大姐大 บทที่ 153 อย่ากลัว ฉันจะจัดการเอง 1

หมายความว่ายังไงที่ว่ามีของส่งถึงเจี่ยนอีหลิงทางอินเตอร์เนต

“ดี” เจี่ยนอีหลิงตอบ

บรรดาคนในชุดสูทเหล่านี้ไม่ได้อยู่นาน หลังจากที่พูดคุยแลกเปลี่ยนกับเจี่ยนอีหลิงเพียงสองสามคำพวกเขาก็จากไป

แต่พวกเขาก็ทิ้งของขวัญมีค่าไว้มากมาย

ของขวัญเหล่านี้สำหรับตระกูลเจี่ยนแล้วไม่มีปัญหาอะไร เวินน่วนเองก็คุ้นเคยกับบรรดาคนดังมาตั้งแต่เด็ก

เพียงแต่ว่าเจี่ยนอีหลิงนั้นเป็นเพียงไข้หวัดธรรมดา ดังนั้นภาพพจน์ที่อีกฝ่ายใจกว้างส่งของขวัญมีค่ามาให้นั้น จึงทำให้ตัวตนของพวกเขาอดเป็นที่น่าสงสัยไม่ได้

สามารถจัดส่งของแบบนี้ได้ เบื้องหลังของพวกเขานั้นก็คงจะไม่เบา

เวินน่วนเกิดความงุนงงสงสัย มองไปยังลูกสาวที่ยังไม่โตเป็นสาวกับใบหน้าที่ดูอ่อนแอของตัวเองแล้ว เวินน่วนก็เกิดความกังวลว่าลูกสาวของเธอนั้นจะถูกหลอก

ดังนั้นเธอจึงส่งข้อความไปหาสามีและลูกชายคนโตของเธอทางโทรศัพท์มือถือ อธิบายถึงสถานการณ์สั้นๆ หวังว่าพวกเขาจะให้ความสนใจที่จะสืบสวนความเป็นมาของคนเหล่านี้เพื่อให้มั่นใจว่าลูกสาวของพวกเขานั้นจะไม่ได้รับอันตราย

เจี่ยนอีหลิงรับอีเมลจากคนเหล่านี้อย่างรวดเร็ว

มันเป็นวิดีโอ

เป็นวิดีโอฉากที่ห้องทำงานของเหอเยี่ยน

มันถูกแอบถ่ายจากกล้องซ่อน

สิ่งนี้มาจากตอนที่คนเหล่านี้ได้เข้าไปในบ้านของเหอเยี่ยนเพื่อขโมยวิดีโอ

ไม่เพียงแค่ติดตั้งกล้องไว้ในห้องทำงาน แต่ที่อื่นๆอีกหลายที่ก็ถูกติดตั้งไว้

วิดีโอมีเพียงภาพไม่มีเสียง

แต่แค่ภาพก็เพียงพอสำหรับเจี่ยนอีหลิงในการทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องทำงานของเหอเยี่ยน

เจี่ยนอีหลิงรีบส่งข้อความไปหาเจี่ยนหยู่เจี๋ย

แต่หลังจากคลิกไปที่กล่องข้อความ เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เจี่ยนอีหลิงไม่มีประสบการณ์ในการจัดการกับสถานการณ์แบบนี้

หลังจากคิดอยู่เนิ่นนาน เจี่ยนอีหลิงก็ส่งข้อความไปประโยคหนึ่ง

[นายเป็นยังไงบ้างตอนนี้]

มันต้องใช้เวลาสักพักหนึ่ง เจี่ยนหยู่เจี๋ยจึงตอบกลับมาด้วยประโยคง่ายๆ ประโยคหนึ่ง

[ฉันสบายดี เธอต้องรักษาตัวเธอให้ดี]

ถ้าเป็นเจี่ยนหยู่เจี๋ยในอดีต เนื้อหาที่ตอบกลับจะไม่เคยเป็นอย่างนี้

หลังจากเวลาผ่านไปชั่วขณะ เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็ส่งมาอีกประโยค

[ขอโทษนะ]

มีเพียงแค่คำสามพยางค์ ไม่แสดงเหตุผลใดๆ

ตัวอักษรบรรทัดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเจี่ยนอีหลิง

เด็กวัยรุ่นอายุสิบเก้าปีฆ่าตัวตายโดยการกระโดดลงมาจากตึกด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบชัด

ในนิยายต้นฉบับ เจี่ยนหยู่เจี๋ยตายเมื่อเขาอายุได้สิบเก้าปี ตายก่อนเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงพลันเลิกผ้าห่มและลุกขึ้นจากเตียง

“เซี่ยวหลิง มีอะไรผิดไปหรือเปล่า ลูกต้องการไปห้องน้ำเหรอ” เวินน่วนรีบถามเธอ

“ออกข้างนอก”

เจี่ยนอีหลิงสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

“ลูกยังไม่หายดี หมอบอกว่าลูกต้องอยู่ต่ออีกอย่างน้อยสองวันเพื่อให้มั่นใจว่าปลอดภัย”

เวินน่วนรีบตามไปยับยั้งเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“หนูต้องออกโรงพยาบาล” ดวงตาและน้ำเสียงของเจี่ยนอีหลิงมั่นคงเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งการกระทำของเธอก็เด็ดขาด

“เซี่ยวหลิง เกิดอะไรขึ้นกับลูกกันแน่ พอจะบอกแม่หน่อยได้ไหม”

เวินน่วนค่อนข้างจะตกตะลึงกับปฏิกิริยาของเจี่ยนอีหลิง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไม่มีอะไร ออกจากโรงพยาบาล”

เจี่ยนอีหลิงตอบเวินน่วนในขณะที่เก็บของใส่เป้เล็กๆของเธอ

จากนั้นเธอก็ส่งข้อความไปยังคนที่เธอเพิ่งติดต่อ

[ยืมคน]

[ได้เลย พวกคนเมื่อกี้นี้ยังไม่ได้ออกไปพ้นประตูโรงพยาบาล ผมจะให้พวกเขารอเธอ]

การตอบกลับของอีกฝ่ายนั้นเฉียบขาดและชัดเจน

“หนูต้องไปข้างนอก แม่กลับบ้านก่อน” เจี่ยนอีหลิงกล่าวกับเวินน่วน

หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็วิ่งออกไปด้านนอกโรงพยาบาล

“เซี่ยวหลิง เซี่ยวหลิง ลูกยังไม่หายดี ลูกยังวิ่งไม่ได้”

เวินน่วนรีบไล่ตาม

เจี่ยนอีหลิงวิ่งไปจนถึงประตูโรงพยาบาลและไปขึ้นรถยนต์ของชายในชุดสูทสีดำที่เพิ่งมาเยี่ยมเจี่ยนอีหลิงที่หอผู้ป่วย

ชายคนหนึ่งในนั้นเปิดประตูให้เจี่ยนอีหลิงอย่างสุภาพ

เวินน่วนรีบรุดติดตามมา แต่เมื่อเธอเข้ามาถึง รถก็ได้เคลื่อนตัวออกไปแล้ว