มู่เฉินฮ่าวกลับถึงบ้านก็ให้อาเจิ้งนำโน้ตบุ๊คมาให้ เขาเริ่มจัดการกับกิจการของบริษัท แม้ว่าวันนี้มู่เฉินฮ่าวจะถูกมือปืนซุ่มโจมตีระหว่างทางกลับบ้าน หากแต่ก็นับว่ายังโชคดีที่เซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงเห็นสภาพจิตใจของมู่เฉินฮ่าวที่ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งใดผิดปกติไปเลย เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้น

 

นอกจากนี้ อาเจิ้งก็ยังอยู่กับมู่เฉินฮ่าวตลอด คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเป็นแน่

 

เซี่ยฉิงกงจึงตัดสินใจเข้าครัวไปต้มไข่สองสามฟอง จากนั้นก็นำไข่ต้มพร้อมด้วยถุงน้ำแข็งไปหาหมั่นโถว

 

ซิงเหวินจิ้งตบหน้าหมั่นโถวอย่างแรง และนั่นทำให้เซี่ยฉิงกงรู้สึกเสียใจ

 

ห้องของหมั่นโถวอยู่ไม่ไกลจากห้องของเธอกับมู่เฉินฮ่าวนัก

 

เซี่ยฉิงกงเคาะประตูห้องของหมั่นโถว

 

หมั่นโถวเปิดประตูออกมาทันที ครั้นเห็นในมือของเซี่ยฉิงกงมีไข่และถุงน้ำแข็ง หมั่นโถวก็รู้สึกซาบซึ้งใจ

 

“นายหญิงน้อย คุณมาที่นี่ทำไม ?”

 

หมั่นโถวเบี่ยงตัวหลบ เพื่อให้เซี่ยฉิงกงก้าวเข้ามาในห้อง

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงก้าวเข้าไปในห้อง เธอก็กวาดตามองโดยรอบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาในห้องส่วนตัวของหมั่นโถว ห้องของหมั่นโถวสะอาดสะอ้าน หากแต่นอกจากนั้นแล้ว เธอก็มองไม่เห็นอะไรที่แสดงออกว่าเป็นห้องของเด็กผู้หญิงเลย

 

ผ้านวมสีเขียวไม่ต่างจากผ้านวมทหารในกองทัพพับวางเรียงเป็นตั้งซ้อนกันอยู่ที่มุมห้อง

 

รองเท้าที่เธอใส่อยู่เป็นประจำก็วางไว้อย่างเรียบร้อย

 

บนโต๊ะไม่มีอะไรเลยนอกจากถ้วยชา

 

“หมั่นโถว … นี่เธอเคยเป็นทหารมาก่อนงั้นหรือ ?”

 

เซี่ยฉิงกงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

หมั่นโถวพยักหน้าเอ่ยตอบเบา ๆ

 

“ฉันอยู่ในทีมหน่วยรบพิเศษของกองทัพมาเจ็ดปีแล้วค่ะ”

 

ยามนี้ ปากเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงพลันหวอจนกลายเป็นเลข 0 … ไม่ใช่แค่เจ็ดปีนะ หากแต่ยังเป็นเจ็ดปีที่อยู่ในหน่วยรบพิเศษของกองทัพอีกด้วย …

 

ไม่น่าแปลกใจที่มู่เฉินฮ่าวเคยบอกว่า เขาสั่งให้หมั่นโถวคอยปกป้องเธอ

 

ตอนนั้นเซี่ยฉิงกงยังหัวเราะเยาะ ทั้งยังบอกว่าหมั่นโถวมีแขน และขาที่ผอมกว่าเธอ เธอน่าจะเป็นฝ่ายปกป้องหมั่นโถวเสียมากกว่า…

 

“หมั่นโถวฉันขอโทษนะ ที่วันนี้ทำให้เธอถูกตบ ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันให้ใครทำร้ายเธอแบบนี้อีก ! โดยเฉพาะต่อหน้าฉัน !”

 

เซี่ยฉิงกงส่งถุงน้ำแข็งให้หมั่นโถว จากนั้นเธอก็เริ่มปอกเปลือกไข่

 

ใบหน้าของหมั่นโถวยังคงบวมเป่ง และนั่นทำให้เซี่ยฉิงกงยิ่งเสียใจมากขึ้นไปอีก

 

“ไม่เป็นไร นายหญิงน้อย ฉันมีหน้าที่ปกป้องคุณ”

 

หมั่นโถวยิ้มพลางเกาหัวอย่างเก้อ ๆ

 

“อืม ขอบใจจ้ะ”

 

เซี่ยฉิงกงหัวเราะเบา ๆ พลางใช้ผ้าขาวห่อไข่ที่ปอกเรียบร้อยแล้ว นำไปคลึงบนใบหน้าของหมั่นโถวอย่างเบามือ

 

คงไม่ดีเป็นแน่ หากจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนใบหน้าที่สวยงามเช่นนี้ แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ตามที

 

หลังจากคลึงใบหน้าให้หมั่นโถวเสร็จ ก็เป็นเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ แล้ว เซี่ยฉิงกงหาว เธอวางแผนจะกลับไปนอนที่ห้อง

 

จริง ๆ คืนนี้เซี่ยฉิงกงหลับไปแล้ว หากแต่ต้องตื่น เพราะได้รับทราบข่าวการบาดเจ็บของมู่เฉินฮ่าว

 

ตอนนี้เธอง่วงเสียเหลือเกิน

 

เมื่อกลับเข้ามาในห้อง ก็เห็นได้ชัดว่ามู่เฉินฮ่าวกำลังนั่งรอเธออยู่บนหัวเตียง

 

“ไปไหนมางั้นรึ ?”

 

“หมั่นโถวถูกแม่ของคุณตบหน้า ฉันก็เลยไปช่วยประคบหน้าให้เธอ”

 

เซี่ยฉิงกงตอบตามความเป็นจริง

 

มู่เฉินฮ่าวพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็ใช้มือตบตรงตำแหน่งข้าง ๆ เขา

 

“เอาล่ะ งั้นเข้านอนกันเถอะ”

 

เซี่ยฉิงกงต้องการจะถามว่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาออกไปเซ็นสัญญา แต่ครั้นเห็นแววเหนื่อยล้าจาง ๆ ในดวงตาของเขา เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมอีก

 

เธอถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นก็ก้าวขึ้นเตียงอีกฟากหนึ่ง ก่อนจะหันหลังให้มู่เฉินฮ่าว แล้วดึงผ้าห่มผืนเล็กขึ้นมาคลุมตัวเธอเบา ๆ

 

ทันทีที่เธอเอนกายลงนอน เธอก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดลงข้าง ๆ ตัวเธอ มู่เฉินฮ่าวโอบกอดเธอจากด้านหลัง ลมหายใจแผ่วเบาปะทะลำคอของเธอ และนั่นทำให้เซี่ยฉิงกงรู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย พลันความรู้สึกบางอย่างก็เอ่อล้นออกมาจากร่างกายของเธอ

 

“นั่นคุณจะทำอะไร มู่เฉินฮ่าว อย่าแตะต้องฉันนะ !”

 

เซี่ยฉิงกงไม่กล้าที่จะขยับ เพราะเกรงว่าจะชนแขนที่ได้รับบาดเจ็บของมู่เฉินฮ่าวโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

***จบตอน นั่นคุณจะทำอะไร มู่เฉินฮ่าว***