เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 43

อ่านนิยายจีนเรื่อง เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้ My Headphones Can Connect to the Future ตอนที่ 43 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

ชูเทียนฉีหยุดชะงักชั่วคราว

 

“เธอสามารถช่วยฉันได้ไหม?”

 

“ผมจะทำอะไรให้คุณชูได้บ้างบอกผมมาว่าคุณต้องการอะไร”

 

ซูฟ่านใจร้อนเล็กน้อย

 

เพื่อที่จะรับสายของชูเทียนฉี ซูฟ่านจงใจออกมาข้างนอกห้องนอนเพราะกลัวว่าเพื่อนร่วมห้องของเขาจะถูกรบกวน

 

ในตอนนี้ข้างนอกมันหนาวและวังเวงมากและซูฟ่านก็ไม่ต้องการฟังเรื่องไร้สาระของชูเทียนฉี

 

“ดี ช่วยฉันนัดพบกับชูหยุนซีหน่อย”

 

อะไรนะ?

 

ชูเทียนฉีนั่นไม่บ้าไปเหรอ?

 

ขอให้นัดพบกับชูหยุนซี?

 

“ความสัมพันธ์ของคุณกับหยุนซียังไม่คลี่คลาย ผมกลัวว่าจะยากสำหรับผมที่จะช่วยให้เธอตอบรับคำขอของคุณ”

 

“ฉันได้ยินมาว่าหยุนซีกำลังจะเข้าร่วมกองถ่ายและฉันต้องการทานอาหารกับเธอก่อนที่จะเข้ากองไม่งั้นคงต้องรออีกนานกว่าฉันจะได้เจอเธอ”

 

น้ำเสียงของชูเทียนฉีดูเศร้าศร้อย

 

“ผมจะลองดู”

 

“ตราบเท่าที่เธอสามารถช่วยฉันได้ ฉันจะทำให้เธอพอใจไม่ว่าภายใต้เงื่อนไขใด ๆ ก็ตาม”

 

“มิสเตอร์ชูเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เป็นการช่วยคุณแต่ยังช่วยหยุนซีด้วย ดังนั้นไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ก็ตามผมจะไม่ขออะไรจากคุณ”

 

ชูเทียนฉีชื่นชมคำพูดของซูฟ่านเป็นอย่างมาก

 

เขาพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ระหว่างคุยโทรศัพท์

 

วันรุ่งขึ้นซูฟ่านติดต่อชูหยุนซี

 

ชูหยุนซีผลักดันทุกอย่างในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาและจดจ่ออยู่กับการจำบทอยู่ที่บ้านเพื่อเตรียมเข้าร่วมกองถ่าย

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าร่วมแสดงในซีรีส์ทางทีวีอย่างจริงจังซึ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าอย่างมาก

 

ไม่มีสิ่งอื่นใดที่สามารถหยุดชูหยุนซีจากการท่องบทของเธอได้

 

แต่เมื่อเธอได้รับข้อความจากซูฟ่าน ชูหยุนซีก็โยนบททิ้งทันที

 

“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

 

ซูฟ่านถาม

 

“ฉันกำลังท่องบทอยู่”

 

“อย่าเอาแต่ท่องจำมันสิ ผมอยากจะชวนคุณไปทานข้าวนอกบ้านเพื่อพักผ่อนและพูดคุยบางอย่างกับคุณระหว่างทาง”

 

ซูฟ่านพิมพ์ตอบ

 

โดยไม่ต้องคิดเลยชูหยุนซีตอบตกลงกับคำเชิญของซูฟ่าน

 

ทั้งสองตกลงพบกันที่ร้านอาหารชื่อ “เจียนไป๋” รูปแบบการตกแต่งภายในเรียบง่ายด้วยสีขาวทุกที่ทำให้ผู้คนรู้สึกสงบสุขไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

 

“มีอะไรจะบอกฉันเหรอ?”

 

ในห้องส่วนตัว ชูหยุนซีมองไปที่ซูฟ่านด้วยรอยยิ้มและถาม

 

ซูฟ่านไม่ต้องการอ้อมค้อมและเพียงบอกชูหยุนซีเกี่ยวกับโทรศัพท์จากชูเทียนฉีเมื่อคืนนี้

 

เมื่อได้ยินว่าซูฟ่านเชิญตัวเองไปร่วมมื้ออาหารของชูเทียนฉีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ค่อย ๆ แข็งขึ้น

 

“นี่ ดูเหมือนคุณไม่พอใจนิดหน่อยนะ”

 

เธอเอนหลังจิบแก้วน้ำบนโต๊ะ

 

“ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอเขา”

 

“ชูเทียนฉีบอกว่าคุณกำลังจะเข้าร่วมกลองถ่ายในเร็ว ๆ นี้และมันจะยากที่จะนัดหมายกับคุณในอีกครึ่งปีข้างหน้า คุณก็เห็นได้เลยว่าเขายังคงให้ความสำคัญกับงานของคุณ”

 

“อย่างนั้นเหรอ”

 

ชูหยุนซีคิดชั่วขณะ

 

ทันใดนั้นเธอก็จำอะไรบางอย่างได้

 

เธอยิ้มอย่างเย็นชา

 

“ฉันรู้ว่าทำไมเขาถึงรีบมาพบฉัน พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของชูเทียนฉี ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้ฉลองวันเกิดกับเขาตั้งแต่ฉันอายุหกขวบ”

 

ชูหยุนซีจำได้ว่าทุกปีวันเกิดของชูเทียนฉีแม่ของเธอจะทำอาหารเพื่อฉลองกันในบ้าน

 

แต่หลังจากเธออายุได้หกขวบงานของชูเทียนฉีก็เติบโตขึ้น

 

ในปีนั้นแม่ของเธอทำกับข้าวและพาเธอและพี่สาวไปรอชูเทียนฉีกลับมา

 

แต่ตลอดทั้งคืนชูเทียนฉีไม่มีข่าวใด ๆ

 

จนกระทั่งคืนถัดไปชูเทียนฉีกลับมาบ้านและบอกว่าเขากับเพื่อน ๆ ดื่มมากเกินไป

 

หลังจากนั้นแม่ของเธอก็ไม่เคยเตรียมอะไรเลยสำหรับวันเกิดของชูเทียนฉีและชูเทียนฉีก็ไม่ใช้เวลาร่วมกับครอบครัวในวันเกิดของเขาอีกเลย

 

เขาไม่ได้หวงแหนมันในตอนแรกแต่ตอนนี้เขาขอร้องให้ตัวเธอไปพบเขาในวันเกิดของเขา

 

ชูหยุนซีคิดว่ามันน่าตลกจริง ๆ

 

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเยาะเย้ยชูเทียนฉีด้วยตนเองในตอนนี้

 

ซูฟ่านไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเธอได้อย่างไรหลังจากฟังชูหยุนซี

 

ชูเทียนฉีทำบาปมากเกินไปและเขาก็ไม่ชอบชูเทียนฉีมากเช่นกัน

 

เขาให้ความช่วยเหลือและบอกถึงคำขอของชูเทียนฉีด้วยตัวเองแล้ว

 

แต่ชูหยุนซีจะไปพบกับอีกฝ่ายหรือไม่นั้นซูฟ่านไม่ต้องรับผิดชอบใด ๆ

 

“ถ้าคุณไม่อยากพบก็ไม่ต้องพบ ผมรู้ว่าสิ่งที่ชูเทียนฉีทำมันทำให้คุณลืมได้ยาก”

 

หลังจากซูฟ่านพูดจบเขาก็คีบอาหารด้วยตะเกียบ

 

“ถ้าคุณไปกับฉัน ฉันก็จะไปเจอเขา”

 

คำพูดของชูหยุนซีทำให้ซูฟ่านแทบจะคายข้าวออกมา

 

เขามองไปที่ชูหยุนซีอย่างสับสน

 

ชูหยุนซีจะไม่ไปถ้าเขาไม่ไปหรือแม้ว่าเขาจะไปชูหยุนซีก็อาจไม่พอใจกับชูเทียนฉีอีก

 

หลังจากชั่งน้ำหนักแล้วซูฟ่านก็กัดฟันและตอบตกลง

 

ชูเทียนฉีคิดว่าความน่าจะเป็นของการปฏิเสธของชูหยุนซีนั้นสูงมาก แต่ชูหยุนซีกลับสัญญาอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าหลักฐานก็คือการให้เขาไปพบได้

 

หลังจากรู้ว่าลูกสาวของเขาอยากเจอเขา ชูเทียนฉีก็หัวเราะอย่างมีความสุขในห้องทำงานคนเดียว

 

จ้าวเมิ่งที่เปิดประตูเข้ามาก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นชูเทียนฉียิ้ม

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นชูเทียนฉียิ้มจากใจหลังจากรับใช้มาเป็นเวลาเจ็ดปี

 

เมื่อเห็นจ้าวเมิ่งเข้ามารอยยิ้มของชูเทียนฉีก็หายไปทันทีโดยเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ที่จริงจังอีกครั้ง

 

“ว่าไงเรื่องซูฟ่าน?”

 

“ใช่ครับประธานชู ผมเพิ่งพบว่าบัญชีของซูฟ่านเพิ่มขึ้นอย่างไม่สามารถอธิบายได้ถึง 100 ล้านหยวนเมื่อคืนนี้ ผู้ส่งคือบริษัทการลงทุนภายใต้ชื่อวิสาหกิจฉินและผู้ส่งคือฉินเสี่ยวหยุน”

 

“โอ้ ซูฟ่านและตระกูลฉินมีส่วนร่วมด้วยกันหรือ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ”

 

ชูเทียนฉีเลิกคิ้วด้วยความตกใจ

 

“มีอย่างอื่นอีกไหม”

 

หลังจากรับใช้มาหลายปีก็เข้าใจโดยปริยายแม้ว่าชูเทียนฉีจะไม่ได้พูดทั้งหมดแต่จ้าวเมิ่งก็รู้ว่าชูเทียนฉีหมายถึงอะไร

 

“ผมตรวจสอบแล้ว ฉินเสี่ยวหยุนคนนี้เป็นอัจฉริยะด้านการลงทุนแต่หลังจากลงนามในข้อตกลงเดิมพันกับครอบครัว พี่ชายของเธอก็สร้างปัญหาและเธอเกือบจะพ่ายแพ้ไป แต่ด้วยเหตุผลบางประการฉินเสี่ยวหยุนได้ลงทุนด้วยทรัพย์สินที่เหลือทั้งหมดในหุ้น Yongsheng Pharmaceutical โดยตรงและได้รับรายได้มากกว่าการเดิมพันและชนะด้วยการพลิกผันที่สวยงาม”

 

“หยงเฉิง…ที่ซูฟ่านซื้อมาน่ะหรือ?”

 

“ครับ และผมก็พบด้วยว่าฉินเสี่ยวหยุนให้ซูฟ่านร่วมงานกับบริษัทของเธอเมื่อเช้านี้ในฐานะที่ปรึกษาด้านการลงทุน”

 

“ดี ฉันเข้าใจแล้ว”

 

ชูเทียนฉีทบทวนทุกสิ่งที่จ้าวเมิ่งพบในหัวของเขา

 

หุ้นเพียงตัวเดียวทำให้ซูฟ่านได้รับเงิน 100 ล้านและกลายเป็นที่ปรึกษาด้านการลงทุนของฉินเสี่ยวหยุน

 

ดูเหมือนว่าซูฟ่านจะไม่ธรรมดาจริง ๆ

 

ชูเทียนฉีสงสัยว่าซูฟ่านมีช่องทางในการรับข้อมูลภายใน

 

แต่นักเรียนธรรมดาคนนี้จะรู้อะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้ได้อย่างไร?

 

สิ่งนี้ทำให้ชูเทียนฉีไม่สามารถเข้าใจได้ว่าอีกฝ่ายทำอย่างไร

 

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ ชูเทียนฉีก็จับจ้องไปที่รูปถ่ายบนเดสก์ท็อปของเขา

 

เมื่อมองไปที่ภาพถ่ายชูเทียนฉีก็กัดฟันเบา ๆ

 

อีกด้านหนึ่งซูฟ่านและชูหยุนซีได้ไปที่โรงหนังส่วนตัวเพื่อชมภาพยนตร์หลังจากรับประทานอาหาร

 

ในขณะที่ดูหนังทั้งสองคนจูบกันอีกครั้งโดยไม่ต้องอดกลั้น

 

“ปากของฉันมึนกับคุณแล้ว!”

 

ชูหยุนซีนอนอยู่ในอ้อมแขนของซูฟ่านพลางคร่ำครวญ

 

“งั้นผมจะไม่จูบอีกแล้ว”

 

ซูฟ่านแสร้งทำเป็นโกรธ

 

ชูหยุนซีคิดว่าซูฟ่านโกรธจริง ๆ และรีบเข้าไปใกล้ที่ใบหน้าของซูฟ่าน

 

มั๊วะ!

 

เธอจูบใบหน้าของซูฟ่านอย่างแรง

 

“ฟุดฟิด กลิ่นเหมือนคนเจ้าชู้!”

 

“คุณบอกว่าใครคือคนเจ้าชู้นะ?”

 

ซูฟ่านพลิกตัวและกดชูหยุนซีลงบนเก้าอี้นั่งเล่นในโรงหนัง

 

เสียงหัวใจของทั้งสองคนพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง

 

“คุณไง!”

 

“เราไม่ได้คบกันแล้วคุณจะหึงได้ยังไงละคุณชู”

 

ซูฟ่านถามด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด