大姐大 บทที่ 156 เผยแพร่วิดีโอ

ครั้งนี้ ชายในชุดสูทหลายคนที่รออยู่ที่ประตูโรงเรียนก็เข้ามาแยกเจี่ยนอีหลิงออกจากเจี่ยนหยู่เจี๋ย

เจี่ยนอีหลิงพูดกับเจี่ยนหยู่เจี๋ยว่า “อย่ากลัว รอข่าวจากฉัน”

หลังจากนั้น เจี่ยนอีหลิงก็ติดตามคนเหล่านั้นไป

เจี่ยนหยู่เจี๋ยถูกชายในชุดสูทคนหนึ่งในนั้นยึดเอาไว้ทำให้เขาไม่สามารถติดตามไปได้

เจี่ยนหยู่เจี๋ยดิ้นรนอย่างหนักแต่ก็ไม่สามารถสะบัดหลุดออกไปได้

เรี่ยวแรงของเด็กสิบเจ็ดปียังไม่อาจสู้ไหวหากต้องเผชิญกับผู้ที่ฝึกฝนมาอย่างเชี่ยวชาญ

“ปล่อยผม ปล่อยผม พวกนายห้ามทำร้ายน้องสาวอีหลิง”

เจี่ยนหยู่เจี๋ยตะโกนอย่างโกรธแค้นไปยังชายวัยกลางคนในชุดสูทซึ่งจำกัดความเคลื่อนไหวของเขาไว้

สุภาพบุรุษนั้นตอบอย่างสุภาพว่า “คุณสามารถวางใจได้ นายน้อยหยู่เจี๋ย พวกเราเป็นเพื่อนของคุณหนูเจี่ยน ไม่เพียงพวกเราไม่ทำร้ายเธอ พวกเรายังจะช่วยเธออีกด้วย คุณหนูเจี่ยนไม่ต้องการให้คุณต้องเจ็บปวด ดังนั้นคุณควรรอข่าวจากเธออย่างสบายใจ คุณต้องเชื่อเธอว่ามีความสามารถที่จะจัดการเรื่องนี้ได้”

เมื่อชายในชุดสูทเห็นว่าเจี่ยนอีหลิงได้จากไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงปล่อยตัวเจี่ยนหยู่เจี๋ย

ยามเมื่อเขาเป็นอิสระแล้ว เจี่ยนหยู่เจี๋ยก็ไม่สนใจว่าเขานั้นยังเรียนอยู่ เขาวิ่งออกไปจากโรงเรียน แต่เพราะว่าเขาไม่มีรถให้โดยสาร ดังนั้นเขาจึงได้แต่วิ่งวนไปเวียนมาอยู่แถวนั้น

###

หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงขึ้นไปบนรถ ชายที่อยู่ในรถก็ถามเจี่ยนอีหลิง

“คุณหนูเจี่ยนต้องการไปที่ไหนตอนนี้”

“บ้านตระกูลเจี่ยน เอาคนนั้นมาหรือยัง”

“รถได้จอดอยู่ที่ด้านข้างถนนหน้าบ้านตระกูลเจี่ยนแล้ว

“ดี”

สุดท้ายเจี่ยนอีหลิงก็เปิดโทรศัพท์และเรียกไปยังหมายเลขโทรศัพท์ของเจี่ยนหยุ่นเฉิง

เจี่ยนหยุ่นเฉิงดูเหมือนจะรอรับสายอยู่แล้ว ดังนั้นทันทีที่เธอโทรไปเขาก็รับสายอย่างรวดเร็ว

“เซี่ยวหลิงเหรอ”

เสียงของเจี่ยนหยุ่นเฉิงนั้นมีความกระวนกระวายและเป็นกังวล

“อื้อ”

“น้องสบายดีไหม น้องไปที่ไหน” เจี่ยนหยุ่นเฉิงพยายามควบคุมเสียงของตัวเอง

“สบายดี อีกยี่สิบนาทีกลับบ้าน”

“น้องสบายดีจริงๆใช่ไหม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“มีของต้องการให้ดู”

“เซี่ยวหลิง”

เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่ได้รับคำอธิบายอะไรเพิ่มเติมจากเจี่ยนอีหลิง เพราะว่าเจี่ยนอีหลิงได้วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว

ยี่สิบนาทีให้หลัง ที่ประตูบ้านตระกูลเจี่ยน

เจี่ยนชูฉิง เวินน่วน และเจี่ยนหยุ่นเฉิงพากันมารอที่ประตู

เมื่อเห็นรถที่รับตัวเจี่ยนอีหลิงไปเมื่อกี้นี้ปรากฏขึ้น พวกเขาทั้งสามคนต่างดูตื่นเต้นและตึงเครียด

เพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามีอะไรรอพวกเขาอยู่

ประตูรถเปิดออกแต่ไม่เห็นเจี่ยนอีหลิงแต่อย่างใด

มีแต่เพียงชายวัยกลางคนสองสามคนในชุดสูทที่แต่งอย่างเรียบร้อยออกมาจากรถ

คนเหล่านี้ดูเหมือนจะได้รับการฝึกมาอย่างดี ไม่เหมือนคนทั่วไป

“ลูกสาวฉันอยู่ไหน เซี่ยวหลิงอยู่ไหน” เวินน่วนถามอย่างเร่งรีบ

“โปรดส่งตัวลูกสาวผมคืนมา” เจี่ยนชูฉิงใบหน้าบูดบึ้ง ดวงตาของเขานั้นจ้องเขม็ง

“คุณเจี่ยน คุณนายเจี่ยน ไม่ต้องกังวล คุณหนูเจี่ยนตอนนี้สบายดี พวกเราเป็นเพื่อนเธอ พวกเราไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอได้รับอันตรายแน่นอน พวกเรามาที่นี่ครั้งนี้เพื่อให้พวกคุณดูอะไรบางอย่าง”

ชายคนหนึ่งอธิบายอย่างสุภาพ

ในเวลาเดียวกันประตูรถที่ได้จอดอยู่ข้างถนนก็เปิดออก

คนหลายคนออกมาจากประตูรถ พวกเขาคุมตัวชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนกำลังอับอายออกมา

ทันทีที่พวกเขาเห็นใบหน้าของชายคนนั้น เจี่ยนชูฉิงกับเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็พากันตกตะลึง

พวกเขาได้ติดตามชายคนนี้มาพักหนึ่งแล้ว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะลืมหน้าตาของชายคนนี้

ในเมื่อชายคนนี้หลบหนีไปจากเมืองเหอเหย่วน จึงเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับพวกเขาในการสืบหาตัว พวกเขายังติดตามหาชายคนนี้ไม่ได้

และในวันนี้ ชายคนนี้ก็กลับปรากฏตัวขึ้นมาจริงๆต่อหน้าพวกเขาแบบนี้

“คุณเจี่ยน คุณนายเจี่ยน นายน้อยเจี่ยน ผมมีวิดีโอบางอย่างที่จะแสดงให้พวกคุณดู”

ชายวัยกลางคนยื่นคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่มีวิดีกล้องวงจรปิดบนหน้าจอให้อย่างสุภาพ