ตอนแรกฉีเหยียนเอ๋อก็ยังไม่เข้าใจ

 

“นี่เธอหมายถึงอะไร ?”

 

ต่อเมื่อเธอเห็นปฏิกิริยาท่าทางของเซี่ยฉิงกง เธอจึงเข้าใจว่าเธอโดนแดกดัน ว่าเธอเป็นพวกอีหนูชาเขียว (สวยใสแต่ขายตัว) ชั่วขณะนั้นฉีเหยียนเอ๋อก็โกรธมาก ใบหน้าที่มีการตกแต่งอย่างละเอียดอ่อนพลันบิดเบี้ยวไปเล็กน้อย

 

“เธอ…”

 

ซิงเหวินจิ้งไม่มีเวลาสนใจเรื่องพวกนั้น ในตอนนี้เธอหันไปมองซูเฟย พลางเอ่ยถามเสียงดุ ๆ ว่า

 

“เฉินฮ่าวเป็นยังไงบ้าง ไม่บาดเจ็บอะไรมากใช่มั้ย ?”

 

ซูเฟยยิ้มพร้อมกับตอบว่า

 

“นายน้อยไม่เป็นไรค่ะ กระสุนฝังเข้าที่หัวไหล่ แต่ก็ถูกผ่าออกไปแล้ว เพียงแค่นายน้อยเสียเลือดมากเกินไป ได้พักผ่อนมาก ๆ ก็จะดีขึ้นเอง”

 

“ต้องนอนโรงพยาบาลมั้ย ?”

 

“ไม่ต้องค่ะ นายน้อยสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ น่าจะต้องพักประมาณครึ่งเดือน”

 

ซิงเหวินจิ้งโล่งใจ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหันไปบอกกับมู่เฉินฮ่าว

 

“เฉินฮ่าวกลับบ้านกับแม่นะ วันนี้แม่จะดูแลลูกเอง”

 

มู่เฉินฮ่าวส่ายศีรษะพร้อมสีหน้าเย็นชา

 

“ไม่ ฉิงกงจะดูแลผมเอง ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณแม่”

 

หลังจากกล่าวจบ มู่เฉินฮ่าวก็เหลือบไปมองเซี่ยฉิงกง พร้อมกับเลิกคิ้ว

 

“นี่คุณยังมัวมองอะไรอยู่อีก ? ทำไมไม่มาช่วยพยุงผมล่ะ ?

 

เซี่ยฉิงกงพยักหน้าให้อาเจิ้ง พร้อมกับขอให้อาเจิ้งมาช่วยดูแลหมั่นโถวแทนเธอ เธอวิ่งไปยืนข้างกายมู่เฉินฮ่าวเพื่อช่วยพยุงเขา

 

มู่เฉินฮ่าวลุกจากเตียง เขากำลังจะใส่รองเท้า

 

“เดี๋ยวก่อน ฉันจะช่วยสวมรองเท้าให้เอง”

 

เซี่ยฉิงกงยิ้มให้มู่เฉินฮ่าวอย่างอ่อนหวาน และนั่นยิ่งทำให้ฉีเหยียนเอ๋อโกรธมากขึ้นไปอีก ทั้งที่เซี่ยฉิงกงเป็นแค่ผู้หญิงชั้นต่ำ ทว่ามู่เฉินฮ่าวกลับยอมรับเซี่ยฉิงกง

 

มู่เฉินฮ่าวมองดูผู้หญิงตรงหน้า ที่คุกเข่าลง ช่วยเขาใส่รองเท้าอย่างขมักเขม้น นัยน์ตาของเขาเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่ไม่อาจเข้าใจได้

 

ทันทีที่มู่เฉินฮ่าวลุกขึ้นยืน เซี่ยฉิงกงก็ค่อย ๆ ประคองรอบเอวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาอย่างระมัดระวัง เธอช่วยพยุงเขาไปที่ประตู

 

มู่เฉินฮ่าวเริ่มทิ้งน้ำหนักมาที่เซี่ยฉิงกงมากขึ้นเรื่อย ๆ ครั้นเขาเดินมาถึงทางเข้าออกโรงพยาบาล เขาก็ไม่สามารถประคองตนเองได้อีกต่อไป น้ำหนักทั้งหมดของเขาจึงทิ้งมาที่เซี่ยฉิงกง

 

“นี่ ไอ้สารเลว พอทีเถอะ ได้คืบจะเอาศอกรึ ? เชอะ !” เซี่ยฉิงกงกัดฟันกรอด

 

มู่เฉินฮ่าวทำหน้าไร้เดียงสา

 

“ผมทำอะไรผิดหรือ ? ก็ผมได้รับบาดเจ็บนี่ อีกทั้งเมื่อครู่นี้คุณไม่ได้ฟังที่ซูเฟยบอกหรือ ? ผมเสียเลือดไปมาก ขาของผมก็ย่อมต้องอ่อนเป็นธรรมดาจริงมั้ย ?”

 

“…”

 

เซี่ยฉิงกงพูดไม่ออก เธอไม่สามารถกล่าวคำคัดง้างเขาได้

 

เพียงไม่ช้าอาเจิ้งและหมั่นโถวก็ตามออกมา หลังจากขึ้นรถแล้ว อาเจิ้งก็สตาร์ทรถ จากนั้นคนทั้งสี่ก็กลับไปที่บ้านสกุลมู่

 

ในอีกด้านหนึ่ง ฉีเหยียนเอ๋อยังคงอารมณ์คุกรุ่นไม่หายจากการกระทำของเซี่ยฉิงกง ยิ่งมองเห็น ยิ่งได้ยินคนทั้งสองพูดคุยกันเมื่อครู่ ก็ยิ่งทำให้เธอหายใจติดขัด

 

ขนาดเซี่ยฉิงกงจากไปนาน ฉีเหยียนเอ๋อก็ยังไม่หายโมโห

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นฉากสุดท้าย ที่มู่เฉินฮ่าวเอนอิงพิงร่างของเซี่ยฉิงกง มือเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงคว้าจับเอวของมู่เฉินฮ่าว ฉากนั้นทำให้ฉีเหยียนเอ๋ออิจฉามาก

 

ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกครั้งที่ฉีเหยียนเอ๋อขยับตัวเข้าใกล้มู่เฉินฮ่าวมากขึ้นนิดนึง มู่เฉินฮ่าวก็จะหลบเลี่ยงถอยห่างออกจากเธอ ทว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงช่วยมู่เฉินฮ่าวสวมรองเท้าได้ ?

 

ทำไมผู้หญิงคนนั้นจึงสามารถโอบเอวเขา แล้วกลับบ้านไปพร้อมกับเขาได้ ?

 

ซิงเหวินจิ้งมองตามหลังลูกชายที่จากไปแล้ว เธอเองก็รู้สึกหมดหวัง หากแต่ก็ยังพยายามปลอบใจฉีเหยียนเอ๋อว่า

 

“เหยียนเอ๋ออย่าโกรธไปเลย หนูต้องเข้าใจว่า ในใจของแม่บุญธรรม หนูจะเป็นลูกสะใภ้เพียงคนเดียวของตระกูลมู่”

 

“เอ่อ แม่บุญธรรม หนูคงยังไม่ดีพอสำหรับพี่เฉินฮ่าว ดังนั้นเขาก็เลยไม่ชอบหนู แต่หนูจะพยายามให้มากขึ้น”

 

ฉีเหยียนเอ๋อกล่าว ยามนี้หยาดน้ำตาของเธอกำลังจะร่วงหล่น และนั่นทำให้ซิงเหวินจิ้งเป็นทุกข์ตามไปด้วย

 

ซิงเหวินจิ้งจับมือฉีเหยียนเอ๋อ

 

“เอ่อ… หนูกลับมาบ้านครั้งนี้ หนูได้พบคุณพ่อคุณแม่แล้วหรือยัง ? วันนี้หนูกลับไปบ้านแม่บุญธรรมก่อนดีไหม แม่บุญธรรมมีบางอย่างที่จะบอกหนูเกี่ยวกับพี่เฉินฮ่าว”

 

“หนูได้พบคุณพ่อคุณแม่เรียบร้อยแล้วค่ะ”

 

ฉีเหยียนเอ๋อกะพริบตา เอ่ยกล่าวอย่างว่าง่าย

 

***จบตอน ฉีเหยียนเอ๋อ..อิจฉามาก***