เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 17
ซูฟ่านคาดการณ์ไว้แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องยิงใส่รถของเขา ก่อนที่เขาจะเหนี่ยวไกซูฟ่านก็ได้ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังชายคนนั้นแล้ว
เขายื่นมือไปคว้าปืนชายคนนั้นก็ตกใจที่ถูกยกปืนขึ้นและยิงขึ้นไปในอากาศ
ทุกคนตื่นตระหนก คนเหล่านั้นยิ่งกลัวมากขึ้นเมื่อพวกเขาเห็นซูฟ่านปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ขาที่อ่อนล้าของพวกเขาอ่อนแอแล้ว
“แกเป็นคนหรือผี!?”
ชายที่ถือปืนหันหน้าไปมองซูฟ่านด้วยความสยดสยอง
ซูฟ่านไม่ตอบแต่เขาทำให้ฝ่ายตรงข้ามตะลึงด้วยหมัด
คนที่เหลืออีกสี่คนกลัวแทบตายพวกเขาจึงวิ่งเข้าไปในรถและพยายามที่จะหลบหนี
ซูฟ่านไม่ได้ไล่ล่าคนเหล่านั้นแต่กลับไปที่รถของเขา
ซูฟ่านพบว่าหญิงชราตื่นขึ้นแล้วและกำลังมองไปที่ซูฟ่านด้วยใบหน้าที่สั่นเทาด้วยความสยดสยอง
“คุณเป็นแม่ของคังหมินฟูหรือเปล่า? ไม่ต้องกลัวฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วยคุณ ฉันจะส่งคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ล่ะ”
หลังจากได้ยินคำพูดของซูฟ่านหญิงชราก็ยังไม่อยากจะเชื่อ ท้ายที่สุดแก๊งคนชั่วที่อ้างว่าเป็นเพื่อนลูกชายของเธอก็ได้ขโมยรถของเธอไป
ซูฟ่านไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับหญิงชรา เขาจึงส่งหญิงชราไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุดโดยไม่ต้องให้เธอลงจากรถ เขาเรียกเจ้าหน้าที่ให้พาหญิงชราเข้าไปในโรงพยาบาลและขับจากไป เขาไม่อยากพบคังหมินฟูและไม่อยากให้รู้ว่าหญิงชราถูกเขาช่วยไว้ เขาใช้ทักษะการเทเลพอร์ตเพื่อช่วยชีวิตผู้คนในวันนี้ซึ่งมันค่อนข้างน่าเหลือเชื่อ
เขากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ศัตรูของคังหมินฟูจะพูดเมื่อพวกเขากลับไป
แต่การคิดมากก็จบลงแล้ว การคิดถึงมันนั้นไร้ประโยชน์ เขาทำได้แค่สวดมนต์เงียบ ๆ
“ภารกิจช่วยชีวิตคังมู่สำเร็จแล้ว โฮสต์ได้รับรางวัลเป็นรถ GTR ปอร์เช่ 911 ดั้งเดิมจะถูกนำกลับไปหลังจากที่โฮสต์เปิดใช้งาน GTR โปรดขับรถไปยังบริเวณที่ไม่มีผู้คนเพื่อเปลี่ยนรถและหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น”
ระบบดังขึ้นซูฟ่านสะดุ้งและขับรถไปที่ข้างทางซึ่งไม่มีใครอยู่
แน่นอนว่า GTR ไร้คนขับก็ขับมาหาซูฟ่านอย่างช้า ๆ โดยหมายเลขป้ายทะเบียนก็คือ A · 88888
เมื่อมองไปที่ GTR นี้ดวงตาของซูฟ่านก็เปล่งประกาย
สำหรับเขาผลกระทบของการได้รถคันนี้มากกว่าผลกระทบของการได้ Porsche 911 อย่างแน่นอน!
นี่คือรถที่ซูฟ่านใฝ่ฝันมาตลอด!
ซูฟ่านทำความสะอาดสิ่งของในรถและลงจากปอร์เช่ 911 ท้ายที่สุดนี่เป็นรถคันแรกของซูฟ่าน เขาค่อนข้างลังเลที่จะเปลี่ยนรถ
ในใจของเขารถมีจิตวิญญาณเช่นเดียวกับเพื่อน
เขามองไปที่ฟอร์เช่ 911 ที่บาดเจ็บจากการหลบหนีในวันนี้ เขาเอื้อมมือไปแตะที่ด้านหน้าของมันและกล่าวคำอำลา
เขาขึ้นรถ GTR และสตาร์ทรถ เมื่อเขากะพริบตารถปอร์เช่ 911 ก็หายไป
เมื่อนั่งอยู่ในรถ GTR ซูฟ่านก็รู้สึกว่าเขาพอใจแล้ว หลังจากที่เขาเข้าไปดูภายในรถคันใหม่ของเขา เขาก็จำได้ว่าเขานัดกับชูหยุนซีไว้
หลังจากดูเวลาซูฟ่านก็รู้สึกไม่สู้ดีนักและก่อนที่เขาจะรู้ตัว ซูฟ่านก็สายไปสองชั่วโมงเต็ม!
นี่เป็นการสายสำหรับเดทแรกกับชูหยุนซี!
ซูฟ่านยุ่งเหยิงไปแล้ว เขาพยายามหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและพบว่าโทรศัพท์ของเขาหายไประหว่างการต่อสู้…
ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้รับโทรศัพท์จากชูหยุนซี
บ้าจริง! บ้าจริง!
ซูฟ่านสบถในใจ
เขาไม่มีเวลาคิดดังนั้นเขาจึงต้องขับรถไปที่ร้านอาหารตะวันตกที่ชูหยุนซีนัดไว้
เป็นเวลาค่ำแล้วเมื่อเขามาถึงร้านอาหารตะวันตก ซูฟ่านถูกหยุดโดยบริกรหลังจากที่รีบเข้ามา
“คุณครับขออภัยเราปิดทำการแล้ว”
บริกรกล่าวอย่างเสียใจ
“ผม…ผมอยากถามว่าคืนนี้มีคนนางสกุลชูจองโต๊ะไว้หรือเปล่า?”
เนื่องจากความวิตกกังวลการหายใจของซูฟ่านก็สั้นลงเล็กน้อย
พนักงานเสิร์ฟนึกถึงชูหยุนซีทันทีจากนั้นก็มองไปที่ซูฟ่าน
“ครับคุณชูมาถึงร้านอาหารประมาณสามทุ่มและบอกว่าจะรอใครสักคน เธอรอจนเราจะเลิกงานก่อนที่เธอจะออกไป”
หลังจากพูดเสร็จพนักงานเสิร์ฟก็มองซูฟ่านอีกครั้ง
ในความเป็นจริงคืนนี้พวกเขาอยากรู้อยากเห็นมากว่าใครในโลกที่ซูเปอร์สตาร์ชูหยุนซีออกเดทเพื่อทานอาหารค่ำและพลาดนัด
เจ๊งแล้ว!
ซูฟ่านรู้สึกหดหู่ใจมาก เขาทำให้ชูหยุนซีรอมานานแล้วคาดว่าชูหยุนซีคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ในชีวิตนี้
หลังจากขอบคุณบริกรซูฟ่านก็เดินออกจากร้านอาหารอย่างหดหู่
ขณะนี้ห้างสรรพสินค้าโดยรอบปิดเกือบหมดแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อโทรศัพท์มือถือใหม่เพื่ออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น เขาทำได้แค่รอพรุ่งนี้เช้า
ซูฟ่านก้มหน้าอย่างอ่อนแรงและเดินกลับไปที่รถของเขา ในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูรถประตูรถก็ถูกมือเรียวรั้งไว้
“ทำไม? จะไปแล้วเหรอฉันรอคุณมานานแล้วนะ!”
มันคือเสียงของชูหยุนซี!
ซูฟ่านเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและตามที่คาดไว้ชูหยุนซีกำลังทำหน้ามุ่ยใส่ตัวเองด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่ ไม่!”
ซูฟ่านรีบตอบ เขามีความสุขมาก
“ฉันนึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว”
ชูหยุนซีกล่าวด้วยความเสียใจอีกครั้ง
ซูฟ่านโบกมือของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าอธิบายกับชูหยุนซีว่าเขามาสายเพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นและทำโทรศัพท์หาย
ชูหยุนซีมองไปที่ซูฟ่านอย่างสงสัย
“อืม มีบางอย่างเลยไม่มีเวลามาเจอกันเหรอ…คุณกำลังคบกับผู้หญิงคนอื่นอยู่เหรอ?”
ชูหยุนซีถาม
ซูฟ่านหน้าแดงทันใดนั้นก็รู้สึกเสียศูนย์เล็กน้อย
“ไม่ ไม่ จะเป็นไปได้ยังไง! ผม…ผมจะไปเดทกับใครได้…”
“หืม?”
ชูหยุนซียังคงจ้องมองซูฟ่านด้วยความสงสัย
“ไม่ ผมมาช้าเพราะมีบางอย่างที่ร้ายแรงเกิดขึ้น ผมไม่รู้จะอธิบายให้คุณฟังยังไงดี แต่ผมสนใจเรื่องเดทนี้กับคุณจริง ๆ ผมออกมาก่อนเวลามาก…”
“เดท? ใครบอกอยากเดทกับคุณ”
ชูหยุนซีตอบโต้ด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
ซูฟ่าานตบปากทันทีหลังจากฟังแบบนั้น
“โอ้ มันไม่ใช่เดท มันคือการทานอาหาร ผมผิดเองดังนั้นอย่าโกรธเลยนะ!”
เมื่อเห็นซูฟ่านดูกังวลที่จะอธิบายแต่ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน ชูหยุนซีก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“เอาล่ะโอเคฉันเชื่อคุณในตอนนี้ แต่คุณทำให้ฉันโกรธนิดหน่อยจริง ๆ ที่มาสาย คืนนี้ฉันรออยู่ในร้านอาหารนานมากแล้วคุณก็ไม่มา ฉันอายจริง ๆ นะ!”
ชูหยุนซีไม่ได้ซ่อนอารมณ์ของเธอและนั่นทำให้ซูฟ่านประหลาดใจกับความตรงไปตรงมา
“แล้ว…แล้วคุณจะตีผมเพื่อระบายเหรอ?”
ซูฟ่านถามอย่างไม่แน่ใจ
ชูหยุนซีมองไปที่ซูฟ่านทันใดนั้นก็คว้าแขนของซูฟ่านและกัด
มันรู้สึกชาแต่ไม่เจ็บเลย มีรอยฟันจาง ๆ ของชูหยุนซูและรอยลิปสติกสีแดงบนแขนของซูฟ่าน
เขามองไปที่ชูหยุนซีด้วยความประหลาดใจ
“ทำไม? ฉันกัดคนอย่างหยาบคายนั้นทำให้คุณผิดหวังกับไอดอลที่สมบูรณ์แบบที่คุณคิดไว้ในใจเหรอ?”
ชูหยุนซีพูดติดตลก
ซูฟ่านรู้สึกว่าบุคลิกของชูหยุนซีแตกต่างจากที่เขาจินตนาการไว้ แต่เขาก็ไม่ผิดหวังแน่นอน
ในความคิดของเขาชูหยุนซีน่าจะเป็นนางฟ้าเย็นชาที่เกินเอื้อม แต่ชูหยุนซีที่อยู่ต่อหน้าเขาทำให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นคนจริง ๆ และน่ารักมาก และเขาชอบชูหยุนซีมากกว่าแต่ก่อนเสียอีก
เขารีบส่ายหน้า
“ไม่ ไม่ ไม่ ผมแค่คิดว่าคุณกัดเบาเกินไปหรือเปล่า กัดอีกครั้งไหม?”
ขณะที่ซูฟ่านพูดเขาก็ยืดแขนไปที่ปากของชูหยุนซีอีกครั้ง
ชูหยุนซีผลักแขนของเขาออกไปและหันหน้าหนี
“ไม่! แค่กัดคุณมันน้อยเกินไปคุณต้องคิดหาวิธีอื่นที่จะชดเชยให้ฉัน!”
ชูหยุนซีกล่าวอย่างโกรธเคือง
น้ำเสียงตุ้งติ้งนี้ทำให้ซูฟ่านแทบเป็นลมจากความสุข!
คอมเม้นต์