มู่เฉินฮ่าวกอดเซี่ยฉิงกงแนบแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคลายอ้อมกอดทั้งที่ไม่เต็มใจ

 

หมั่นโถวผู้ซึ่งนั่งเบาะหน้าคู่คนขับ และอาเจิ้งผู้ซึ่งขับรถ ต่างก็นั่งหลังตรง ทั้งคู่ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ทั้งไม่กล้าที่จะเหลือบตามองกระจกหลังด้วยซ้ำ

 

เซี่ยฉิงกงเองก็ทำตัวเหมือนแมวน้อยซุกกายอยู่ในอ้อมแขนของมู่เฉินฮ่าว

 

หลังจากเหนื่อยล้ามาทั้งวันแล้ว ที่สุดเธอก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของมู่เฉินฮ่าว

 

ครั้นเซียฉิงกงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาทั่วทั้งห้อง เซี่ยฉิงกงเผลอยกมือขึ้นตบที่นอนเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว

 

ว่างเปล่า..

 

มู่เฉินฮ่าวหายตัวไปอีกแล้ว

 

เพราะต้องจัดการกับเรื่องต่าง ๆ ในบริษัท เขาจึงยุ่งมากทุกวัน

 

หากแต่วันนี้เซี่ยฉิงกงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอลุกขึ้นอย่างสดใสร่าเริง

 

เซี่ยฉิงกงตะโกนเรียกเบา ๆ

 

“หมั่นโถว”

 

มีเสียงเคาะประตูสามครั้ง จากนั้นหมั่นโถวก็ผลักประตูเข้ามา

 

“นายหญิงน้อย ตื่นแล้วก็แปรงฟันล้างหน้าเถอะค่ะจะได้ลงไปรับประทานอาหารเช้า”

 

ทุกเช้าหมั่นโถวจะยืนรอเธอที่หน้าประตู แม้ว่าเซี่ยฉิงกงจะไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนยืนรอเธอทุกวัน หากแต่เธอก็เคยชินกับการมีหมั่นโถวอยู่เคียงข้าง

 

เซี่ยฉิงกงพยักหน้า พลางเหลือบมองหมั่นโถว

 

“นี่ หมั่นโถว ทำไมไม่ซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่บ้างล่ะ ?”

 

หมั่นโถวยิ้มเอ่ยตอบว่า

 

“ฉันไม่ได้ชอบเสื้อผ้าแบบไหนเป็นพิเศษ นอกจากเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ๆ”

 

เซี่ยฉิงกงอยู่กับหมั่นโถวมาระยะหนึ่งแล้ว เธอพบว่า ยามอยู่บ้านหมั่นโถวจะสวมชุดแม่บ้าน

 

หากแต่เวลาที่ต้องออกไปนอกบ้าน หมั่นโถวก็จะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์

 

เซี่ยฉิงกงไม่เคยเห็นหมั่นโถวสวมใส่กระโปรง

 

จากประสบการณ์ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทำให้เซี่ยฉิงกงรู้ว่า ปกติแล้วมู่เฉินฮ่าวมักจะกลับบ้านช่วงบ่าย

 

เซี่ยฉิงกงมองใบหน้าอันบอบบางของหมั่นโถวพลางคิดว่า แม่สาวสวยคนนี้จะใส่เสื้อผ้าธรรมดา ๆ เดิม ๆ แบบนี้ทุกวันได้ไง ?

 

หลังจากแปรงฟันล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว เซี่ยฉิงกงก็เดินลงไปชั้นล่างพร้อมกับหมั่นโถว

 

“หมั่นโถว วันนี้ให้ฉันพาเธอออกไปซื้อเสื้อผ้าสักหน่อยจะดีมั้ย ?”

 

เซี่ยฉิงกงกินอาหารเช้าไปพลาง ก็มองหมั่นโถวไปพลาง

 

นัยน์ตาชุ่มฉ่ำของเซี่ยฉิงกงส่องประกายแวววาว เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

 

เมื่อครั้งที่เธอยังเด็ก เธอชอบเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ ชอบเปลี่ยนเสื้อผ้า ชอบแต่งหน้าทาตาให้กับตุ๊กตาบาร์บี้ และเมื่อเธอเติบใหญ่ เธอก็ต้องพบเจอปัญหามากมาย ทั้งเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ และเรื่องหยุมหยิม ซึ่งนั่นทำให้เซี่ยฉิงกงไม่มีเวลาสนใจเรื่องแต่งตัวตุ๊กตาอีกเลย

 

หากแต่วันนี้เซี่ยฉิงกงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอจึงคิดจะพาหมั่นโถวไปเดินห้าง

 

“อย่าเลยค่ะ นายหญิงน้อย คุณซื้อเสื้อผ้าสำหรับตัวคุณเองเถอะค่ะ นายน้อยส่งแบล็คการ์ดมาให้ พร้อมกับบอกว่าแบล็คการ์ดนี่สำหรับคุณ”

 

หมั่นโถวยิ้ม เธอปฏิเสธความใจดีของเซี่ยฉิงกง

 

“ไม่ ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”

 

เซี่ยฉิงกงกินอาหารเช้าคำสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว เธอใช้กระดาษทิชชู่เช็ดริมฝีปาก จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องอาหารพร้อมกับดึงหมั่นโถวไปด้วย

 

หมั่นโถวไปรับรถที่โรงจอดรถใต้ดิน หลังจากเซี่ยฉิงกงขึ้นรถแล้ว หมั่นโถวก็ค่อย ๆ ขับรถไปบนทางด่วน ประมาณ 30 นาทีก็มาถึงย่านการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเซี่ยงไฮ้

 

เซี่ยฉิงกงมองออกไปนอกหน้าต่างรถเงียบ ๆ เธอมองดูสภาพแวดล้อมที่เจริญรุ่งเรืองและแสนวุ่นวาย

 

ตอนที่เธอเรียน เธอเคยทำงานอยู่ในร้านหรูหราภายในศูนย์การค้าฮุ่ยเหลียน

 

เธอได้เห็นแง่มุมที่น่าเกลียดของบรรดาเศรษฐีที่นั่น

 

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าสลดอย่างไม่อาจบรรยายได้

 

“นายหญิงน้อย คุณจะไปซื้อของที่ห้างไหนดีคะ ?”

 

หมั่นโถวมองหาโรงจอดรถใต้ดินที่อยู่ใกล้ ๆ ไปตลอดทาง

 

“เอ่อ … ไปที่ศูนย์การค้าฮุ่ยเหลียนก็แล้วกัน”

 

“ค่ะ”

 

ระหว่างทางไปยังที่จอดรถชั้นใต้ดินของศูนย์การค้าฮุ่ยเหลียน เซี่ยฉิงกงมองเห็นหลากหลายศูนย์การค้าที่ตั้งเรียงรายอยู่ละแวกนั้น ผ่านไปนานหลายปีทุกอย่างก็ยังคงเดิม หากแต่เป็นเซี่ยฉิงกงที่ชีวิตพลิกผันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

 

หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว เซี่ยฉิงกงกับหมั่นโถวก็เดินไปขึ้นลิฟต์

 

***จบตอน ผล็อยหลับในอ้อมแขน***