บทที่ 88: เล่นเกมกับนายท่านเชิ่ง 1

เจี่ยนอีหลิงกำลังจะกลับไปยังห้องทำงานของเธอหลังจากที่ทานอาหารเย็นที่บ้านแล้ว แต่หยูซีก็มาหา

“ย่าเจี่ยน ผมมาหาน้องสาวอีหลิงจะชวนไปเล่นเกม ไม่รู้ว่าเธอจะว่างหรือเปล่าคืนนี้”

หยูซีนั้นสุภาพนอบน้อมเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ ทำให้ผู้ใหญ่ชื่นชอบ

ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ยังมีคะแนนดีและคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ดีเช่นเดียวกัน ตั้งแต่เล็กเขาก็เป็น “ลูกตัวอย่าง” ป็นคนที่มีความน่าเชื่อถือ

ย่าเจี่ยนไม่ขัดข้อง “ต้องดูว่าหลานรักจะยินดีหรือเปล่า ถ้าหลานย่าต้องการไปกับเธอ คนแก่อย่างฉันก็ย่อมแน่นอนว่าไม่ขัดข้อง แต่เธอต้องส่งหลานฉันกลับมาหาฉันก่อนสองทุ่ม”

เธอสามารถไปเล่นได้ แต่เธอต้องรักษาเวลา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หยูซีมาที่บ้านเก่าตระกูลเจี่ยนเพื่อที่จะพาเจี่ยนอีหลิงไป เขามีประวัติที่ดี ดังนั้นหญิงชราจึงตกลงด้วยความยินดี

“ไม่มีปัญหา” หยูซีตบอกตัวเองรับรอง

เจี่ยนอีหลิงมองไปที่หยูซีแล้วลังเล แต่เธอก็นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่าเธอยังคงเป็นหนี้จ๋ายหวินเชิ่งอยู่อย่างหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงตกลง

เดินตามหยูซีไปจนถึงบ้านถัดไป หยูซีก็พาเจี่ยนอีหลิงตรงไปยังห้องสันทนาการ

ตรงมุมมีคอมพิวเตอร์อยู่แถวหนึ่ง

จริงแล้วเขาพาเจี่ยนอีหลิงมาเล่นเกม

แต่เล่นกับจ๋ายหวินเชิ่ง

จ๋ายหวินเชิ่งได้นั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นจ๋ายหวินเชิ่งอีกครั้ง เจี่ยนอีหลิงก็พูดประโยคแรกออกมา

“นายคิดเรื่องที่นายต้องการหรือยัง”

“ยัง”

จ๋ายหวินเชิ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้เกมโดยมีมือข้างหนึ่งเท้าคาง มองไปยังเจี่ยนอีหลิงพร้อมรอยยิ้ม

หยูซีกล่าวกับเธอว่า “น้องสาวอีหลิง พี่ชวนน้องมาคราวนี้ก็เพราะว่าพี่ต้องการที่จะทำคะแนนเกม และได้ขอนายท่านเชิ่งช่วยพาพี่เลื่อนชั้น แต่เขายืนยันว่าต้องเรียกน้องมาด้วย”

เฮ้ คนนี้น่ะเป็นทั้งเพศตรงข้ามและไร้เดียงสาจะชวนเล่นเกมไปทำไม ช่างเสียเวลารู้จักกันเป็นเวลาหลายปีจริงๆ

เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะพาตัวเองเล่นไปจนถึงแต้มสุดท้าย

แต่เขายังต้องเรียกเด็กหญิงมาร่วมเล่นด้วยอีก

พูดตามตรง หยูซีไม่ชอบที่จะไปตามหาเจี่ยนอีหลิงมาเล่นเกมด้วย เพราะว่าเกมที่พวกเขาต้องการเล่นนั้นค่อนข้างจะรุนแรง และจริงๆแล้วมันก็ไม่เหมาะกับเจี่ยนอีหลิง

แต่นายท่านเชิ่งยืนยันว่าเขาต้องการเจี่ยนอีหลิง และเขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

หยูซีกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าสงสารกับเจี่ยนอีหลิงว่า “น้องสาวอีหลิงโปรดช่วยพี่ด้วย เพื่อเห็นแก่การที่พี่ได้ส่งบันทึกการสนทนาของจี้หมิงกับชิวหยีเจนขึ้นไปอย่างรวดเร็วในวันนี้ ตกลงไหม”

เพื่อคะแนนเกม หยูซียอมทุกอย่าง

“นายเขียนโพสต์นั้นเหรอ” เจี่ยนอีหลิงในตอนแรกคิดว่าเป็นฝีมือคนที่เธอได้ติดต่อด้วย

“พี่ส่งโพสต์นั้นขึ้น แต่นายท่านเชิ่งเป็นคนจัดการ” หยูซีไม่กล้าที่จะรับเครดิตของจ๋ายหวินเชิ่ง เพียงแต่ยอมรับบางส่วนของโพสต์นั้น

หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้แล้ว สายตาของเจี่ยนอีหลิงก็ตกไปยังจ๋ายหวินเชิ่งอีกครั้ง

เสื้อผ้าของชายคนนี้บางทีอาจจะไม่เคยสวมใส่ให้ดี มักจะมีกระดุมบนอกเสื้อเม็ดหรือสองเม็ดที่ไม่ได้ติดให้เหมาะสม

มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา ดวงตาลึกล้ำของเขามองมายังเธอ

“ทำไมนายถึงต้องช่วยฉันอีก” เจี่ยนอีหลิงถาม

ครั้งที่แล้วยังไม่ได้ชดใช้เลย

“ใครว่าฉันต้องการช่วยเธอ” จ๋ายหวินเชิ่งปฏิเสธว่าเขาไม่ได้ช่วยเจี่ยนอีหลิงในเรื่องนี้ “หยูซีพูดว่าเขาไม่ต้องการให้น้องสาวข้างบ้านถูกพวกขยะนั่นเพ่งเล็ง ดังนั้นฉันจึงช่วยเขา”

หยูซีที่ยืนอยู่ด้านหลังของเจี่ยนอีหลิง ทำตาโต เขาพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

แต่ทว่าเขาก็ได้บ่นอะไรที่คล้ายกันนั้นออกมา ดังนั้นนายท่านเชิ่งพูดแบบนั้นก็ยังถือว่าถูกต้องอยู่เหมือนกัน

หยูซีครุ่นคิดชั่วขณะ “ทำไมเราไม่เริ่มเล่นเกมล่ะ ผมสัญญาย่าเจี่ยนว่าจะพาน้องสาวอีหลิงกลับไปก่อนสองทุ่ม โปรดถนอมเวลาหน่อย”

รีบเล่นเกมสักสองสามเกมก่อน

นี่จึงจะตัดสินได้ว่าเขาจะสามารถประสบความสำเร็จในการทำคะแนนเกมในวันนี้หรือไม่

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้กล่าวต่อ เธอนั่งไปยังเก้าอี้ว่างถัดจากจ๋ายหวินเชิ่ง

เธอยกเก้าอี้เกมขึ้นให้พอเหมาะแล้วเปิดคอมพิวเตอร์