ตอนที่ 26 คนแปลกหน้าที่คุ้นเคย

เมื่อเห็นน้ำตาของเธอไหลไม่หยุด มู่หย่าเจ๋อก็ไม่เสียเวลาต่อไปที่จะก้มศีรษะลงและควักธนบัตรใบใหญ่ออกกระเป๋าสตางค์แล้วส่งให้เธออย่างไร้ความรู้สึก

สิ่งที่สามารถแก้ได้ด้วยเงินไม่เรียกว่าปัญหาสำหรับเขา

เขาแค่อยากจัดการกับอุบัติเหตุนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

หยุนซือซือเงยหน้าขึ้น เห็นมือที่มีนิ้วเรียวยาวและรอยต่อโดดเด่นถือธนบัตรอยู่ เล็บที่ตัดแต่งอย่างเรียบร้อยและแหวนเพชรที่นิ้วนาง ด้วยการมองเพียงเท่านี้ก็สามารถบอกได้ว่าบุคคลนี้คือชนชั้นสูง

เมื่อมองไปที่เงินในมือของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงและลืมร้องไห้ไปชั่วขณะ

เมื่อเห็นเธอเงียบ มู่หย่าเจ๋อก็คิดว่าเธอไม่พอใจกับจำนวนเงินที่เขาเสนอให้ เขาเลิกคิ้ว  “ไม่พอเหรอ?”

เขาเคยเห็นคนโลภมากมาก่อนจึงคิดว่า แน่นอนหญิงสาวคนนี้ดูถูกจำนวนเงินที่เขาให้!

เขาไม่รอคำตอบของเธอ เขาลดสายตาลงเพื่อหยิบธนบัตรใบใหญ่ออกมาจากกระเป๋าสตางค์อีกครั้งแล้วส่งให้เธอทั้งหมด เขาไม่ได้มีนิสัยชอบพกเงินสดจำนวนมากติดตัว ในกระเป๋าสตางค์จึงมีเพียงสองพัน ซึ่งเงินจำนวนนี้น่าจะมากพอที่จะปะแผลของเธอได้

หยุนซือซือตกตะลึงกับการกระทำของเขา อย่างไรก็ตามในสายตาของเขาพฤติกรรมของเธอถูกมองเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

ผู้หญิงคนนี้เหมือนจะโลภมากกว่าที่คิดแฮะ!

มู่หย่าเจ๋อยิ้มเยาะ ริมฝีปากบางๆของเขาโค้งขึ้น เขาหยิบเงินในกระเป๋าออกมาทั้งหมด ไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ต้องการเขาก็ไม่อยากจะเสียเวลากับเธอต่อไปแล้ว เขาเห็นว่าเธอไม่มีกระเป๋าจึงม้วนม้วนแล้วยื่นเข้าไปใกล้เธอ จากนั้นก็ยัดเงินใส่หน้าอกของเธอ

ปลายนิ้วเย็นๆของเขาปัดถูกผิวเธอของเบาๆ หยุนซือซือตกใจกับการเคลื่อนไหวนี้ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นผ่านเส้นผมที่ปิดตาว่ามุมปากที่หงายขึ้นของเขาเป็นรอยยิ้มที่มีความหมายต่างออกไป และมันไม่ได้เกิดขึ้นจากความสุข

ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอมีความสูง 1.9 เมตรและมีใบหน้าราวกับเทพเจ้า

โครงร่างที่สวยงามราวกับรูปปั้นเทพเจ้า ลักษณะใบหน้าที่ไร้ที่ติและดวงตาสีอัลมอนด์ที่ดูเปล่งออร่าดั่งจักรพรรดิ ด้วยการมองเพียงแวบเดียวก็สามารถบอกได้ว่าชายคนนี้ได้ผ่านการต่อสู้กับพายุมานับไม่ถ้วนและอยู่ในตำแหน่งผู้บังคับบัญชาที่สามารถควบคุมชีวิตและความเป็นความตายความตายของคนอื่นได้

แม้จะเป็นรอยยิ้มแต่ก็ไร้ซึ่งความอบอุ่นราวกับเป็นแค่การเคลื่อนไหวผิวหนัง

เมื่อมองไปที่เธอก็มีแต่ความสงสารในดวงตาเขา

ความสงสาร? เขาจะมองเธอด้วยความสงสารทำไม?

ทันใดนั้นความขุ่นเคืองและความเสียใจที่อัดแน่นอยู่ก็เอ่อล้นและท่วมท้นออกมา!

วินาทีต่อมาเมื่อเธอเห็นชายคนนั้นหยิบปากกาและเขียนแถวตัวเลขทิ้งไว้บนหน้าอกของเธอ “ถ้ายังไม่พอก็โทรมาเบอร์นี้”

พฤติกรรมก้าวร้าวดังกล่าวกระตุ้นความโกรธของหยุนซือซืออย่างมาก!

การกระทำของเขาเป็นการสร้างความอับอายให้เธอโดยไม่ได้ตั้งใจ!

“นี่คุณ คุณทำแบบนี้หมายความว่าไง คุณมีเงินมากงั้นเหรอ?”

ดวงตาของเธอบึ้งตึงและน้ำเสียงที่โกรธเคือง “ทำคนบาดเจ็บ แต่ไม่ขอโทษคุณคิดว่าทุกอย่างสามารถแก้ได้ด้วยเงินงั้นเหรอ?”

หยุนซือซือไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลเธอรู้ว่าเธอผิดที่ข้ามถนนโดยไม่ระวัง แต่อย่างไรก็ตามการที่ยัดเงินเข้าที่หน้าอกของเธอมันเหมือนเป็นการให้ทานและดูถูกเธอเกินไป สิ่งนั้นทำให้ความโกรธของเธอปะทุมาก!

เธอจ้องมองเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร

สุดท้ายก็คิดได้แค่นี้จริงๆ!

หยุนซือซือเงยหน้าขึ้น เธอหยิบเงินออกจากหน้าอกแล้วดึงมือใหญ่ของชายคนนั้น พร้อมกับฟาดเงินลงบนมืออย่างแรง!

ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ชุ่มของเธอเพ่งตรงไปที่เขา ทันใดนั้นรอยยิ้มเย็นชาของมู่หยาเฉอก็หยุดชะงักและม่านตาของเขาหรี่ลง…