ตอนที่45 มาสคอต

เช้าตรู่วันต่อมา ซูเซียวก็รีบมาหายูกิโนริที่ห้องทันที

“กินข้าวเช้ารึยัง?”

ยูกิโนริยืนขึ้นทักทายทันที

ซูเซียวเองก็ตกใจเล็กน้อยที่ยูกิโนริมีความกระตือรือร้น

“ยังครับ”

“งั้นก็ดีเลย มีร้านเล็กๆอยู่ใกล้นี้ อร่อยอยู่ ไปหาข้าวเช้ากินกันดีกว่า”

ตอนนี้ซูเซียวก็รู้เลยว่า ยูกิโนริต้องการให้เขาช่วยอะไรบางอย่าง

“ผมเลี้ยงเอง” ยูกิโนริพูด

ซูเซียวพยักหน้าและเดินตามทันที

ร้านไม่ใหญ่มากนัก แต่มันก็ดูมีชีวิตชีวา มีลูกค้าจำนวนนึง กลิ่นหอมฟุ้งทั่วร้านทำให้ซูเซียวหิวมาก

ทั้งสองก็เดินไปนั่งและสั่งอาหารทันที

“เบียคุยะ ซากผีปอบที่คุณฆ่าเมื่อคืน ทางเบื่องบนได้รับแล้วนะ และพวกเขาก็ยอมรับการเลื่อนระดับให้แก่คุณ อะนี่ใบรับรอง”

ซูเซียววางขนมลงและดูเอกสารทันที

[คำใบ้ : ฮันเตอร์ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้ตรวจตราระดับสอง ค่าการเลื่อนขั้นต่อไปคือ 50/400 ]

ซูเซียวไม่ต้องการคุณสมบัติอะไรเพื่อมาเลื่อนระดับตัวเอง เขาเพียงแค่ต้องฆ่าผีปอบให้มากขึ้น เก็บค่าการเลื่อนขั้นให้ถึง 400 เท่านั้น ซึ่งด้วยจำนวนขนาดนี้ นี่หมายถึงเขาต้องฆ่า ผีปอบระดับ S 2-3 ตัวเลย

มันยากจริงๆที่จะต้องเลื่อนขั้นแต่ละครั้ง

สถานที่ที่เขาอยู่คือเขต 14 ซึ่งเป็นสถานที่ที่ยังพอสงบสุขอยู่ มันยากมากที่เขาจะไล่ล่าฆ่าผีปอบได้ทุกวัน ถ้าหากเขาได้อยู่ในเขต 1-4 ก็คงดีเพราะมีผีปอบมากมาย แต่มันก็ยากเกินไปอยู่ดี เพราะผีปอบแต่ละตัวในเขตต้นๆนั้นเก่งกาจมาก

ซึ่งเขต 1-4 นี้มีผีปอบมาก ดังนั้นพวกมันจึงยิ่งใหญ่กว่ามนุษย์ แถมความแข็งแกร่งของพวกผีปอบนั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับการฝึกฝน แต่มันอยู่ที่การกินส้ะด้วย

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ซูเซียวก็ถอดใจและกินขนมต่อ

“โทษ ที่ให้รอค่ะ”

ขณะที่ซูเซียวกำลังกินขนม หญิงสาวสวยก็มานั่งข้างๆซูเซียว

ผมสีเหลืองทองแดง ชุดดำ ผิวพรรณขาวดูดี

“ขอแนะนำ นี่คือ มาโดะ อาคิระ เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาคุณในอนาคต”

ยูกิโนริจ้องมองซูเซียวด้วยรอยยิ้มดีใจที่ซูเซียวได้ลูกน้องเป็นสาวสวย

“เข้าใจแล้ว แต่…”

ซูเซียวหันไปมองยูกิโนริ

“เธออาจจะตายเร็วๆนี้ เพราะผมกำลังเตรียมตัวที่จะเข้าไปยังเขตของพวกผีปอบ เขตถนนตะวันตก”

ยูกิโนริที่กำลังยิ้มดีใจอยู่ เมื่อได้ยินคำว่าถนนตะวันตก เขาก็หุบยิ้มทันที

“เขตถนนตะวันตก? นั่นมันพื้นที่อันตรายนิ มีผีปอบระดับ S มากมายเลยนะ เบียคุยะ คุณจะไปที่นั่นจริงหรอ?”

“ครับ”

ถ้าหากเป็นคนอื่นพูดยูกิโนริคงจะห้าม แต่สำหรับซูเซียว ด้วยพละกำลังของเขา ยูกิโนริก็ไม่อยากขัด

“อะคิระ ดูเหมือนว่าผมต้องหาหัวหน้าคนอื่นให้เธอแล้วหล่ะ”

“คุณ ชิโนะฮาระคะ ฉันเป็นผู้ตรวจตราแล้ว ฉันพร้อมเผชิญทุกอย่าง! แม้ว่าจะต้องไปเขตถนนตะวันตกก็ตาม”

ก็อกๆ

ยูกิโนริ กระดิกนิ้วเคาะโต้ะแล้วก็เลื่อนดูโทรศัพท์

หลังจากนั้นก็โทรหา มาโดะ คูเระโอ

“คูเระโอ นายช่วยมาเป็นผู้ติดตามของเบียคุยะที แม้ว่านายจะเป็นผู้ตรวจตราระดับสอง แต่ก็ช่วยติดตามและรับคำสั่งเขาหน่อย … เบียคุยะ ว่าแต่คุณจะไปตอนไหนหรอ?”

“เดี๋ยวนี้เลยครับ! ไปกันเถอะมาสคอต”

คำว่ามาสคอตนี้ซูเซียวใช้เรียกแทน มาโดะ อะคิระ

สำหรับมาสคอตจะตายหรือรอดนั้นก็อยู่ที่โชคชะตา ซูเซียวไม่สามารถช่วยเหลือไรได้

เมื่อมาโดะได้ยินแบบนั้นก็งงและชี้ตัวเอง แล้วก็ยิ้มๆ รีบลุกตามไปทันที

…

หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งรถของมาโดะไปยังเขตถนนตะวันตกทันที

“มีแผนยังไงหรอ? อยากให้ฉันช่วยอะไรมั้ย?”

“เมื่อไปถึง ก็ฆ่าผีปอบให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้”

“แล้วฉันควรทำอะไรดี?”

“ก็สวยๆต่อไป”

“พวกผีปอบมันไม่ได้สนใจความสวยงามสักหน่อย!”

“ไม่ต้องห่วง เธอนั้นมีบทบาทที่สำคัญมาก ถ้าหากไม่มีเธอ ผมเองก็คงทำไม่สำเร็จ”

สองวินาทีต่อมา ซูเซียวก็คิดอะไรได้บางอย่าง

“ไหนลองอธิบายมาสิ้ แผนเป็นยังไง?”

“ไม่หล่ะ ถ้าเธอไม่รู้แผนมันจะช่วยให้แผนสำเร็จง่ายมากกว่า”