“เล่อจยา คุณว่าสวรรค์เริ่มจะเอาใจใส่คุณแล้วใช่ไหม? ช่วงนี้เหมือนจะมีแต่โชคดี”

เล่อจยาสูดลมหายใจเข้า ใช่ มันเป็นที่สุดของชีวิตที่ทำให้เธอรู้สึกมีชีวิตชีวา รู้สึกดีอย่างมาก

วันนี้เธอคิดว่าตนเองแสดงออกมาได้ธรรมดามาก คาดไม่ถึงว่าจะได้รับเลือก

นำบาร์บีคิวชิ้นสุดท้ายให้ซูหย่า “คุณทานเยอะๆ หลายปีมานี้ที่อยู่ด้วยกันกับฉัน ก็ได้รับความทุกข์มาไม่น้อย”

ซูหย่าเป็นข้าราชการรุ่นที่สาม และเป็นลูกคนรวย ก่อนที่จะรู้จักเล่อจยา ความโกรธเกรี้ยวของเธอเป็นที่รู้จักกันในโรงเรียน ดื้อรั้นไม่เชื่อฟังจนครูก็ปวดหัว

จนกระทั่งครั้งหนึ่ง ไปแย่งแฟนของดาวโรงเรียน เลยถูกแก้แค้นจนเกือบถูกทำร้ายร่างกาย โชคดีที่เล่อจยาช่วยไว้ได้ทัน

ในตอนนั้นเธอได้ตัดสินใจ ว่าตลอดชีวิตนี้จะปฏิบัติต่อดีต่อเล่อจยา น่าเสียดายที่เล่อจยาไม่คิดว่าเป็นคนประเภทเดียวกัน จึงได้ปฏิเสธเธอตลอด หลังจากถูกเธอพัวพันมาหนึ่งปี จึงได้มีวันนี้ ตลอดปีนี้เอปรับเปลี่ยนนิสัย เปลี่ยนความเกรี้ยวโกรธ ถูกเล่อจยาเปลี่ยนจากสาวอ่อนโยน เป็นสาวห้าว

เสิร์ฟจาน ถูพื้น เรื่องอะไรที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยทำ เธอก็ทำหมด

ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านของเล่อจยา หน้าบ้านก็มีรถเข็นเด็กวางอยู่

เล่อจยาขมวดคิ้วแล้วมองหน้าซูหย่า รถเข็นเด็กเหรอ?

เธอยังไม่ทันได้ผลักประตูออก ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ออกมา

อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ผลักประตูเปิดออก ก็เห็นในมือพ่อเล่ออุ้มเด็กชายคนหนึ่งอยู่

“พ่อ นี่คือ……”

พ่อเล่อสีหน้าไม่ค่อยดี แววตาเหม่อลอย “คุณดูเองเถอะ”

บนโต๊ะมีซองเอกสารหนึ่งอัน หลังจากเล่อจยาหยิบออกมาอ่านๆ ดู สีหน้าก็ซีดเผือด

“พ่อ นี่หมายความว่าอะไร? ” น้ำเสียงเธอสั่นเครือเล็กน้อย

เด็กน้อยในมือร้องไห้งอแงอยู่ แต่ไม่มีใครมีอารมณ์จะไปสนใจเขาเลย

“ทำไมต้องใช้ชื่อฉัน? ทำไม? เธอยังทำร้ายฉันไม่พอใช่ไหม? ” บนสูติบัตรของเด็กคนนั้น ตรงชื่อมารดา เขียนไว้ว่าเล่อจยา

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วใช่ไหม แฟนเธอยังไม่มีสักคน เธอจะมีลูกมาคนหนึ่งได้อย่างไรล่ะ?

พ่อเล่อน้ำตาไหล “ขอโทษนะ จยาจยา”

เล่อจยาสูดลมหายใจเข้าแล้วส่ายหัว “พ่อ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องกตัญญูนะ นี่คือเธอต้องการจะทำร้ายฉันให้ตายเลยใช่ไหม? แฟนฉันยังไม่เคยมีเลย แล้วฉันจะมีลูกได้อย่างไร? อีกทั้งก่อนหน้านี้เธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าเสี่ยวเล่อกับคุณไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน? แล้วตอนนี้ ต้องการให้เราเลี้ยงเด็ก แล้วนำหนังสือรับรองมาด้วย พ่อ เธอทำอย่างนี้กับเราได้อย่างไร? ”

ในแฟ้มเอกสารนั้น ยังมีหนังสือรับรองของเด็กคนนี้กับพ่อเล่อ แล้วก็มีสูติบัตรของเด็กด้วย

พูดจบ เธอก็เดินไปข้างหน้ารับเด็กจากในมือพ่อเล่อ “ไป เราจะไปหาเธอ เอาเด็กคืนเธอไป”

เด็กคนนี้ก็แปลก อยู่ในมือพ่อเล่อร้องไห้งอแง แต่พออยู่ในมือเล่อจยา กลับสงบนิ่ง จ้องมองเล่อจยาตาแป๋ว ใบหน้าขาวๆ เล็กๆ ดูน่ารักน่าชัง

“จยาจยา คุณอย่าใจอ่อนนะ เด็กคนนี้ คุณต้องส่งกลับไป มิเช่นนั้นตลอดชีวิตคุณต้องพังเป็นแน่” ซูหย่ามองเด็กที่อยู่ในมือของเล่อจยา แล้วก็รีบพูดเตือนสติ

“อีกอย่าง พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานที่เกากรุ๊ปแล้ว ในบ้านมีเด็ก สุขภาพคุณลุงก็เป็นอย่างนี้ คุณไปไม่ได้แน่”

ซูหย่ารู้ว่า ก่อนหน้านี้ที่เล่อจยาลาออก ก็เพราะอาการของพ่อที่ไม่ดี อีกทั้งหนี้ที่ค้างชำระ เงินเดือนที่ทำงานของเธอก็ไม่สามารถแบกรับภาระค่าใช้จ่ายได้โดยสิ้นเชิง การเปิดร้านขายอาหารถึงแม้จะลำบาก แต่ก็มีรายได้ที่ไม่เลวเลย

เดิมทีที่คิดว่า หนี้สินกำลังจะหมดแล้ว อย่างนั้นเธอก็สามารถไปทำงานได้แล้ว แต่นี่……

เล่อจยาดึงสติกลับมา ใช่แล้ว เธอไม่ควรจะใจอ่อนแบบนี้ ขืนเธอใจอ่อนต่อไป ชั่วชีวิตนี้ของเธอก็ต้องถูกทำลายไปจริงๆ

หลับตาลงแล้วลืมตา “พ่อ พวกเราต้องเอาเด็กคืนให้เธอไป พวกเรามีเหตุผลอะไรที่จะต้องเลี้ยงดูเด็กแทนเธอ เธอก็รู้ว่าพวกเราจะต้องย้ายบ้านแล้ว ดังนั้น เธอจึงจงใจที่จะทำแบบนี้”

แต่พ่อเล่อถอนหายใจอย่างแรง ดึงมือของเล่อจยา ในสายตาล้วนเจ็บปวด “จยาจยา ครั้งนี้ คุณเข้าใจเธอผิดแล้วจริงๆ ”

เขาเงยหน้ามองไปยังเด็ก สายตาอ่อนโยนอย่างมาก “เสี่ยวเล่อกับแม่ของเด็กคนนี้ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต หลังจากแม่เสียชีวิตก็ต้องผ่าคลอดเด็กออกมา คาดว่าเธอกลัวว่าเด็กจะมีปมด้อย จึงเขียนชื่อของคุณ ต่อมา เธอก็เลี้ยงเด็กคนนี้มาโดยตลอด ใครจะคาดคิดว่า ก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอเพิ่งตรวจพบว่าเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาหายได้ มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสองเดือน จึงได้มาหาฉัน”

เล่อจยาที่อุ้มเด็กอยู่ อดไม่ได้ที่จะโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว เสี่ยวเล่อ…..ตายแล้ว? น้องชายของเธอตายแล้ว? เมื่อตอนนั้นที่ไป น้องชายที่โอบกอดเธอไม่ยอมปล่อยมือ ตายแล้วเหรอ?

ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยว แต่กับเสี่ยวเล่อ ที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็กจนโต ความรักความผูกพันของพวกเขา ก็ดีมาโดยตลอด เวลานั้นที่รู้ว่าไม่ใช่น้องชายแท้ๆ เธอก็เสียใจอยู่นานมาก แต่เวลานี้เข้าใจชัดเจนแล้ว แต่เขาก็ตายไปแล้ว ถึงแม้จะได้ยินว่าเธอก็ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย แต่ก็เทียบไม่ได้กับการตายของเสี่ยวเล่อ ที่ทำให้เธอช็อกอย่างที่สุด

วันต่อมา เกาไห่ไปบริษัทแต่เช้า

หลังจากที่ทุกคนเข้าทำงาน เขาก็ไปยังแผนกออกแบบเป็นครั้งแรกของประวัติการณ์

คนรับผิดชอบของแผนกออกแบบเห็นเขาเข้ามา ก็แปลกใจอย่างมาก เสี่ยวตงที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงเอ่ยปากว่า “ประธานเกาเข้ามาดู พนักงานใหม่สามคนที่สอบสัมภาษณ์ผ่านเมื่อวาน”

คนรับผิดชอบตะโกนเรียกไปยังด้านหลัง สองคนเดินเข้ามา แต่ไม่มีเล่อจยา

เกาไห่หันหน้ากลับ มองเสี่ยวตง “เมื่อวานบอกกับคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ”

เสี่ยวตงถามคนรับผิดชอบ “เอ่อ ทำไมมีแค่สองคน แล้วอีกคนหนึ่งล่ะ? ”

คนรับผิดชอบนิ่งอึ้ง แล้วจึงตอบสนองกลับมา “อ๋อ อีกคนหนึ่งชื่อเล่อจยา เมื่อเช้าโทรศัพท์เข้ามา บอกว่าไม่มาแล้ว มีปัญหาในครอบครัวเล็กน้อย”

เล่อจยาร้องไห้ทั้งคืน ซูหย่าเป็นห่วงเธอ กลางคืนเลยไม่ได้กลับไป

ตอนเช้าตื่นขึ้นมา ตาของเล่อจยาบวมอย่างมาก

“จยาจยา ไม่อย่างนั้น ก็เอาเด็กให้คนอื่นไปไหม? หรือให้สถานสงเคราะห์ไป แล้วพวกเราก็ส่งเงินไปให้บ้าง เป็นยังไง? ”

เล่อจยาทานโจ๊กไม่พูดจา พ่อเล่อตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น ก็นอนอยู่บนเตียง วันนี้ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้ทาน

เล่อจยาหันกลับ เด็กคนนี้ไม่รู้ว่ารู้เรื่องอะไรหรือเปล่า เมื่อคืนวานนอนด้วยกันกับพวกเธอ ก็นอนหลับไปจนถึงเช้า

ข้อมูลที่เขียนนั้น เด็กคนนี้เพิ่งอายุได้9เดือนกว่าๆ

“จยาจยา คุณอย่าใจอ่อนนะ คุณก็บอกว่าคุณอายุ27แล้ว ถ้าคุณพาภาระไปด้วยแบบนี้ ผู้ชายคนไหนยังจะกล้าต้องการคุณอีก? ฉันว่าหญิงแก่ตายยากคนนั้นของพวกคุณ ชาติก่อน คุณคงติดหนี้เธอไว้แน่ๆ ชาตินี้เธอถึงได้ฆ่าคุณทั้งเป็นแบบนี้”

ซูหย่าอารมณ์ฮึกเหิมเล็กน้อย จึงเลือกคำพูดมาบรรยายไม่ถูก

เล่อจยารู้ว่า หญิงแก่ตายยากจากปากของเธอนั้น คือแม่ของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้โกรธ

เธอก็เกลียดเธอจริงๆ

เห็นเธอไม่พูดจามาโดยตลอด ซูหย่าก็ร้อนใจ

ผลักไหล่ของเธอ “คุณพูดอะไรบ้างสิ? ”