เธอมองไปที่ด้านหลังของรถของซูฟ่านที่ขับออกไป

 

หลินจูอ่านเลขทะเบียนรถในใจอย่างเงียบ ๆ

 

Mo A 88888 เธอเห็นรถคันนี้อยู่หน้าบ้านพักของฉินเสี่ยวหยุน

 

เธอไปหาฉินเสี่ยวหยุนในวันนั้นและได้ยินฉินเสี่ยวหยุนพูดถึงซูฟ่านซ้ำ ๆ

 

ดังนั้นเมื่อเธอเห็นชายคนหนึ่งขับรถที่มีหมายเลขทะเบียนนี้หลินจูก็เดาได้โดยไม่รู้ตัวว่าชายคนนี้คือซูฟ่าน

 

เธอคิดเสมอว่ารถคันนี้ซูฟ่านให้ฉินเสี่ยวหยุนยืม

 

เพราะเธอไม่รู้ว่าฉินเสี่ยวหยุนกำลังตามจีบซูฟ่านและทั้งคู่เคยอาศัยอยู่ในวิลล่าในคืนนั้น

 

หลินจูรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าสนใจที่ฉินเสี่ยวหยุนกล่าวถึงชายคนนี้อย่างต่อเนื่องเธอได้ให้ความสนใจกับชายหนุ่มคนนี้เป็นอย่างมาก

 

มันจะดีมากถ้าเธอสามารถรับข้อมูลติดต่อของซูฟ่านได้ในตอนนี้

 

อย่างไรก็ตามการช่วยชีวิตเป็นสิ่งสำคัญกว่าและหลินจูเชื่อว่าพวกเธอจะยังคงได้พบกันหากพวกเธอถูกลิขิตไว้

 

โรงพยาบาลกลางเมืองเมจิก

 

ซูฟ่านอุ้มเด็กและรีบเข้าไป

 

โรงพยาบาลได้รับผู้บาดเจ็บจากเหตุสะพานถล่มหลายราย

 

ดังนั้นพวกเขาจึงพร้อมและพาเด็กเข้าไปในห้องช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว

 

ร่างกายของซูฟ่านถูกปกคลุมไปด้วยคราบเหงื่อและแม้แต่เลือดก็มี

 

เขากลัวคนในโรงพยาบาลกลัวตัวเอง เขาจึงออกไปหลังจากจ่ายค่ารักษาพยาบาล

 

เขากลับเข้าไปในรถและผ่อนคลายซูฟ่านก็ได้กลิ่นเหงื่อบนร่างกายของเขา

 

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือตอนแรกเขาเหนื่อยมากที่จะช่วยชีวิตผู้คน

 

แต่หลังจากครึ่งชั่วโมงของการนั่งและขับรถร่างกายส่วนใหญ่ของเขาดูเหมือนจะฟื้นตัวแล้ว

 

มันอาจเป็นผลกระทบจากทักษะการรักษา

 

“ระบบตรวจพบว่าโฮสต์ภารกิจเสร็จแล้วและจะมอบรางวัลให้โดยอัตโนมัติ: นักแม่นปืน (โฮสต์มีความเชี่ยวชาญในการใช้ปืนต่าง ๆ และการยิงปืนนั้นแม่นยำมากจนไม่มีใครสามารถทำได้เหนือกว่า)”

 

ให้รางวัลนี้เหรอ?

 

น่าสนใจ

 

ซูฟ่านเลิกคิ้ว

 

แต่เขาไม่มีแม้แต่ปืนและดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถใช้ทักษะนี้ได้อีกสักพัก

 

ซูฟ่านขับรถไปที่โรงแรมหัวเป่า

 

แม้ว่าเขาจะเคยมีประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ในหัวเป่ามาก่อน แต่เขาต้องยอมรับว่าที่นี่เป็นโรงแรมที่สะดวกสบาย

 

ทันทีที่รถขับเข้ามาพนักงานแถวหนึ่งก็รีบออกมาต้อนรับซูฟ่าน

 

เมื่อสังเกตเห็นซูฟ่านบอดี้การ์ดก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป

 

อาจเป็นเพราะพวกเขามีคนถูกไล่ออกในครั้งสุดท้ายที่เขาสู้กัน

 

จนกระทั่งซูฟ่านเข้าไปในห้องเขาก็ได้พบกับการรักษาระดับวีไอพีสูงสุด

 

สิ่งนี้ทำให้ซูฟ่านรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

 

แต่ลองคิดดูสิชูเทียนฉีคือคนที่สนับสนุนเขาในครั้งล่าสุดนะ

 

เพื่อที่จะเลียเท้าเหม็น ๆ ของชูเทียนฉี โรงแรมหัวเป่าก็เลยเลียเท้าของซูฟ่านไปด้วย

 

สิ่งอำนวยความสะดวกที่ดีไม่สามารถซ่อนความสามารถในการให้บริการของโรงแรมนี้ได้

 

ซูฟ่านมองลงไปที่เจ้าของโรงแรมนี้และพนักงานหลายคน

 

หลังจากอาบน้ำร้อนและนอนบนเตียง ซูฟ่านรู้สึกว่าเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์

 

เขาคิดว่าเมื่อเขามาถึงโรงแรมเขาคงจะหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้เขามีพลังมาก

 

ซูฟ่านเมื่อเปิดโทรศัพท์ก็พบว่า QQ และ WeChat ของเขามีข้อความมากมาย

 

และเมื่อเขาปลดล็อคโทรศัพท์ QQ ก็ยังคงส่งข้อความอย่างต่อเนื่อง

 

ซูฟ่านเปิด QQ ก่อน

 

หยางลี่ลี่ส่งข้อความมาทั้งหมดหลายสิบข้อความ

 

“สะพานถล่ม! นายปลอดภัยไหม!?”

 

“ซูฟ่านอย่าทำให้ฉันกลัวนะ! ทำไมไม่ส่งข้อความละ!”

 

…

 

หยางลี่ลี่มีความกังวลบางอย่างและพยายามโทรสองสามสาย

 

อาจเป็นเพราะกลัวซูฟ่านถูกทับตายใต้สะพาน

 

เขารีบตอบหยางลี่ลี่ว่าเขาไม่เป็นไร

 

หยางลี่ลี่ตอบกลับหาซูฟ่านในไม่กี่วินาที

 

“โอ้พระเจ้า! นายปลอดภัยดีตอนนี้ฉันแทบเป็นบ้าไปจริง ๆ! ฉันไปที่ห้องของนายแต่ฉันก็ไม่เจอนาย”

 

“ไม่ต้องห่วง เธอโอเคไหม?”

 

“ฉันสบายดีถ้านายไม่ให้ฉันกลับไปหานายฉันเดาว่าฉันก็คงต้องตายไปแล้ว…”

 

หยางลี่ลี่ตอบด้วยความกลัว

 

เมื่อรู้ว่าหยางลี่ลี่สบายดีซูฟ่านก็ไม่ต้องกังวลที่จะคุยกับเธออีกต่อไป

 

หลังจากตอบไม่กี่ประโยคเขาก็บอกว่าเขาจะหลับแล้ว

 

เขาเปิด WeChat แต่ไม่มีจ้อความจากชูหยุนซีเลยสักนิด

 

ช่วงนี้ชูหยุนซียุ่งอยู่กับการถ่ายทำมาก ในบางครั้งก็พวกเขาคุยกันสองสามคำ

 

ไม่มีปฏิสัมพันธ์อื่นใดเลย

 

ฉินเสี่ยวหยุนส่งข้อความมาสองสามข้อความ

 

“ฉันได้ยินมาจากเพื่อนสนิทของฉันว่าคุณช่วยคนจากเหตุการณ์สะพานวันนี้?”

 

“คุณสบายดีไหม? ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”

 

…

 

ฉินเสี่ยวหยุนยังคงให้ความสำคัญกับซูฟ่าน

 

“ผมสบายดี ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงแรม”

 

ทันทีที่เขาตอบเสร็จฉินเสี่ยวหยุนก็โทรมา

 

เสียงที่ทรงเสน่ห์ของฉินเสี่ยวหยุนดังขึ้นเมื่อซูฟ่านรับโทรศัพท์

 

“คุณ…อยู่ที่โรงแรมกับใคร?”

 

“กับตัวเอง”

 

น้ำเสียงของซูฟ่านนั้นเรียบง่าย

 

“โรงแรมอะไร?”

 

“หัวเป่า”

 

“โอ้ ฉันได้ยินมาว่าวันนี้คุณกล้าหาญมากและได้ช่วยชีวิตผู้คนไว้มากมาย ถ้าคุณอยู่อีกสักพักสถานีโทรทัศน์อาจจะสัมภาษณ์คุณก็ได้นะ”

 

ฉินเสี่ยวหยุนยกย่องซูฟ่านจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

“มันไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรมากมาย”

 

“เหนื่อยหรือยัง? ให้ฉันเอาอาหารไปให้คุณไหม?”

 

ฉินเสี่ยวหยุนถามอย่างไม่แน่ใจ

 

ซูฟ่านรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและฉินเสี่ยวหยุนไม่สามารถตัดสินใจที่จะเกลี้ยกล่อมตัวเองได้

 

เขาไม่อยากอึดอัดและปฏิเสธฉินเสี่ยวหยุนทันทีโดยบอกว่าเขาเหนื่อยเกินไปและต้องการจะพักผ่อน

 

ฉินเสี่ยวหยุนก็เข้าใจและไม่ได้บังคับ

 

“โอ้ เรื่องเงินพันล้านของคุณมาที่บริษัทของเราพรุ่งนี้นะถ้าคุณมีเวลาว่าง ฉันจะโอนให้คุณทันที”

 

“ผมต้องไปที่บริษัทของคุณเหรอ”

 

ซูฟ่านขมวดคิ้ว

 

“ก็ไม่จำเป็น…แต่มาดีกว่าเพราะฉันต้องการแก้ไขเนื้อหาในสัญญา”

 

“เนื้อหาของสัญญา?”

 

“อืม คุณจะรู้เองเมื่อคุณมา”

 

ซูฟ่านตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น

 

ความเหนื่อยล้าของเมื่อวานหายไปเป็นปริดทิ้ง

 

ตอนนี้เวลาแปดโมงเช้าและฉินเสี่ยวหยุนก็ควรพร้อมที่จะไปที่บริษัท

 

เขาส่งข้อความถึงฉินเสี่ยวหยุนเพื่อยืนยันว่าฉินเสี่ยวหยุนกำลังเดินทางไปที่ บริษัทและเขาก็ขับรถไปที่ Pinfeng Investment

 

เมื่อเขามาถึงล็อบบี้เขาก็ได้พบกับฉินเสี่ยวหยุน

 

เมื่อเห็นท่าทางที่สดชื่นของซูฟ่าน ฉินเสี่ยวหยุนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

ใบหน้าของเธอแปลกใจเล็กน้อย

 

“เมื่อวานคุณยุ่งอยู่สองสามชั่วโมง วันนี้คุณไม่เหนื่อยเลยเหรอ?”

 

“ทุกอย่างปกติดี”

 

ซูฟ่านตอบอย่างใจเย็น

 

เขาดูดี มีความรู้ทางเศรษฐกิจ มีความแข็งแกร่งและไม่เสแสร้งทำเป็นว่ามีอำนาจ

 

ข้อดีของซูฟ่านเหล่านี้เป็นการดึงดูดฉินเสี่ยวหยุน

 

หญิงสาวที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ไม่พอใจกับผู้ชายธรรมดา ๆ หรอก

 

เธอพาซูฟ่านเข้าไปในห้องทำงานของเธอ

 

ฉินเสี่ยวหยุนสั่งให้เลขานุการโอนเงินหนึ่งพันล้านให้ซูฟ่าน

 

จากนั้นเธอก็ส่งสัญญาในลิ้นชักให้เขา

 

เปิดหน้าสัญญาและมีรายการสัญญาเพิ่มคือโอนหุ้น 10% ของ Pinfeng ไปยังซูฟ่านโดยไม่มีเงื่อนไข

 

เมื่อถือสัญญาซูฟ่านก็ผงะ

 

“คุณหมายถึงอะไร?”

 

“คุณช่วยฉันสองครั้งและข้อตกลงการเดิมพันทั้งสองรอบก็เสร็จสมบูรณ์ดี”

 

“ฉันหวังว่าคุณจะช่วยฉันต่อไปตราบใดที่ฉันมียอดถึง 1.5 พันล้านใน 5 ปีข้อตกลงการเดิมพันของฉันก็จะสิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์และจากนั้นฉันก็สามารถใช้ชีวิตของฉันได้อย่างอิสระ”

 

“ฉันต้องการคุณมาก ฉันจะให้คุณ 10% ของหุ้นบริษัทฉันหวังว่าคุณจะสามารถให้คำแนะนำการลงทุนแก่ฉันได้ในระยะยาวแทนที่จะให้คำแนะนำฉันตามความตั้งใจของคุณ”

 

ฉินเสี่ยวหยุนรู้สึกว่าซูฟ่านมีความคิดที่ลึกลับมากและต้องการรักษาซูฟ่านไว้

 

ใครไม่ต้องการหุ้นฟรี?

 

ซูฟ่านเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าระบบจะเผยแพร่ข่าวสารเกี่ยวกับการเงินและเศรษฐศาสตร์ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลเลย เขายินดีที่จะรับส่วนแบ่งนี้

 

แต่เขายังคงยืนยันกับฉินเสี่ยวหยุนว่ารายได้จากการลงทุนก่อนหน้านี้จะยังอยู่ที่ 50% และเสรีภาพของซูฟ่านจะไม่ถูกจำกัด

 

หลังจากได้รับคำตอบยืนยันแล้วเขาก็ยังได้รับการยืนยันว่าสิ่งที่ฉินเสี่ยวหยุนพูดนั้นสอดคล้องกับเนื้อหาของสัญญาและซูฟ่านก็เซ็นสัญญาด้วยการตวัดปากกา

 

ดวงดาวปรากฏในสายตาของฉินเสี่ยวหยุนเมื่อเธอมองไปที่ซูฟ่านที่จับปากกา