Chapter 78: เป็นคนทำอาหารดีกว่า

แม่ของเหอเสี่ยวยูเศร้าใจและทนไม่ได้ที่จะแยกทางกับลูกสาวของเธอ

เหอหมิงถางก็เศร้าเช่นกัน เขาเลี้ยงดูลูกสาวด้วยความเต็มที่และไม่เต็มใจที่จะแยกทางกับเธอจริงๆ

เหอเสี่ยวยูก็น้ำตาไหลกอดแม่ของเธอและปฏิเสธที่จะขึ้นเรือ

หัวหน้าหมู่บ้านจึงพูดว่า “นี่ๆ เสี่ยวยูเอ๋ย การไปในเมืองครั้งนี้ไม่เหมือนกับการไปในเมืองทั่วไป คุณสามารถกลับมาได้ทุกปีนะ”

เหอหมิงถางยิ้ม “ไปได้แล้ว! จำไว้ว่าคุณเป็นลูกสาวของฉันและมีสัตว์วิญญาณที่แปลกใหม่ แม้จะอยู่ในเมืองคุณก็เก่งที่สุด”

เหอเสี่ยวยูพยักหน้า “พ่อฉันจะเรียนอย่างหนักและมุ่งมั่นที่จะเป็นนักตกปลาที่ยิ่งใหญ่โดยเร็วที่สุด”

ในตอนนี้หานเฟยก้าวไปข้างหน้า “เหอเสี่ยวยูฉันได้ยินมาว่าผู้คนในเมืองล้วนมีความสามารถและมีพละกำลังมาก ฉันเดาว่าคุณจะต้องฝึกความสามารถอื่นๆ ไปพร้อมกับฝึกเทคนิคการใช้เบ็ด…เออนี่..ถังเกอมอบมีดเล่มนี้ให้ฉัน เก็บมันไว้ หากใครรังแกคุณก็แทงพวกเขาซะ”

เหอหมิงถังจ้องมองไปที่หานเฟย ลูกสาวของฉันเป็นคนแบบที่จะแทงคนง่ายๆ หรือยังไงกัน

“ห้ะ? มีดเล่มนี้…”

ตาของหัวหน้าหมู่บ้านสว่างขึ้นและเขาหยิบมีดขึ้นมาและมองไปที่มัน จากนั้นเขาก็ดึงกริชปลาดาบของเหอหมิงถังออกมาและตีทั้งสองเข้าหากัน กริชของเหอหมิงถังแตกเป็นสองท่อนในทันที

ทุกคนตาโตขึ้นและหัวหน้าหมู่บ้านก็ประหลาดใจ “นี่คืออาวุธระดับมนุษย์หรือ อย่างน้อยก็เป็นมีดสมบัติในระดับมนุษย์คุณภาพระดับกลางหรือไม่ก็คุณภาพสูง”

เหอเสี่ยวยูก็เบิกตากว้าง อาวุธระดับมนุษย์! เธอเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ไม่เคยใช้เลย

หานเฟยเกาหัวของเขา “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ มันเป็นแค่มีด! มีดใช้สำหรับตัดคน แต่ฉันไม่ได้ตัดคนดังนั้นมีดนี้จึงไม่เหมาะกับฉัน”

ทุกคนพูดไม่ออก คุณไม่ตัดคน? แล้วนายเล็กของพยัคฆ์ล่ะ ใช่สิคุณไม่ได้ตัดเขา แต่คุณแทงเขาตาย …

เหอเสี่ยวยูหยิบมีดอย่างมีความสุขและรู้สึกถึงความเย็นของใบมีดและถามว่า “มีดนี้ชื่ออะไรหรอ”

“มีดก็คือมีด ไม่มีชื่อ หากต้องการล่ะก็คุณสามารถตั้งชื่อได้เลยนะ”

เหอเสี่ยวยูฮึดฮัดลูบมีดอย่างชื่นชม “มีดนี้เป็นสีดำและสีขาวและใบมีดของมันคมและส่องแสง ฉันจะเรียกมันว่ามีดขาวดำ”

ทุกคน: “…”

หานเฟยกล่าวว่า “ไม่ว่าคุณจะชอบอะไร มันขึ้นอยู่กับคุณ.”

“ขอบคุณนะหานเฟยฉันจะดูแลนายเองเมื่อฉันกลับมาจากเมือง”

“คุณอาจไม่เชื่อ แต่พูดตามตรงว่าฉันสามารถฆ่าปลาหัวเหล็กได้ด้วยหมัดเดียวเลยนะ ฉันคงไม่ต้องการให้คุณปกป้องฉันหรอก”

“ห๊ะ โม้แล้ว!”

หัวหน้าหมู่บ้านขัดจังหวะพวกเขาสองคน “โอเคใกล้จะถึงเวลาแล้ว หานเฟยแน่ใจเหรอว่าไม่อยากมากับเรา”

หานเฟยส่ายหัว “ไม่ครับ ผมยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะทำ”

หัวหน้าหมู่บ้านแค่อยากเตะตูด เด็กคนนี้พูดราวกับว่าเขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน! เขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะต้องทำ? เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน?

เมื่อเรือออกทุกคนก็โบกมืออำลา

จนกระทั่งเรือหาปลาหายไปในกลุ่มเมฆ เหอหมิงถังจึงกล่าวว่า “หานเฟยมีดเล่มนั้น…”

“อาจารย์ มันเป็นแค่มีดถังเกอทิ้งไว้ให้ผมมากกว่าหนึ่งเล่มอีก”

เหอหมิงถัง: “…”

ถังเกอไม่ได้มอบมีดเล่มนี้ให้เขาอย่างแน่นอน หานเฟยหลอมมีดเล่มนี้ด้วยเบ็ดเหล็กของหลี่หลางและมีดสั้นจากปลาใบมีด เกือบห้าสิบด้ามที่เขาได้รับจากการทดลองตกปลา คุณภาพของมันไม่ใช่คุณภาพระดับกลาง แต่คุณภาพระดับเทพ

…

…

หานเฟยเดินเข้ามาพร้อมกับบาร์บีคิวและสุรา

“คุณปู่ฉันกลับมาแล้ว”

ชายชรายกเปลือกตาขึ้น “ในที่สุดก็กลับมาแล้วไอ้เด็กเหลือขอ หากไม่มีเจ้าที่นี่อีกไม่นานแปลงก็จะตายหมดแล้ว”

“คุณไม่ได้ส่งพลังวิญญาณไปที่แปลงหรอ”

ชายชราเยาะเย้ย “เหอะ ฉันแก่แล้วฉันไม่ควรไปทำงานแล้ว มันไม่เหนื่อยเกินไปสำหรับฉันที่จะอยู่ในแปลงผักหรอ”

หานเฟยตกตะลึง ฉันก็เหนื่อยเหมือนกันใช่ไหม

หานเฟยโยนขวดไวน์ลงบนโต๊ะเดินฮัมเพลงไปที่แปลงเพาะปลูกและนั่งลงบนพื้น ครั้งที่แล้วเขาถึงไหนแล้วนะ โอ้ใช่การปลูกฝังพลังวิญญาณลงในแปลงเพราะปลูกขนาดใหญ่

หานเฟยเริ่มทดลองโดยโยนพลังวิญญาณลงไปในแปลง

ชายชราหยิบกุ้งกระเทียมและครุ่นคิดขณะรับประทานอาหาร เด็กคนนี้จัดการพวกหัวกะทิของพยัคฆ์ได้ด้วยตัวเองจริงๆ หรือเนี่ย

ฮะ เขาถึงจุดสูงสุดของ…ระดับเก้าแล้วงั้นหรอ

ชายชรากระตุกยิ้มมุมปาก คนหนุ่มสาวสมัยนี้พัฒนากันเร็วขนาดนี้เลยหรอ แถมยังเป็นนักตกปลาระดับเก้าอายุ 12 ปีแถมยังเป็นนักตกปลาระดับเก้าอายุ 12 ที่สามารถสังหารระดับปรมาจารย์ประมงได้…

…

หนึ่งเดือนต่อมา

หานเฟยและเฒ่าเจียงยืนอยู่หน้าถังขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหนังปลาหนา

เฒ่าเจียงถามว่า “แน่ใจหรอว่าทำสำเร็จ”

หานเฟยตอบว่า “ใช่ แต่ถึงแม้ว่ามันจะถูกสร้างขึ้นมาแล้วก็ตามควรเปิดฝาถังซักระยะหนึ่งหลังจากเปิดถังแล้ว”

“แน่ใจเหรอ…มันเรียกว่าอะไรนะ น้ำส้มสายชูหรอ เจ้าแน่ใจหรือว่าน้ำส้มสายชูอะไรของเจ้าจะอร่อยน่ะ”

หานเฟยอธิบายว่า “มันไม่ได้มีรสชาติที่ดี แต่ผลไม้วิญญาณมีกี่ชนิดที่กินเดี่ยวๆ แล้วอร่อยกันล่ะ”

ชายชราพยักหน้าหานเฟยดูเหมือนจะมีพรสวรรค์ในการทำอาหารหรืออะไรแนวนี้พอสมควรเลย

หานเฟยหยิบกริชปลาใบมีด ออกมาสะกิดรูที่หนังปลา ทันใดนั้นก็มีรสเปรี้ยวลอยออกมาจากถัง

ชายชราย่นจมูก “หืม..มันมีกลิ่นเหม็นมาก”

“ของที่มีกลิ่นเหม็นนี่แหละอร่อยที่สุด”

“มาลองดูกันก่อน บางทีมันอาจจะอร่อยแค่ครึ่งเดียวก็ได้”

“มาลองดูไหม”

“ได้เลย”

…

เมื่อหานเฟยเริ่มอาศัยอยู่ในไร่เจียงซินก็ได้เห็นพวกเขาใช้เวลาด้วยกันบ่อยขึ้นเมื่อเธอมาจากด้านนอกเธอก็เห็นปู่ของเธอและหานเฟยยืนอยู่รอบ ๆ ถังขนาดใหญ่

เจียงจึงซินถามว่า “พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่หรอ”

หานเฟยและเฒ่าเจียงกล่าวพร้อมกันว่า “ความลับ”

“…งั้นหรอ”

เนื่องจากหานเฟยเรียนรู้วิธีกระจายพลังวิญญาณไปทั่วผืนดินในแปลงเพาะปลูกเขาจึงไม่ได้ไถพรวนดินอีกต่อไป แต่มุ่งเน้นไปที่งานอดิเรกของเขาซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องอาหาร

ตอนแรกชายชราดูหมิ่นงานอดิเรกของเขา แต่หลังจากที่เขาได้ลองอาหารแปลก ๆ ที่หานเฟยทำเขาก็เริ่มเรียนทำอาหารร่วมกับหานเฟยโดยบอกว่ามันเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่อย่างหนึ่งในชีวิต เขาดีใจที่ได้ชิมอาหารเหล่านั้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ทั้งสามคนนั่งรอบโต๊ะที่มีสลัดสาหร่ายจานใหญ่และกุ้งสดจานใหญ่รวมทั้งมันเทศขนาดใหญ่สามชิ้นวางอยู่

มันเทศย่างเป็นที่รักของทั้งชายชราและเจียงซิน พวกเขาเคยกินมันดิบ แต่ไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะอร่อยขนาดนี้หลังจากผ่านการย่าง อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่กล้าชิมอีกสองจาน

เฒ่าเจียงถามว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่ามันกินได้น่ะ นี่มันสาหร่ายไม่ใช่เหรอ สาหร่ายทะเลกินได้ด้วยหรือ และนี่กุ้งขาวตัวนี้ยังมีชีวิตอยู่…ดูสิมันเคลื่อนไหวได้”

หานเฟยพยายามอธิบายว่า “ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ ปลาก๋กินสาหร่ายนี่นา”

“ก็นั่นแหละ เจ้าเป็นปลาหรือยังไงกัน” เฒ่าเจียงตอกกลับมาทันที

หานเฟยกลอกตา “เอาน่ากินแล้วไม่ตายหรอก สำหรับกุ้งขาวจะอร่อยก็ต่อเมื่อมีชีวิตและจะเสียรสชาติเมื่อมันตายนะ”

อย่างไรก็ตามทั้งเฒ่าเจียงและเจียงซินก็ไม่ได้แตะต้องอาหารทั้งสอง

หานเฟยเหลือบมองทั้งสองด้วยความดูถูกหยิบกุ้งขาวขึ้นมาใส่ปาก ในขณะที่เขาคายเปลือกกุ้งออกมาเนื้อกุ้งใสก็หลุดเข้าไปในท้องของเขา

ผู้เฒ่าเจียงและเจียงซินสบตากัน เมื่อเห็นว่าหานเฟยดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับมันมากผู้เฒ่าเจียงก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาใส่ปากของเขา

ทันทีที่เขาได้ลิ้มรสมันดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นจากนั้นเขาก็ลอกสิ่งที่หานเฟยเพิ่งทำ

เฒ่าเจียงถามว่า “นี่คือน้ำส้มสายชูหรือ”

หานเฟยสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิด “คุณรู้สึกยังไงบ้าง”

ผู้เฒ่าเจียงสารภาพว่า “ดีมาก ทำง่ายและรวดเร็วและเมื่อทำเสร็จแล้วก็สามารถรับประทานได้เป็นเวลานาน ดีดี…”

เจียงซินขมวดคิ้วสงสัยว่าทั้งสองรวมหัวกันหลอกเธอหรือเปล่า อย่างไรก็ตามเธอได้ลองชิมอาหารที่หานเฟยทำมาแล้วหลายครั้งซึ่งอร่อยมากในท้ายที่สุดเธอก็ได้ชิมกุ้งด้วย

เมื่อกุ้งขาวสัมผัสลิ้นของเธอมันจะได้รสชาติที่นุ่มนวลและพิเศษ รู้สึกราวกับว่าชีวิตกำลังเต้นอยู่บนลิ้นของเธอ กลิ่นไวน์ที่เข้มข้นและซอสรสเปรี้ยว แต่อร่อยทำให้เธอหรี่ตา เธอคิดว่าอร่อยจริงๆ

“แล้วสาหร่ายนี้ล่ะ”

หานเฟยยิ้ม “ทำไมไม่ลองดูล่ะพี่สาวซิน”

เมื่อนึกถึงกุ้งที่พึ่งกินไปแล้วเจียงซินก็ไม่ลังเลที่จะลิ้มรสมันอีกต่อไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมาสลัดสาหร่ายและกุ้งส่วนใหญ่อยู่ในท้องของเฒ่าเจียงและเจียงซินแล้ว แต่มันเทศย่างยังคงไม่ถูกแตะต้องเลย

หลังจากนั้นไม่นานชายชราก็นอนลงบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้านเคี้ยวมันเทศย่างและดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับตัวเอง

เฒ่าเจียงเดาะลิ้นของเขา “ไอ้หนูฉันคิดว่าเจ้าไม่ควรเป็นผู้เก็บเกี่ยววิญญาณแล้ว ไปเป็นคนทำอาหารดีกว่า ฉันพนันได้เลยว่าเจ้าจะได้รับความนิยมอย่างมาก”

หานดูเหมือนจะไม่ได้สนใจไอเดียนี้ “ฉันไม่สนใจการทำอาหารสำหรับคนจำนวนมากหรอก ฉันทำอาหารเพื่อตัวเองเท่านั้น”

ทันใดนั้นหานเฟยเห็นเจียงซินขยิบตาให้เขาาเดินตามเธอไป

…

ลึกเข้าไปในสวน

หานเฟยถามว่า “พี่สาวซินเป็นอะไรหรอ ทำไมเราต้องแอบๆ แบบนี้ด้วยล่ะ”

เจียงซินมองไปที่หานเฟยอย่างจริงจัง “คุณต้องการเรียนรู้ทักษะการต่อสู้มั้ย”