สำหรับฉินเชี่ยวเหลียน ฉินเสี่ยวหยุนไม่มีความประทับใจใด ๆ

 

เธอไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอและคิดผิดมาตลอดว่าฉินเชี่ยวเหลียนเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ

 

อย่างไรก็ตาม “แม่” ของเธอมีความลำเอียงต่อพี่ชายทั้งสามคนของเธอมากเกินไปซึ่งทำให้ฉินเสี่ยวหยุนไม่มีความรู้สึกดี ๆ เกี่ยวกับฉินเชี่ยวเหลียน

 

“แม่ไม่รู้เหรอว่าเบื้องหลังของฉินเสี่ยวหยางน่ารังเกียจและไร้ยางอายแค่ไหน และครอบครัวก็ลงโทษกักบริเวณเขาเป็นเวลาหนึ่งเดือนและจำกัดการใช้จ่ายเงินของเขา แต่นี่…”

 

หลังจากพูดแล้วฉินเสี่ยวหยุนก็ชี้ไปที่นาฬิกาเรือนใหม่บนแขนของฉินเสี่ยวหยาง

 

นาฬิกานี้เพิ่งวางขายเมื่อวานตอนเช้า

 

มีเพียงสิบเรือนในโลกและมีราคาหลายล้าน

 

ฉินเชียวเหลียนมองไปที่นาฬิกาของลูกชายของเธอ

 

“โอ้ นี่เป็นของขวัญที่ฉันสัญญากับเสี่ยวหยางเอาไว้น่ะ แล้วฉันก็กลัวว่าเขาจะเบื่อถ้าอยู่แต่ในห้องก็เลยปล่อยให้เขาออกมาหายใจบ้าง แต่ฉันก็ไม่ปล่อยให้เขาออกจากวิลล่าอยู่ดี”

 

หลังจากนั้นฉินเชียวเหลียนก็นั่งลงข้าง ๆ ลูกชายแล้วเธอก็ช่วยลูกชายของเธอปอกส้มแล้วยัดใส่ปากลูกชายด้วยมือตัวเอง

 

“ฉัแล้วเสี่ยวหยุนบริษัทของลูกเป็นอย่างไรบ้าง”

 

“ทุกอย่างปกติดี”

 

พฤติกรรมของฉินเชียวเหลียนทำให้ฉินเสี่ยวหยุนโกรธ

 

ฉินเสี่ยวหยุนใกล้จะระเบิดเต็มทีและเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทนต่อมัน

 

ถ้าทนไม่ได้วันนี้เธอจะได้ทะเลาะกับครอบครัวอีก

 

“เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมาตั้งแต่เด็ก ๆ มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับบริษัทของลูกจะเติบโตขึ้น แต่ลูกต้องรู้ว่าลูกกำลังเรียกร้องให้มีการเปลี่ยนทิศทางการปกครองของตระกูลฉิน มันทำให้หลาย ๆ คนกดดันพ่อของลูก ลูกก็เห็นนี่ว่าผมของเขาแทบกลายเป็นสีขาวทั้งหมดแล้ว”

 

ขณะที่ฉินเชียวเหลียนพูดเธอก็ปลอกแอปเปิ้ลอีกลูกให้กับฉินเสี่ยวหยาง

 

ฉินเสี่ยวหยางเอาแต่ดูทีวีและไม่สนใจสิ่งที่ผู้หญิงสองคนกำลังพูดกัน

 

“ฉันรู้ว่าพ่อไม่เห็นด้วยกับครอบครัวเกี่ยวกับธุรกิจของฉัน แต่ครอบครัวและฉันเห็นด้วยกับข้อการเดิมพันและฉันก็จะทำข้อตกลงนี้ให้สำเร็จด้วยความพยายามของฉันเองแทนที่จะทำตัวขี้เกียจ…”

 

เมื่อฉินเสี่ยวหยางได้ยินเขาก็รู้สึกว่าฉินเสี่ยวหยุนกำลังพูดถึงเขาและเขาก็สำลักขณะกินแอปเปิ้ล

 

“อุ๊ย! กินช้าลงหน่อยสิ!”

 

ฉินเชียวเหลียนลูบหลังลูกชาย

 

เมื่อเห็นความรักระหว่างแม่ลูกต่อหน้าเธอ ฉินเสี่ยวหยุนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

“พ่ออยู่ไหน”

 

“เขาทำอยู่ชั้นสอง”

 

ฉินเชียวเหลียนตอบอย่างไม่สนใจ

 

ฉินเสี่ยวหยุนเลิกสนใจแม่ลูกที่ทำให้เธอรู้สึกป่วยและเดินขึ้นไปชั้นบน

 

เคาะประตูห้องทำงานเบา ๆ

 

“เข้ามา”

 

เสียงแหบของฉินเจียนกั๋วดังมาจากห้องทำงาน

 

ฉินเสี่ยวหยุนเปิดประตูห้องอย่างนุ่มนวล

 

ช่วงเวลาที่เครียดที่สุดในชีวิตของเธอไม่มีอะไรนอกจากการสนทนากับพ่อของเธอเอง

 

สำหรับเธอพ่อของเธอมักจะทำให้เธอรู้สึกว่าเขามีอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้

 

บางครั้งเธอก็คิดว่าพ่อของเธอรักตัวเธอ

 

อต่บางครั้งก็รู้สึกว่าพ่อไม่ได้รักเธอเลยแต่แค่ทำตามหน้าที่ของพ่อ

 

“มีอะไรรึ?”

 

ฉินเจียนกั๋ววางหนังสือในมือถอดแว่นตาและถามฉินเสี่ยวหยุน

 

“พ่อทำไมฉินเสี่ยวหยางถึงถูกปล่อยตัว?”

 

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฉินเจียนกั๋วก็ขมวดคิ้ว

 

“ปล่อยอีกแล้วเหรอ? ฉันบอกแม่เธอหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ไม่ฟังฉันยุ่งกับงานจนฉันไม่มีเวลากังวลเรื่องไอ้ตัวเล็กนั่น”

 

“พ่อคนที่เชื่อฟังกฎไม่สมควรต้องทนทุกข์หรือคนที่ไม่เชื่อฟังกฎจะมีชีวิตที่มีความสุขมากกว่ากัน?”

 

คำพูดของฉินเสี่ยวหยุนทำให้ฉินเจียนกั๋วสับสน

 

“ลูกว่ายังไงนะ?”

 

“ไม่มีอะไร ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้กับคุณอีกต่อไป”

 

ใบหน้าของฉินเสี่ยวหยุนแย่ลงมากเธอรู้ว่าถ้าเธอพูดต่อในหัวข้อนี้เธออาจจะไม่สามารถระงับความโกรธได้

 

ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่เธอถูกลงโทษเสมอหากเธอทำอะไรผิดพลาด

 

แต่พี่ชายของเธอทุกความผิดพลาดต่อให้ใหญ่แค่ไหนมันก็จะหมดไป

 

“วันนี้ฉันกลับมาเพื่อถามคุณเกี่ยวกับข้อเสนอการแต่งงานกับตระกูลหลิน”

 

“โอ้ ฉันก็อยากคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอเป็นเพื่อนสนิทกับหลินจูคนนั้นใช่ไหม?”

 

ฉินเจียนกั๋วครุ่นคิด

 

ฉินเสี่ยวหยุนพยักหน้า

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย เธอสามารถช่วยเรื่องหลินจูได้อย่างแรกเลยพี่ชายของลูกชอบหลินจูมากและเขาก็ถึงวัยที่จะแต่งงานแล้ว อย่างที่สองการรวมกันของตระกูลฉินและตระกูลหลินก็นับเป็นเรื่องที่ดีมาก”

 

เขาคิดว่าฉินเสี่ยวหยุนจะเห็นด้วยทันทีแต่ใครจะรู้ว่าใบหน้าของฉินเสี่ยวหยุนหม่นหมองลง

 

“พ่อฉันจะไม่ช่วยเกลี้ยกล่อมหลินจูเพราะพี่ชายของฉันไม่คู่ควรกับเธอ”

 

“เรื่องไร้สาระอะไร ทำไมลูกชายของตระกูลฉินถึงไม่คู่ควรกับตระกูลหลินของพวกเขาล่ะ?”

 

ฉินเจียนกั๋วไม่พอใจ

 

“พ่อ คุณอยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้ทำงานเป็นคนโลภและหื่นกามไหม? หรือคุณไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่พี่ชายของฉันทำ?”

 

คำถามของฉินเสี่ยวหยุนทำให้ฉินเจียนกั๋วไม่มีที่ว่างสำหรับการโต้แย้ง

 

เขารู้ดีว่าลูกชายของเขาไร้สาระแค่ไหน

 

เขาต้องใช้เงินหลายสิบล้านในการล้างมลทินลูกชายของเขาเป็นเวลาหลายปี

 

ฉินเสี่ยวหยางก็มักจะใช้จ่ายโดยไม่คิดคอยซื้อนาฬิการาคาแพง รถยนต์ที่มีชื่อเสียงและรับสาว ๆ ไปทั่วจ่ายเงินเล่นเป็นหลายแสนล้านต่อปี

 

แต่ใครใช้ห้ฉินเสี่ยวหยางเป็นลูกชายคนเล็กและเป็นที่รักมากที่สุดของเขา?

 

ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดฉินเจียนกั๋วก็จะอดทนโดยไม่มีเงื่อนไข

 

“เสี่ยวหยุนอย่าว่าร้ายพี่ชายของเธอเลยถึงเขาจะมีข้อบกพร่องแต่ก็มีข้อดีเช่นกัน เธอไม่สามารถมองคนแค่ด้านเดียวใช่ไหม?”

 

“พี่ชายของลูกชอบหลินจูที่เป็นเพื่อนสนิทของลูก หากเธอแต่งงานและกลายเป็นพี่สะใภ้ของลูกนี่ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ?”

 

“นอกจากนี้การรวมเป็นหนึ่งเดียวกับตระกูลหลินก็เป็นเรื่องที่ดีและมันก็ดีสำหรับลูกถ้าเราสามารถรวมกันได้ฉันวางแผนที่จะจัดตั้งบริษัทพลังงานใหม่ ลูกรู้หรือเปล่าว่าอนาคตของพลังงานใหม่จะเป็นอย่างไรถ้าลูกทำตามข้อตกลงได้บริษัทนี้ก็จะให้ลูกเป็นผู้ดูแล”

 

ฉินเจียนกั๋วเสนอเงื่อนไขที่น่าสนใจมากในการซื้อใจฉินเสี่ยวหยุน

 

แต่ฉินเสี่ยวหยุนไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ

 

“ถ้าฉันอยากจะเริ่มต้นบริษัทใหม่ฉันสามารถหาหนทางของตัวเองได้ แต่ฉันจะไม่ทรยศเพื่อนตัวเองแน่นอน! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น!”

 

“ฉันกลับมาคราวนี้เพื่อเตือนฉินเสี่ยวหยางว่าอย่าทำอะไรเพื่อนของฉันไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยเขาไป!”

 

ท่าทีของฉินเสี่ยวหยุนค่อนข้างรุนแรง

 

เดิมทีฉินเจียนกั๋วอยากจะโกรธแต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของฉินเสี่ยวหยุนเขาก็นึกถึงแม่ผู้ให้กำเนิดของฉินเสี่ยวหยุนทันที

 

เธอคล้ายกันมากจนแทบจะแกะออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน

 

ฉินเจียนกั๋วถอนหายใจ

 

“ก็ได้ปล่อยเรื่องนี้ไป ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวมากเกินไป”

 

“เธอคงยุ่งมากฉันสามารถบอกได้เลยจากผิวของเธอว่าเธอมีสุขภาพที่ไม่ดี นี่คือยาที่ฉันฝากไว้ให้สั่งจ่ายและมันก็เหมาะสำหรับเธอนะ”

 

ฉินเจียนกั๋วหยิบชุดยาจากลิ้นชักของเขาและวางไว้บนโต๊ะ

 

“พอกินได้ครึ่งเดือนร่างกายของเธอจะดีขึ้นมากหลังกินมัน”

 

เมื่อมองไปที่แพ็คเก็ตยาบนโต๊ะ ฉินเสี่ยวหยุนเดิมทีที่โกรธอยู่ก็ไม่โกรธอีกต่อไป

 

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถือซองยาไว้ในอ้อมแขน

 

“ดี ขอบคุณค่ะพ่อฉันจะไปแล้ว”

 

“ไม่กินข้าวที่บ้านเหรอ”

 

“กินเถอะบริษัทยังมีอะไรต้องทำ”

 

หลังจากพูดฉินเสี่ยวหยุนก็เปิดประตูและออกไป

 

“หยุนน้อย”

 

ฉินเจียนกั๋วตะโกนเรียก

 

“หืม?”

 

“อย่าทำอะไรเกินตัวล่ะ อย่าลืมว่าลูกเป็นผู้หญิงที่ต้องการคนดูแล”

 

ทันทีที่คำพูดของฉินเจียนกั๋วออกมาฉินเสี่ยวหยุนก็หลั่งน้ำตา