大姐大 บทที่ 169 การกอดที่ไม่อึดอัด

ในห้องเกิดเสียงดังไปพักหนึ่งก่อนที่จะหยุดยั้งลง และสุดท้ายเจี่ยนหยู่หมินก็ได้ส่งเหล่าน้องชายที่น่ารำคาญทั้งสามคนนี้กลับไป

เจี่ยนหยู่หมินแอบดีใจ รู้สึกโชคดีที่ตนเองไม่ได้บอกที่อยู่ให้กับพวกเขา

เจี่ยนอีหลิงมองดูจ๋ายหวินเชิ่งนอนหลับอยู่บนโซฟา

ความยาวของโซฟายาวไม่พอที่จุร่างของเขาไว้ ขาของเขาห้อยออกมาด้านนอก แล้วใช้เสื้อคลุมหัวไว้เพื่อปิดแสง

ท่านอนของเขานั้นปล่อยไปตามสบาย แต่ก็สามารถพูดได้ว่าเพราะว่าเขานั้นดูดี ดังนั้นไม่ว่าเขาจะหลับท่าไหน เขาก็ดูวาบหวามมีเสน่ห์น่าดึงดูดใจ

ก็เหมือนกับตอนที่เจี่ยนอีหลิงมองเห็นเขาครั้งแรก เขาก็นอนตามสบายอยู่ที่ระเบียงโถงทางเดินของโรงพยาบาล

ที่น่าประหลาดใจก็คือเขาสามารถหลับลงได้จริงๆ ภายใต้สภาพเสียงดังแบบนั้น…

เมื่อเห็นความสงสัยในดวงตาของเจี่ยนอีหลิง หยูซีก็อธิบายให้เจี่ยนอีหลิงฟังด้วยเสียงเบาๆว่า

“นายท่านเชิ่งหลับไม่ลงถ้าบริเวณนั้นเงียบเกินไป”

จ๋ายหวินเชิ่งจะนอนไม่หลับในสภาพแวดล้อมที่เงียบเกินไป ความเงียบจะทำให้เขานึกถึงตอนที่พ่อของเขาตาย

ในตอนนั้นรอบกายของเขามีแต่ความเงียบ พ่อของเขานอนสิ้นใจร่างกายเย็นชืดอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับเลือดที่นองเจิ่งพื้น

เพราะว่าเขาอายุได้เพียงเจ็ดขวบปี เขาจึงได้แต่มองดูพ่อของเขาเปลี่ยนเป็นศพแข็งทื่อ

สภาพแวดล้อมเงียบมากเสียจนกระทั่งเขารู้สึกเหมือนกับว่าจะสามารถได้ยินเสียงเลือดไหลนอง

ตระกูลจ๋ายยังหาเขาไม่พบจนกระทั่งเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงให้หลัง

ช่วงเวลานั้นกลายเป็นเงามืดในใจของจ๋ายหวินเชิ่ง จนทำให้เขากลายเป็นไม่ชอบบรรยากาศที่เงียบสงัดไปด้วย จะต้องมีเพลงอยู่ในห้องด้วยตอนที่เขาหลับ

ทันทีที่หยูซีพูดจบ จ๋ายหวินเชิ่งก็ลืมตาขึ้น

เขาแค่หลับไม่ได้ตายสักหน่อย ทำไมเขาจึงจะไม่ได้ยินสิ่งที่หยูซีพูดอะไรทำนองนั้น

อย่าว่าแต่เขาไม่ได้หลับลึกเท่าไหร่นักเมื่อกี้นี้

หยูซีทำให้อีหลิงกลัว

ไม่ต้องแกล้งทำตัวเหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องราวอะไรทั้งสิ้น

ในตอนนี้ ปู่เจี่ยนกับย่าเจี่ยนก็มาถึงหอผู้ป่วยพอดี

เมื่อเห็นเจี่ยนอีหลิงอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ย่าเจี่ยนก็เริ่มอบรมสั่งสอนอีกครั้ง

เจี่ยนอีหลิงได้แต่ฟังคำสอนอย่างว่าง่าย

ย่าเจี่ยนมองเห็นสภาพหลานสาวแสนรักของเธอแล้วก็พูดอะไรต่อไปไม่ออก

ยิ่งพูดมากก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกทุกข์ใจยิ่งขึ้น

ในช่วงเวลานี้ปู่เจี่ยนก็ขอบคุณหยูซี และเมื่อเห็นจ๋ายหวินเชิ่ง เขาก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณจ๋ายหวินเชิ่งด้วย

จ๋ายหวินเชิ่งค่อนข้างที่จะสุภาพกับปู่เจี่ยน หลังจากที่พูดคุยกันสองสามคำ จ๋ายหวินเชิ่งกับหยูซีก็ขอตัวกลับ

เจี่ยนหยู่หมินก็ถูกย่าเจี่ยนหว่านล้อมให้จากไปเช่นเดียวกัน

เขามีแผนที่จะจัดคอนเสิร์ทที่เมืองเหิงเหย่วนในช่วงนี้ และมีกำหนดการฝึกซ้อมรวมไปถึงกิจกรรมต่างๆอีกมากมาย

หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้า ย่าเจี่ยนก็โอบเจี่ยนอีหลิงไว้ในอ้อมแขนแล้วลูบหลังเธอเบาๆ

ย่าเจี่ยนไม่ได้พูดอะไร แต่เจี่ยนอีหลิงเหมือนจะเข้าใจความหมายของเธอ

บางสิ่งไม่จำเป็นต้องอธิบายออกมาเป็นคำพูด

ถูกหญิงชรากอดไว้ ร่างกายของเจี่ยนอีหลิงไม่ได้เกิดความรู้สึกต่อต้านมากมายนัก แต่กลับรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่น อีกทั้งยังมีความรู้สึกสุขสบายและผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างแปลกสำหรับเจี่ยนอีหลิง

แต่เธอรู้สึกเหมือนว่า… ไม่น่ารำคาญเลย

ย่าเจี่ยนนั้นเจ็บปวดใจ แม้ว่าวิดีโอจะถูกมอบให้กับตระกูลเจี่ยนแล้ว แต่เจี่ยนอีหลิงก็ทำตัวเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอไม่แม้กระทั่งจะถือโอกาสเริ่มพูดถึงเรื่องนี้กับหญิงชราเสียด้วยซ้ำ…

เพราะว่านี่เป็นครั้งที่สองที่เธอต้องอยู่ในโรงพยาบาลเพราะลำไส้อักเสบ หญิงชราจึงบังคับให้เจี่ยนอีหลิงอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาสามวันก่อนที่จะยอมปล่อยเธอออกมา

โชคดีที่ย่าเจี่ยนไม่ได้บังคับให้เจี่ยนอีหลิงหยุดการใช้โทรศัพท์มือถือกับคอมพิวเตอร์ เจี่ยนอีหลิงจึงสามารถที่จะทำงานในโรงพยาบาลได้

ย่าเจี่ยนขอให้เจี่ยนอีหลิงดูดราม่ากับเล่นเกมบนเตียง แต่เจี่ยนอีหลิงกลับทำงาน

ถ้าย่าเจี่ยนรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงทำงานเข้าจริงๆ เธอก็คงจะโกรธมาก