เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้! My Headphones Can Connect to the Future – ตอนที่ 59

อ่านนิยายจีนเรื่อง เฮดโฟนของผมเชื่อมต่อกับอนาคตได้ My Headphones Can Connect to the Future ตอนที่ 59 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

เมื่อเขาเข้าไปที่ชั้นสี่เขาก็เห็นลูกน้องนอนอยู่เต็มพื้น

 

จางหวังไคยังคงตกใจ

 

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือในเวลาเดียวกันกับที่เขาปรากฏตัวซูฟ่านก็ได้ให้สัญญาณเจ้าหน้าที่เจียงให้เริ่มปฏิบัติการจับกุมผ่านสัญญาณลับไปแล้ว

 

ไม่เพียงแต่จางหวังไคไม่สามารถจัดการซูฟ่านในคืนนี้ได้ แต่เขายังไม่สามารถรักษาหวังฉางเจียงไว้ได้ด้วย!

 

“หยุดแค่นั้นแหล่ะ!”

 

จางหวังไคเดินไปหาซูฟ่านโดยแสร้งทำเป็นสงบ

 

เขายิ้มและปรบมืออย่างเก๊ก ๆ

 

“ซองจินส่งแกมาที่นี่เหรอ?”

 

จางหวังไคถามตรงไปที่ประเด็นทันที

 

นอกจากซองจินแล้วเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาก็ไม่ได้มีปัญหากับใครอีก

 

ซูฟ่านเอียงศีรษะและมองไปที่จางหวังไค

 

“แล้วยังไงล่ะ?”

 

“โอเค แกหยิ่งพอสมควรแต่เดิมฉันก็ไม่ต้องการฆ่าแกหรอก แต่การปรากฏตัวของแกมันทำลายเรื่องสำคัญของฉัน!”

 

หลังจากพูดจบจางหวังไคก็หยิบปืนออกมา

 

ปัง! ปัง!

 

จางหวังไคก้าวถอยหลังไปในสปอร์ตไลท์

 

ก่อนที่เขาจะได้เวลาเหนี่ยวไกปืนซูฟ่านก็ยิงเขาที่หัวเข่าจนได้รับบาดเจ็บไปแล้ว

 

ปืนกระบอกนี้ซูฟ่านยึดมาจากหลี่ฉี!

 

หน้าผากของจางหวังไคนูนขึ้นจากเส้นเลือดเพราะเขาไม่สามารถยืนได้ เขาคุกเข่าลงกับพื้น

 

“ยกมือขึ้น!”

 

เจ้าหน้าที่เจียงได้จับกุมหวังฉางเจียงและลูกชายของเขาและขึ้นมาเพื่อจัดการกับจางหวังไค

 

“เจ้าหน้าที่ตำรวจ! ผู้ชายคนนี้เข้ามาทำร้ายคนของฉันไปหลายคน! แถมเขายังเอาปืนมายิงฉันด้วย!”

 

จางหวังไคพูดออกมาอย่างน่าเกลียด

 

เจ้าหน้าที่เจียงตกใจมากเมื่อเห็นคนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

 

เขากลับมามีสติอย่างรวดเร็ว “จับ!”

 

ทันทีที่ออกคำสั่งจางหวังไคและคนที่เหลือก็ถูกจับ

 

“ไม่…ผิดแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจ! เขาฆ่าคน! มันเกี่ยวอะไรกับเรา!”

 

“เอาเขาไป!”

 

เจ้าหน้าที่เจียงไม่สนใจเสียงกรีดร้องของจางหวังไคและสั่งการ

 

เขารีบเดินไปที่ด้านข้างของซูฟ่านและมองไปที่ซูฟ่านด้วยความกังวล

 

“คุณซู คุณโอเคไหม?”

 

“ผมสบายดี”

 

“เลือดของคุณ…”

 

เจ้าหน้าที่เจียงมองไปที่เสื้อผ้าเปื้อนเลือดของซูฟ่านด้วยความกังวลใจ

 

“เจ้าหน้าที่เจียงไม่ดีแล้วครับ! หวังฟู่กุยทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจและปล้นรถตำรวจหนีไปแล้ว!”

 

เจ้าหน้าที่ตำรวจวิ่งขึ้นมาและพูดตะกุกตะกัก

 

การแสดงออกของเจ้าหน้าที่เจียงเปลี่ยนไปและเขาทุบกำแพงอย่างแรง

 

“ทำไมยังหนีได้อีก! จับเขาเร็ว!”

 

หากผู้บังคับบัญชาทราบเรื่องผิดพลาดนี้เจ้าหน้าที่เจียงก็ไม่อาจปกปิดเรื่องนี้ได้แล้ว!

 

ซูฟ่านได้ยินว่าหวังฟู่กุยกำลังหนีก็ไม่มีเวลามาพูดกับเจ้าหน้าที่เจียงแล้ว

 

เขารีบวิ่งออกไปทันที

 

เพื่อความรวดเร็วเขากระโดดลงมาจากหน้าต่างไปโดยตรง

 

ระดับความสูงของชั้นสี่ซูฟ่านกระโดดลงมาโดยไม่เป็นอะไร

 

ทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่บริเวณนั้นตกใจ

 

“หวังฟู่กุยไปทางไหน!”

 

ซูฟ่านรีบถาม

 

ตำรวจหญิงหน้าบึ้งชี้ไปทางทิศตะวันออก

 

“ที่นั่น! เขาทำให้เพื่อนร่วมงานของฉันบาดเจ็บ 2 คนและทุกคนก็ไล่ตามเขาไปทางนั้น!”

 

ซูฟ่านต้องการหารถของเขาเพื่อมุ่งหน้าไปทางนั้นแต่ด้วยความรีบร้อนซูฟ่านจึงกระโดดขึ้นไปบนรถจักรยานยนต์ของตำรวจที่อยู่ไม่ไกล

 

“ขอยืมหน่อยนะ!”

 

ซูฟ่านอยากจะขี่รถออกไปแต่ก็นึกได้ว่าเขาขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็น…

 

“ระบบจะมอบความช่วยเหลือแก่โฮสต์และโฮสต์ได้รับทักษะ ” การขี่ยานพาหนะ” ”

 

หลังจากระบบพูดจบทักษะการขี่มอเตอร์ไซค์ก็เข้ามาในหัวของซูฟ่านทันที

 

ซูฟ่านจากไปพร้อมเสียงกระหึ่มของรถมอเตอร์ไซต์

 

เหลือแต่ตำรวจที่ยืนอึ้งอยู่ในจุดนั้น

 

“มอเตอร์ไซค์ของฉัน…”

 

ตำรวจหญิงพึมพำกับตัวเอง

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูฟ่านขี่มอเตอร์ไซค์ต้องบอกเลยว่ามันดูเท่มาก

 

ลมพัดมาที่เสื้อผ้าของซูฟ่านทำให้เสื้อผ้าของเขาที่เปียกแนบติดกับตัว

 

มันอึดอัดมากแต่ซูฟ่านก็ยังคงยืนกรานที่จะจับตัวหวังฟู่กุย

 

มิฉะนั้นเมื่อหวังฟู่กุยหนีไปแล้วมาหาทางแก้แค้นตัวเขา ซูฟานก็กลัวว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น!

 

ความเร็วในการขี่นั้นรวดเร็วมากและในไม่ช้าซูฟ่านก็ม่ใกล้รถตำรวจสองคันที่กำลังไล่ตามหวังฟู่กุย

 

แต่หวังฟู่กุยไม่ได้มองเห็นเขา

 

เขาขี่มอเตอร์ไซค์รักษาระดับความเร็วให้เท่ากับรถคันหนึ่ง

 

เมื่อเห็นว่าเขามีอะไรจะพูดตำรวจในรถจึงลดหน้าต่างลง

 

“หวังฟู่กุยอยู่ที่ไหน?”

 

ซูฟ่านตะโกนถาม

 

“เราคลาดกัน!”

 

แม่ง!

 

ซูฟ่านสาปแช่งในใจและเลิกสนเจ้าหน้าที่ตำรวจจากนั้นเร่งความเร็ววิ่งไปข้างหน้า

 

เขานึกถึงแผนการหลบหนีเดิมของหวังฉางเจียงและลูกชายของเขาได้อย่างรวดเร็ว

 

ทันใดนั้นซูฟ่านก็มีความคิดแวบเข้ามา!

 

ใช่แล้ว!

 

ท่าเทียบเรือริมแม่น้ำ!

 

เดิมทีหวังฟู่กุ้ยวางแผนที่จะออกเดินทางบนเรือบรรทุกสินค้า!

 

และทิศทางนี้ก็เป็นทิศทางของท่าเรือ

 

ซูฟ่านหมอบตัวลงและบิดมอเตอร์ไซค์อย่างรวดเร็ว

 

สิบนาทีต่อมาซูฟ่านก็มาถึงท่าเทียบเรือเจียงตงของเมืองเมจิก

 

ขณะนี้การขนส่งถูกระงับและไม่มีคนอยู่ในท่าเทียบเรือ

 

บ่ายสี่โมงเช้าของวันพรุ่งนี้เรือบรรทุกสินค้าลำแรกจะออกจากเมืองเมจิกจากที่นี่

 

แผนเดิมของหวังฉางเจียงและลูกชายของเขาคือซ่อนตัวอยู่ในที่เก็บของของเรือในขณะที่ท่าเทียบเรือยังไร้ผู้คน

 

ซูฟ่านขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่ส่วนลึกของท่าเรือ แน่นอนว่ารถตำรวจที่หวังฟู่กุยปล้นตอนที่เขาหนีก็มาจอดที่นี่และมันยังไม่ได้ดับไฟรถ

 

มีตู้คอนเทนเนอร์อยู่รอบ ๆ และไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพบหวังฟู่กุยที่ซ่อนตัวอยู่

 

ซูฟ่านไม่แน่ใจว่าหวังฟู่กุยมีปืนอยู่ในมือหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงต้องหาที่หลบก่อน

 

จากนั้นเขาก็เงียหูตั้งใจฟังเสียง

 

ความเงียบของท่าเทียบเรือในเวลากลางคืนมีเสียงรบกวนเพียงเสียงของน้ำที่กระทบกับฝั่ง

 

ไม่มีเสียงอย่างอื่นเลย?

 

ซูฟ่านรู้สึกแปลก ๆ

 

แต่ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงหายใจหนัก ๆ ของคนอ้วนที่ไม่สอดคล้องกับสภาพแวดล้อม

 

ด้วยเสียงหายใจที่ได้ยินเบา ๆ ซูฟ่านค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปหาหวังฟู่กุย

 

เสียงหายใจของหวังฟู่กุยชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ และซูฟ่านก็ยังสามารถได้ยินการเต้นของหัวใจอย่างรุนแรงได้ด้วย

 

อย่างไรก็ตามในเวลานี้หวังฟู่กุยยังคงนิ่งนอนใจที่คิดว่าหลบหนีการติดตามได้แล้ว

 

“พ่อฉันขอโทษ ผมเอาเงินหนีมาหมดแล้วเดี๋ยวฉันจะเผากระดาษให้คุณเอง”

 

หวังฟู่กุยพึมพำอย่างเงียบ ๆ ในใจ

 

เขาไม่ห่วงชีวิตและความตายของพ่อตัวเองเลย

 

คราวนี้เขาหนีออกจากคุกและทำให้พ่อของเขาเป็นเหยื่อล่อ!

 

“ที่นี่เองเหรอ?”

 

ทันใดนั้นเสียงของซูฟ่านก็ดังขึ้นข้างหลังหวังฟู่กุย

 

หวังฟู่กุยตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจจนใบหน้าของเขาซีดขาว

 

เขาถือปืนชี้ไปที่ซูฟ่าน

 

เมื่อเขาเห็นใบหน้าของซูฟ่านปากของหวังฟู่กุยก็อ้ากว้าง

 

เป็นเขาอีกแล้ว!

 

ถ้าไม่ใช่เพราะซูฟ่านเขาคงจะไม่ถูกจับได้!

 

เขาควรจะมีความสุขในต่างแดน!

 

เขาเกลียดซูฟ่าน!

 

“ทำไม? อยากฆ่าฉันเหรอ?”

 

ซูฟ่านมองไปที่ดวงตาของหวังฟู่กุย ไม่เพียงแต่เขาไม่กลัวแต่เขายังพิงกำแพงอย่างสบายใจ

 

เขามองไปที่ดวงตาของหวังฟู่กุยราวกับกำลังจ้องมองไปที่เหยื่อที่ไม่สามารถหลบหนีจากฝ่ามือของเขาได้

 

หวังฟู่กุยกัดฟัน

 

“ไอ้หำเหม็นเอ้ย! ถ้าไม่ใช่เพราะแกวันนี้ฉันคงไม่ต้องอยู่ที่นี่หรอก!”

 

“ยังจะมาด่ากันอีกนะ ฉันคิดว่านายนั่นแหล่ะหน้าตาเหมือนหำที่อยากจะไล่จีบชูหยุนซี นายคิดว่านายคู่ควรเหรอ”

 

ซูฟ่านพูดอย่างประชดประชัน

 

หวังฟู่กุ้ยกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

 

“ผายลม! ชูหยุนซีถึงฉันจะยังไม่ได้นอนด้วยแต่นั่นก็เป็นเรื่องของเวลาตราบใดที่เงินยังมีอยู่เธอก็จะยินดีที่จะหาคนมานอนด้วย เธอมันแค่นอีตัวที่ทำตัวสูงส่ง!”

 

โห่!

 

ซูฟ่านโกรธมากเมื่อได้ยินคำพูดดูถูกของหวังฟู่กุย

 

เขายกขาขึ้นและเหวี่ยงเท้าเตะไปทางหวังฟู่กุย

 

เข้าที่ปากของหวังฟู่กุย

 

ฟันบินออกจากปากของหวังฟู่กุยไปทันที

 

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด