Special District 9 ตอนที่ 163 ความดํามืด

 

เมื่อเปิดประตูเข้าไปจึงพบว่าผู้กํากับหลีไม่อยู่ในห้องทํางาน

 

รองผู้กํากับต่งหันมามองเขา “ทําไมไม่เคาะประตูก่อน?”

 

“งี่เง่าสิ้นดี! ผมยอมไม่ได้!” ฉินอวี่ตะโกนด้วยความโกรธ“ยอมให้ประกันตัวมันได้ไง?! ไร้สาระ!”

 

“มันไม่ใช่การตัดสินใจของเรา นั่นเป็นคําตัดสินของสํานักงานตํารวจและอัยการ”

 

“คุณล้อเล่นกับผมเหรอ?” ฉินอวชี้ที่ตัวเองขณะโวยวายด้วยความโกรธ “ถ้าเราจับมันไม่ได้ตั้งแต่แรกก็น่าจะบอกกันตรงๆสิ! ราใช้เวลานานมากในการหาหลักฐานปิดคดี แต่พวกคุณก็ปล่อยให้มันถูกประกันตัวไปได้! นี่หมายความว่าไงกัน?”

 

รองผู้กํากับต่งนิ่งเงียบ

 

“นี่มันบ้าชัดๆ!” ฉินอวี่ขุ่นเคืองอย่างมากจนแทบจะคุมอา รมณ์ตัวเองไม่ได้“คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าเป็นไปไม่ได้ที่ เราจะจับมัน?แต่ก็ยังปล่อยให้พวกเราจับหมอนั่นเพื่อเตือน ให้หรูเวินเซิ่งอยู่ห่างๆหยวนเค่อ!”

 

รองผู้กํากับต่งยังไม่พูดอะไร

 

“นั่นคือสิ่งที่ลุงหลี่กําลังคิดอยู่เหรอ?!” ฉินอวี่เรียกร้องคําตอบด้วยความโกรธ

 

รองผู้กํากับต่งมองฉินอวี่ครู่หนึ่งและพูดออกมาในที่สุด“รู้ไหมว่าสํานักงานตํารวจนครบาลรัฐพื้นทมิฬปฏิเสธคําสั่งจากกองบัญชาการตํารวจในเจียงหนานกี่ครั้งแล้ว?”

 

ฉินอวี่ยังคงจ้องรองผู้กํากับต่งด้วยความโกรธแค้น 

 

“ขอแค่ครั้งเดียว….ครั้งเดียวในประวัติศาสตร์กับเรื่องแบบนี้!” รองผู้กํากับต่งชี้นิ้วขึ้นขณะพูด “เราทําทุกอย่างเท่าที่ จะทําได้แล้ว นี่เป็นผลลัพธ์ที่สร้างโดยสังคมแบบนี้ ไม่มี ใครทําอะไรกับมันได้ เข้าใจรึเปล่า?!”

 

ฉินอวี่กําหมัดแน่นด้วยความโกรธ

 

“ถึงนายจะลาออกเพราะความโกรธ และให้คนพวกนั้นช่วยจับหลู่เหย้าแต่นั่นจะเปลี่ยนผลลัพธ์ได้เหรอ?” รองผู้กํากับต่งถามอีกครั้ง

 

ทั้งสองเงียบไป

 

ทันใดนั้นงูเหว่ยก็เปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วและตะโกนใส่ฉินอวี่ “เขาได้เซ็นชื่อในเอกสารประกันตัวแล้วและกําลังจะออกไป! ลุงตั้งก็อยู่ที่นั่นด้วย ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาคิดจะทําอะไร”

 

ฉินอวี่ชําเลืองมองรองผู้กํากับต่งก่อนรีบออกจากห้องทํางานไป

 

สิบนาทีต่อมาที่ทางเข้าสํานักงานตํารวจ

 

รถใหม่เอี่ยมสี่คันจอดเรียงรายกันอยู่ริมถนน ชายแปดคนยืนสูบบุหรี่คุยกันอย่างสบายใจ

 

หมู่เหย้าไม่ได้ออกไปทันทีหลังจากเซ็นเอกสารการประกันตัวเขากลับยืนอยู่ที่ทางเข้าและจุดบุหรี่สูบ

 

“ไอ้เวรนั่นเป็นฆาตกรนะ! ปล่อยมันไปง่ายๆได้ยังไง?” ลุงตั้งโวยวายด้วยความโกรธแค้นในห้องรับรองของสํานัก งานตํารวจ “ไม่ละอายใจบ้างรึไง?! ปล่อยให้ฆาตกรเดินลอ ยหน้าลอยตาออกไปทั้งๆ ที่พวกคุณใส่เครื่องแบบเต็มยศแบบนี้ถูกต้องแล้วเหรอ?!”

 

เสียงตะโกนของเขาดังก้องทั่วอาคาร เจ้าหน้าที่หลายคนรวมไปถึงเด็กฝึกงานพากันมามุงดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

ฉินอวี่ รู้เหว่ยและคนอื่นที่รีบลงไปไม่มีใครกล้าสู้หน้าลุงตั้ง

–

พอหรู่เหย้าเห็นฉินอวีจึงยิ้มให้และตะโกนจากทางเข้า “ยังเหลือขั้นตอนอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีฉันจะไปแล้วนะ”.

 

“ไอ้ฆาตกร ฉันจะฆ่าแก!” ลุงตุ่งพุ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

 

“ลุงตั้ง!” ฉินอวี่ตะโกนพลางวิ่งไปห้ามลุง

 

ความโกลาหลเกิดขึ้นในทันใด ทนายความพร้อมกับชายอีกสองสามคนปราดเข้ามาปกป้องหภู่เหย้าและพาเขาลงจากบันไดสํานักงานตํารวจอย่างปลอดภัย

 

ฉินอวี่รั้งลุงตั้งไว้ “อย่าทําแบบนี้เลยครับ!ลุงใจเย็นก่อน”

 

หรู่เหย้ายืนอยู่ชั้นล่างผลักทนายออกด้านข้างและมองนอวีด้วยท่าที่จองหอง “ฟาดฉันด้วยกระบองคงสนุกมากท่า?”

 

ฉินอวี่จ้องกลับไปที่หมู่เหย้าโดยไม่คิดโต้ตอบ

 

“ฉันจะฆ่าแก!”

่ ่

ลุงตั้งผลักฉินอวี่ออกและรีบลงบันไดไปหมายจะจับตัวหรูเหย้า

 

พวกชายที่ยืนอยู่ข้างรถรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและผลักลุงตั้งล้มลง

 

“พี่หญ่ พ่อของพี่ต้องการให้กลับเดี๋ยวนี้เลย” ลูกน้องคนหนึ่งบอกหรู่เหย้า

 

แต่หรู่เหย้ายังคงยืนสูบบุหรี่และมองไปที่ฉินอวอย่างหยิ่งผยอง “ชอบไขคดีนักเหรอ?”

 

“เออ! หนีได้ก็หนีไปสิไอ้เวร!” งูเหว่ยตะโกนจากด้านหลัง “คอยดูพวกฉันยังมีโอกาสอีกเยอะที่จะจับแกเข้าตาราง!”

 

“เฮอะ!” หมู่เหย้าหัวเราะ “ใช่ แกพูดถูกมีโอกาสอีกตั้งเยอะนี่นา…ไปกันเถอะ!”

 

หลังพูดจบเขาก็ขึ้นรถที่มีคนคุ้มกันมากมายรอบตัว

 

ลุงตั้งจ้องแผ่นหลังของหรู่เหย้าอย่างสิ้นหวังเขาทรุดกับพื้นหิมะขณะคร่ําครวญ “โลกบัดซบอะไรอย่างนี้การอยู่ในสังคมแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน?!”

 

“บรื้น!”

 

ทันใดนั้นเสียงเร่งเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นบนถนนรถจี๊ปดัดแปลงพุ่งไปข้างหน้าเหมือนวัวบ้าและแล่นขึ้นบนทางเท้า

 

“ลุงตึง!”

่ ่

ฉินอวี่ตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป

 

“โครม!”

 

เสียงโครมดังสนั่นลุงตั้งที่ทรุดตัวอยู่บนพื้นหิมะเมื่อครู่ถูกชนกระเด็นไปในอากาศก่อนกระแทกเข้ากับขั้นบันไดของสํานักงานตํารวจอย่างแรง

 

“เบรกรถคันนี้พัง! หลีกไป!” คนในรถตะโกน

 

รถคันดังกล่าวยังไม่ได้หยุดแค่นั้นมันพุ่งไปหาลุงตั้งอีกครั้ง

 

“โครม!”

 

ลุงตังถูกชนซ้ําสอง ร่างของเขาถูกบี้ระหว่างรถกับผนังทางเข้าสํานักงานตํารวจ

 

ผู้คนในเหตุการณ์สี่สิบกว่าชีวิตต่างตกตะลึงอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาไม่เคยพบเห็นอะไรน่ากลัวอย่างนี้ มาก่อน!

 

เพียงครู่เดียวทุกอย่างกลับเงียบสงัดเสียจนได้ยินแม้แต่เสียงเข็มตก

 

หรู่เหย้าที่นั่งอยู่ในรถโบกมือไปทางฉินอวี่ “ชอบไขคดีไม่ ใช่รึไง?แกควรจะดีใจนะ! เอ้า รีบสอบสวนมันซะสิ! เสร็จ แล้วก็โทรมาด้วยฉันจะได้ยกธงขึ้นฉลองการปิดคดีของแกไง!”

 

ฝูงชนอ้าปากค้างมองหรู่เหย้า ไม่คาดคิดว่าหรู่เหย้าจะกล้าท้าทายถึงเพียงนี้

 

“ไปกลับเว้ย!”

 

หรู่เหย้าทิ้งรอยยิ้มโรคจิตไว้ขณะมองไปทางฉินอวี่ จากนั้นเขาค่อยๆแง้มประตูรถปิดอย่างสบายใจ

 

ที่บันไดของสํานักงานตํารวจ

 

เด็กหนุ่มเปิดประตูรถออกมายกมือแล้วคุกเข่ากับพื้นก่อนตะโกนด้วยเสียงสั่นเทา “ฉันไม่ได้ตั้งใจ…ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ! ฉะ.ฉันขโมยรถมาเลยไม่รู้ว่าเบรกไม่ทํางาน! อีกอย่า งพื้นมันลื่นเกินไปฉันเลยควบคุมไม่ได้…”

 

ฉินอวีจ้องไปที่เด็กหนุ่มด้วยสายตาว่างเปล่า เขาไม่รู้สึกโกรธแต่กลับเป็นความตกใจแทน

 

เขาไม่เข้าใจว่าเขตพิเศษที่เก้ามีกฎหมายบังคับใช้หลายอย่างแท้ๆแต่บางครั้งก็ดูเหมือนจะป่าเถื่อนยิ่งกว่าเขตพัฒนา ที่ไม่ได้รับการดูแลเสียอีก

 

ลุงซึ่งเสียชีวิตคาที่ขณะดวงตายังเบิกโพลงเขาจากโลกนี้ไปทั้งที่หัวใจยังเต็มไปด้วยความโกรธและสิ้นหวัง 

่ ่

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

 

หรูเวินเซิงฟาดหวู่เหย้าด้วยเข็มขัดหนังสองเส้นจากนั้นก็ชี้หน้าด่าอีกฝ่ายซึ่งคุกเข่าอยู่กับพื้น “ไอ้ลูกเวรรู้ไหมฉันต้อง เสียไปเท่าไหร่กับเรื่องโง่ๆที่แกทําลงไป ห้ะ?!”

 

หลู่เหย้าถูกฟาดจนสติเลือนราง เขาคุกเข่ากับพื้นโดยไม่กล้าพูดอะไร

่ ่

“ครอบครัวนั่นยังมีใครอีกไหมที่มันจะเอาผิดกับแกได้อีก?” หรู่เป็นเชิงถามด้วยเสียงหอบเหนื่อย

 

“ยังมีเด็ก…และก็อีแก่คนหนึ่ง” หรู่เหย้าตอบด้วยน้ําเสียงระโหยโรยแรง

 

“เวรละ! แกนี่มันฉลาดจริงๆ จับตาดูมันให้ดีถ้ามันเกิดบ้า ขึ้นมาแกจะลําบากอีกเข้าใจไหม?” หรูเวินเซิงถ่มน้ําลายพลางเตะเข้าที่หน้าของหรู่เหย้า “ฉันจะไม่ตามใจแกอีกแล้ว! ถ้ายังพิสูจน์ตัวเองไม่ได้แกก็จะเป็นไอ้สัตว์เลี้ยงไร้ประโย ชน์แค่นั้น!”

 

หวูเวินเพิ่งทิ้งคําพูดนั้นแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนกลางดึก

 

ฉินอวี่นั่งอยู่ในที่ทํางาน เหม่อมองเพดานขณะจมอยู่กับคําพูดสุดท้ายของลุงตั้งและฉากการตายของเขา

 

ด้วยไฟที่ลุกโชนในใจ เขากําหมัดแน่นและตัดสินใจกดส่งข้อความถึงฉีหลิน

 

ในขณะเดียวกัน

 

หรู่เหย้าทําความสะอาดบาดแผลและพันผ้าพันแผลในโรงพยาบาลและเตรียมส่งคนไปที่บ้านของลุงตั้งทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

“ฮัลโหล?”

่ ่

“ต้าจินเป็นพี่น้องกับนายใช่ไหม? มันเป็นหนี้ฉันอยู่และตอนนี้ดูเหมือนจะยังจ่ายคืนไม่ได้…นายจะช่วยรึเปล่า? ถ้าไม่ฉันคงต้องจัดการมันด้วยวิธีของฉันแล้วล่ะ”

 

หรู่เหย้ามึนงงไปครู่หนึ่งและนึกในใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น“นายหมายความว่าไง? พยายามจะเอาเงินจากฉันเหรอ?”

 

“ต้าจินบอกฉันว่านายช่วยมันได้”อาเชียวตอบ

 

“เฮอะ! ดี! ดีจริงๆ ฉันจะช่วยเอง! นายอยู่ที่ไหนล่ะ? ฉันจะส่งเงินไปให้!”

 

“ฉันอยู่ที่แหล่งทิ้งขยะของฮ่งเจียง”

 

หลังพูดจบอาเซียวจึงวางสาย