大姐大 บทที่ 184 ของขวัญสำหรับเฉิงอี้

เฉิงอี้กำลังจะหัวเราะใส่หลัวซิ่วเอิน แต่เจี่ยนอีหลิงก็ยื่นกล่องให้เขากล่องหนึ่ง

เฉิงอี้เปิดกล่องและก็พบว่าในนั้นเป็นฟิกเกอร์

ไม่ นี่ไม่ใช่ฟิกเกอร์

เมื่อเหลือบมองครั้งแรก มันก็ดูเหมือนฟิกเกอร์ แต่เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิดแล้วจะเห็นว่ามันทำมาจากน้ำตาล

แต่เพราะว่ามันมีความประณีตสมจริงมากจนทำให้ผู้คนเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นฟิกเกอร์จริง อีกทั้งยังบอบบางและประณีตยิ่งกว่าฟิกเกอร์เสียอีกด้วย

เจี่ยนอีหลิงใช้ศิลปะน้ำตาลสร้างฟิกเกอร์สาวสวยขาสองข้างเรียวยาวให้กับเฉิงอี้

“น้องสาวอีหลิง ทำสิ่งนี้ขึ้นมาเองเหรอ” เฉิงอี้ถามเจี่ยนอีหลิงขึ้นมาในทันที

เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า

หัวใจของเฉิงอี้พลันเบ่งบาน

เด็กสาวที่แท้จริงคนเดียวในสถาบันให้ของขวัญกับเขา ของขวัญที่ทำขึ้นมาเองโดยเฉพาะ

แน่นอนว่าทุกคนในสถาบันต่างส่งสายตาอิจฉาและเกลียดชังมาให้เฉิงอี้

กระทั่งหลัวซิ่วเอินก็ยังไม่มีข้อยกเว้น

แม้ว่ารูปถ่ายของไอดอลจะดีเยี่ยม แต่สิ่งที่อยู่ในมือของเฉิงอี้นั้นทำมาจากมือของน้องสาวอีหลิงเอง ซึ่งดูน่าสนใจยิ่งกว่า

มุมปากของเฉิงอี้นั้นยกขึ้น แม้ว่าเขาพยายามที่จะตีหน้าเรียบเฉย

นิ้วของเขาดันกรอบแว่นขึ้นตามความเคยชิน จากนั้นก็พูดกับเจี่ยนอีหลิงว่า “ขอบคุณน้องสาวอีหลิง พี่ชอบของขวัญนี้มาก”

หลัวซิ่วเอินมองไปที่ศิลปะน้ำตาลในมือของเฉิงอี้อย่างระมัดระวัง “โอ้ เฉิงอี้ นายรู้ไหมว่าน้องสาวอีหลิงนั้นรู้ว่านายชอบอีหนูคัพ 36D อกใหญ่ก้นใหญ่ ธาตุแท้ของนายถูกเปิดเผยออกมาแล้ว”

“พี่สาวเอิน แค่กๆ” เฉิงอี้เตือนหลัวซิ่วเอิน คำพูดประเภท “อกใหญ่ก้นใหญ่” “สาวใหญ่ทรงเสน่ห์” และคำพูดอีกหลายๆคำไม่ควรพูดต่อหน้าน้องสาวอีหลิง

หลัวซิ่วเอินแกล้งทำเป็นเหมือนไม่เข้าใจสายตาของเฉิงอี้ “นายได้แค่มองดูฟิกเกอร์ที่นายซื้อมาก่อนหน้านั้น แต่ตอนนี้ไม่ต้องเป็นอย่างนั้นแล้ว น้องสาวอีหลิงได้ทำศิลปะน้ำตาลออกมา และสุดท้ายนายก็สามารถได้สิ่งที่นายต้องการแล้ว ค่อยๆเลียกินน้ำตาลอย่างมีความสุข”

“พี่สาวเอิน ใส่ใจคำพูดหน่อย” เฉิงอี้เตือนหลัวซิ่วเอินอย่างจริงจัง

ด้วยแว่นตากรอบทองและเสื้อกาวน์สีขาว เฉิงอี้ดูจริงจังและมีสง่าราศี

น้องสาวอีหลิงเป็นผู้เยาว์ พี่สาวเอินก็ควรจะระมัดระวังสิ่งที่เธอพูดด้วยได้ไหม

“พี่สาวคนนี้มีอะไรผิดเหรอ พี่สาวคนนี้บอกให้นายกินขนมหวาน นั่นไม่ใช่เป็นวิธีกินขนมหวานหรอกเหรอ” หลัวซิ่วเอินพูดกับเฉิงอี้อย่างไม่ปรานี

เฉิงอี้ “…”

“ไม่ต้องอาย ฉันคิดว่านายควรจะเริ่มกินจากด้านนอก เริ่มกินจากส่วนที่เป็นเสื้อผ้า ฮี่ฮี่ฮี่…” หลัวซิ่วเอินแสดงรอยยิ้มที่เหมือนกับผู้ชายลามก

“พี่สาวเอิน พี่คิดมากไป เสื้อผ้าประเภทนี้กับร่างกายนั้นสร้างขึ้นมาด้วยกัน ส่วนข้างในนั้นไม่ได้เป็นเหมือนที่พี่สาวคิด”

เฉิงอี้พูดอะไรไม่ถูกไปกับหลัวซิ่วเอิน ต่อหน้าน้องสาวอีหลิง เธอก็ยังยับยั้งชั่งใจไม่ได้แม้แต่น้อย

“ทำแยก ทำตัวก่อน แล้วค่อยทำเสื้อผ้า”

เจี่ยนอีหลิงพลันพูดออกมา เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาและจริงจัง

นี่หมายความว่ามีลายละเอียดอยู่ใต้เสื้อผ้า

เฉิงอี้และหลัวซิ่วเอินพากันจ้องมองไปยังเจี่ยนอีหลิงโดยพร้อมเพรียงกัน ตาของเจี่ยนอีหลิงนั้นกระจ่างสดใส เรียบง่ายและไร้เดียงสา ปราศจากความคิดอื่นใดเข้ามาเจือปน ซึ่งขัดแย้งกับสิ่งที่เธอพูดออกมาโดยสิ้นเชิง

หลัวซิ่วเอินรีบเตือนเจี่ยนอีหลิง “น้องสาวอีหลิง คราวหน้าถ้าน้องให้ของอะไรแบบนี้กับผู้ชาย น้องไม่จำเป็นจะต้องใส่รายละเอียดมากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าให้กับเฉิงอี้ น้องจะได้ประหยัดเวลา เขาไม่ต้องการมันหรอก”

เฉิงอี้รู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที ทำไมเขาจึงจะไม่ต้องการมัน

แต่ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่พี่สาวเอินพูด เขาย่อมไม่กล้าที่จะปฏิเสธ

“ตกลง” ถ้าเป็นแบบนี้คราวหน้าเธอก็จะไม่ทำ

เจี่ยนอีหลิงทำแบบนี้ก็เพื่อให้มันสมจริง

เธอรู้กายวิภาคของร่างกายของมนุษย์เป็นอย่างดี และเธอก็เห็นผู้คนที่ปราศจากเสื้อผ้ามากมาย และเธอก็ได้ผ่าตัดพวกเขามานักต่อนัก