ตอนที่ 35 ต้อนรับ

การเสียบัตรประชาชนเป็นเพียงการเติมเชื้อไฟให้กับหยุนซือซือผู้ซึ่งกระตือรือร้นที่จะหางานทำ เนื่องจากชีวิตที่ยากลำบาก

หลังจากทำบัตรประชาชนหาย เธอก็ยื่นเรื่องทำบัตรประชาชนใหม่กับตำรวจแต่พวกเขาขี้เกียจและผัดวันประกันพรุ่งครั้งแล้วครั้งเล่าและไม่จริงจังกับเธอ

เวลาผ่านไปกว่าสองสัปดาห์แล้วเอกสารประจำตัวชั่วคราวยังไม่ออก เธอจึงเกือบจะโพล่งไปที่สถานีตำรวจ

เธอไปสัมภาษณ์งานหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ถูกบริษัทปฏิเสธใบสมัครของเธอเพราะไม่มีเอกสารประจำตัวใด ๆ

เธอไม่ได้บอกหยุนเย่เฉิงเรื่องที่ถูกไล่ออกจากงาน หยุนเย่เฉิงไม่รู้ว่าทำไมและไม่รู้ว่าถูกไล่ออกจากบริษัทไหน เขาเพียงแค่ให้เงินเธอเป็นค่าครองชีพ

เมื่อเพื่อนของเธอ เซี่ยวเสว่ ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้รู้เรื่องนี้จึงให้เธอยืมเงินก้อนหนึ่งอย่างไม่เห็นแก่ตัวเพื่อดูแลเธอจนกว่าจะหางานใหม่ได้

เซี่ยวเสว่เป็นเพื่อนสนิทที่เจอกันในโรงเรียนมัธยม พวกเขาสนิทกันมากเหมือนพี่สาวน้องสาวแท้ๆ

เมื่อข่าวการตั้งครรภ์ของหยุนซือซือแพร่กระจายไปทั่วมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นทุกคนต่างสงสัยว่าเธอมีเสี่ยเลี้ยง มีเพียงเซี่ยวเสว่เท่านั้นที่ยืนหยัดเพื่อเธอโดยไม่ลังเล

เดิมทีพวกเขาสัญญาว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยกัน แต่หยุนซือซือไม่ไปเพราะปัญหาทางครอบครัว เซี่ยวเสว่โกรธเธออย่างมากที่ผิดสัญญาและถึงกับเพิกเฉยต่อเธอในช่วงหนึ่ง

ในที่สุดความเข้าใจผิดของพวกเขาก็คลี่คลาย

ตอนนี้เซี่ยวเสว่กลับประเทศ หยุนซือซือก็พาโย่วโย่วไปต้อนรับเธอ

ทันทีที่พวกเขาพบกัน เซี่ยวเสว่ก็กอดหยุนซือซือแน่นในอ้อมแขนทั้งน้ำตา

สามปีของการจากลา ด้วยความคิดถึงน้ำตาจึงไหลซึมเข้ามาในดวงตาของหยุนซือซืออย่างไม่สามารถควบคุมได้ อีกทั้งอารมณ์ที่ท่วมท้นก็ล้นออกมา

เซี่ยวเสว่กำลังจะบ่นเธอเรื่องสัญญาเดิม แต่เมื่อเหลือบไปเห็นโย่วโย่วที่ยืนอยู่ข้างๆ

ทันทีที่เห็นดวงตาของเซี่ยวเสว่ก็เบิกกว้างราวกับระฆังทองสัมฤทธิ์ เธอจ้องมองเด็กน้อยน่ารักคนนี้อย่างไม่กระพริบตาเป็นเวลานาน

แม้ว่าเธอจะเจอโลกมามากมาย แต่ก็ยังคงถูกดึงดูดความสนใจจากคุณสมบัติที่หล่อเหลาและอ่อนเยาว์ของโย่วโย่วได้ในทันที!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาเปล่งประกายของเขาที่ใสราวกับน้ำกำลังจ้องมองเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นและนุ่มนวล มันแทบจะทำให้หัวใจของเซี่ยวเสว่ละลาย!

“พระเจ้า! หนูน้อยคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว!”

เซี่ยวเสว่ย่อตัวลงและจับแก้มขาวของโย่วโย่ว เธออยากจะกอดเขาเข้าในอ้อมแขนและหอมแก้ม

เธอถามหยุนซือซือว่า “อ้าว! ซือซือ นี่น้องชายของเธอเหรอ?”

หยุนซือซือยิ้มและตอบว่า “ไม่ใช่ แนะนำหน่อยละกัน นี่หยุนเทียนโย่ว ลูกชายของฉันเอง” หยุดชั่วครู่แล้วเธอก็พูดกับโย่วโย่วว่า “โย่วโย่วนี่คือป้าเสี่ยวที่แม่เคยเล่าให้ฟัง”

สีหน้าของเซี่ยวเสว่ตกตะลึงทันที  “อะไรนะ! เธอว่าไงนะ?!”

ด้วยรอยยิ้มที่สง่างามและอ่อนโยนของโย่วโย่วตอบในนามของหยุนซือซือ “สวัสดีครับป้าเซี่ยว นี่แม่ของผมครับ ผมชื่อหยุนโย่วเทียน คุณป้าเรียกผมว่าโย่วโย่วก็ได้ครับ”

ลูก? แม่? มีอะไรผิดพลาดงั้นเหรอ…

เซี่ยวเสว่ตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอมองดูพวกเขาไปมา ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มอมชมพูและรอยบุ๋มจาง ๆ ของเด็กชายคนนี้เหมือนกับหยุนซือซือทุกประการ

เธอคิดว่าหยุนซือซือตั้งครรภ์เป็นเพียงแค่ข่าวลือและไม่คิดเลยว่าเป็นเรื่องจริง เธอไม่รู้จะยอมรับมันอย่างไร!

ห้ะ? มันไม่ถูกต้อง! เด็กคนนี้อายุ6-7ขวบ คำนวณเวลาที่เขาเกิดแล้วมันคือหนึ่งปีก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อต่างประเทศ!

หยุนซือซืออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เรื่องมันยาว เรากินข้าวกันก่อนเถอะ”