เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า

 

ริมฝีปากแนบลงมาชิดหูของเธอ แม้คำพูดจะแผ่วเบา ทว่าเซี่ยฉิงกงกลับสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

 

ใบหน้าของเธอร้อนจนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นในทันที ขณะที่มู่เฉินฮ่าวก็ขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

“เอาล่ะ ลุกขึ้นได้แล้ว ฉันจะได้ทำแผลให้ คุณไม่เจ็บแขนแล้วหรือไง ?”

 

เซี่ยฉิงกงผลักมู่เฉินฮ่าวออกอย่างแรง พร้อมกับพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา

 

มู่เฉินฮ่าวกอดเซี่ยฉิงกงไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทว่าบังเอิญ เซี่ยฉิงกงกลับพลาด ไปผลักโดนแผลของมู่เฉินฮ่าวเข้าให้

 

มู่เฉินฮ่าวสูดลมหายใจเข้าลึก ใบหน้าของเขาซีดลงชั่วขณะ

 

เซี่ยฉิงกงตื่นตระหนกไม่กล้าขยับตัว เธอเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจว่า

 

“เป็นไงบ้าง ? เจ็บมากมั้ย ?”

 

“พอทน”

 

“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าขยับมือไม้สะเปะสะปะ เห็นมั้ย สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บตัวก็คือคุณเองนั่นแหละ …”

 

ก่อนที่เธอจะทันพูดจบ เธอก็ต้องหุบปากทันที

 

“มู่เฉินฮ่าว ปล่อยฉันนะ คนอันธพาล คนลามก ไอ้หมาบ้าจอมหื่น”

 

เซี่ยฉิงกงกล่าวด้วยความหงุดหงิด แม้ว่าเธอจะโกรธ ทว่าน้ำเสียงที่เอ่ยกล่าวกลับนุ่มนวลละมุน

 

“เซี่ยฉิงกง…?”

 

แววตาของมู่เฉินฮ่าวปรากฏร่องรอยของความร้อนเร่า เขาจับเซี่ยฉิงกงแน่นขึ้นราวกับสัตว์ร้ายที่หมายประกาศยึดครองดินแดน

 

“อย่าทำแบบนี้นะ ไหนคุณบอกว่าจะไม่บังคับใจฉันไงล่ะ”

 

เซี่ยฉิงกงยังคงมีสติ และสัญชาตญานก็บอกกับเธอว่ามันไม่ควรเป็นเช่นนี้

 

เธอต้องการจะพลีกายให้แต่กับคนที่เธอชอบเท่านั้น และคนอย่างมู่เฉินฮ่าวก็ไม่ใช่สเปคในใจของเธอแม้แต่น้อย

 

พวกเขาก็แค่ต้องแสดงละคร เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น ๆ เซี่ยฉิงกงสามารถแสดงให้คนเหล่านั้นเห็นว่าเธอรักมู่เฉินฮ่าวมาก

 

หากแต่เธอไม่สามารถยอมทำตามสิ่งที่เขาพยายามเว้าวอนได้

 

“ผมไม่ได้บังคับ ผมแค่ขอความเห็นชอบจากคุณ ก็ไม่ได้หรือ ?”

 

เซี่ยฉิงกงรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรง ทว่าภายในใจเธอกลับเริ่มลังเล

 

“ไม่ ไม่ปล่อยฉันนะ มู่เฉินฮ่าว”

 

แม้ว่าเซี่ยฉิงกงจะปฏิเสธ ทว่ามู่เฉินฮ่าวก็ไม่ได้หยุด

 

ครั้นเห็นมู่เฉินฮ่าวไม่ยอมหยุด เซี่ยฉิงกงก็เริ่มกระวนกระวาย

 

“มู่เฉินฮ่าว ! คุณ..ไอ้คนสารเลว หากคุณจะมีความต้องการขนาดนั้น คุณก็ไปหาผู้หญิงที่อื่นสิ ทำไมคุณต้องมาบังคับฉันด้วย ?”

 

ครั้นได้ยินเช่นนี้ แววตาของมู่เฉินฮ่าวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา มือที่ยึดแขนของเธอพลันคลายออก

 

ภายใต้แสงไฟ.. การแสดงออกที่อ่อนโยนของเขามลายหายไปสิ้น กลับกลายเป็นความเย็นชาอย่างที่เคยเป็นตลอดมา ร่องรอยของความเป็นศัตรูกลับมาฉายวาบในแววตาของเขาอีกครั้ง

 

เซี่ยฉิงกงลุกขึ้นทันที เธอรีบผละออกจากอ้อมกอดของเขา

 

“เซี่ยฉิงกง เธอนี่ฉลาดจริง ๆ ”

 

มู่เฉินฮ่าวปรายตามอง พลางกำมือแน่นจนข้อนิ้วลั่น

 

“เธอพูดถูกแล้ว”

 

เซี่ยฉิงกงหลุบตาลงเล็กน้อย ขนตางอนยาวของเธอสั่นไหว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เพียงได้ยินคำพูดของมู่เฉินฮ่าวเธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที

 

“นายน้อยมู่ ปล่อยฉันไปเถอะ คุณก็รู้ว่าที่ฉันตกลงทำสัญญาแต่งงานกับคุณ เป็นเพราะฉันต้องการแก้แค้น และนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันเต็มใจที่จะมีอะไรกับคุณ !”

 

มู่เฉินฮ่าวลุกขึ้นจากเตียง เขาก้าวเข้าหาเซี่ยฉิงกงทีละก้าว ๆ พลางจ้องตาเซี่ยฉิงกงด้วยแววตาดุดัน ราวกับจะมองให้ทะลุหัวใจของเธอ

 

เซี่ยฉิงกงก้าวถอยหลังทีละก้าว พลางจับจ้องมองสีหน้าเศร้าหมองของเขาด้วยความหวาดหวั่นเล็ก ๆ

 

***จบตอน ร่างกายซื่อสัตย์เสมอ***