ทันทีที่เสียงปืนหยุดลง ก็มีเสียงคนกำลังคร่ำครวญดังขึ้นมา

ซูเซียวพยายามที่จะแอบมอง ก็พบว่า บุคคลที่ชื่อว่าโทบี้ได้โจมตีจนคนไร้บ้านหายไปหมดแล้ว

การต่อสู้ของคนไร้บ้านนั้นไม่มีอะไรเลย แค่การยิงไปมั่วๆอย่างไร้เป้าหมายแค่นั้น

ซูเซียวที่กระโดดออกมาจากบ้าน แล้วเขาก็รีบก้มตัวลงต่ำทันที

ซูเซียวไม่สนใจอะไรมากนัก ดวงตาของเขาจ้องมองแต่เพียงปินที่อยู่บนพื้น ซึ่งนั่นคือปืนสั้น แม้ว่ามันจะเก่าแต่ก็สามารถป้องกันตัวเองหรือฆ่าคนได้

เจ้าของปืนคนเก่านั้นตายไปแล้ว เขาถูกยิงเข้าที่คอจนภาพที่ออกมานั้นน่าสยดสยองมาก

แต่มันจำเป็นสำหรับซูเซียว เขาค่อยๆก้มต่ำลงย่องไปที่ปืน

ในตอนนี้ชายไร้บ้านที่ตัวผอมก็ได้พุ่งเข้าใส่ซากศพและคว้าปืนสั้นเอาไว้ด้วยมือเปล่า

ซูเซียวเองก็ตัดสินใจอย่างเฉียบแหลม เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาปาใส่ชายไร้บ้านที่ผอมเพรียว ซึ่งเขาปาโดนเข้าที่แขนของชายไร้บ้าน

ชายไร้บ้านเองก็ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและวิ่งหนีไปทันที

ซูเซียวจึงรีบวิ่งตามเข้าไปหยุดชายไร้บ้านคนนั้น เพราะถ้าหากทำปืนลั่นหรืออะไรก็แล้วแต่ คนอื่นๆแถวนี้คงวิ่งมาหาแน่ๆ

แต่ในตอนนนี้ซูเซียวเองก็ต้องตกใจมาก แม้ศัตรูจะเป็นเพียงแค่ชายไร้บ้านที่ผอมแห้ง แต่ก็มีความอึดอย่างสูง

ซูเซียวยังคงมุ่งมั่นไล่ตามชายไร้บ้านให้ได้ เพื่อต้องหยุดเขาลง ไม่อย่างงั้นถ้าหากเขาหันหลังกลับวิ่งหนี เขาต้องโดนยิงหลังอย่างแน่นอน

ซูเซียววิ่งตามชายไร้บ้านทัน และต่อยเข้าไปที่กรามอย่างจัง

การต่อยที่กรามนี้ถือว่าเป็นจุดที่สำคัญของมนุษย์เพราะถ้าหากต่อยโดนจังๆ มันจะทำให้สมองขาดเลือดที่จะขึ้นไปเลี้ยง จนทำให้ล้มลงหมดสติได้ ซึ่งแต่นอน เมื่อชายไร้บ้านโดนซูเซียวต่อยเข้าไป เขาก็ปลิวกระเด็นล้มลงอย่างกับกระดาษ จนปืนสั้นหล่นลง

ซูเซียวเองก็รีบหยิบปืนสั้นขึ้นมาทันที ทันใดนั้นก็มีตัวหนังสือโผล่ขึ้นมาข้างหน้าของเขา

ซึ่งในจังหวะนี้ ซูเซียวก็ไม่มีเวลาที่จะอ่านข้อความเหล่านี้ สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คือวิ่งหนีไปให้ไกลก่อนจะมีคนอื่นมาพบ

ซูเซียวพยายามมองไปรอบๆ ซึ่งสิ่งที่เขาเห็นอยู่รอบตัวนั้นก็มีแต่กองขยะสูงเป็นวงกลมล้อมรอบเขาไว้

แน่ล่ะ ว่าซูเซียวไม่กล้าปีนขึ้นไปดูข้างบนๆแน่ๆ และเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าการหลบอยู่ในหลุมกองขยะนี้จะช่วยให้เขารอดได้หรือไม่

ดังนั้นสิ่งที่ซูเซียวทำได้ในตอนนี้คือวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเก่า

มีอาที่ยังอยู่ในบ้านก็ยืนดูซูเซียวด้วยความกลัว “ฉันจะไม่พูดอะไร..” มีอาพูดเสร็จก็เอามือปิดปากตัวเองไว้ ส่วนดวงตาของเธอก็กำลังจ้องมองปืนที่อยู่ในมือของซูเซียว

หลังจากที่ซูเซียวหนีเข้าบ้านมาได้แล้ว เขาก็เริ่มได้ยินเสียงคนข้างนอก

เป็นการถกเถียงกันต่างๆนาๆ จนเสียงเริ่มเงียบลง ซูเซียนจึงมีความกังวลลดลง และค่อยๆเช็คตัวหนังสือแจ้งเตือนที่เด้งขึ้นมา :

[ปืนสั้นเก่า สีขาว]

โลก : วันพีช

ความทนทาน : 6/30

จำนวนกระสุน : 4/6

พลังโจมตี : 2-13 (ขึ้นอยู่กับระยะทาง)

ค่าสเตตัสที่ต้องการ : 1 สเต้ง , 3 เอจิ

ระดับ : 3 แต้ม (ของสวมใส่สีขาวจะมีแต้มระหว่าง 1-9 ถ้าหากมี 10แต้มจะถูกจัดว่าเป็นของระดับแรร์)

แนะนำ : นี่เป็นปืนที่ไม่ได้รับการดูแลมากนัก แต้มของมันจึงลดลงจาก 9 เหลือ 3 โปรดใช้มันอย่างรอบคอบเพราะบางทีการยิงนัดต่อไป อาจจะเป็นนัดสุดท้าย

ราคา : 150 เบรี (สิ่งนี้ไม่สามารถนำออกจากโลกวันพีชได้)

……

ซูเซียวพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ดูเหมือนว่า Reincarnation Paradise จะมีระบบที่เข้มงวด มันไม่ได้เพียงแต่มีข้อมูลทุกอย่าง แต่มันยังมีระบบสกุลเงินที่สมบูรณ์อีกด้วย

ซูเซียวยิ้มหลังจากที่เช็คของในมือเขาเสร็จแล้ว

ในที่สุดเขาก็มีอาวุธ

แต่เอาจริงๆแล้ว เทียบปืนกับอย่างอื่น ซูเซียวต้องการได้พวกมีดหรือดาบมากกว่า เพราะมันสามารถใช้ฆ่าได้อย่างไร้เสียง ไร้การติดตามหรือล่อฝูงชน

ซูเซียวเข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันดี เขาต้องห้ามล้มเหลวในภารกิจตัวเอง เขาต้องฆ่าราชาแห่งอาณาจักรให้ได้ และถ้าหากเขาใช้ปืนในการลอบฆ่ามันไม่ใชเรื่องดีแน่ๆ

แต่อย่างไรก็ตามซูเซียวก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี แม้ว่าถ้าเขาได้รับมีดหรือดาบมาก็ตาม เพราะในโลกวันพีชนี้ยังมีสิ่งที่เรียกว่า ฮาคิ ในการใช้ตรวจจับสิ่งมีชีวิตรอบๆตัวได้ด้วย

แต่ก็ช่างเถอะ ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพวกนี้ เขาต้องเก่งขึ้นให้ได้ส้ะก่อนถึงจะสามารถเข้าไปหาราชาได้

ในตอนนี้ มีอาก็พูดขึ้นมาว่า “คุณจะทำอะไร..” เสียงของเธอสั่นๆอยู่ในโทนต่ำ เพราะว่าเธอต้องการจะซ่อนเพศของตัวเองเอาไว้ เนื่องจากในสถานที่ปัจจุบันนี้ ‘กองขยะ’ มันเป็นที่ที่อันตราย ถ้าหากมีคนพบเห็นผู้หญิงล่ะก็ คงจบไม่สวยแน่

ซูเซียวก็มองกลับไปและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “คุณหิวงั้นหรอ?”