Chapter 76: ความพ่ายแพ้ย่อยยับของหลี่หู

หลี่ชิงตกใจ “เป็นไปได้อย่างไร?! มีสิบสี่คนรวมทั้งหลี่หูแม้ว่าคุณจะมีความแข็งแกร่งพอที่จะฆ่าระดับปรมาจารย์ได้ แต่เมื่อคุณติดกับพวกเขาแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

หานเฟยพยักหน้า “ก็ใช่ แต่เราสามารถจัดการพวกเขาไปทีละลำได้ ฉันเดาว่าคุณคงไม่รู้หรอกว่าเรือประมงของฉันคุณภาพดีแค่ไหน”

“โอ้?”

ทันใดนั้นเรือประมงสีขาวที่กำลังแล่นอยู่ก็หันกลับไปที่เรือประมงลำหนึ่ง

หลี่ชิงรู้สึกหวาดกลัว เขาจะชนเรือลำนั้นหรอ?

หานเฟยกล่าวว่า “เตรียมพร้อม ยึดเรือประมงให้มั่น ถ้าพวกเขากล้าที่จะกระโดดลงเรือของฉันฉันจะจัดการพวกเขา”

เรือประมงสี่ลำที่มากับหลี่หูกำลังไล่ตามเรือประมงสีขาวอย่างเมามัน เมื่อเห็นเรือแล่นไกลออกไปพวกเขาเกือบจะยอมแพ้แล้ว ใครจะคาดคิดว่าเรือประมงสีขาวจะหันกลับมาและพุ่งตรงมาที่พวกเขากัน

บนเรือประมงลำหนึ่งมีคนร้องอุทานว่า “ท่าไม่ดีแล้ว เขากำลังชนเรือของเรา!”

ทั้งสามคนสงสัยว่าหานเฟยเป็นไปแล้วบ้า เมื่อกระดูกงูของเรือแตกจากการชนกันพวกเขาก็จะสามารถไปไหนในทะเลได้อีก แต่พวกเขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรือหาปลาทั่วไปที่ผลิตในหมู่บ้านน้ำสวรรค์ แต่มันเป็นเรือประมงจากในเมือง เรือประมงชนิดนี้เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางไปยังสถานที่ที่ไม่รู้จักนอกการประมงระดับสาม มันจะอยู่ในระดับเดียวกับเรือประมงของพวกเขาได้อย่างไร

ก่อนที่พวกเขาจะมีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกเขาเห็นเรือประมงสีขาวพุ่งเข้าชนเรือของพวกเขาเหมือนนกตัวใหญ่

โครมมม!

โชคดีที่เรือประมงสีขาวลำนี้แข็งแรงจริงๆ มันทิ้งซากขนาดใหญ่ไว้ในเรือประมงของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย

“บ้าเอ้ย! ไปฆ่าพวกมัน”

ยกเว้นชายที่กำลังควบคุมเรือประมงซึ่งกำลังจะจมลงไปในทะเลแล้วชายสองคนกระโดดขึ้นไปในอากาศและพยายามขึ้นเรือประมงของหานเฟย

หานเฟยยิ้มเยาะ “เมื่อกี้คุณทำอะไรกับฉันไว้? คุณยังมีหน้ามาต้องการขึ้นเรือของฉันอีกหรอ”

“ระเบิด! “

ด้วยเสียงดังโครมครามพลังวิญญาณกระจัดกระจายทั้งสองคนตกลงไปในทะเลอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“เวรเอ้ย!” หลี่หูคำราม

หลี่หูกัดฟันด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นฉากนี้ เขาพูดกับคนบนเรือประมงอีกสองลำว่า “ไปดักจับมัน ดูซิว่ามันจะจัดการกับเรือประมงสามลำในเวลาเดียวกันได้ยังไง”

หานเฟยรีบหันกลับมา “หลี่ชิงเลือกเรือลำหนึ่งแล้วโจมตีมัน”

ในความเป็นจริงก่อนที่หานเฟยจะออกคำสั่งหลี่ชิงก็ได้บังคับเรือประมงสีขาวให้พุ่งเข้าหาเรือประมงที่ไกลที่สุด

ทั้งสามคนบนเรือประมงลำนั้นเริ่มวิตกกังวล พวกเขาอยู่ไกลที่สุด แต่มันไม่เร็วเท่าเรือประมงสีขาว หากเรือประมงสีขาวชนเรือของพวกเขาพวกเขาจะไม่มีโอกาสรอด

“วิ่งเร็ว…”

หานเฟยยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าจะหนีไปได้จริงหรอ”

หลี่หูอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตรตะโกนว่า “อย่าหนี จัดการมันซะ”

มีแสงเย็นวูบวาบในดวงตาของหานเฟยและเขาพูดกับหลี่ชิงอย่างเย็นชาว่า “ฆ่าทั้งสามคนนี้ก่อนเลย”

โครม!

เรือประมง 2 ลำชนกันอีกครั้ง คราวนี้เรือประมงสีขาวพุ่งเข้าชนจุดที่คนขับอยู่อย่างแม่นยำและทำให้เกิดรอยพังขนาดใหญ่

ทั้งสามคนต้องตัดสินใจที่จะไปบนเรือประมงของหานเฟย แต่ในขณะที่พวกเขาพยายามจะกระโดดลงเรือของหานเฟยนั้น..

“เจ้าดำ กัดพวกมัน”

จู่ๆ คนเหล่านี้ก็สูญเสียชิ้นเนื้อไปจากคอของเขา เขาตะลึงกันอยู่ในอากาศครู่หนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลงทะเล

“อ๊ะ!”

อีกสองคนหวาดกลัวและพยายามป้องกันการโจมตีด้วยการระเบิดพลังวิญญาณ ไม่สามารถต้านทานมันได้เลยพวกเขาถูกซัดกระเด็นและตกลงไปในน้ำ

น่าเสียดายที่หลี่หูและเรือประมงอีกลำเข้าจอด เรือประมงทั้ง 2 ลำรวมกลุ่มกันและไล่ลงไปยังจุดที่เรือลำอื่นตก

หานเฟยเดาะลิ้นของเขา “ช่างน่าเสียดาย! ถ้าเราเคลื่อนที่เร็วกว่านี้เราสามารถทำลายเรือได้อีกหนึ่งลำเลยนะเนี่ย”

หลี่ชิงรู้สึกหนาวสั่นกระดูกสันหลังของเขา คุณต้องการทำลายเรือกี่ลำกันแน่? พวกเราสี่สิบหรือห้าสิบลำพร้อมเรือมากกว่าหนึ่งโหลมาฆ่าคุณ แต่จะเหลือกี่คน? มีเพียงแปดคนที่เหลืออยู่บนเรือประมงสองลำรวมทั้งหลี่หู สมาชิกชั้นยอดของพยัอถูกกวาดล้างจนเกือบหมด และคุณคิดว่ามันไม่เพียงพอหรือ

ขณะนี้มีคนโผล่หัวขึ้นจากน้ำ

“ว้าวเขายังมีชีวิตอยู่!”

หานเฟยประหลาดใจ ชายคนนี้โชคดีจริงๆ ที่รอดชีวิตมาได้ แต่มันก็ไม่แปลก แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่ขณะนี้มีปลาในทะเลไม่มากนัก ท้ายที่สุดปลิงทะเลก็กำลังเดินผ่านไปมา

แต่ถึงแม้ชายคนนั้นจะปีนขึ้นไปบนเรือ แต่เขาก็ถูกปลิงปกคลุมและเกือบถูกดูดจนแห้ง ยังคงมีปลิงหลงเหลืออยู่ในทะเลแม้ว่าส่วนใหญ่จะถูกทิ้งไปแล้วก็ตาม ไม่มีใครรู้ว่ามีปลิงซ่อนอยู่ในทะเลกี่ตัว ชายคนนี้โชคดีที่ไม่ถูกพวกมันดูดตาย

หลี่ชิงถามว่า “ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีลูกพี่”

“ตามพวกเขาไป อย่าให้โอกาสพวกเขาหลบหนีไปได้”

หลี่ชิงเงียบลง ดูเหมือนว่าหานเฟยตั้งใจจะฆ่าหลี่หู แต่เขาไม่ได้คัดค้าน ถ้าหลี่หูกลับไปเขาจะแก้แค้นเขาอย่างแน่นอน ต่างจากแก๊งลี่ที่ถูกขับออกจากเสือเขาทรยศพวกเขาซึ่งแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

…

“ลูกพี่ตอนนี้เราจะทำยังไงดี? เรือประมงของเราไม่สามารถทนต่อแรงกระแทกของเรือประมงสีขาวได้ และถ้าเราแยกจากกันฉันกลัวว่าพวกเขาจะจัดการเราทีละคน”

ใบหน้าของหลี่หูมืดมน “จะเป็นอย่างไรถ้าเราขึ้นเรือลำเดียวกันแล้วตรงกลับหมู่บ้านล่ะ”

มีคนวิเคราะห์ว่า “นายน้อยนี่ไม่ใช่ทางออกที่เหมาะสม ฉันคิดว่าหานเฟยไม่ได้อ่อนแอเลย ฉันกลัวว่าเขามีพลังต่อสู้อยู่แล้วถึงจุดสูงสุดของระดับเก้า ถ้าเขาชนเราด้วยเรือของเขาเราไม่สามารถกระโดดลงเรือของเขาได้ง่ายๆ หรอก ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันกลัวว่าพวกเราครึ่งหนึ่งคงจะต้องตาย”

“ไปที่กลางการประมง ไปที่ที่คนพลุกพล่านแล้วขอความช่วยเหลือ..”

หานเฟยยืนอยู่บนหัวเรือโดยไม่กังวลแต่อย่างใด เขากำลังมองไปที่ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าด้วยความสงสัยว่าเขาจะถูกเผาจนตายหรือไม่หากเขาดึงพลังวิญญาณจากดวงอาทิตย์

เขาล้มเลิกความคิดนี้ในพริบตา มันจะเจ็บปวดเกินไป ฉันกลัวว่าจะถูกย่างภายในไม่กี่วินาที…

“เจ้าดำ แกคุณเห็นเรือทั้งสองลำนั้นมั้ย ไปกัดพวกเขาสิ”

หานเฟยคิดกับตัวเองว่าแม้แต่หลี่หลางที่เป็นถึงปรมาจารย์ตกปลาก็ไม่สามารถต้านทานฟันอันแหลมคมของเจ้าดำได้ นักตกปลาระดับเก้าเหล่านี้จะป้องกันตัวเองได้อย่างไร

เจ้าดำว่ายออกไปอย่างรวดเร็วและหลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากระยะไกล

ตอนแรกมีคนกรีดร้องเพียงคนเดียว แต่ไม่นานพวกเขาก็เริ่มกรีดร้องทีละคน หานเฟยยิ้มเยาะยืนอยู่บนหัวเรือ เติมพลังวิญญาณให้ร่างกายของเจ้าซะ! ไม่งั้นโดนกัดตายแน่!

หลังจากนั้นไม่นานก็มีใครบางคนเริ่มเติมพลังทางวิญญาณให้กับร่างกายของพวกเขา ตอนแรกมันเป็นเพียงหนึ่งแล้วสองและในที่สุดทุกคนที่นั่นก็เติมพลังวิญญาณให้กับร่างกาย แม้แต่หลี่หูก็สูญเสียเนื้อไปสองสามชิ้นก่อนที่เขาจะเติมพลังวิญญาณให้กับร่างกาย

หัวใจของหลี่ชิงสั่นสะท้าน เขาไม่รู้ว่าหานเฟยทำอะไรไป เขาโจมตีคนเหล่านั้นจากระยะไม่กี่ร้อยเมตร

เขารู้ว่าเขาได้ค้นพบความลับของหานเฟยดังนั้นเขาจึงต้องปิดปาก มิฉะนั้นเขาจะถูกฆ่า

หลี่หูยืนอยู่บนหัวเรือและคำราม “หานเฟยเจ้าใช้กลอุบายปีศาจอะไรกัน? แกนะแก!”

หานเฟยตอบว่า “อยากรู้หรอ อ้อนวอนฉันสิ”

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผู้คนในฝั่งของหลี่หูก็แทบจะหมดพลังวิญญาณและไม่สามารถเติมพลังวิญญาณให้กับร่างกายได้อีกต่อไป..ในไม่ช้าก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

“มันกำลังกัดฉันอยู่เหรอ? ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรเลย”

ชายคนหนึ่งโบกมือไปรอบ ๆ ด้วยไม้เรียวของเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่ในวินาทีต่อมาชิ้นเนื้อก็ถูกกัดออกจากข้อมือของเขา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา…

มีคนสองคนถูกเจ้าดำกัดจนตายคนหนึ่งเป็นผู้ชายที่พยายามปีนขึ้นเรือหลังจากตกลงไปในน้ำและอีกคนเป็นชาวประมงระดับแปดเพียงคนเดียวที่หลี่หูพาออกมา

หานเฟยพูดอย่างเฉยเมย “เหลือเจ็ดคน พวกแกหนีความตายไม่พ้นแน่”

เมื่อได้ยินหานเฟยพึมพำหลี่ชิงไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวว่าหานเฟยจะเปลี่ยนใจและหันกลับมาฆ่าเขา

หลังจากนั้นครู่หนึ่งหลี่ชิงก็พูดตะกุกตะกัก “ลูก…ลูกพี่หานเฟยข้า..ข้ากำลังจะหมดพลังวิญญาณ”

หลี่ชิงทำอะไรไม่ถูก หากนี่เป็นเรือประมงธรรมดาเขาก็ไม่มีปัญหาในการควบคุมมันเป็นเวลานาน แต่นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาและพลังวิญญาณของเขาก็หมดลงอย่างรวดเร็ว

หานเฟยโบกมืออย่างไม่เป็นทางการและแถวของพลังวิญญาณก็หลั่งไหลเข้ามาในร่างกายของเขา ในชั่วพริบตาหลี่ชิงรู้สึกว่าพลังวิญญาณของเขากลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

หลี่ชิงตกใจ นี่คืออะไร?

“ผะ…ผู้เก็บเกี่ยววิญญาณ?”

หานเฟยพูดอย่างเย็นชา “อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้ มิฉะนั้นคุณจะรู้ผลที่ตามมา”

หลี่ชิงรีบก้มหน้า “ดะ..ได้ฉันจะปากแข็งและไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่เว้นแม้แต่ภรรยาและลูก ๆ ของฉัน”