大姐大 บทที่ 133: พี่ชายใหญ่บ้านรอง เจี่ยนหยู่หมิน 1

ชายคนที่ปรากฏตัวที่ประตูห้องนั้นสูง ขายาว ผมสีเทาออกขาว และติดตุ้มหูเพชรที่หูข้างหนึ่ง

เขามีผิวขาว หน้าตาดี ดวงตาสีน้ำตาลแฝงรอยยิ้ม ริมฝีปากบางโค้งขึ้น มีเสน่ห์น่าหลงไหล

เขาดูเหมือนกับตัวตนของเขาในโปสเตอร์ เหมือนกับชิ้นเนื้อเล็กๆอันโอชะ

เจี่ยนหยุ่นหมินยืนพิงกรอบประตูและเรียกหาเจี่ยนอีหลิง “เด็กขี้แย”

เสียงของเจี่ยนหยู่หมิงนั้นก็อ่อนโยนมากเช่นเดียวกัน บางทีอาจจะเป็นเสียงที่คนในอินเตอร์เน็ตพูดกันว่า “ได้ยินแล้วจะท้อง”

เจี่ยนอีหลิงมองไปยังเจี่ยนหยู่หมิน คิดสงสัยว่าทำไมเขาจึงเรียกเธอแบบนั้น

“กอดก็ร้อง แหย่ก็ร้อง เธอคิดว่าตัวเองเป็นเด็กขี้แยไหมล่ะ” เจี่ยนหยู่หมินพูด

เจี่ยนหยู่หมิงกับเจี่ยนอีหลิงนั้นไม่ได้เห็นกันมาเป็นเวลานาน

เจี่ยนหยู่หมิงนั้นอายุมากกว่าเจี่ยนอีหลิงสิบเอ็ดปี ในขณะที่เจี่ยนอีหลิงยังเป็นทารกอยู่นั้น เธอร้องไห้ตอนที่เขากอดเธอ เธอร้องไห้ตอนที่เขาหยอกล้อเธอเล่น

แต่ทว่าสำหรับเจี่ยนหยู่เจี๋ย เจ้าเด็กเน่านั้น หัวเราะคิกคักตลอดแม้ว่าเขาจะจับโยนก็ตาม

ดังนั้นเจี่ยนหยู่หมินจึงมีความประทับใจอย่างลึกซึ้งกับสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่เรียกขานว่า “น้องสาว” ในใจของเขานั้นเธอก็คือ การร้องไห้

“ตอนนายยังเด็ก ก็ร้องไห้เหมือนกัน” เจี่ยนอีหลิงโต้ด้วยเสียงเบาหวิว

“เธอไม่ได้เห็นมันหรอก”

เจี่ยนหยู่หมินอาศัยว่าเขานั้นอายุมากกว่าเจี่ยนอีหลิงสิบเอ็ดปี ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธไม่ยอมรับว่าเขาร้องไห้เมื่อตอนที่เป็นเด็กได้อย่างมั่นใจ

หลังจากที่ฟังคำพูดของเจี่ยนหยู่หมินแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็หันกายจากไป

เพราะว่าไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงกับอีกฝ่าย

ทันทีที่เจี่ยนอีหลิงจากไปแล้วนั้น เจี่ยนหยู่หมินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันกายกลับเข้าไปในห้อง

“พี่หยู่หมิน เมื่อกี้พี่ไปไหนมา ทำไมพี่ถึงหยุดเล่นกลางคัน”

ในห้อง เจี่ยนหยู่หมินกำลังเปิดประชุมทางวิดีโอ พูดคุยเรื่องเพลงใหม่กับสมาชิกในวงดนตรีของเขา

“ไม่มีอะไรหรอก” หลังจากที่เจี่ยนหยู่หมิงตอบคำถามเสร็จ เขาก็อดที่จะถามสมาชิกคนอื่นๆในวงดนตรีไม่ได้ว่า

“พวกนายมีน้องสาวไหม”

“น้องสาวผมยังไม่เกิด มีแต่น้องชายตัวเหม็นคนหนึ่ง”

“ผมเป็นลูกคนเดียว”

“ผมมีน้องสาวคนหนึ่ง”

สมาชิกในวงต่างพากันตอบทีละคน

“มีอะไรเหรอ พี่หยู่หมิน ทำไมถึงถามคำถามนี้ขึ้นมาปุปปับล่ะ”

มีคนถามเขาด้วยความอยากรู้

“ฉันมีน้องสาวคนหนึ่งที่ทั้งนุ่มนวลทั้งน่ารักตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก แต่ทุกครั้งที่ฉันเข้าไปหาเธอ เธอก็มักจะร้องไห้ เธอทำปากเบะ ตาแดง และถั่วทองร่วงลงมาเหมือนกับเงินทอง* ฉันเพิ่งพูดกับเธอไปเมื่อกี้นี้ ฉันคิดว่าพอพวกเราโตขึ้นกันอีกสักหน่อย ก็คงจะกล้ามากขึ้นไม่เหมือนเมื่อตอนเป็นเด็ก แต่ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ เธอก็วิ่งหนีไปอีกแล้ว”

เจี่ยนหยู่หมินไม่เข้าใจสิ่งมีชีวิตอย่างเช่น “น้องสาว” จริงๆ

แต่น้องสาวคนเล็กของเขาก็ยังคงดูขาวและนุ่มนวล ทำให้เขารู้สึกอยากจะทำตัวเป็นพี่ชายมากยิ่งขึ้น

และในครั้งนี้เมื่อตอนที่เขากลับมา เจ้าหยู่เจี๋ย เจ้าเด็กตัวเหม็น เอาแต่โอ้อวดของขวัญที่น้องสาวมอบให้กับตัวเอง รวมไปถึงโม้แต่เรื่องราวที่พวกเขาเล่นนู่นทำนี่ร่วมกัน

ถึงแม้ว่าเจี่ยนหยู่หมินจะยังปากแข็ง แต่เขาก็ย้ายเข้ามาที่บ้านเก่าทันทีที่ได้มีโอกาสกลับมา

ไม่ว่ายังไงก็ตามหากอยู่ที่บ้านก็จะถูกแม่ดุอยู่ดี เมื่อเป็นอย่างงั้นเปลี่ยนไปเป็นที่เงียบๆก็จะดีกว่า

“พี่หยู่หมิน พี่เคยแสดงความสามารถในการเอาอกเอาใจพวกแฟนสาวๆอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วพี่กลัวว่าจะไม่สามารถที่จะโอ๋น้องสาวได้ยังงั้นเหรอ”

“ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าบรรดาแฟนๆพี่มีอายุตั้งแต่แปดสิบมาจนถึงแปดขวบเหรอ ถ้าน้องสาวพี่อยู่ในช่วงนี้แล้วละก็ เธอก็ไม่ควรจะหนีพ้น”

สมาชิกของวงดนตรีเข้ากันได้เป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเขาจึงมักจะหยอกล้อกันเล่นโดยไม่เกรงใจ

“พวกนายพูดจาจริงจังกว่านี้หน่อยได้ไหม เมื่อไหร่กันที่ฉันไปเอาอกเอาใจพวกแฟนเพลงหญิง ฉันไม่มีความสามารถแบบนั้น เข้าใจไหม”

เจี่ยนหยู่หมินไม่เคยรู้สึกว่าตัวเขาเองนั้นไปเอาอกเอาใจแฟนเพลงหญิง เขาเพียงแค่ทำในสิ่งที่เขาทำได้ ร้องเพลงและแสดงออก

—————————————-

ผู้แปล * น้ำตา