26 – ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

โจวเจ๋อรู้สึกว่าตาของเขาเบลอๆ เขาเพิ่งได้ยินเรื่องผีสุนัขจากคนขี้เมาบวกกับความสลัวของไฟถนนจึงเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นภาพหลอนขึ้นมาได้

ใช่มันจะต้องเป็นแบบนั้น

โจวเจ๋อไม่ใช่จางเทียนซือ(จางหลิงชื่อเทพผู้ก่อตั้งลัทธิเต๋า) แห่งเขาหลงหู่เขารู้ว่าเขายังมี “ คนเลว” อยู่ในโลกมากมาย เขาเปลี่ยนตัวเองไม่ได้มิฉะนั้นคงจะลงบีบคอเด็กหญิงตัวน้อยไปตั้งแต่กลางวันแล้ว

สำหรับผลลัพธ์สุดท้ายเขาอาจจะถูกยิงบีบคอตายแทนก็มีโอกาสเป็นไปได้เช่นกัน

เนื่องจากคุณไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองก็อย่าได้พยายามเอาตัวไปพัวพันกับปัญหาของคนอื่น หากคุณเห็นบางสิ่งที่ไม่ควรเห็นบางทีก็ควรจะลืมๆไปบ้าง

อย่างไรก็ตามสุนัขตัวนั้นก็เล่นกับผู้ชายคนนี้มาเจ็ดปีแล้ว เวลาเจ็ดปีผ่านไปถ้าเธอต้องการที่จะแก้แค้นเขาจริงๆคงลงมือไปนานแล้ว

การที่เธอล้อเล่นกับเขาในบางครั้งก็คือว่าเธอแสดงความเมตตามากแล้วกับความผิดที่เขาก่อ

อย่างไรก็ตามโจวเจ๋อได้ค้นพบเป็นครั้งแรกว่ามีสิ่งเหลือเชื่อมากมายในโลกนี้อาจเป็นเพราะเขาเคยเป็นมนุษย์ แต่ตอนนี้เขาเป็นผี มุมมองเรื่องราวต่างๆของเขาจึงแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ เกิดอะไรขึ้น?” หมอหลินเดินมาที่ประตูร้าน

โจวเจ๋อยิ้ม “ ผมดีใจมากที่ไม่ได้เป็นสไปเดอร์แมนที่มีคนคอยบอกว่า ‘พลังอันยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง’ ”

หมอหลินไม่เข้าใจว่านี่หมายถึงอะไร เธอจึงพูดว่า

“ ฉันต้องกลับแล้ว”

“ ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ”

“ พรุ่งนี้ต้องทำงาน” หมอหลินผูกผ้าพันคอ

“ ลาได้ไหม” โจวเจ๋อกล่าว

“ ไม่สะดวก”

“ ไม่สะดวกใจ?”

หลินขมวดคิ้วเล็กน้อยนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความก้าวร้าวจากโจวเจ๋อและเธอรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

“คุณคือภรรยาของผม.” โจวเจ๋อมองไปที่ดวงตาของหมอหลินและพูดอย่างจริงจัง

หมอหลินถอยหลังเล็กน้อย“ เมื่อวานคุณพูดว่า…”

เมื่อวานโจวเจ๋อบอกเพียงว่ามันกำลังจะจบลงและทั้งคู่ก็โล่งใจ

“ เมื่อวานก็คือเมื่อวาน” โจวเจ๋อก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว

“ ก่อนที่จะเซ็นใบหย่าผมคือสามีของคุณและคุณคือภรรยาของผม ผมต้องการให้คุณอยู่กับผมที่นี่เดี๋ยวนี้!”

เสียงของโจวเจ๋อดังขึ้น

หมอหลินพูดไม่ออกได้แต่ยืนเหม่อ

จู่ๆโจวเจ๋อก็ลุกเป็นไฟโดยไม่ทราบสาเหตุ เขายื่นนิ้วออกและบีบกรามของหมอหลิน

หมอหลินมีสีหน้าสงบไม่มีความตื่นตระหนกโดยเฉพาะริมฝีปากสีแดงสดนั้นชวนให้หลงใหล เธอสวยมากสวยจริงๆ ช่างเป็นใบหน้าที่งดงามที่ทำให้สามีรู้สึกภาคภูมิใจ

โจวเจ๋อก้มศีรษะลงและจูบที่ริมฝีปากโดยตรง

เขาจูบอย่างดุเดือดและรุนแรงราวกับสัตว์ร้ายด้านมืดในจิตใจของเขาปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง! ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือเป้าหมาย

หมอหลินยกมือขึ้นราวกับเตรียมจะตบชายตรงหน้า แต่มือของเธอหยุดลงกลางคันแล้วค่อยๆร่วงลงมาที่เดิม ที่หางตาของเธอมีน้ำตาไหลซึมออกมา

“ทำไมคุณถึงร้องไห้?”

โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินหวั่นชิว

“ คุณคิดว่าคุณสามารถทำให้ผมรู้สึกผิดเมื่อคุณร้องไห้ได้หรือ? คุณคิดว่าคุณสามารถทำให้ผมหยุดเมื่อคุณร้องไห้? ผมบอกเลยว่านี่ไม่มีประโยชน์คุณเป็นภรรยาผมและผมเป็นสามีของคุณ!

คุณดูสิว่าพ่อแม่ของคุณทำกับผมแบบไหน น้องสาวของคุณทำกับผมแบบไหน!

ส่วนคุณทำตัวเย็นชาสูงส่งไม่เคยสนใจผม! คุณแต่งงานแล้วแต่คุณยังสนใจเรื่องพรหมจรรย์คุณคิดว่ามันสมควรแล้วเหรอ!”

โจวคว้าคอของหมอหลินด้วยมือข้างเดียวก่อนจะดันไปที่เคาน์เตอร์แล้วถอดเสื้อของเธอออก

“ วันนี้ผมจะสอนคุณให้รู้ว่าหน้าที่ของภรรยาคืออะไร!”

“ ซูเล่อ…” หมอหลินไม่ได้ขัดขืนเธอมองไปที่โจวเจ๋ออย่างเย็นชา

“ฮิฮิ.” โจวเจ๋อยิ้มและไม่สนใจจากนั้นก็ถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออกพร้อมกับกดเธอลงไปที่เคาน์เตอร์

เขาหยาบคายหยิ่งผยองและเลวทราม

แต่ทันใดนั้นก็ราวกลับถูกไฟฟ้าช็อต!

โจวเจ๋อได้สติคืนมา!

ตอนนี้เขาคร่อมอยู่บนร่างกายของหมอหลิน กลิ่นกายของเธอหอมมากผิวของเธอช่างบอบบางร่างกายของเธออวบอิ่มทุกสิ่งทุกอย่างงดงามจนเขาไม่อยากจะลุกขึ้น

แต่ในขณะนี้โจวเจ๋อหยุดกะทันหันและกระโดดถอยหลังไปสองสามก้าว

หมอหลินนอนอยู่บนเคาน์เตอร์เสื้อผ้ายุ่งเหยิง เธอและโจวเจ๋อหอบหายใจอย่างหนักหน่วง

กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

หมอหลินยังคงนอนอยู่บนเคาน์เตอร์เธอยังคงลืมตาอยู่ วันนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะขัดขืนเขา

เธอรู้สึกผิดต่อซูเล่อเธอเป็นผู้หญิงที่รักอิสระและเข้มแข็ง แต่การมีอยู่ของสังคมและครอบครัวที่เติบโตมามันทำให้เธอรู้สึกขัดแย้ง

พ่อแม่กำลังจะตายจากไปและพวกเขาหวังว่าจะได้หลานชายสักคนไว้สืบทอดตระกูลก่อน ดังนั้นเธอจึงถูกบังคับให้แต่งงานกับซูเล่อ

แต่มีผู้ชายคนอื่นอยู่ในใจของเธอแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกเดือนก่อน แม้ว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะจำนักศึกษาที่ไปฝึกงานกับเขาเมื่อหกปีที่แล้วไม่ได้ก็ตาม

เธอเกิดในครอบครัวของชนชั้นสูงที่ใช้ชีวิตแบบศักดินามาตลอด แม้ว่าเธอจะมีความคิดเป็นของตัวเองและพยายามต่อต้านตลอดมา แต่สุดท้ายเธอก็ต้องจำนนต่อสังคมและความเป็นไปของครอบครัว

นี่เป็นเหตุผลว่าถึงจะไม่ยินยอมแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนการกระทำของโจวเจ๋อในวันนี้

เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีเหตุผลที่จะขัดขืน โจวเจ๋อเป็นสามีของเธอ จากพฤติกรรมของเธอหลังแต่งงานเธอรู้ว่าเธอทำผิดต่อเขา

เธอไม่ยอมรับไม่เห็นด้วยแต่เธอไม่ได้ขัดขืน

“ รีบแต่งตัวเร็ว!”

โจวโจวตะโกนใส่หลินหวั่นชิวที่ยังคงนอนอยู่บนเคาน์เตอร์

หลินหวั่นชิวแข็งตัวชั่วขณะก่อนจะลุกขึ้นมามองโจวเจ๋อด้วยสีหน้างุนงง ตอนนี้เธอยอมรับชะตากรรมของตัวเองแล้ว

“ รีบใส่เสื้อผ้าเร็วก่อนที่ผมจะบ้าขึ้นมาอีก รีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้”

หมอหลินสวมเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบๆ จากนั้นก็จัดเครื่องแต่งกายที่หน้ากระจก ใบหน้าของเธอไม่มีความรู้สึกอะไรหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วเธอก็รินน้ำอุ่นให้โจวโจวแก้วหนึ่งก่อนจะเดินออกจากร้านไป

โจวเจ๋อนั่งลงบนพื้นด้วยความงุนงง ริมฝีปากและฝ่ามือของเขายังมีความอบอุ่นอยู่เล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหยุดหรือทำไมเขาไม่ทำต่อ

เห็นได้ชัดว่าเขาโหยหามันมาโดยตลอด เธอไม่ได้ขัดขืนเรื่องทุกอย่างควรดำเนินไปตามปกติ

แต่เขาทำไม่ได้ เขาไม่ได้ต้องการแบบนี้ เขาต้องการนอนกับเธอแต่เธอต้องเห็นด้วยเท่านั้น

แต่เหตุการณ์ในวันนี้มันแตกต่างจากจินตนาการของเขาโดยสิ้นเชิง

โจวเจ๋อเดินโซเซและดื่มน้ำร้อนลงไปโดยที่ไม่ได้ผสมน้ำเย็นแม้แต่น้อย

โจวโจวมาที่ห้องน้ำเปิดก๊อกน้ำของอ่างล้างหน้าแล้วเอาหัวไปจุ่มใต้ก๊อกน้ำโดยตรง

เขาต้องสงบลงเขาต้องสงบสติอารมณ์

ไม่เพียงแต่ทำให้ร่างกายของเขาสงบลงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความปั่นป่วนที่อยู่ในจิตใจอีกด้วย

การล้างหน้าด้วยน้ำเย็นในฤดูหนาวไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้ โจวเจ๋อเงยศีรษะขึ้นและรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย

เขามองไปที่กระจกข้างหน้า โจวเจ๋อจับขอบกระเบื้องอ่างและอ้าปากค้างจากนั้นเขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นอีกครั้งราวกับกำลังพูดกับตัวเองโดยพูดว่า

“เป็นคุณนั้นเอง!

“ คุณคิดจะควบคุมร่างกายของผมอย่างนั้นเหรอไม่มีทาง ไปตายซะไอ้ขยะ ไอ้คนไม่ได้ความ ”