมู่บ้าน คนในเมืองจะชอบกินกุ้งเหม็นพวกนี้เหรอ?” ชายหนุ่มตะโกนถาม

 

หัวหน้าหมู่บ้านลังเลเล็กน้อยในใจ เขามองไปที่หลินปู้ฟาน

 

หลินปู้ฟานยิ้มและเดินเข้าไปหาฝูงชน “ทุกคนไม่ต้องห่วง คนในเมืองไม่ใช่สัตว์ประหลาดพวกเขาก็เป็นคนเหมือนกับเรา ถ้าคุณชอบกินมันคนในเมืองก็จะชอบกินมันเหมือนกัน”

 

“ดี ต่อจากนี้หมู่บ้านของเราจะเจริญสักที”

 

“ผมคิดว่ามีอนาคตในการเพาะพันธุ์กุ้ง”

 

“หมู่บ้านลู่เจี๋ยในมณฑลของเรามีโชคลาภจากการเลี้ยงไก่ฟ้า ตอนนี้เราเป็นเหมือนพวกเขาแล้ว”

 

ชาวบ้านกระตือรือร้น

 

ในตอนนั้นเองหญิงคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า “แต่ถนนในหมู่บ้านจิ่วเจี๋ยของเรานั้นทั้งแคบและขรุขระ แถมมันยังกลายเป้นโคลนเมื่อฝนตกอีกด้วย การจะขนพวกมันออกไปขายไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

 

ดังคำกล่าวที่ว่าถ้าอยากรวยต้องสร้างถนนก่อน

 

คำพูดของป้าไม่ได้ผิด

 

แต่หลินปู้ฟานได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว

 

“เราต้องการเงินเพื่อสร้างถนน ผมจะให้หมู่บ้านยิมเงินผมก่อนได้” หลินปู้ฟานกล่าวด้วยท่าทางที่สง่างาม

 

ชาวบ้านสุดงง

 

การจะสร้างถนนต้องใช้เงินอย่างน้อยก็ 1 ล้าน เด็กคนนี้มีเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

 

ชาวบ้านมองไปที่หลินปู้ฟานอย่างสงสัย

 

หลินปู้ฟานยิ้มและพูดว่า “ผมรู้ว่าทุกคนคิดว่าผมยังเด็ก แต่ผมกล้าพูดเลยว่าเงินจะเข้าบัญชีของหมู่บ้านนี้ภายใน 10 นาที”

 

ก่อนหน้านี้หลินปู้ฟานได้หาลือเรื่องการสร้างถนนกับหัวหน้าหมู่บ้านมาก่อนแล้ว ในตอนนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเองก็ตกใจเช่นกัน เขาไม่เชื่อว่าเด็กคนหนึ่งจะสามารถใช้จ่ายเงิน 1 ล้านออกมาได้

 

ยุคนี้ความเร็วในการโอนเงินยังไม่เร็วมาก

 

5 นาทีต่อมา นักบัญชีหวังผู้รับผิดชอบด้านการเงินของหมู่บ้านก็วิ่งมาด้วยท่าทางตกใจ “หัวหน้าหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้าน เงิน.. เงินเงินอยู่ที่นี่… “

 

นักบัญชีหวังตัวอ้วนรับวิ่งมาหาหัวหน้าหมู่บ้านจนเกือบหมดลมหายใจ เมื่อมาถึงเขาหายใจอย่างแรงราวกับไม่เคยหายใจมาก่อน

 

“เงินอยู่ที่นี่?” หัวหน้าหมู่บ้านตกใจ และเมื่อเขาหันหน้าไปมองหลินปู้ฟาน เขาก็ยิ่งตกใจขึ้นไปอีก

 

ชาวบ้านเองก็ตกใจเช่นกัน

 

เด็กคนนี้สามารถจ่ายเงิน 1 ล้านออกมาได้ในครั้งเดียวได้ยังไง?

 

ครอบครัวของเด็กคนนี้ต้องร่ำรวยมากแน่ๆ

 

“ขอบคุณนักเรียนหลิน” ฝ่ายบัญชีหวังจับมือของหลินปู้ฟานอย่างแน่นและขอบคุณเขา ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหมู่บ้านจิ่วเจี๋ยพยายามมองหาผู้ประกอบการเพื่อที่จะขอกู้ยืมเงินเพื่อมาทำถนนใหม่มาโดยตลอด แต่ผู้ประกอบการเหล่านั้นรู้สึกว่าหมู่บ้านจิ่วเจี๋ยไม่มีศักยภาพในการพัฒนามากพอและคิดว่าถ้าหากกู้ยืมเงินไปคงจะไม่ต่างจากการทิ้งเงินลงแม่น้ำ

 

หลังจากได้ยินว่ามีเงินสำหรับการสร้างถนนแล้ว ชาวบ้านทุกคนมองไปที่หลินปู้ฟาน

 

“ขอบคุณมาก”

 

“ชายหนุ่ม เธอคือผู้มีพระคุณของเรา”

 

“ตอนนี้หมู่บ้านจิ่วเจี๋ยของเรามีความหวังแล้ว”

 

ชาวบ้านรายล้อมหลินปู้ฟาน ทุกคนรู้สึกขอบคุณ

 

เหตุผลที่หลินปู้ฟานจ่ายเงินให้พวกเขาซ่อมถนนก็เพราะสมบัติ สมบัติพวกนั้นอยู่ที่นี่ เมื่อเป็นดังนั้น เงิน 1 ล้านถือว่าเป็นการซื้อใจคน

 

ตอนนี้เขารู้แค่ว่าสมบัติอยู่ที่บ้านหลังวัดไช่เฉินแต่มีบ้านหลายสิบหลังอยู่ที่นั่น หลินปู้ฟานต้องการรอจนถึงพรุ่งนี้เพื่อตรวจสอบ

 

ไห่ซื่อก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน หลังจากที่เขากินกั้งเขาก็ตกใจมากและเมื่อนึกถึงสิ่งที่หลินปู้ฟานพูดกับเขาเมื่อวานนี้ เขาก็เสียใจมากเพราะถ้าเขาเชื่อหลินปู้ฟานเมื่อวานนี้ ธุรกิจขายกั้งนี่คงจะเป็นของเขาไปแล้ว

 

จากนั้นป้าๆ ในหมู่บ้านที่รู้วิธีทำอาหารก็เข้าไปในครัว เพื่อเรียนรู้วิธีทำกั้งจากหลินปู้ฟาน

 

หญิงสาวอีกหลายสิบคนก็ตามเข้าไปร่วมด้วยเช่นกัน

 

ไม่นานในครัวก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

 

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะทำหาหารเก่งขนาดนี้”

 

“ว้าว ดูท่าควงหม้อของเขาสิ อย่างกับทหารควงดาบแน่ะ”

 

“เสี่ยวหลิน ครอบครัวของเธอคงรวยมากแน่ๆ แถมยังทำอาหารเก่งอีกด้วย?”

 

หญิงอ้วนตบหลังหลินปู้ฟาน เธอยิ้มและอยากจับคู่ให้หลินปู้ฟาน “เสี่ยวหลินตอนนี้เธออายุเท่าไหร่?”

 

“18 ครับ”

 

“โอ้ 18 ก็ถือว่าไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ลูกสาวของป้าเองก็อายุ 17 ปีแล้วเหมือน ถ้าเธอว่างเธอแวะไปกินข้าวที่บ้านป้าได้นะ”

 

หลินปู้ฟานรู้สึกอายและพูดไม่ออก

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างน่าเสียดาย เด็กๆ ในหมู่บ้านของเราเมื่ออายุเท่าเธอหลายคนก็เริ่มแต่งงานกันแล้ว”

 

“ครับ… ” หลินปู้ฟานยิ้ม

 

ภายใต้คำแนะนำของหลินปู้ฟาน เขาได้สอนวิธีการทำอาหารกุ้งให้ป้าและหญิงสาวเหล่านี้

 

วันรุ่งขึ้นหัวหน้าหมู่บ้านพาชาวบ้านไปขุดสระน้ำที่แม่น้ำ เกษตรกรผู้ชำนาญการหลายคนเองก็เริ่มศึกษาวิธีการเลี้ยงกั้งด้วย

 

หลินปู้ฟานจำเทคนิคการเลี้ยงกั้งที่เขาเคยเห็นมาก่อนได้ เขาจึงบอกทุกอย่างที่เขารู้

 

ฝ่ายบัญชีหวังพาชายที่แข็งแกร่งสองสามคนไปในเมือและเบิกเงิน 1 ล้านออกมา จากนั้นเขาก็เริ่มติดต่อหาทีมวิศวกร

 

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเต็มกำลัง

 

เมื่อถึงตอนเย็น ไห่ซื่อก็พาลูกสาวของเขาไห่เหมยมาที่บ้านของอาจารย์ใหญ่เกา เพื่อตามหาหลินปู้ฟาน

 

ตั้งแต่ที่เขารู้เมื่อวานนี้ว่าหลินปู้ฟานให้หมู่บ้านยืมเงิน 1 ล้านเพื่อใช้ในการสร้างถนน เขาก็ต้องการให้ลูกสาวของเขาปีนต้นไม้ใหญ่อย่างหลินปู้ฟาน

 

“น้องหลิน ลุงพาลูกสาวมาพบเธอ” ไห่ซื่อยิ้มและดันไห่เหมยออกมา “รีบทักทายน้องชายหลินสิ”

 

“น้องชาย… ” ไห่เหมยดูเขินอาย ระหว่างทางมาที่นี่ ไห่ซื่อบอกกับเธอว่าต่อไปนี้หลินปู้ฟานจะเป็น้หมือนน้องชายของเธอ

 

หลินปู้ฟานรู้ได้ในพริบตา “ลุงไห่ ลุงมาถึงที่นี่ได้แสดงว่าลุงต้องการอะไรบ้างอย่าง บอกมาสิครับ”

 

“ใช่แล้ว หลังจากที่เธอจากไปเมื่อวานเมื่อวานลุงก็คิดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุงเชื่อแล้วว่าไห่เหมยยังเหมาะกับการเรียนมาก แต่เราไม่มีเงิน”

 

“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา” หลินปู้ฟานต้องการช่วยไห่เหมยอยู่แล้ว

 

“ขอบคุณน้องหลิน ลุงไม่รู้ว่าในครอบครัวของน้องหลินมีพี่น้องกี่คน?” ไห่ซื่อถาม

 

“ผมเป็นลูกคนเดียว”

 

“อ่า คงจะเหงาแย่เลยสินะ ทำไมน้องหลินไม่รับไห่เหมยไปเป็นพี่สาวสักคนล่ะ?” ไห่ซื่อพูดอย่างไร้ยางอาย

 

ไห่เหมยก้มศีรษะของเธออย่างเขินอาย

 

หลินปู้ฟานเห็นมือที่หยาบกร้านของเธอและเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่ ในฐานะคุณลุงที่มีวิญญาณอายุ 30 ปีทำให้เขารู้สึกสงสารในใจ

 

“ตกลง!” หลินปู้ฟานเห็นด้วยอย่างเด็ดขาด เขายืนขึ้นและตบไหล่ไห่เหมยเบาๆ แล้วพูดว่า “ผมจะดูแลค่าเล่าเรียนทั้งหมดต่อจากนี้ของพี่เอง”

 

“… ” ไห่เหมยมองขึ้นไปที่หลินปู้ฟาน ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอกัดริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกขอบคุณมากจริงๆ “ขอบคุณนะน้องชาย”

 

หลินปู้ฟานยิ้มและลูบหัวของไห่เหมย เขาเองก็มีความสุขมากเช่นกัน

 

หลังจากทำงานหนัก 5 วันติดต่อกัน ในที่สุดหลินปู้ฟานก็เจอบ้านที่มีสมบัติซ่อนอยู่

 

ก็คือบ้านที่ดูเหมือนบ้านผีสิง ก่อนหน้านี้เคยมีหญิงชราอาศัยอยู่มาก่อน แต่หลังจากที่หญิงชราจากไป บ้านหลังนี้ก็ถูกทิ้งร้างว่างเปล่ามาหลายปี และ…ประตูหายไป

 

หลินปู้ฟานกล่าวว่าทิวทัศน์ของที่นี่เหมาะสำหรับการวาดภาพ หลังจากที่บอกหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็พาช่างไฟฟ้ามาช่วยหลินปู้ฟานต่อสายไฟ ไห่ซื่อเองก้มาช่วยขนข้าวของและช่วยหาข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นมาให้

 

หลังจาก 2 วัน หลินปู้ฟานก็ย้ายเข้ามา

 

บ้านหลังนี้มีสองชั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนสมบัติไว้ที่ชั้นสองแน่นอน

 

หลินปู้ฟานจึงมุ่งความสนใจไปที่ชั้นหนึ่ง

 

ตอนกลางคืนเขาเริ่มเอาพลั่วมาขุด ที่แรกขุดระหว่างเตาแล้วก็ขุดในห้องด้านหน้า

 

ด้วยความพยายามทั้งหมดไป ในวันที่ 3 หลินปู้ฟานก็ขุดสมบัติขึ้นมาได้