ลมหายใจผ่าวร้อนพุ่งเข้าปะทะใบหน้าของเซี่ยฉิงกง เธอเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาที่งดงามของชายหนุ่ม เซี่ยฉิงกงยื่นมือเล็ก ๆ ออกไปหยิกบั้นเอวของเขาอย่างแรง

 

“งั้น ฉันก็จะลงไม้ลงมือด้วยแล้วกัน !”

 

มือของเซี่ยฉิงกงไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากนัก ดังนั้นการหยิกมู่เฉินฮ่าวจึงไม่ต่างจากการสะกิด มู่เฉินฮ่าวรวบจับมือเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกง ก่อนจะบรรจงจูบหน้าผากขาวนวลของเธอ

 

“ผมสู้คุณไม่ได้เลยจริง ๆ”

 

เซี่ยฉิงกงยิ้มอย่างมีชัย “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว”

 

“อืม… คุณลองฟังคลิปอื่นอีกสิ”

 

ครั้นเซี่ยฉิงกงได้ยินเช่นนั้น เธอก็รีบคว้าเมาส์ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วกดดับเบิ้ลคลิก เพื่อฟังคลิปอื่น

 

“หยุนหมิง เรื่องนี้ต้องจัดการแก้ไขโดยเร็วที่สุด … “

 

“เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว ผมคิดถึงคุณจัง … คืนนี้มาหาผมได้มั้ย ?”

 

“เรียกผมว่าเจ้านายด้วยนะ…”

 

“ค่ะ เจ้านาย…”

 

“ตราบใดที่คุณเชื่อฟังผม อีกไม่นานคุณก็จะทิ้งตาเฒ่านั่นได้ … “

 

นี่คือบันทึกบทสนทนาทางโทรศัพท์ และเสียงผู้หญิงในบทสนทนานี้ก็คือ เจินเมี่ยวหยู ส่วนเสียงของชายคนนั้นก็ฟังดูสบาย ๆ เหมือนเสียงหยดน้ำจรรโลงใจ

 

หลังจากฟังทุกคลิปจบแล้ว เซี่ยฉิงกงก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย …

 

บทสนทนา … ดุเดือดเหลือเกิน เธอเริ่มจินตนาการถึงฉากวาบหวามที่เจินเมี่ยวหยูสวมชุดชั้นในเซ็กซี่ คุกเข่าต่อหน้าชายคนนั้น พร้อมกับเรียกเขาว่า…เจ้านาย

 

ใครกันนะ…เจ้านาย…ที่เจินเมี่ยวหยูเรียก ?

 

เซี่ยฉิงกงสังเกตพบว่า ในตอนต้นบทสนทนา ชายคนนี้มีชื่อว่า หยุนหมิง

 

“เจินเมี่ยวหยู เรียกผู้ชายคนนั้นว่า หยุนหมิง”

 

“ครั้งก่อน เฉินเหวินกังก็เรียกคนที่สั่งให้เขาลักพาตัวคุณว่า คุณชายหมิงด้วย”

 

มู่เฉินฮ่าวพยักหน้าพร้อกกับกล่าวเสริม

 

หยุนหมิง คุณชายหมิง ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะเป็นคนคนเดียวกัน เซี่ยฉิงกงยกมือขึ้นกุมขมับเล็ก ๆ พลางคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ท่าทีที่แลดูจริงจังนั้นทำให้ลำคอของมู่เฉินฮ่าวติดขัด

 

แน่นอนว่าผู้หญิงคนนี้สวยเอามาก ๆ

 

มู่เฉินฮ่าวขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟา จากนั้นก็ดึงมือเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงให้ลุกตาม

 

“ไปกันเถอะที่รัก ไปบ้านสกุลเซี่ยกันตอนนี้เลย วันที่สงบสุขของเจินเมี่ยวหยูควรจะจบลงได้แล้ว”

 

เซี่ยฉิงกงรู้ดีว่ามู่เฉินฮ่าวหมายถึงอะไร อาศัยคลิปเสียงเหล่านี้เพียงอย่างเดียว เซี่ยเจิ้งหัวก็สามารถขับไล่เจินเมี่ยวหยูออกจากบ้านได้แล้ว

 

อย่างไรก็ตามนี่มันง่ายเกินไปสำหรับเจินเมี่ยวหยู !

 

มู่เฉินฮ่าวดูเหมือนจะรู้ว่าเซี่ยฉิงกงกำลังคิดอะไรอยู่ เขาออกแรงกุมมือเธอแน่นขึ้น

 

“เซี่ยฉิงกง ไม่ต้องกังวล ผมไม่ปล่อยให้คนที่รังแกคุณรอดไปได้ง่าย ๆ หรอก พวกเขาต้องชดใช้ให้สาสมกับสิ่งที่ทำลงไป และความจริงหลายต่อหลายอย่างก็กำลังคลี่คลายออกมาอย่างช้า ๆ เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการเอง อย่าให้มือของคุณต้องแปดเปื้อนเลย ตกลงมั้ย ?”

 

เซี่ยฉิงกงไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอได้แต่ขยี้จมูกตนเองฟุดฟิด จากนั้นก็กอดแขนของมู่เฉินฮ่าว นัยน์ตาสว่างไสวของเธอพลันชุ่มฉ่ำ เอ่อด้วยหยาดน้ำตาจาง ๆ ขณะร้องเรียกออกมาว่า

 

“มู่เฉินฮ่าว”

 

“ว่าไง ?”

 

“นับจากนี้ไปฉันขอฝากชีวิตไว้กับคุณ…โปรดชี้นำทางให้ด้วย”

 

ก่อนที่เซี่ยฉิงกง และมู่เฉินฮ่าวจะไปถึงบ้านสกุลเซี่ย มู่เฉินฮ่าวก็ได้รับข่าวจากหน่วยข่าวกรองว่า ดูเหมือนเซี่ยเจิ้งหัวจะมีอาการอาหารเป็นพิษ นอกจากนี้โจวหยุนเซินพ่อบ้านของบ้านสกุลเซี่ยยังได้ส่งบอดี้การ์ดจำนวนมากออกมาลาดตระเวนที่บริเวณประตูอีกด้วย

 

มู่เฉินฮ่าวสั่งให้อาเจิ้งเร่งความเร็วในการขับรถ ทั้งยังสั่งให้หมั่นโถวโทรหาหมอซู ให้หมอซูตามมาที่บ้านสกุลเซี่ยด้วย

 

ภายในรถ เซี่ยฉิงกงรู้สึกว่าตาข้างซ้ายของเธอกระตุกอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเซี่ยเจิ้งหัวจะไม่เคยเลี้ยงดูเธอเลย หากแต่อย่างไรเสียเขาก็ยังเป็นบิดาผู้ให้กำเนิด ดังนั้นในใจของเซี่ยฉิงกงจึงยังคงรู้สึกห่วงกังวลอยู่เล็ก ๆ

 

เรื่องนี้ผิดปกติ ต้องมีคนวางแผนร้ายอย่างแน่นอน

 

อาการอาหารเป็นพิษของเซี่ยเจิ้งหัวดูผิดแปลกจนเกินไป

 

มู่เฉินฮ่าวกุมมือเซี่ยฉิงกง พร้อมกับกล่าวคำเพื่อให้เธอสบายใจ

 

“ไม่ต้องกังวลหรอก”

 

สิบนาทีต่อมา ทั้งหมดก็มาถึงบ้านสกุลเซี่ย พวกเขาได้พบโจวหยุนเซินพ่อบ้านคนปัจจุบันที่ประตู นอกจากนี้ยังมีชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำอีกกว่าโหลยืนประจำการอยู่ที่ประตู

 

“คุณพ่ออยู่ไหน ?”

 

“คุณมาที่นี่ทำไม ? วันนี้นายท่านไม่สบาย เกรงว่าจะออกมาพบคุณไม่ได้”

 

โจวหยุนเซินยื่นมือออกไปหยุดเซี่ยฉิงกง เขาจงใจขวางทาง

 

“ออกไปให้พ้น”

 

เซี่ยฉิงกงตะคอกอย่างเย็นชา

 

***จบตอน ใครคือเจ้านาย ?***