ย้อนชีวิตพิชิตเซียน – บทที่ 43 : หาคู่ให้

 

บทที่ 43 : หาคู่ให้

 

หลังจากที่เรื่องวุ่นวายในโรงเรียนจบลงแล้ว ในที่สุดครูจางก็ต้องเก็บของออกจากโรงเรียนไปตามสัญญา ท่ามกลางนักเรียนและครูมากมายที่เป็นพยาน

 

ส่วนนักเรียนคนอื่น ๆ และครูบางคนที่ไม่เชื่อหลังจากที่ได้ไปดูกระดาษคําตอบของซูอาน ก็ได้รู้ว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างบริสุทธิ์ ยุติธรรม ต่างคนต่างก็พากันหวาดกลัวซูอาน ในขณะที่นักเรียนหญิงหลายๆคนจากห้องอื่น ๆ ต่างก็แวะเวียนมาที่ห้องสามเพื่อหาซูอาน กันอย่างเนืองแน่น

 

ส่วนกลุ่มคนที่รังเกียจซูอานก็ได้แต่อึ้ง และกลายเป็นหมาหัว เน่า..

 

ทั้งร่ำรวย อัจฉริยะ และเก่งกาจไม่เกรงกลัวผู้ใด อีกทั้งซูอานก็ไม่ ใช่เด็กหนุ่มหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ เรียกได้ว่าครบสูตรของชายหนุ่มผู้สมบูรณ์แบบเช่นนี้ มีหรือที่เหล่านักเรียนหญิงจะไม่พากันคลั่งไคล้

 

เวลานี้ทุกวันที่ซูอานไปถึงห้อง จะมีดอกกุหลาบมากมาย และมี อาหารเช้านานาชนิดวางอยู่บนโต๊ะ และใต้โต๊ะเต็มไปหมด

มีแม้กวางอยู่เต็มลิ้นชักระทั่งถุงยางอนามัย

 

เมื่อเหตุการณ์กลับกลายเป็นเช่นนี้ ซูอานก็ถึงกับปวดหัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก เขาจึงลาหยุดสองสามวันเพื่อจงใจหนีเรื่องน่าปวดหัว

 

ในระหว่างที่ซูอานกําลังค้นหาสถานที่ที่สงบเพื่อจะหลบไปพักผ่อนนั้น เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเหล่าฮั่ว

 

“ซูอาน ทําไมเธอถึงได้เงียบหายไป ไม่โทรหาฉันบ้างเลย?”

 

ใบหน้าของเหล่าฮั่วเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม และนั่นบ่งบอกว่าหลาน สาวหัวแก้วหัวแหวนของเขานั้นได้หายดีแล้ว สีหน้าของเจาจึงดูมีความสุขมากเช่นนี้

 

“เหล่าฮั่ว หลายวันนี้ข้าเองก็ยุ่งมาก จึงไม่ได้โทรหาท่าน อย่าได้ ตําหนิข้าเลย!”

 

“ซูอาน ฉันจะตําหนิเธอได้ยังไงกันเล่า? หากไม่ใช่เพราะเธอช่วย ไว้ หลานสาวของฉันจะกลับมายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิมอย่างนี้ได้ยังไงกัน ฉันต่างหากที่ต้องขอบใจเธอ…”

 

หลังจากที่พูดคุยกันไปได้สักครู่ ซูอานก็เริ่มเบื่อหน่ายและ ต้องการจะวางสาย แต่จู่ ๆ เหล่าฮัวก็เปลี่ยนเรื่องคุย อีกทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ซูอาน ว่างๆมาเล่นหมากรุกกับฉันที่บ้านบ้างสิ?”

 

“เหล่าฮั่ว ข้ายุ่งมากจริงๆ!”

 

ซูอานปฏิเสธทันที เพราะเรื่องที่โรงเรียนก็ทําให้เขาปวดหัวและ เบื่อหน่ายมากแล้ว นักเรียนหญิงดูเหมือนจ้องแต่จะกระชากความ บริสุทธิ์จากร่างของเขาไป เขาจึงต้องการหาสถานที่ที่สงบเงียบ ๆ อยู่ตามลําพัง

 

“ฉันค้นหาดินแดนแห่งพลังชีวิตพบแล้ว..”

 

เหล่าฮั่วพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ และเขามั่นใจว่าครั้งนี้ซูอานต้องงับเหยื่อที่เขาล่อไว้แน่

 

และก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ทันทีที่ซูอานได้ยินคําว่า “ดินแดนแห่งพลังชีวิต” ดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้นทันที และรีบถามกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

“เหล่าฮั่ว เป็นความจริงงั้นรึ?”

 

“เรื่องแบบนี้ฉันจะหลอกเธอได้ยังไงกัน?”

 

“ตกลง.. ข้าจะไปพบเจ้าเดี๋ยวนี้!”

 

หลังจากที่วางสายแล้ว ซูอานก็รีบวิ่งตัวปลิวออกจากบ้านขึ้นแท็กซี่ไปที่บ้านของเหล่าฮั่วทันที!

 

“เจ้าขับเร็วกว่านี้อีกได้หรือไม่?”

 

“นี่ก็เร็วที่สุดแล้วนะครับ ขึ้นขับเร็วกว่านี้ผมถูกตํารวจจับแน่!”

 

คนขับรถแท็กซี่ตอบกลับอย่างไม่พอใจนัก เพราะถนนเส้นนี้กําหนดความเร็วในการขับรถไว้..

 

“แล้วถ้าข้าเพิ่มค่าโดยสารให้เป็นสองเท่าเล่า?”

 

ทันทีที่ได้ยินคําพูดของซูอาน คนขับแท็กซี่ก็เหยียบคันเร่งจนแทบมิด และไม่สนใจอะไรอีกเลย

 

“เร็วกว่านี้อีก แล้วข้าจะเพิ่มให้อีกเป็นสองเท่า!”

 

แม้ว่านั่นจะเป็นความเร็วสูงสุดแล้ว แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนขับแท็กซี่ก็เร่งความเร็วขึ้นอีกทันที นับว่าโชคดีที่เขาขับแท็กซี่มานานแล้ว จึงนับว่าขับรถได้คล่องแคล่วและคุ้นชินถนนหนทาง ไม่เช่นนั้นการขับด้วยความเร็วเช่นนี้ก็อาจเกิดอันตรายได้ง่ายๆ

 

แต่ในความคิดของซูอานนั้น ยังคงเป็นความเร็วที่ช้าอยู่ดี เขาจึง วางแผนที่จะซื้อรถเป็นของตัวเอง

 

และเมื่อรถแท็กซี่ขับเข้าไปจอดหน้าบ้านเลขที่ 1 ภายในหมู่บ้าน หรูหราแห่งหนึ่ง หลังจากชําระค่าโดยสารแล้ว ซูอานก็เปิดประตูกระโดดลงจากรถทันที และที่หน้าบ้านหลังใหญ่ก็มีคนยืนรอเขาอยู่แล้ว พร้อมกับเอ่ยทักทายด้วยความเคารพ

 

เมื่อซูอานเดินเข้าประตูบ้านไป เขาก็พบเหล่าฮัวยืนรออยู่ที่หน้า บ้านแล้ว พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

 

“เข้ามาก่อนสิ วันนี้เธอต้องเล่นหมากรุกกับฉันสักสองสามเกม!”

 

เหล่าฮั่วเดินนําซูอานไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งมีกระดานหมากรุกเตรียมไว้พร้อมแล้ว เหล่าฮั่วเดินไปนั่งอยู่ด้านหนึ่ง ในขณะที่ซูอานกลับ รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อต้องการเล่นหมากรุก แต่ต้องการรู้เรื่องดินแดนพลังชีวิต แต่ก็ต้องจําใจเล่นหมากรุกกับเหล่าฮั่วไปก่อน

 

“คนโบราณว่าไว้ไม่ผิด ความรีบร้อนจะนํามาซึ่งความประมาท ผิดพลาด!”

 

“ขอบคุณเหล่าฮั่วที่ตักเตือน…”

 

จากนั้นซูอานก็สงบจิตสงบใจ และเวลานี้ภายในจิตใจของเขา ก็มีแต่เรื่องหมากรุกเพียงอย่างเดียวเท่านั้น!

 

แน่นอนว่าความสามารถในการเล่นหมากรุกของซูอานนั้นย่อม เหนือกว่าเหล่าฮั่ว แม้ว่าเหล่าฮั่วจะมีประสบการณ์ในการเล่นหมากรุกมานาน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซูอาน เขาก็ไม่ต่างจากเด็กที่เพิ่งหัดเล่น

 

“เธอเดินหมากแบบนี้ ฉันแค่ขยับขุนก็ล้มเธอได้ทั้งกระดาน..”

 

“คนโบราณว่าไว้ไม่ผิด โลภมากมักลาภหาย เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าชนะข้าง่ายๆงั้นรึ?”

 

ซูอานตอบกลับยิ้ม ๆ และเพียงแค่ขยับหมากในกระดานหนึ่งตัว ก็เป็นฝ่ายชนะเหล่าฮั่วแทน

 

“เป็นไปได้ยังไงกัน? เธอเล่นหมากรุกมานานเท่าไหร่แล้ว?”

 

“หากข้าบอกว่าครั้งแรก เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่?”

 

จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มเล่นเกมที่สอง แต่ซูอานยอมอ่อนข้อให้ เพราะไม่ต้องการให้เหล่าฮั่วรู้สึกเสียหน้ามากจนเกินไป แต่ในระ หว่างที่เล่นเกมที่สามนั้นเหล่าฮั่วก็มีท่าที่เปลี่ยนไป เขาจ้องมองซูอานอย่างพินิจพิจารณา พร้อมกับถามขึ้นว่า

 

“ซูอาน เธอยังไม่สามารถผ่านด่านได้ใช่มั้ย?”

 

“ถูกต้อง.. ข้าก้าวหน้าได้ช้านัก!”

 

“ไม่นะ?! เท่าที่ฉันเห็น ฉันคิดว่าเธอน่าจะกําลังสร้างพลังปราณ ภายในเพื่อเข้าสู่ระดับปรมาจารย์เลยทีเดียว!”

 

เหล่าฮั่วตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ตกอกตกใจไม่น้อย..

 

ซูอานเพียงแค่ยิ้ม และไม่ตอบกลับใด ๆ

 

เหล่าฮั่วมีท่าที่ลังเลเล็กน้อย แต่แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจถามซูอาน ว่า “ซูอาน ตอนนี้เธออายุสิบแปดแล้วใช่มั้ย?”

 

“อีกสองสามวันจึงจะครบสิบแปดปีเต็ม

 

“ความจริงสิบแปดปี ก็น่าจะแต่งงานมีครอบครัวได้แล้ว!”

 

“เหล่าฮั่ว นี่ท่านกําลังพูดเรื่องอะไร?”

 

“ฉันก็กําลังพูดเรื่องการมีครอบครัวยังไงเล่า?” สีหน้าของเหล่าฮั่วดูจริงจังขึ้นมากกว่าเดิม “พ่อแม่เธอไม่อยู่ ฉันควรจะช่วยดูแล เรื่องการแต่งงานให้เธอไม่ใช่รึ?”

 

ซูอานแทบอยากจะร้องไห้ เขาเป็นถึงจักรพรรดิแห่งเซียน แต่ กลับต้องให้คนธรรมดาคนหนึ่งมาเป็นธุระเรื่องมีครอบครัวให้ จึงได้ แต่บอกเหล่าฮั่วไปว่า

 

“ข้ายังไม่คิดเรื่องนั้น! ตอนนี้ข้าต้องการตั้งใจเรียน เพื่อสอบเข้า มหาวิทยาลัยดีๆสักแห่ง และที่สําคัญข้าต้องตั้งใจฝึกฝนวรยุทธ!”

 

“สําหรับข้าสองเรื่องนี้สําคัญที่สุด ไม่อาจล่าช้าได้! ส่วนเรื่องแต่ง งานยังไม่จําเป็น

 

“ซูอาน ต่อให้เธอยังไม่คิดเรื่องแต่งงาน แต่อย่างน้อยก็ต้องหาใครสักคนหมั้นหมายไว้ก่อน!”

 

ซูอานเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนหลอก ความจริงแล้วเหล่าฮั่วไม่ได้ต้องการคุยเรื่องดินแดนพลังชีวิต แต่ต้องการคุยกับเขาเรื่องการแต่งงาน

 

“ข้ายังไม่มีแม้แต่แฟน หรือหญิงสาวที่ข้าพึงพอใจ ท่านจะให้ข้า ไปหมั้นหมายกับผู้ใด?” ซูอานตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อม กับจ้องมองเหล่าฮั่วด้วยความรู้สึกผิดหวัง

 

“ยังไม่มีแฟนก็ไม่เป็นไร ฉันจะแนะนําผู้หญิงให้กับเธอเอง เธอก็ค่อยๆศึกษากันไป..”

 

ครั้งนี้ซูอานเข้าใจจุดประสงค์ของเหล่าฮั่วได้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม จึงถามกลับไปตรงๆ “เหล่าฮั่ว ที่ท่านให้ข้ามาที่บ้านก็เพราะต้องการจะให้ข้ามาดูตัวหญิงสาวงั้นรึ?”

 

“ใช่ๆๆ เธอเดาได้ถูกต้อง! ฉันต้องการให้เธอมาดูตัวหญิงสาว คนหนึ่งจริงๆ!”

 

“ซูอาน ฉันจริงจังมากนะ! หญิงสาวที่ฉันจะแนะนําให้เธอรู้จักนั้น ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะพอใจหรือไม่? แต่ฉันมั่นใจว่าหญิงสาวคน นี้เป็นคนดีมากคนหนึ่ง…”

 

ซูอานไม่ต้องการทําให้เหล่าฮั่วเสียหน้า จึงได้แต่ตอบกลับไปว่า “เอาล่ะ.. ว่าแต่นางเป็นผู้ใดกัน?”

 

“นี่เธอตกลงแล้วรี?!” เหล่าฮั่วพูดต่อด้วยความตื่นเต้นดีใจ “ฮั่วว่านว่านยังไงล่ะ?”

 

“ต๊ะ?!” ซูอานร้องอุทานออกมาเพราะคิดไม่ถึงว่าจะเป็นฮั่วว่านว่านหลานสาวของเหล่าฮั่วเอง

 

แต่เมื่อเห็นสีหน้าตกอกตกใจของซูอาน เหล่าฮั่วก็ถึงกับหน้าเสีย ไปทันทีพร้อมกับพูดขึ้นว่า

 

“ว่านว่านเป็นหลานสาวที่ฉันรักดั่งแก้วตาดวงใจ ฉันเองก็มีธุกิจ ใหญ่โต มีอิทธิพลมากมาย ไม่เหมากับเธอตรงไหน?”

 

“เหล่าฮั่ว ข้าไม่ได้บอกว่าฮั่วว่านว่านไม่มีคุณสมบัติที่เพียบพร้อม เพียงแต่…”

 

“ซูอาน เรื่องวันนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิด ว่านว่านถึงได้ทํากับเธอ แบบนั้น

 

ในวันที่ฮั่วว่านว่านออกจากโรงพยาบาลนั้น ซูอานได้แวะไป เยี่ยมเยียน แต่ก็เกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้นจนทําให้ซูอานรู้สึกไม่ดีกับฮั่วว่านว่านนัก

 

“ข้าไม่ได้นึกตําหนิเรื่องที่นางเตะข้าเลยแม้แต่น้อย แล้วข้าเองก็ลืมเรื่องนั้นไปหมดแล้ว!”

เหล่าฮั่วทําสีหน้าเศร้าสร้อยพร้อมกับหันไปพูดกับซูอานว่า “หรือว่าตอนนี้เธอฝึกฝนจนมีพลังปราณแข็งแกร่งแล้ว ก็เลยไม่ เห็นฉันอยู่ในสายตางั้นรึ?”

 

“ไม่ใช่เช่นนั้น! เหล่าฮั่ว ท่านเองก็ช่วยเหลือข้ามามากมาย ท่าน ย่อมสําคัญในใจข้าเสมอ!”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันว่าตกลง” สีหน้าของเหล่าฮั่วเปลี่ยนเป็น ยิ้มแย้มขึ้นมาทันที

 

“เรื่องนี้ต้องขึ้นอยู่กับว่าข้ากับนางจะสามารถเข้ากันได้หรือไม่? อีกอย่าง ต้องดูว่านางคิดกับข้าเช่นไรด้วย?”

 

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันจะเป็นคนพูดกับว่านว่านเอง”

 

“อะไรกัน? นี่นางเองก็ยังไม่รู้เรื่องนี้รี?”

 

ซูอานถามขึ้นด้วยความงุนงง จากนั้นจึงบอกกับเหล่าตั๋วว่า “ถ้า เช่นนั้นท่านก็ไปเจรจากับฮั่วว่านว่านให้เข้าใจเสียก่อน หากนางตกลง พวกเราค่อยพูดเรื่องนี้กันใหม่อีกครั้ง!”

 

จากนั้นซูอานก็ลุกขึ้นยืน และเตรียมตัวจะเดินกลับออกไป แต่เหล่าฮั่วรีบลุกขึ้นไปขวางไว้พร้อมกับพูดขึ้นว่า

 

“คิดจะหนีกลับเหรอซูอาน ไม่มีทาง…”

 

“เรื่องนี้ต้องคุยให้รู้เรื่องในวันนี้!”

 

จากนั้นเหล่าฮั่วก็ได้กดโทรศัพท์โทรหาฮั่วว่านว่าน “ว่านว่าน มา หาปูที่บ้านเดี่ยวนี้ ปูมีเรื่องจะเซอร์ไพรส์หลาน!”

 

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเจอกัน”

 

ฮั่วว่านว่านตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในความคิดของเธอนั้น เซอร์ไพรส์ที่เหล่าฮั่วพูดถึงน่าจะต้องเป็นของขวัญชิ้นใหญ่สักชิ้นเหมือนที่เธอเคยได้