84 – ปีศาจร้ายในโรงพยาบาล

โจวเจ๋อนั่งลงข้างหมอหลินและมองดูใบหน้าที่ยังไม่สบายใจของเธอก่อนจะพูดว่า

“คุณควรพักผ่อนให้มากกว่านี้”

“ฉันดูแลตัวเองได้” หมอหลินส่ายหัวยังคงดื้อรั้น

“ผมหมายถึงว่าถ้าสภาพร่างกายของคุณไม่ดีคุณจะดูแลรับผิดชอบชีวิตของผู้ป่วยได้อย่างไร”

“…………” หมอหลิน

“ฮ่าๆๆ” โจวเจ๋อเลียริมฝีปากและขอโทษ “ขอโทษด้วยบางครั้งผมก็ลืมว่าตัวเองเป็นใคร”

“ฉันจะดูแลตัวเองค่ะ” หมอหลินพูดเบาๆ

“กลับไปพักผ่อนและกลับมาทำงานหลังจากที่สุขภาพของคุณดีขึ้นแล้ว งานของหมอมีความสำคัญมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสังคมจะไม่สามารถเดินต่อไปหากหมอไม่มาทำงาน”

หมอหลินพยักหน้า

ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของโจวเจ๋อก็ก็ดังขึ้น มันมาจากซูชิงหลาง

โจวเจ๋อยืนขึ้นแล้วขอตัวไปรับโทรศัพท์

“มีอะไรเหรอ”

“รีบมาดูร้านเร็ววันนี้พี่จะร่ำรวยใหญ่แล้ว” ซูชิงหลางกล่าว

“ร่ำรวยอะไร?”

โจวเจ๋อมีความสุขเล็กน้อย เขาเพิ่งได้รับใบรับรองและดูเหมือนว่าจะมีผีมากมายมาที่ร้านของเขา?

“เดี๋ยวจะรีบไปก็แล้วกัน”

โจวเจ๋อวางแผนไว้ว่าครั้งนี้ไม่ว่าผีพวกนั้น “จะมีความยุติธรรมและความดีมากแค่ไหน” พวกเขาก็จะถูกส่งลงนรกอย่างไม่ลังเล

พวกเขาเป็นวิญญาณของคนตาย ดังนั้นวิธีที่ถูกต้องที่สุดก็คือพวกเขาต้องลงไปนรก

“ถ้ามีอะไรต้องทำก็กลับไปก่อน” หมอหลินชี้ไปที่ห้องทำงานของตัวเองแล้วพูดว่า “ฉันจะกลับไปทำงานเหมือนกัน”

โจวเจ๋อพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอาชีพที่เขากำลังทำอยู่ขณะนี้ สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหมอหลินต้องใช้เวลาพอสมควร ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พยายามกดดันเธอ

ตอนกลางคืนลิฟต์ในอาคารฉุกเฉินไม่มีใครใช้ดังนั้นโจวเจ๋อจึงเลือกใช้มันแทนการใช้บันได แต่ในขณะนั้นเองเขาก็มีความรู้สึกเหมือนกับใครบางคนกำลังแอบมองเขาอยู่

หมอหลินหรือเปล่า บางทีเธออาจจะอยากเห็นหน้าเขาแต่ก็อายที่จะพูดออกมาตรงๆ?

แม้ว่าอาจจะมีความเป็นไปได้เช่นนั้น แต่โจวเจ๋อก็รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เขารีบลงไปอีกชั้นหนึ่งแล้วหันหลังกลับทันที

“เฮ้อ…”

มีลมพัดแผ่วเบาอยู่ข้างหลังโจวเจ๋อ เขารีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับหันหลังกลับมาแต่ก็ไม่พบอะไร

ถ้าอยากจะเล่นก็เล่นด้วยกันเถอะ โจวเจ๋อก้มลงและปลดปล่อยเล็บยาวสีดำของเขาออกมา จากนั้นเขาใช้มันขูดๆที่พื้นกระเบื้องเบาๆสองครั้ง

ในเวลาต่อมา รอยเท้าสีดำปรากฏขึ้นบนพื้นกระเบื้องโจวเจ๋อเก็บเล็บสีดำของตัวเองเข้าไปและกำหนดไว้นั่น จากนั้นเขาก็เดินไปตามทิศทางของรอยเท้าสีดำ

บนเล็บมือของเขายังมีควันสีดำตลบอบอวลอยู่ตลอดเวลา ควันสีดำพวกนี้คนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้ แต่สิ่งมีชีวิตในโลกวิญญาณกลับสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน

โจวเจ๋อเดินตามรอยประทับไปที่ชั้นสี่ เขาเดินออกไปจนสุดทางจนเข้าไปในวอร์ดของคนไข้แห่งหนึ่ง

ตามสถานการณ์ปัจจุบันของเมืองใหญ่มันจะหาได้ยากมากที่จะมีวอร์ดผู้ป่วยที่ว่างเปล่า

โจวเจ๋อเหยียดมือออกและผลักเปิดประตูห้องผู้ป่วย ในห้องนั้นมีผู้ป่วยอยู่สามเตียง แต่มีเพียงสองเตียงเท่านั้นที่มีคนนอนอยู่ซึ่งทั้งสองล้วนแล้วแต่เป็นหญิงชรา ตรงกลางมีหญิงสาวคนหนึ่งทำหน้าที่คอยดูแลแต่ละเตียง

หลังจากที่โจวเจ๋อเข้ามาสายตาของทุกคนก็จับจ้องมาที่เขาด้วยความสงสัย

“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับเมื่อกี้มีใครเข้ามาหรือเปล่า”

โจวเจ๋อถามตรงๆ

“ไม่”

ผู้ดูแลคนนั้นตอบกลับ คนอื่นๆ ก็ส่ายหัวเช่นกัน

โจวเจ๋อพยักหน้า แล้วหันหลังออกจากวอร์ด ในเวลานี้โจวเจ๋อกำลังจะจากไป เรื่องนี้ไม่สามารถตำหนิโจวเจ๋อที่ไม่ลงมือจัดการผีตัวนี้ได้

เพราะเมื่อสักครู่นี้ซูชิงหลางเพิ่งโทรมาบอกเขาว่ามีธุรกิจใหญ่กำลังรออยู่ โจวเจ๋อกังวลว่าถ้าเขากลับดึกเกินไปแขกพวกนั้นอาจจะหนีไปหมด ซึ่งมันจะทำให้เขาพบความสูญเสียเป็นอย่างมาก

วิญญาณร้ายตัวนั้นยังคงวิ่งเล่นอยู่ข้างนอก ถ้าเจอตรงๆเขาก็คงจะจัดการมันไปแล้ว แต่นี่มันพยายามเล่นซ่อนแอบกับเขาและเขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะจัดการมัน

เขาเป็นผีพนักงานชั่วคราว ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องเพิ่มระดับตัวตนของตัวเองให้เร็วที่สุด เขาไม่ใช่จางไท่สือ(จางซานฟงผู้ก่อตั้งสำนักบู๊ตึ๊ง)ที่คอยออกปราบปรามภูตผีปีศาจให้ใครๆฟรี

อย่างไรก็ตามเมื่อโจวเจ๋อจับที่จับประตูเล็บของเขาสัมผัสมันโดยไม่ได้ตั้งใจ ในชั่วพริบตาโจวเจ๋อดูเหมือนจะมีความรู้สึกถูกไฟฟ้าสถิตช็อต จากนั้นไฟในวอร์ดก็ดับลงและไฟก็กลับมาสว่างอีกครั้ง

เตียงสามเตียงในวอร์ดว่างเปล่าในทันที ผู้ป่วยและผู้ดูแลหายไปหมดแล้ว

โจวเจ๋อถอยหลังสองก้าวอย่างกะทันหัน จากนั้นเขาก็เห็นป้าย “ห้องเก็บอุปกรณ์” บนบานประตูของห้อง นี่ไม่ใช่วอร์ด!

“โห่…”

ลมกระโชกแรงพัดมาอีกครั้งด้วยความเร็ว มันเหมือนกับตระหนักว่าตัวเองสูญเสียที่กำบังและต้องการหนีโดยเร็วที่สุด

โจวเจ๋อเอื้อมมือออกไปจับสิ่งที่อยู่ข้างหน้า มันเป็นเนื้อหนังที่เต็มไปด้วยขน แต่เขาไม่สามารถจับมันให้อยู่มือได้ โจวเจ๋อมองไปที่ฝ่ามือของเขาและพบว่ามีผมสีดำซึ่งยาวและคดเคี้ยวมาก

ดูเหมือนว่าโจวเจ๋อจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอะไรบางอย่างตามวิชาชีพของเขา กลิ่นแรงและน่าขยะแขยงเหมือนเขาอยากจะอ้วกออกมา

มันเหมือนปลาเค็มที่กองอยู่ในโกดังร้อนเป็นเวลาหนึ่งเดือน

“ฟ่อ…”

โจวเจ๋อยับยั้งแรงกระตุ้นและย่อตัวลงอีกครั้ง เล็บของเขากระแทกกระเบื้องและรอยเท้าสีดำใสเป็นชุดก็ปรากฏขึ้น

โจวเจ๋อลุกขึ้นยืนแล้วตามรอยเท้าไปอีกครั้งโดยตรง

หากอีกฝ่ายเป็นเหมือนหญิงชรานอนอยู่ในห้องเก็บศพของโรงพยาบาลคนนั้นโจวเจ๋อก็จะปล่อยไป

เพราะท้ายที่สุดแล้วมีผีจำนวนมากอยู่ในโลกนี้และพวกเขาไม่ได้เป็นวิญญาณชั่วร้ายไปทั้งหมด พวกเขาเพียงแค่ไม่สามารถตัดใจจากสิ่งที่พวกเขารักไปได้

แต่สิ่งที่เขาเพิ่งพบเจอมันสามารถสร้างภาพลวงตาที่เหมือนจริงมาก แม้ว่าโจวเจ๋อจะเป็นผีที่อยู่ในระดับสูงก็ยังไม่สามารถมองออก

หากเขารู้ตัวช้ากว่านี้บางทีเขาอาจจะกลายเป็นศพไปอีกครั้งจริงๆ

โจวเจ๋อไม่มีทางปล่อยให้วิญญาณชั่วร้ายตัวนี้อาศัยอยู่ในโรงพยาบาลที่ภรรยาเขาทำงานอยู่แน่นอน ตอนนี้สิ่งที่โจวเจ๋อต้องการอันดับแรกก็คือความสบายใจ ดังนั้นเขาจะไม่มีวันปล่อยเจ้าผีตัวนี้ไปแน่