大姐大 บทที่ 160 เข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง

หยูซีไม่กล้าที่จะชักช้า คาดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็วและกระทืบคันเร่งกระชากรถออกจากที่แห่งนั้นในทันที

ในขณะที่ขับรถราวกับรถไฟด่วนเซี่ยงไฮ้เเม็กเลฟนั้น หยูซีก็บ่นพึมพัม

“เกิดอะไรขึ้นกับกระต่ายขาวตัวน้อยนี้ ทำไมเธอจึงวิ่งออกจากโรงพยาบาลในขณะที่เธอยังป่วยอยู่ ผมคิดว่าเธอออกจากโรงพยาบาลตอนที่เธออาการดีขึ้นแล้วเสียอีก”

จ๋ายหวินเชิ่งประคองเธอไว้ในอ้อมแขน เจี่ยนอีหลิงที่ตัวร้อนรุ่มได้สิ้นสติไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่ามีใครกอดเธอไว้อยู่

หยูซีบ่นต่อไปว่า “ยังดีที่กระต่ายขาวนี้ตามหาพวกเรา จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเกิดเป็นลมขึ้นกลางถนน”

หยูซีนั้นบ่นพึมพัมสาปแช่งไปตลอดทาง

เร่งความเร็วไปตลอดการเดินทาง ไฟแดงไหนที่สามารถฝ่าได้ก็ฝ่า ฝ่าไม่ได้เพราะมีรถกีดขวางมากเกินไปก็ไม่ฝ่า

เขาประเมินว่าใบขับขี่ของเขานั้นคงถูกยึดหลังจากการขับรถเที่ยวนี้

ใบขับขี่ถูกยึดนั้นเป็นเรึ่องเล็กน้อย ถ้ามันเกิดเป็นเรึ่องใหญ่ขึ้นมาอย่างมากก็สอบใบขับขี่อีกครั้ง เจี่ยนอีหลิงตัวร้อนจึงเป็นเรื่องใหญ่

รถจอดที่ประตูโรงพยาบาล จ๋ายหวินเชิ่งออกจากรถโดยอุ้มเจี่ยนอีหลิงไว้และรีบเข้าไปในโรงพยาบาล

“นายท่านเชิ่งไม่ต้องกังวล นายท่านเชิ่งให้ผมช่วย”

หลังจากที่หยูซีจอดรถแล้ว เขาก็รีบตามไปจนทัน เขาต้องการที่จะรับช่วงต่อเจี่ยนอีหลิงจากนายท่านเชิ่ง

หยูซีกลัวว่าจ๋ายหวินเชิ่งจะกระวนกระวาย และสิ่งสุดท้ายที่จ๋ายหวินเชิ่งควรทำก็คือกระวนกระวาย

“ไปให้พ้น”

เสียงของเขานั้นทั้งเร่งร้อนและโกรธเคือง

จ๋ายหวินเชิ่งเดินอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจหยูซีแม้แต่น้อย

หยูซีได้แต่เดินตามให้ทัน

เจี่ยนอีหลิงนั้นถูกส่งตัวเขัาหอผู้ป่วย

“นายท่านเชิ่ง คุณชายหยู โปรดวางใจ คุณหนูเจี่ยนเป็นแค่เพียงไข้หวัด ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ไข้ของเธอควรจะลดลงในไม่ช้า”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาล หงไป่จาง มาด้วยตนเอง

ถ้ามีแต่เพียงหยูซีคนเดียวก็คงไม่เป็นไร แต่ในเมื่อนายท่านเชิ่งอยู่ที่นี่ เขาจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจไม่ได้

แพทย์ของโรงพยาบาลเองชนถงเต๋อรีบเข้ามาจัดการกับสถานการณ์ของเจี่ยนอีหลิงอย่างรวดเร็วพร้อมกับให้น้ำเกลือเธอด้วย

“เธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่” จ๋ายหวินเชิ่งถามหงไป่จางอย่างเหนือกว่าด้วยความเย็นชา

หงไป่จางรู้สึกใจหายวูบขึ้นมาในทันที เขาตอบกลับอย่างระมัดระวังว่า

“นี่… ต้องขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของเธอ เพราะว่าร่างกายของคุณหนูเจี่ยนยังค่อนข้างอ่อนแอ…”

หงไป่จางตรวจสอบสีหน้าจ๋ายหวินเชิ่งอย่างระมัดระวังขณะที่เขากำลังอธิบาย

แม้ว่าจะไม่มีปัญหากับการรักษาในโรงพยาบาลของเขาและคนไข้ก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่เขาก็รู้สึกเหมือนว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นอาจจะอารมณ์เสียขึ้นมาได้ง่ายๆ

จ๋ายหวินเชิ่งไม่ได้พูดต่อ เขาเดินผ่านตัวหงไป่จางซึ่งอยู่ตรงหน้าของเขาตรงไปยังเตียง

หยูซีพูดกับหงไป่จางว่า “ขอบคุณ ผู้อำนวยการหง”

“ด้วยความยินดี ด้วยความยินดี” เขากล่าว แล้วคิดในใจว่า ถึงแม้จะไม่มีคุณชายสองคนนี้มาด้วย เขาก็ยังจะต้องมาในคราวนี้ มิเช่นนั้นเขาเกรงว่าคนสองคนจากสถาบันจะมาขยี้เขา

หงไป่จางจากไปหลังจากอธิบายแล้ว

“ออกไปหาของกินมา” จ๋ายหวินเชิ่งบอกหยูซี

เจี่ยนอีหลิงยังคงหลับอยู่ในตอนนี้ และเธอต้องตื่นขึ้นมาเพื่อหาอะไรกินในภายหลัง เธอวิ่งวุ่นอยู่ภายนอกมาทั้งวันในวันนี้ และเธอก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย

“ได้ ผมจะให้เชฟที่บ้านทำอาหารเบาๆส่งมาให้”

หยูซีรีบออกไปคุยโทรศัพท์

หลังจากหยูซีออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงจ๋ายหวินเชิ่งคอยเฝ้าเจี่ยนอีหลิงข้างเตียง

เขาไม่รู้ว่ายาที่ฉีดนั้นได้ผลหรือไม่ เจี่ยนอีหลิงดูเหมือนจะมีสติขึ้นมา ร่างกายของเธอเหมือนจะมีปฏิกิริยาบางอย่าง

คิ้วของเธอเริ่มขมวด และมือของเธอก็เริ่มกำเป็นหมัด

ดูเหมือนว่าจะมีบางสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้นในฝันของเธอ

จ๋ายหวินเชิ่งมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

จ๋ายหวินเชิ่งจับมือของเจี่ยนอีหลิงที่ไม่ได้เสียบสายน้ำเกลืออย่างระมัดระวัง

กำปั้นนั้นเล็กแต่กำไว้แน่น

จ๋ายหวินเชิ่งวางกำปั้นเล็กๆนั้นไว้ในฝ่ามือของเขา

ฝ่ามือของเขานั้นสามารถกำรอบกำปั้นเล็กๆนั้น