บทที่ 47: ของขวัญจากนายท่านเชิ่ง 1

วันเสาร์เช้า หยูชีก็มาที่บ้านเก่าตระกูลเจี่ยนเพื่อพบกับเจี่ยนอีหลิง

ย่าเจี่ยนย้ำเตือนเขาหลายครั้งว่า “หยูซี ฉันให้เธอดูแลเจี่ยนอีหลิง เธอต้องดูแลหลานฉันอย่างระมัดระวัง คนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอเวลามีปาร์ตี้ก็มักจะมีเสียงดังเกินไป อย่าคิดว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ”

“ย่าเจี่ยนครับ อย่ากังวล ปาร์ตี้คนอื่นอาจจะมีเสียงดัง ผมจะทำอย่างนั้นให้กับนายท่านเชิงได้อย่างไร ผมรับรองว่าจะต้องนุ่มนวลกว่าปาร์ตี้อื่นแน่นอน เป็นแค่การรวมตัวของคนมีชื่อเสียงมารวมตัวกันเพื่อเล่นเกม ไม่มีเสียงดังรบกวน และก็ไม่มีเหล้าด้วย…”

จ๋ายหวินเชิ่งดื่มไม่ได้ คนทั้งวงการต่างก็รู้เรื่องนี้

หยูซีพาเจี่ยนอีหลิงเข้าไปที่ประตูบ้านตระกูลหยูที่อยู่ถัดไป

ก็เหมือนกับบ้านเก่าตระกูลเจี่ยน บ้านตระกูลหยูก็เป็นอาคารสไตล์ยุโรปที่มีความเก่าแก่เช่นกัน

ลานบ้านก็เป็นสไตล์ยุโรปเช่นกัน ปลูกกุหลาบเป็นจำนวนมากจนกลายเป็นกำแพงดอกกุหลาบ

ในตอนนี้บ้านตระกูลหยูยังคงเงียบมาก

เมื่อผ่านระเบียง นอกจากพ่อบ้านตระกูลหยูกับคนรับใช้แล้ว เจี่ยนอีหลิงก็ไม่เห็นแขกคนอื่นอีก

หยูซียิ้มและอธิบายให้กับเจี่ยนอีหลิงว่า “อย่ากลัวนะ น้องสาวอีหลิง ปาร์ตี้จะเริ่มขึ้นหลังจากนี้สักพัก ดังนั้นจึงยังไม่มีใครมา พี่พาเธอมาที่นี่ก่อน”

หยูซีกล่าวพร้อมกับลูบจมูกของตนเอง งานนี้ไม่ง่ายเลย เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนเลวที่กำลังลักพาตัวเด็กหญิงตัวเล็กๆ

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้สึกว่าหยูซีลักพาตัวเธอแม้แต่น้อย จากมุมมองที่เป็นเหตุผล หยูซีจะไม่ทำอย่างนั้น

หยูซีพาเจี่ยนอีหลิงไปยังพื้นที่นั่งเล่นของห้องสันทนาการ

จ๋ายหวินเชิ่งนั่งอยู่บนโซฟาหนังในพื้นที่นั่งเล่น

เมื่อเห็นเจี่ยนอีหลิงที่กำลังเดินมา ตัวเธอห่อด้วยเสื้อกันหนาวขนนุ่มหนา หัวเล็กๆ หน้าขาวเล็กๆ ทั้งขาวและนุ่มนวล

เขารู้สึกเหมือนกับหยูซีนำสัตว์เลี้ยงกลับมาด้วย

จ๋ายหวินเชิ่งชี้ไปยังสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะกาแฟถัดจากตัวเขา แล้วกล่าวกับเจี่ยนอีหลิงว่า “เด็กน้อย ฉันเป็นหนี้เธอมื้อหนึ่ง ตอนนี้ฉันจ่ายคืนให้เธอ”

“นายไม่ได้เป็นหนี้ฉัน” เจี่ยนอีหลิงกล่าว

สีหน้าเธอเฉยเมยและดวงตาก็สดใสกระจ่าง

อาหารมื้อนั้นเธอให้ไปด้วยความคิดริเริ่มของตัวเธอเอง และก็ไม่มีอะไรที่อีกฝ่ายจะต้องเป็นหนี้

“แต่สิ่งที่นายท่านคนนี้ให้ไปจะไม่มีวันที่จะเอากลับคืน”

ท่าทีของจ๋ายหวินเชิ่งเหมือนไม่คิดจะยอมแพ้แม้แต่น้อย

หยูซีช่วยนำของบนโต๊ะไปใส่ไว้ในมือของเจี่ยนอีหลิง “น้องสาวอีหลิง อันดับแรกดูก่อนว่าอะไรที่นายท่านเชิ่งมอบให้กับน้อง”

เจี่ยนอีหลิงเหลือบมองลงไปยังสิ่งของที่อยู่ในมือของเธอ

สมุดทั้งสองเล่มนั้นหน้าตาเหมือนกัน ปกของสมุดเล่มแรกนั้นอ่านได้ว่า “ทะเบียนบันทึกการใช้งานอุปกรณ์ตรวจสอบของรีสอร์ทเฮ่อหยุนซาน”

เจี่ยนอีหลิงแสดงสีหน้าประหลาดใจ

เฮ่อหยุนซานเป็นสถานที่เจี่ยนอีหลิงและเจี่ยนหยุ่นน่าวเกิดอุบัติเหตุ

วันหยุดนั้นพ่อแม่ได้พาเจี่ยนหยุ่นน่าวและเจี่ยนอีหลิงไปยังรีสอร์ทเฮ่อหยุนซาน ซึ่งได้เกิดอุบัติเหตุที่บันไดของโรงแรมรีสอร์ท

และจ๋ายหวินเชิ่งก็ได้ส่งทะเบียนบันทึกการใช้งานอุปกรณ์ตรวจสอบของโรงแรมรีสอร์ทให้กับเธอ

ด้วยกลัวว่าเจี่ยนอีหลิงจะยังไม่เข้าใจ หยูซีจึงอธิบายให้กับเจี่ยนอีหลิงฟังว่า “รีสอร์ทเฮ่อหยุนซานได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดทุกพื้นที่สาธารณะของโรงแรมตามข้อกำหนด รวมไปถึงบันไดที่อุบัติเหตุได้เกิดขึ้น และกล้องวงจรปิดของโรงแรมก็จะได้รับการยินยอมให้คนอื่นดูได้ ซึ่งคนดูก็จำเป็นจะต้องลงทะเบียนก่อน การดำเนินการด้านนี้ของโรงแรมนั้นถือได้ว่าเป็นมาตรฐานมาก”

หยูซีกล่าวอีกครั้งว่า “ดูจากการลงทะเบียนนี้ น้องก็จะพบกับสิ่งไม่คาดคิด”

เจี่ยนอีหลิงเปิดสมุดลงทะเบียน จากนั้นก็ไล่หาบันทึกในวันที่เกิดเหตุ

ไม่มีบันทึกการลงทะเบียนในวันนั้น แต่ในวันถัดไปก็มีชื่อที่เจี่ยนอีหลิงคุ้นเคยปรากฏอยู่

เหอเยี่ยน