ตอนที่ 27  คือเธอจริงๆ

ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาชุ่มฉ่ำของเธอเพ่งตรงไปที่เขา ทันใดนั้นรอยยิ้มเย็นชาของมู่หยาเฉอก็หยุดชะงัก เขาหรี่ช้าๆและมองลงลึก

ใบหน้าที่ดื้อรั้นนี้ทำให้เขาตกใจและใจของเขาก็ลอยไปชั่วขณะ

เธอไม่ได้มองไปที่การแสดงออกของเขา หลังมือของเธอเช็ดความชื้นออกจากมุมดวงตาอย่างดื้อดึง “ นี่คุณ มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ได้มองทางและคุณก็ไม่ต้องมาสมเพชหรือสงสารฉัน ฉันไม่ต้องการ!”

หลังจากพูดจบเธอก็ไม่สนใจเขาและทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน เธอก้มลงเก็บเอกสารที่พื้นแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันกลับมามอง

มู่หย่าเจ๋อจ้องมองเธอที่จากไปอย่างรวดเร็ว เขาค่อนข้างงุนงงและไม่สามารถละสายตาจากเธอได้

ท่าทางและการแสดงออกที่ดื้อรั้นของเธอทำให้จิตใจของเขาบินไปไกลในทันที!

ย้อนกลับไปในคืนนั้น เขาจำได้ถึงหญิงสาวที่ถูกปิดตาและถูกบังคับให้อยู่ภายใต้ร่างของเขา ซ้ำเธอยังถูกบังคับให้ทนกับการกระทำเหล่านั้น

เขายังจำได้อีกว่าเขาล้วงเข้าไปอย่างดุเดือดแบบไหนในร่างกายอันบอบบางของเธอและหายใจไม่ออกแบบไหนในความคับแน่นของเธอ

เขาเข้าครอบครองเธออย่างป่าเถื่อนทั้งยังเฝ้าดูเธอร้องไห้ด้วยใบหน้าทุกข์ใจที่ถูกตรึงอยู่ภายใต้ร่างของเขา—- เขาชอบมองมัน

เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นหญิงสาวเปราะบางเหมือนฟองสบู่ที่แตกสลายได้ด้วยการสัมผัส

อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาเธอได้แสดงใบหน้าที่กล้าหาญและปกป้องศักดิ์ศรีที่น่าสงสารของเธออย่างระมัดระวัง….

ชายหนุ่มมักจะรู้สึกเห็นใจกับหญิงสาวประเภทนี้ ไม่ว่าชายหนุ่มจะเย็นชาแค่ไหนแต่ก็มีความอ่อนโยนอยู่ในใจ

แม้ว่าเขาจะเย่อหยิ่งแต่ความอ่อนโยนนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

มันแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับคนอื่นมาก่อน เธอดูอ่อนต่อโลกและอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งเป็นเหมือนผลไม้ยังไม่สุกที่มีรสชาติเปรี้ยวมาก

คาดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะคนนี้ได้กระตุ้นความปรารถนาที่อยู่ในตัวเขามานาน

เขาต้องการเธอ ร่างกายของเขาคับแน่นมากจนสิ่งที่เรียกว่า ‘กฎ’ มันไม่ได้ง่ายเหมือนเดิมอีกต่อไป มันทำให้เขาต้องการให้เธอมาเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์และต้องการให้ผูกพันกับเขาอย่างจริงจังจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

มันเป็นเรื่องผิดปกติที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถยั่วยวนมู่หย่าเจ๋อจนเขาถึงจุดที่ไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้แล้วก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามสถานการณ์

เมื่ออยู่บนร่างกายของเธอ ร่างกายเขาก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตัวเองเลย ทั้งๆเขาเป็นผู้ชายที่ควบคุมตัวเองได้ดีเยี่ยมมาตลอด

หลังจากวันนั้นเขาบังคับตัวเองไม่ให้เจอหญิงสาวคนนี้อีกเพราะเขาบอกได้โดยสัญชาตญาณว่าเธอเป็นตัวอันตรายสำหรับเขา

เลือดอันสูงส่งของจักรพรรดิและผู้มีอำนาจไหลเวียนอยู่ในตัวของเขา  เขาเป็นคนที่ดื้อด้านเหมือนสายลมที่เย่อหยิ่ง เขาเป็นเพียงคนเดียวที่จะครอบงำคนอื่นได้และไม่มีใครสามารถยับยั้งเขาได้

เขาไม่ชอบอารมณ์ที่สูญเสียการควบคุมตัวเองเพราะผู้หญิงหรือเพราะอะไรก็ตาม

เขาข่มจิตใจตัวเองเพราะข้อจำกัดเหล่านี้

อย่างไรก็ตาม… ร่างกายของเขายังคงหมกมุ่นอยู่กับรสชาติของหญิงสาวคนนี้

มู่หย่าเจ๋อโค้งริมฝีปากขึ้น เขาหันไปรอบ ๆ และเหลือบไปเห็นสิ่งของบางอย่างตกที่พื้นจึงค่อยๆโน้มตัวไปข้างหน้าและหยิบมันขึ้นมา มันคือบัตรประประชาชนของเธอที่ลืมทิ้งไว้

ด้วยความรีบร้อนเธอจึงไม่ทันสังเกตเห็นบัตรประชาชนที่ตกลงบนพื้น

มู่หย่าเจ๋ออดไม่ได้ที่จะยิ้ม เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

“ เอลเลน ตรวจสอบคนๆนึงให้ฉันหน่อยสิ”

“ ค่ะท่านประธาน คนๆนั้นชื่อ … ”

บนบัตรประชาชนมีรอยยิ้มเขินอายและอบอุ่นของหญิงสาว นัยน์ตาของเธอส่องประกายและเต็มไปด้วยแสงแดดอบอุ่น

ความสดใสในดวงตาเธอดูเหมือนจะทำให้ประหลาดใจได้ตลอดเวลา

เขาลากคำพูดออกมา “ หยุนซือซือ ”