เล่อจยาเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงผมยาวที่อยู่ข้างหน้าเธอ เธอจำการแนะนำชื่อจากเสี่ยวตงก่อนหน้านี้ได้ ลุกขึ้นยืนและยิ้ม “สวัสดี เสี่ยวหยู”

ผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวหยูเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย็นชา “ฉันถามเธอ เธอรู้ไหมว่าฉันรับผิดชอบงานนี้อยู่ ทำไมถึงขโมยงานออกแบบนี้ เธอเตรียมตัวที่จะแทนที่ฉันเมานานมาแล้วใช่ไหม?”

เล่อจยากระพริบตา เธอขมวดคิ้ว เมื่อนึกถึงสิ่งที่เสี่ยวตงพูดเกี่ยวกับงานนี้ระหว่างทางกลับ เธอยิ้ม: “คุณเข้าใจผิดแล้ว ตอนนั้นฉันไม่มีอะไรทำและต้องการที่จะพิสูจน์ตัวเอง แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเข้าตาประธานเกา”

“หึ ไม่มีอะไรทำ มีความสามารถมาก เป็นผู้มาใหม่ และสามารถชนะใจประธานเกาด้วยสิ่งที่คุณออกแบบ มันเกิดขึ้นทั้งๆที่เราทำงานกันมาหลายปี แต่ประธานเกาก็ไม่ชอบมัน “ด้วยคำพูดแค่คำเดียวของเธอ เหมือนผลักเล่อจยาไปอยู่บนพายุ

“เสี่ยวหยู อย่าพูดอะไรเยอะ เธอมันก็เหมือนคลื่นหลังของแม่น้ำแยงซีผลักคลื่นหน้า นี่ก็เป็นเรื่องปกติ อย่าเสียใจไป” ใครบางคนกล่าว

บรรยากาศในขั้นต้นก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ในเวลาเดียวกันนั้นได้ยินเสียงผู้จัดการเรียกมาจากหน้าประตูสำนักงาน: “จยาจยา คุณเกาขอให้คุณไปที่สำนักงานของเขา”

เล่อจยา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เก็บข้าวของแล้วเดินออกจากประตูไป หลังจากเดินไปสองก้าวก็พบว่าเธอลืมโทรศัพท์ และเมื่อเธอเดินกลับมา กำลังจะผลักประตู ได้ยินใครคนหนึ่งพูดขึ้น “พวกเธอคิดไหมว่า เธอได้ทำอะไรบางอย่างกับประธานเกาของเราหรือเปล่า”

“เธอจะทำอะไรได้ ถามว่าสวยไหม เธอก็มองดูเอง แค่รูปร่างและหน้าตาของเธอ ก็แค่คนถือรองเท้าให้ประธานเกาเท่านั้น หรือไม่เธอก็อาจมีความสามารถจริง”

มือของเล่อจยาจับประตูไว้ และหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ผลักประตูเข้ามา ก้มหัวลง หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอแล้วออกไป

คิดว่ามันจะถูกพูดถึง แต่คิดไม่ถึงมันจะฟังดูน่าเกลียดขนาดนี้

โชคดีที่เธอยังคงมองการณ์ไกล ไม่เช่นนั้น ถ้าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเกาไห่รับรู้โดยทั่ว เธอคงจะถูกพนักงานหญิงทั้งบริษัททำสงครามน้ำลายจนตาย

เมื่อเธอไปห้องน้ำ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและพบบัญชี WeChat ของ ซูหย่าเธอดูบันทึกการแชทในนั้น ประมาณหนึ่งเดือนหรือยาวกว่านั้นที่ยังไม่ถูกลบ พวกเขาคุยกันทุกวัน และบันทึกก็ยาวมาก ดูออกว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีกับซูหย่ามากและไม่มีเรื่องไหนที่จะไม่พูดกัน

เมื่อเห็นความสำเร็จในการสัมภาษณ์ในวันนั้น เธอก็เช็คเวลา 1 เดือนก่อนหน้านั้น ปรากฏว่าเธอเข้ามาในเกากรุ๊ปได้เพียงแค่เดือนกว่าเท่านั้น

และเวลานั้นโทรศัพท์ได้ดังขึ้นและมองว่าเป็นเกาไห่ เธอไม่รับสาย เปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกไป

เมื่อเดินขึ้นชั้นบนบังเอิญเห็นเกาไห่ผลักประตูออกมาเมื่อเห็นเธอเขารีบจับมือเธอแต่เล่อจยาก็รีบโยนมือนั้นทิ้ง “คุณอย่ามือไว คนอื่นจะเห็นได้” หลังจากพูดเธอก็เดินเข้าไปในห้อง..

เกาไห่มองไปที่มือที่ถูกโยนทิ้ง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ดูเหมือนว่าคุณจะอารมณ์ไม่ดี?”

เล่อจยาหันศีรษะและจ้องไปที่เกาไห่สายตาของเธอกวาดจากบนลงล่าง ใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ รูปร่างสมบูรณ์แบบ เขามีความสามารถ หาเงินเก่ง ไม่น่าแปลกใจที่ผู้คนบอกว่าเขาไร้ที่ติจริงๆ แล้วไง ล่ะ นี่สามีของเธอเอง พอคิดถึงตรงนี้ เธอยกมุมปากขึ้น รู้สึกว่าเล่อจยาคนนี้จะเจ๋งได้ภายใน 7 ปี สามารถมีความสามารถในการทำงานที่ดีเช่นนี้ และยังไล่ตามชายในฝันของเธอได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คนถือรองเท้าหรือไม่ถือรองเท้า เธอไม่คิดสนใจมันอีกต่อไป

“คุณเรียกฉันมาทำไม”

เกาไห่ได้เปิดหน้าต่างไว้ก่อนหน้านั้นแล้วเล่อจยาพบว่าด้านนอกห้องทำงานของเกาไห่เดิมเป็นห้องกระจกที่มีแสงแดดส่องถึง แต่ตอนนี้ได้รับการออกแบบใหม่ให้เป็นหนึ่งห้องทำงานและหนึ่งห้องนั่งเล่น

มีอาหารหลายจานที่ทำเสร็จใหม่ๆวางอยู่บนโต๊ะไม้ในห้องนั่งเล่นแล้ว เธอดีใจเล็กน้อยเมื่อเปิดประตู

“ชวนฉันกินข้าวเหรอ”

เกาไห่พยักหน้า “เป็นไปได้?”

“สามี ฉันสามารถแต่งงานกับคุณได้ มันคงเป็นพรและโชคจากชาติที่แล้วของฉันจริงๆ” เล่อจยามักจะพูดกับคนคุ้นเคยได้ดีกว่า ไม่ว่าตอนมีความสุข หัวเราะ เศร้า เธอก็จะแสดงมันออกมา

ประโยคของคำว่า “สามี” ทำให้ เกาไห่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่หนิงเส่าเฉินเคยพูดไว้ว่าเย็นชาจนไม่มีใครเข้าใกล้ แต่เขาเป็นของเขา เขาไม่พูดมากแม้อยู่ต่อหน้าหญิงสาวที่เขาชอบจะมีขี้อายอยู่บ้าง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับบุคลิกที่กระตือรือร้นแบบเล่อจยา เขาเหมือนเสียศูนย์เล็กน้อย แตะด้านหลังศีรษะแล้วยิ้ม “นั่งลงกินได้แล้ว เมื่อถึงเวลาเที่ยงก็ขึ้นมาเอง รู้ไหม ฉันเรียกป้ามา อยากกินอะไร บอกเธอล่วงหน้าหนึ่งวัน”

เล่อจยาตักซุปหนึ่งช้อนเข้าปาก พยักหน้าก่อน แล้วส่ายหัว “ไม่ได้ ฉันจะวิ่งมาหาคุณทุกวันแบบนี้ไม่ได้ เวลาผ่านไป มันจะไม่เป็นการเปิดเผยเหรอ?”

ใบหน้าของเกาไห่เปลี่ยสีหนัาขึ้นมาทันที “งั้นก็ประกาศให้เป็นทางการ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของเขา เล่อจยาก็ต้องประนีประนอม “ก็ได้” เมื่อมองดูจานบนโต๊ะ “มีอาหารอร่อยๆ มากมายให้ฉันทุกวัน และคุณก็ไม่กลัวที่จะเลี้ยงฉันให้เป็นหมู”

คำพูดของเธอทำให้สีหน้าของเกาไห่นุ่มนวลขึ้น และตักหมูสามชั้นลงในชามของเล่อจยา “กินเลย กินให้มันเหมือนหมู จะได้ไม่มีใครเอาไปได้”

เล่อจยาเกือบจะคายข้าวออกมาและทำหน้ามุ่ย “คุณไม่กลัวคนอื่นเอาไป แต่ฉันกลัว!”

ถ้าเธอยิ่งอ้วนขึ้นกว่านี้เธอเองคงจะทนดูมันไม่ได้ เธอไม่เชื่อว่า เกาไห่คนนี้เมื่ออยู่นานไปจะไม่มีทางเบื่อเธอเธอเลยเอาเนื้อใส่ชามให้เกาไห่ “คุณกินเถอะ คุณดูดีกว่าฉัน ฉันกลัวคนแย่งคุณไปจากฉัน”

หลังจากพูดจบทั้งสองก็มองหน้ากันแล้วยิ้ม

และอีกด้านหนึ่ง

เย่หลินโน้มตัวในอ้อมแขนของหนิงเส่าเฉิน “เส่าเฉิน คุณบอกว่าถ้าอดีตสามีของแม่นมหลิวมียาแก้พิษ แต่เขาสัญญากับพ่อว่าเขาจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร ถ้าเขาปฏิเสธเราต้องทำอย่างไรต่อ ?”

หนิงเส่าเฉินจับมือเย่หลินกำไว้ “ฉันได้ตรวจสอบแล้ว เขาแทบจะหมกมุ่นอยู่กับเภสัชวิทยานี้ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทางสถานีตำรวจได้ตรวจเขาอย่างเคร่งครัด ดังนั้น แม้แต่การใช้ชีวิตพื้นฐานของเขาก็เป็นปัญหาผมคิดว่า ด้วยความรักในเภสัชวิทยา ความต้องการเงินของเขานั้นเกินคำมั่นสัญญาที่เขามีต่อพ่อของผมมาก ดังนั้น เรามาลองดู”

“อืม หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” เย่หลินพูดจบ เอามือโอบเอวของหนิงเส่าเฉิน ควงแขนแล้วหลับตา เมื่อคืนนอนไม่ค่อยสบาย ตอนนี้เพิ่งจะมาชดเชยการนอน

เมื่อเย่หลินตื่นขึ้นมา เธอก็นอนอยู่บนเตียง หันศีรษะ และมองดูการตกแต่งห้อง เห็นได้ชัดว่าเธออยู่ในโรงแรม

ไม่ได้ไปหาอดีตสามีของแม่นมหลิวเหรอ?

จู่ๆ เธอลุกขึ้นนั่ง ยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู

หนิงเส่าเฉินและหลิวซูเดินเข้ามาทีละคน เมื่อเห็นเย่หลินลุกขึ้นหนิงเส่าเฉินก็รีบเดินเข้ามา “ตื่นแล้วเหรอ”

“ เป็นยังไงบ้าง? คุณไปหาเขามาหรือยัง? ได้ยาแก้พิษมาไหม?” เย่หลินถามอย่างกระตือรือร้น