วันที่ 15 ของวันตรุษจีน ในช่วงบ่ายของเทศกาลโคมไฟ ซู่หยุนได้เดินทางไปตลาดเพื่อที่จะไปซื้อผลไม้สด จากนั้นเธอก็ไปแวะซื้อชายี่ห้อไทกวนหยิง 399 ขนาดกล่องเล็กๆที่ราคาไม่ถึง 500 หยวน

ซู่หยุนพึมพำขณะที่เธอหิวของพลุงพลังอยู่โดยบ่นออกมาว่า “ นี้มันก็แค่ของเล็กๆน้อยๆ พ่อกับแม่แนะนำว่าต้องหาทางซื้อใจหัวหน้าของเราไว้ให้ได้ ขอแค่นี้คงจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้งนะ!”

…

ซู่หยุนมาถึงที่หน้าของ 402 ของอพาร์ทเมนท์อาคารหมายเลข 12 ซึ่งเป็นห้องที่พักของหัวหน้าของเธอเอง

ดิงดอง!

ดิงดอง!

หลังจากกดออดสองครั้งประตูก็เปิดออก มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเธอ

“อ่าว เป็นคุณนั้นเอง?” เฉินจินตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเห็นซู่หยุนหิ้วของพลุงพลังมากมาย ยืนอยู่ที่ทางเข้าประตู เธอสวมเสื้อถักสีขาวและเสื้อโค้ทขนสัตว์ ขาเรียวยาวของเธอถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงขายาวสีดำ เธอมีผมที่ดำเงายาว อีกทั้งเธอยังสวมผ้าพันคอทำด้วยผ้าขนสัตว์สีเหลืองผูกรอบคอของเธอ เธอมีร่างกายที่ผอมเพรียวและตัวสูงพร้อมกับผิวที่ขาวและดูเรียบเนียนเป็นอย่างมาก ซึ่งลักษณะหน้าตาและรูปร่างของเธอสามารถทำให้ชายหนุ่มหลายคนต้องหันมองเธอเมื่อเธอเดินผ่านพวกเขา

ซู่หยุนก้มศีรษะลงแล้วส่งเสียงครวญครางเบา ๆ “ อืมมม .. ” ใบสวยๆของเธอแดงเล็กน้อยและเธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเช่นกันในเวลานี้ หัวใจของเธอเต้นแรงมากขึ้น เพราะเธอได้พบชายร่างสูงใหญ่และหน้าตาหล่อเหลาอยู่ตรงหน้า เฉินจินนั้นเป็นลูกชายของของหัวหน้าของเธอ ซึ่งเธอเคยไปนัดบอดกับเขาตามที่หัวหน้าของเธอเฉาหลี่ได้ขอมา แท้จริงแล้วการเดทในครั้งนั้นคือ การหลอกให้เฉินจินเผยความจริงสาเหตุของความล้มเหลวในการเดทครั้งก่อนๆ ซึ่งซู่หยุนเป็นเพียงตัวหลอกให้เฉินจินเผยความจริงออกมาก จนทำให้เฉินจินถึงกับยอมแพ้ให้กับเฉาหลี่ผู้เป็นแม่ของเขา ซู่หยุน ณ เวลานั้นเธอเองก็รู้สึกสนุกกับมันเธอคิดว่าหัวหน้าของเธอนั้นค่อนข้างเก่ง และ ครอบครัวนี้ค่อนข้างน่าสนใจในสายตาเธอ

อันที่จริงแล้ว เฉินจินนั้นได้สร้างความประทับใจให้กับซู่หยุนเป็นอย่างมาก เพราะเฉินจินนั้นมีบุคลิกที่ค่อนข้างดีเมื่อเขาทั้งสองได้เจอกันครั้งแรก เฉินจินเป็นคนที่มีมารยาทดี ง่ายๆและไม่ค่อยถือตัว นอกจากนี้เฉินจินค่อนข้างเป็นกันเองและพูดคุยกับเธออย่างสนุกสนาน ซึ่งเฉินจินได้ทิ้งความประทับใจไว้กับเธอมากมาย หลังจากผ่านวันนัดเดทแบบปลอมๆมาวันนั้น ทั้งสองก็ไม่เคยพบกันอีกเลย เธอเคยได้ยินหัวหน้าของเธอพูดลอยๆถึงลูกชายของเธอเป็นบางครั้ง ทำให้ซู่หยุนไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกในวันนี้ ซู่หยุนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าของเฉินจิน

“ เข้ามาก่อนครับ อ๋อ! ช่วยเปลี่ยนรองเท้าที่อยู่หน้าบ้านด้วยนะครับ” เฉินจินทักทายเธอและมองไปที่ห้องครัว“ แม่ครับ มีคนมาหา สงสัยจะมาอวยพรปีใหม่ให้แน่ๆเลย!”

“เข้ามาเลย!” เฉาหลี่ที่กำลังใส่ชุดผากันเปื้อนยืนอยู่ในครัว เธอมองเห็นซูหยุนผ่านห้องนั่งเล่นกลางบ้าน“ อ่าว! ซู่หยุนมาทำอะไรที่นี่?” เมื่อมองดูสิ่งของที่เธอถืออยู่เฉาหลี่พร้อมส่ายหัวพร้อมกับแสดงออกอย่างจริงจังบนใบหน้าของเธอ“ ซู่หยุน จริงแล้วเธอมาตัวเปล่าก็ได้ไม่จำเป็นต้องซื้อของมาฝากฉันหรอก เราต้องยึดเอากฏระเบียบของหน่วยงานเป็นหลักนะ”

ซู่หยุนอธิบายว่า“ หัวหน้าค่ะ มันเป็นแค่ผลไม้และใบชากล่องเล็กๆ พวกมันมีราคาไม่ถึง 500 หยวน ดังนั้นจึงน่าไม่ผิดกฎระเบีบยอะไร มันคงจะแย่ถ้าหนูมาตัวเปล่าโดยไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วย”

“ ทำไมถึงคิดอย่างงั้นกัน? การมามือเปล่าหมายความว่าฉันก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกฏระเบียน ฉันเองก็มีความสุขเหมือนกัน แต่ไหนเธอก็ซื้อมาแล้ว เอามันวางไว้บนโต๊ะล่ะกัน แล้วมาทานมื้อกลางวันด้วยกัน”

ซู่หยุนรู้สึกร่าเริงในทันที “ ตกลงค่ะ ขอบคุณหัวหน้าเฉาด้วยค่ะ!” เธอวางของฝากต่างๆไว้ที่โต๊ะ

เฉินจินเดินออกไปเพื่อเทชานำมาให้ซู่หยุนดื่ม

“ขอบคุณ!” ซุ่หยุนรับถ้วยชามาด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เธอนั่งอยู่บนโซฟาซักพักซู่หยุนก็กวาดสายตาไปที่มุมๆหนึ่งซึ่งเห็นอะไรบางอย่างจากห่างตาของเธอ เธอรู้สึกสนใจของสิ่งนั้นเป็นอย่างมากก่อนจะจ้องมองไปที่มัน

หัวตุ๊กตากลมมีเสาอากาศเล็กๆอยู่ที่ใบหูสองข้างและแขนกลที่จับไม้กวาดอยู่ หุ่นยนต์วาวา? ทำไมหุ่นยนต์วาวาถึงอยู่ในห้องหัวหน้าของเธอได้? หรือว่าเธอสั่งซื้อมันและมันก็จัดส่งมาให้เธอเป็นกรณีพิเศษหรอ

แต่ฉันเองจำได้ว่าในนั้นมันระบุว่าการส่งมอบจะเริ่มหลังจากนั้นสองถึงสี่สัปดาห์ไม่ใช่หรือไง ซึ่งตามหลักการตลาดแล้ว มันเรียกเทคนิคการขายแบบนี้ว่า”เคล็ดลับการดึงกำไรผ่านช่วงเวลาหนึ่ง” ในขณะเดียวกันเธอก็ตระหนักว่าแผนการที่เธอเตรียมมาก่อนหน้านั้นที่จะซื้อหุ่นยนตร์วาวาให้กับหัวหน้าของเธอนั้นได้ล้มเหลวลงไปแล้ว

เพราะตอนนี้หัวหน้าของเธอเป็นเจ้าของหุ่นยนตร์วาวาแล้วมันก็คงไม่มีความจำเป็นใดๆที่เธอจะซื้อห่นยนตร์ววาวาให้กับหัวหน้าของเธออีกต่อไปจริงไหม?

เมื่อรู้เช่นนั้น ซู่หยุนเองก็รู้สึกหดหู่และผิดหวังเล็กน้อย เธอใช้ความคิดอย่างมากมายในการหาสิ่งตอบแทนหลังจากที่หัวหน้าของเธอดูแลเธอเป็นอย่างดีอีกทั้งช่วยผลักดันเธอเสมอมา แต่ตอนนี้เธอกับพบว่าแผนที่เธอเตรียมมาเนินนานกับถูกล้มสลายหายไปเพราะ หัวหน้าของเธอมีของบางสิ่งอยู่แล้ว ที่ซู่หยุนคิดไว้ว่าจะซื้อให้เธอ

…

ที่โต๊ะอาหารเฉาหลี่ใส่อาหารลงในชามของซู่หยุนซ้ำ ๆ “ นี่กินเยอะๆ นี้ฉันทำสุดฝีมือเลยนะน มันน่าจะเป็นรสชาติที่เธฮชอบนะ?”

ซู่หยุนเองก็รู้สึกว่าอาหารที่เฉาหลี่ทำให้เธอทานนั้นค่อนข้างอร่อย“ มันอร่อยมากหัวหน้าเฉา อาหารที่หัวหน้าทำอร่อยมาก อร่อยกว่าที่แม่ของฉันทำเสียอีก!”

เฉาหลี่ส่ายหัว “ ไม่ใช่หรอก อาหารที่ดีที่สุดในโลกนั้นคืออาหารที่แม่ทำเสมอ อาหารของฉันจะอร่อยกว่าอาหารของแม่เธอได้อย่างไรกัน?” เฉาหลี่นั้นรู้จักซู่หยุนดีเธอเป็นคนที่เก่งเกือบทุกด้าน มีเพียงพฤติกรรมของเธอที่มีความกระตือรือร้นมากจนเกินไปทำให้เธอดูไร้เดียงสาเล็กน้อย ซู่หยุนต้องมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยเผื่อประสบการณ์ที่ดีขึ้น

ซู่หยุนอธิบายว่า“ นี้หนูพูดจริงๆนะ อาหารที่บ้านส่วนใหญ่พ่อของหนูจะเป็นคนทำ แม่ของหนูต้องไปทำงานทุกวัน เธอไม่เคยเตรียมอาหารไว้เลย แต่อาหารที่พ่อของหนูทำก็อร่อยมากเช่นกัน”

ด้วยท่าทางที่แปลกประหลาดของซู่หยุน เฉาหลี่เลยถามว่า“ พ่อของเธอทำอาหารและแม่ของเธอทำงานอะไรล่ะ”

“ อื่ม….” ซู่หยุนเล่าเรื่องราวของเธออย่างละเอียด เดิมทีพ่อของเธอทำงานที่เป็นงานแรงงาน เพื่อคนในครอบครัวทั้งหมดรวมถึงภรรยาด้วย แต่กระดูกสันหลังของพ่อของเธอได้รับความเสียหายจากอุบัติเหตุในที่ทำงานซึ่งเขาตกลงมาจากความสูงกว่า 10 เมตร ทำให้เขาไม่สามารถกับไปทำงานได้อีก ได้แต่ทำงานได้เล็กๆน้อยดูแลบ้านไป แม่ของเธอเองก็ต้องออกไปทำงาน เธอตั้งร้านขายผักในตลาด ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดออกเธอจะไปทำงาน ตั้งแต่เช้าและกลับบ้านมาดึกมาก นี้ก็เป็นเรื่องราวคร่าวที่ซู่หยุนเล่าให้เฉาหลี่ฟัง

เฉาหลี่ถึงกับตาแดง “ อา…นี้เป็นชีวิตที่ค่อนข้างลำบากจริงๆ เธอมีพ่อแม่ที่ดี ตอนนี้นี้เธอต้องเป็นลูกสาวกตัญญูและปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างดี เข้าใจไหม”

“ ค่ะ หนูจะทำแน่นอน!” ดวงตาของซู่หยุนเปร่งประกายอยู่ด้านใน เธอทำงานหนักมากเพราะเธอต้องการให้พ่อแม่รู้สึกภูมิใจในตัวเธอ

หลังจากพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้ออื่นๆอีกไม่กี่ครั้งเมื่อมองไปที่การทำความสะอาดหุ่นยนต์วาวาในห้องนั่งเล่น ซู่หยุนรู้สึกถึงแรงกระตุ้น เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า“ หัวหน้าค่ะ! หุ่นยนต์ที่กำลังทำความสะอาดอยู่นั่นเป็นหุ่นยนต์วาวาใช่ไหม? เมื่อเร็วๆนี้หุ่นยนต์รุ่นนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในโลกออนไลน์ หลายคนกำลังรีบซื้อมัน หัวหน้าคุณไปซื้อหุ่นยนต์วาวาตัวนี้จากไหนกัน?”

“ อ่าวเธอรู้จักหุ่นยนตร์วาวาด้วยหรอ!” เฉาหลี่รู้สึกประหลาดใจมากและรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจก็ปรากฏขึ้นมาจากใบหน้าจอเธอ

“ เมื่อคืนนี้หนูนอนดึกมากเพื่อรอจองการสั่งซื้อ และพวกเขาก็หมดสต๊อกในเช้าวันรุ่งขึ้น นอกจากนี้การจัดส่งจะล้าช้ามาก ใช้เวลาอย่างน้อยสองสัปดาห์ก่อนที่สินค้าจะถูกส่งออก”

“ ซู่หยุนเธอซื้อหุ่นยนตร์ตัวนี้ด้วยหรอกเนี่ย!”

เฉาหลี่ถึงกับตกใจเป็นอย่างมากและจากนั้นเธอก็ชื่นชมซู่หยุนมากมาย “ การเลือกขอใช้ของเธอนั้นสุดยอดมาก เหมือนฉันเลย ฉันรู้ดีว่าอะไรดีไม่ดี! และเมื่อฉันเห็นว่าสินค้าชิ้นนั้นดีฉันจะจ่ายเงินโดยไม่ลังเลยเลย นี่เป็นจุดที่ดี ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า… .. ” ใบหน้าของเฉาหลี่ดูมีชีวิตชีวา ร่างกายของเธอสั่นไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน ราวกับว่าเท้าของเธอกำลังถูกจั๊กจี้

ซู่หยุนสับสน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหัวหน้าของเธอจึงมีความสุขมากขนาดนั้น เธอแค่หัวเราะพร้อมไปเฉาหลี่เพียงเท่านั้น จากนั้นเธอก็ตั้งคำถาม “ หุ่นยนต์วาวาค่อนข้างดี แต่การส่งมอบค้อนข้างช้า หัวหน้าไปรับมันมาจากไหนกันคะ”

เฉาหลี่หัวเราะ “ ฉันใช้หุ่นยนต์ตัวนี้มาครึ่งเดือนแล้ว ลูกชายของฉันคิดค้นมันขึ้นมา แล้วฉันจะใชมันเป็นคนแรกไม่ได้หรือยังไง”

อะไร?!

รู้สึกราวกับว่าเธอถูกสายฟ้าฟาดซู่หยุนหันไปจ้องมองที่เฉินจินซึ่งกำลังเล่นกับหุ่นยนต์ในห้องนั่งเล่น เธอตกตะลึงขึ้นมา ริมฝีปากบางของเธอแยกจากกันเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามของเธอกลมและเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

หัวหน้าเฉาหลี่มีลูกชายเป็นคนประดิษฐ์เป็นหุ่นยนต์วาวาอย่างงั้นหรอ?