“ก็จริงที่หยางเหวินป๋อเป็นหนี้แต่เขาก็มีปัญหาดังนั้นคนสวยอย่างเธอก็ควรจะพอเข้าใจได้นะ”

 

ซูฟ่านกล่าว

 

ถังเว่ยหน้าแดงเมื่อซูฟ่านชมเธอว่าเป็นคนสวย

 

เธอเขินจริง ๆ

 

“ฉัน…ฉันไม่ได้ไม่เข้าใจเขา แต่เขาเป็นผู้ชายที่พูดเรื่องโกหกมามากมายและไม่น่าเชื่อถือเลย ถ้าเขาบอกว่าจะคืนให้ฉันในอนาคตแสดงว่าเงินนั้นไม่สามารถจ่ายได้แน่นอน”

 

ถังเว่ยพูดระบายออกมา

 

หยางเหวินป๋อหดตัวลงอย่างอับอายเขาไม่กล้าที่จะหายใจด้วยซ้ำ

 

แต่ผู้หญิงสามคนนั้นจ้องตรงไปที่ซูฟ่านและหยางเหวินป๋อก็อิจฉาอีกครั้ง

 

“เขาไม่มีเงินจริง ๆ ถ้าเธอบังคับเขาจนตายแบบนี้เขาจะให้เธอไม่ได้นะ ถ้าเธอต้องการเงินด่วนฉันสามารถจ่ายให้เขาก่อนได้”

 

ซูฟ่านพูดด้วยรอยยิ้ม

 

ถังเว่ยกลายเป็นโง่งม ปากของหยางเหวินป๋อกัดฟันอย่างน่าสงสาร ถังเว่นมองไปที่หยางเหวินป๋อราวกับสิ่งเหม็น ๆ ที่ทุกคนปฏิเสธ

 

วันนี้ซูฟ่านดูใจดีมากที่ช่วยเหลือหยางเหวินป๋อและเขาดูหล่อมากและเขาพูดสุภาพมาก…

 

นี่มันผิดทั้งหมดจากที่เคยได้ยิน!

 

“ว่าไง?”

 

เมื่อเห็นถังเว่ยจ้องมองตัวเองด้วยความงุนงงซูฟ่านก็ถามอีกครั้ง

 

เงินสองพันคือเงินหลังตู้เย็นสำหรับเขา

 

หยางเหวินป๋อเคยเล็งมาที่ตัวเขาแต่ครั้งนี้เขาออกมาช่วยนี่ก็เพียงพอที่จะตีหน้าหยางเหวินป๋อแล้ว

 

และหลังจากนี้ไปหยางเหวินป๋อก็ควรสุภาพกับตัวเองมากขึ้น

 

เขาไม่อยากมีเพื่อนร่วมห้องที่เกลียดตัวเองทุกวันหรอกนะ

 

“เฮ้อ หยางเหวินป๋อดีไม่ถึงครึ่งของนายเลย นายชื่อซูฟ่านใช่ไหม?”

 

ถังเว่ยไม่เคยพบซูฟ่านแต่ได้พบกับเหอต้าและหลี่หนานแต่เพราะซูฟ่านอยู่ห่างไกลจากความประทับใจของเธอมากเกินไป เธอจึงต้องยืนยันว่าเด็กหนุ่มที่มีเสน่ห์คนนี้คือซูฟ่านใช่ไหม

 

ซูฟ่านพยักหน้า

 

“ใช่”

 

“เป็นนายจริง ๆ ด้วย ฉันคิดว่าคุณเป็นจะเป็นอีกแบบเสียอีก”

 

ถังเว่ยมองกลับไปที่หยางเหวินป๋อจากนั้นพูดซ้ำสิ่งที่ไม่ดีทั้งหมดที่หยางเหวินป๋อพูดเกี่ยวกับซูฟ่านให้ฟัง

 

ซูฟ่านเลิกคิ้วขึ้นหลังจากฟัง

 

วิเศษมากฉันเล่นแคะจมูกใส่ปากทุกวันหรือไม่ก็ไม่ซักถุงเท้าเลยเป็นเวลาหนึ่งเดือนงั้นเหรอ

 

หยางเหวินป๋อเกลียดเขามากแค่ไหน?

 

ในเวลานี้หยางเหวินป๋อไม่สามารถรอที่จะหาหลุมบนพื้นได้อีกแล้ว

 

“หยางเหวินป๋อกับฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องที่อยู่ด้วยกันทั้งวัน เราจะจัดการเรื่องระหว่างเราเอง ก่อนอื่นฉันจะให้เงินที่เขาเป็นหนี้เธอ”

 

หลังพูดจบซูฟ่านก็กำลังจะโอนเงินให้ถังเว่ย

 

ถังเว่ยก็ตะโกนอีกครั้ง

 

“ไอ้ของเสีย! นายเทียบกับนิ้วก้อยของซูฟ่านไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

 

“นายไม่จำเป็นต้องช่วยฉัน!!”

 

จู่ ๆ หยางเหวินป๋อก็พูดกับซูฟ่านอย่างรุนแรง

 

ทุกคนมองไปที่หยางเหวินป๋อด้วยความประหลาดใจ

 

ความภาคภูมิใจในตนเองของหยางเหวินป๋อได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงและเขาไม่ต้องการรับความช่วยเหลือของซูฟ่าน

 

ถ้าเขารับมันแสดงว่าเขาจะเสียศักดิ์ศรีทั้งหมดจริง ๆ

 

และตอนนี้แฟนเก่าของเขาก็หลงรักซูฟ่านอย่างเห็นได้ชัด

 

ในบรรดาเพื่อนที่แฟนเก่าของเขานำมาด้วยหนึ่งในนั้นถูกไล่จีบโดยหยางเหวินป๋อ

 

ในเวลานี้การไล่ตามจีบยังไม่ประสบความสำเร็จและตอนนี้หญิงสาวคนนั้นก็กำลังจ้องมองซูฟ่านพร้อมใบหน้าแดงก่ำ…

 

หยางเหวินป๋อไม่สามารถทนต่อการระเบิดครั้งนี้ได้เขาไม่ต้องการให้ซูฟ่านแสดงด้านดีอีก

 

“หยางเหวินป๋อทำไมนายถึงเป็นคนไร้สาระขนาดนี้ ถ้านายไม่มีความสามารถในการปิดปากเหม็น ๆ ก็เอาเงินมา!”

 

ถังเว่ยพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

 

หยางเหวินป๋อกัดฟันและหยิบไอแพดออกมาจากใต้หมอน

 

“ฉันจะขายมัน มันควรจะได้สักสองพันแล้วฉันจะคืนให้เธอ”

 

“ตกลงขายมันเดี๋ยวนี้และให้ฉันทันทีเมื่อขายออก”

 

ถังเว่ยพูดอย่างก้าวร้าว

 

หยางเหวินป๋อก็ตัดสินใจและหลังจากแน่ใจว่าถังเว่ยจะไม่ตีตัวเองอีกต่อไปเขาก็คลานออกจากเตียงอย่างเหนื่อยยาก

 

“ผู้ชายคนนี้ไม่เข้าใจความใจดีของนายอย่าไปสนใจเขาเลย”

 

หลังจากพูดแล้วถังเว่ยก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา

 

“เพื่อนนักเรียนซู ฉันขอข้อมูลติดต่อไว้ได้ไหม”

 

ถังเว่ยถามด้วยแก้มที่แดงระเรื่อ

 

เมื่อต้องเผชิญกับท่าทางต่าง ๆ ของถังเว่ย ซูฟ่านก็ไม่ต้องการสนใจเธอเลย

 

“พี่เว่ยฉันมีหมายเลข QQ ของเขา แต่เขาไม่รับเพื่อนฉัน”

 

เพื่อนถังเว่ยที่พามาพูดอย่างกะทันหัน

 

ทุกคนหันหน้าไปมองหญิงสาวผมสั้นแอย่างแปลก ๆ

 

ซูฟ่านขมวดคิ้ว เขาไม่ได้สังเกตเห็นจนถึงตอนนี้ เมื่อเขามองเธอใกล้ ๆ เธอคนนี้ก็ดูคุ้นเคยจริง ๆ

 

แต่เขาเห็นเธอที่ไหน? เธอได้ QQ ของเขาจากไหน?

 

“นายจำไม่ได้เหรอ?”

 

หยางลีลี่เพื่อนของถังเว่ยถาม

 

“เอ่อ ฉันรู้สึกคุ้น ๆ แต่…”

 

วูฟ่านพูดอย่างลำบากใจ

 

ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าตอนขึ้นรถไฟใต้ดินไปคอนเสิร์ตของชูหยุนซีในวันนั้น หลังจากได้รับทักษะคุ้นเคยก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาขอข้อมูลติดต่อของเขา

 

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ชัดเจนของซูฟ่าน หยางลี่ลี่ก็ยิ้มอย่างขี้เล่น

 

“จำได้ใช่ไหม? ฉันรู้ว่านายอาจลืมฉันแต่ทำไมนายไม่รับคำขอเป็นเพื่อนของฉันหน่อยล่ะ ไม่ช่วยรักษาหน้ากันเลยนะ”

 

หยางลี่ลี่พูดอย่างเสียใจ

 

ตั้งแต่เห็นซูฟ่านในวันนั้นเธอก็คิดถึงเขา

 

เนื่องจาก QQ ไม่ได้รับเพื่อนหยางลีลี่จึงตัดใจในเวลานั้น

 

เมื่อเร็ว ๆ นี้ตราบใดที่เธอยังว่างเธอก็จะขึ้นรถไฟใต้ดินสายที่พบกับซูฟ่านและหวังว่าจะได้พบกันอีก

 

แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็ไร้ผล

 

ซูฟ่านเกาหัวของเขา หมายความว่าไงที่ว่าเขายังไม่รับเพื่อน? เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?

 

แต่ซูฟ่านก็ไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจน

 

เขาต้องแสร้งทำเป็นประหลาดใจเพื่อเปิด QQ

 

“โอ้ วันนั้นฉันลืมไปแล้วเพราะยุ่งอยู่…ขอโทษนะตอนนี้ฉันรับแล้ว”

 

หยางลี่ลี่ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

 

การแสดงออกของถังเว่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

“ทำไมนายเพิ่มแต่หยางลี่ลี่แต่ไม่เพิ่มฉันล่ะ นายคิดว่าฉันน่าเกลียดเหรอ?”

 

คำพูดของถังเว่ยทำให้ซูฟ่านเหงื่อออกอีกครั้ง

 

เดิมทีถังเว่ยนำเพื่อนของเธอมาช่วยเธอเพราะทั้งสามคนมีความสัมพันธ์ที่ดี

 

แต่พอเห็นผู้ชายที่ชอบพวกเธอก็เริ่มแปลก ๆ

 

นี่คือความสัมพันธ์ที่อ่อนแอจริง ๆ ยังห่างไกลจากมิตรภาพของฉินเสี่ยวหยูและหลินจูมากนัก

 

เพื่อไว้หน้าถังเว่ย ซูฟ่านจึงเพิ่มเพื่อนเธอ

 

อย่างไรก็ตาม QQ ของเขาไม่มีประโยชน์มากนักนอกจากการรับการแจ้งเตือนจากมหาลัย

 

เด็กสาวอีกคนก็มองไปที่ซูฟ่านอย่างกระตือรือร้น แต่สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าเพิ่ม QQ ของเขา

 

อาจเป็นเพราะเธอไม่สวยเท่าถังเว่ยและหยางลี่ลี่

 

“ไปก่อนนะ”

 

หลังจากที่ถังเว่ยเตะหยางเหวินป๋อออกจากประตูเธอก็หันหน้าไปพูดกับซูฟ่านด้วยเสียงที่นุ่มนวล

 

หลังจากพวกเธอจากไป ซูฟ่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

เนื่องจากเขาได้รับความช่วยเหลือจากระบบเหตุการณ์แบบนี้คงจะมีอีก

 

อย่างไรก็ตามมีเพียงชูหยุนซีเท่านั้นในสายตาของเขาและเขาไม่สามารถมองคนอื่นได้

 

เขานั่งที่โต๊ะเรียนอีกครั้งเพราะซูฟ่านมีทักษะไม่มีวันลืม เขาใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงในการจดจำทุกสิ่งที่เขาควรท่องในภาคเรียนนี้

 

แบบนี้ก็ไม่ต้องทบทวนให้เสียเวลาอีกในอนาคต

 

ต่อไปเขาควรหาวิธีช่วยในภัยพิบัติของวันพรุ่งนี้ให้ดี

 

ซูฟ่านหยิบหูฟังออกและเสียบเข้ากับหูของเขา

 

เขาเริ่มฟังข่าวเฉพาะเกี่ยวกับการพังทลายของสะพานข้ามแม่น้ำในวันพรุ่งนี้

 

ในตอนท้ายของข่าวยังมีการรวมรายชื่อผู้เสียชีวิตและผู้สูญหายไว้ด้วย

 

ซูฟ่านจดชื่อพวกเขาทีละคน

 

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินชื่อ

 

หยางลี่ลี่!