เล่อเหวินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด “เดิมทีเขาก็ป่วยอยู่ เล่อจยา คุณอย่ามาโทษฉันได้ไหม? ”

“คุณ……” เล่อจยาโกรธจนแทบกระอักเลือด เพียงแต่ว่าไม่รอให้เธอตอบกลับ สายทางด้านนั้นก็ตัดไป

เล่อจยาหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง เธอหันกลับไป นำมือถือส่งให้พ่อเล่อ “พ่อ ลูกชายของคุณ” เธอจงใจเพิ่มน้ำเสียงคำว่า”ลูกชายของคุณ”

เห็นได้ชัดว่าพ่อเล่อได้ยินบทสนทนาของพวกเขาแล้ว สีหน้าไม่ได้ดูดีไปกว่าเล่อจยาเลย ดูย่ำแย่อย่างมาก

จู่ๆ พ่อเล่อก็พูดว่า “จยา พ่อหิวแล้ว คุณไปซื้อของข้างนอกมาให้พ่อกินหน่อยสิ”

เล่อจยามองเขาอ้าปากเล็กน้อย ท้ายที่สุด ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พยักหน้า

ซูหย่าตบๆ ไหล่ของเธอ “คุณไปเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่เอง! ”

เล่อจยากอดซูหย่า ระหว่างพวกเธอ พูดขอบคุณมันยังน้อยเกินไป……

หลังจากเล่อจยาไป ไม่ถึงสองนาที พ่อเล่อก็เอ่ยกับซูหย่าว่า : “เสี่ยวหย่า คุณไปซื้อไพ่ให้ลุงหน่อยได้ไหม ฉันอยู่โรงพยาบาลรู้สึกเบื่อๆ ฉันอยากจะเล่นไพ่กับเตียงข้างๆ หาอะไรทำฆ่าเวลาสักหน่อย”

ซูหย่าเลิกๆ คิ้ว ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ เล่อจยาโกรธขนาดนั้น คาดไม่ถึงว่าพ่อเล่อคนนี้ยังคิดจะเล่นไพ่อีกเหรอ?

เพียงแต่คิดดูแล้ว ก็ยังคงพยักหน้า “อย่างนั้นก็ได้ พอดียาอันนี้ก็ฉีดเสร็จแล้ว เช่นนั้นคุณเองก็อย่าเดินไปไหนนะ ฉันจะรีบกลับมา”

เล่อจยาออกจากประตูโรงพยาบาลไป เดินหาของกินที่ปกติพ่อเล่อชอบกินได้สองสามอย่าง เธอกำลังเตรียมจ่ายเงิน มือถือก็ดังขึ้น จึงรับสาย : “ฮัลโหล ซูหย่า……อะ……อะไรนะ? ”

เมื่อเล่อจยาเดินมาถึงโรงพยาบาล ซูหย่าก็ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าโรงพยาบาล เห็นเธอเช็ดๆ น้ำตา “คุณลุงห็ฉันไปซื้อไพ่ให้เขา ฉัน…… ฉันกลับมา เขาก็ไม่อยู่แล้ว เมื่อกี้ฉันถามร.ป.ภ. ร.ป.ภ.บอกว่า เห็นเขาโบกรถแท็กซี่ออกไปแล้ว”

เล่อจยามองไปข้างนอก สูดลมหายใจ “เขาไปหาลูกชายของเขาแล้ว”

เธอเข้าใจพ่อเล่อ ก่อนหน้านั้นเล่อเหวิน คงใช้คำพูดสวยหรูมาหลอกเอาเงินของพ่อเล่อ ตอนนี้พ่อเล่อรู้แล้วว่าลูกชายตนเองมีคุณธรรมขนาดนี้ จะไม่ยกโทษให้เขาอย่างแน่นอน

“ห้ะ? เช่นนั้น จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? คุณรู้ไหมว่าน้องชายคุณอยู่ที่ไหน? เรารีบตามไปกับเลยไหม? ”

เล่อจยานั่งยองบนพื้น สองมือกุมหัว “ฉันไม่รู้ หลายปีมาแล้ว ไม่ได้เจอเขาเลย”

“เล่อจยา คุณทำใจดีๆ หน่อย ตอนนี้ร่างกายของคุณลุงเป็นอย่างนั้น คุณต้องตามเขากลับมา โทรหาเขาไหม? มีเรื่องอะไร หาเขาเจอแล้ว ค่อยว่ากัน”

เล่อจยาได้ยิน ก็หันมองซูหย่า หยิบมือถือออกมา กดโทรหาพ่อเล่อ แต่ว่า……ปิดเครื่อง

“ขึ้นรถฉัน ฉันจะพาพวกคุณไป”

จู่ๆ ก็มีเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น เล่อจยาเงยหน้าขึ้น เห็นเกาไห่นั่งอยู่ในรถ เธอลุกยืนขึ้น มองเขา “คุณ……ทำไมคุณยังไม่ไปอีก? ”

“ขึ้นรถ ไม่ได้ต้องการตามหาพ่อของคุณเหรอ? ”

ถึงแม้ว่าซูหย่าจะแปลกใจกับการกระทำของเกาไห่คนนี้ แต่เธอรู้ดีว่าไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องเหล่านี้ จึงดึงเล่อจยาที่ตกตะลึงอยู่ขึ้นรถไป

“ประธานเกา คุณรู้ได้ยังไงว่าพ่อฉันอยู่ที่ไหน? ”

เกาไห่มองข้างหน้า เอ่ยปากช้าๆ ว่า “เมื่อกี้ฉันอยู่ที่หน้าประตู พอดีเห็นเขาออกมาจากโรงพยาบาล สีหน้าผิดปกติ ฉันก็เลยให้เสี่ยวตงตามไป”

เวลานี้ มือถือของเกาไห่ก็ดังขึ้น จึงหยิบออกมาดู “ส่งตำแหน่งให้แล้ว ไม่ไกล ไม่ต้องกังวล”

เล่อจยามองภาพด้านหลังนั้น ความสับสนอลหม่านก่อนหน้านี้ เวลานี้ จิตใจก็สงบลงไปไม่น้อย

พอได้เห็นจุดหมาย ใจเธอที่เคยหดหู่ ก็มีหวังขึ้นมา

ตอนนี้มีคนรายล้อมอยู่จำนวนมาก เธอไม่ทันรอให้รถจอดสนิท ก็เปิดประตูลงจากรถ แหวกฝูงชนเข้าไป จากนั้น เมื่อเห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า เธอก็แทบจะกระอักเลือด

พ่อเล่อคุกเข่าอยู่บนพื้น ดึงชายเสื้อของเล่อเหวิน ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่

“พ่อ คุณกำลังทำอะไร? ” เล่อจยาเดินเข้าไป ต้องการจะดึงพ่อเล่อขึ้น เพียงแต่ พ่อเล่อสะบัดมือของเธอออก แล้วยังคงดึงเล่อเหวินเอาไว้: “เสี่ยวเหวิน คุณบอกพ่อสิว่า เงินก่อนหน้านี้ของคุณ ใช้หนี้ไปหมดแล้วหรือยัง? ”

เล่อเหวินที่ถูกพ่อเล่อดึงเอาไว้ สายตาที่มองไปข้างหน้า ก็เอียงหน้าหนี ใบหน้าหงุดหงิดรำคาญ “ตาแก่ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ ให้เงินฉันมาแค่นิดหน่อยแค่นี้? คุณต้องเอ่ยถึงมันไปตลอดเลยเหรอ? ”

เล่อจยาฟังถึงตรงนี้ ก็ขมวดคิ้ว ดึงเล่อเหวินกลับมา “เงินเล็กน้อย? เล่อเหวิน คุณคิดว่าเงินตั้งหลายล้านเป็นเงินเพียงเล็กน้อยอย่างนั้นเหรอ? ”

เล่อเหวินมองเล่อจยาตั้งแต่หัวจรดเท้า กล่าวถามอย่างไม่เกรงใจว่า: “ป้า คุณโผล่มาจากไหนเนี่ย? เรื่องของครอบครัวเรา คุณมายุ่งอะไร? ”

คำว่า”ป้า”คำนั้นแทบจะทำให้เล่อจยาเลือดพุ่ง เธอมองๆ ตัวเอง ถอนหายใจอย่างแรง ยืดตัวขึ้นแล้วตบลงไปบนหัวของเล่อเหวินอย่างแรง “ป้าใช่ไหม? ได้เลย วันนี้ฉันจะเป็นป้าของคุณสักครั้งหนึ่ง”

เล่อจยาพูดจบ งอเข่าขวา แล้วก็ยืดออก ใช้กำลังเตะเล่อเหวิน เกาเหวินที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ต้องใช้ความพยายามที่จะยืนให้มั่นคง ไม่เช่นนั้นก็จะล้มลง

เขาชี้หน้าเล่อจยา “มึง….คาดไม่ถึงว่ามึงจะกล้าเตะกู? ตั้งแต่เล็กจนโตแม่กูยังไม่กล้าตีกูเลย มึง…..”

เล่อจยาเดินเข้าไป ดึงคอเสื้อของเขา “ก็เพราะแกมีแม่เลวๆ ยังไงล่ะ ถึงได้สั่งสอนให้แกเป็นพวกเดนมนุษย์แบบนี้” เล่อเหวินสูงร้อยแปดสิบกว่า เล่อจยาต้องเขย่งเท้าถึงจะสามารถดึงคอเสื้อของเขาได้

ดังนั้น ในเรื่องของความแข็งแรง ก็ยังแตกต่างกันอย่างมาก

“มึงด่าแม่กูเหรอ? กู…..กูจะจัดการมึง” ถึงแม้เล่อเหวินจะไม่ได้เรื่อง แต่ก็กตัญญูกับแม่ของตัวเองอย่างมาก เวลานี้ ได้ยินเล่อจยาด่าแม่ของเขา ก็โมโหเดือดดาล ยกมือขึ้น จะตบเล่อจยา

เพียงแต่ ช่วงเวลาสั้นๆ มือของเขา ก็ถูกมือใหญ่มือหนึ่งจับเอาไว้แน่น

เล่อจยาเงยหน้า พอดีกับที่เกาเหวินมองมาพอดี เธอสั่นสะท้านเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ปล่อยเล่อเหวิน ถอยหลังไปสองก้าว “ประธานเกา…..”

“ตบผู้หญิง คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า? ” เกาไห่ไม่ตอบรับเล่อจยา แต่เอ่ยปากสั่งสอนเล่อเหวิน

เล่อเหวินเห็นอารมณ์ที่ไม่ดีของเกาไห่ แล้วเมื่อกี้ก็ได้ยินเล่อจยาเรียกเขาว่าประธานเกา ทันใด ในใจก็หวาดกลัวเล็กน้อย “คุณ…..คุณเป็นใคร? ” พูดจาติดอ่างเล็กน้อย

คนหลายคนพุ่งความสนใจไปยังจุดจุดเดียว ขณะเดียวกัน ไม่มีใครได้ทันสังเกตว่าพ่อเล่อลุกขึ้นยืนแล้ว เดินไปยังกลางถนน

ซูหย่าที่อยู่ในรถได้รับโทรศัพท์ เธอรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคุ้นๆ ต่อจากนั้น ก็ได้ยินเสียงจากข้างๆ ที่อยู่ไม่ไกล เบรกรถเสียงดัง”เอี๊ยด”