บทที่ 48 : ระเบิดลูกใหญ่

 

ทางด้านฮั่วว่านว่านนั้นยังไม่เห็นซูอานเข้ามาในงาน เพราะมัวแต่พูดคุยกับเพื่อนๆของเธออย่างมีความสุข แต่แล้วเพื่อนคนหนึ่งของเธอก็ถามขึ้นว่า

 

“ว่านว่าน.. เด็กหนุ่มที่ปูของเธอเดินออกมต้อนรับด้วยตัวเองคนนั้นเป็นใครกัน?”

 

“น่าจะเป็นคุณชายหยวนรึเปล่า? ไม่อย่างนั้นปูของว่านว่านคงไม่มาต้อนรับด้วยตัวเองแบบนี้แน่!”

“

 

แต่เพื่อนของเธออีกคนรีบแย้งขึ้นทันที “จะเป็นคุณชายหยวนได้ยังไงกัน? ชุดที่เขาใส่ราคาไม่ถึงห้าร้อยหยวนด้วยมั่ง?”

 

และแน่นอนว่าฮั่วว่านว่านรู้ได้ทันทีว่า เด็กหนุ่มที่เพื่อนๆของเธอพูดถึงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาซูอาน!

 

ฮั่วว่านว่านถึงกับใจสั่นด้วยความตกใจ เธอกําลังหวาดกลัวว่าซูอานจะฟ้องปู่ของเธอเรื่องที่เธอขับรถชนเขาหรือไม่?

 

ยิ่งคิดฮั่วว่านว่านก็ยิ่งกังวลใจ เธอรีบบอกกับเพื่อนๆว่า “พวกเธอคุยกันไปก่อนนะเดี๋ยวฉันมา!”

 

ซูอานเดินตามผู้เฒ่าฮั่วเข้าไปภายในบ้าน และเวลานี้ภายในบ้านก็ไม่มีผู้ใดอยู่เลย เพราะทุกคนต่างก็กําลังสนุกอยู่ในงานเลี้ยงด้านนอก

 

เมื่อเข้าไปในห้องรับแขก ผู้เฒ่าฮั่วก็เชิญให้ซูอานนั่ง จากนั้นเขาก็หันไปมองหน้าซูอานพร้อมกับยิ้มให้แล้วจึงพูดขึ้นว่า

 

“ซูอาน ฉันต้องขอโทษที่ลืมออกไปรับเธอ พอดีฉันกําลังยุ่ง เธอก็เห็นไม่ใช่รึ?”

 

ซูอานตอบกลับเสียงเบา “เหล่าฮั่ว ข้าเข้าใจ.. คืนนี้ผู้คนมางานเลี้ยงกันมากมายทีเดียว!”

 

“ในเมื่อเธอเองก็มางานเลี้ยงใหญ่โตแบบนี้ ฉันเองไม่ใส่ใจกับการแต่งตัวของเธอหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าเสื้อผ้าของเธอจะราคาเท่าไหร่ แต่มันควรจะให้เหมาะสมกับกาละเทศะ..”

 

ซูอานถึงกับขมวดคิ้วแน่น ไม่เคยมีใครมาชี้นิ้วสั่งเขาได้ว่าเขาควรต้องแต่งตัวเช่นใด แต่ถึงกระนั้นซูอานก็ได้กลืนคําพูดที่ต้องการจะพูดลงลําคอไป..

 

“ฉันจะให้คนเตรียมชุดใหม่ให้เธอ เพราะอีกประเดี๋ยวเธอจะต้องขึ้นไปยืนบนเวทีกับฉันด้วย!”

 

ซูอานรีบโบกมือปฏิเสธพร้อมตอบกลับไปทันที “ไม่! ชุดนี้ดีอยู่แล้ว!”

 

ผู้เฒ่าฮั่วเห็นท่าทางแน่วแน่ของซูอานเช่นนั้น จึงได้แต่ตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นไรๆ เธอไม่อยากเปลี่ยนก็ตามใจ!”

 

“เหล่าฮั่ว แล้วเรื่องดินแดนที่ว่านั่นล่ะ?”

 

ซูอานถามตรงเข้าเรื่องที่ตนอยากรู้ทันที แต่เหล่าฮั่วกลับบ่ายเบียง

 

“งานเลี้ยงเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น พวกเราค่อยคุยเรื่องนี้หลังงานเลี้ยงเสร็จสิ้นเถอะนะ!”

 

ซูอานได้แต่พยักหน้า เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตกลง เพราะเหล่าฮั่วเป็นเพียงผู้เดียวที่รู้ว่าที่ใดมีพลังชีวิตอยู่หนาแน่

 

แต่ผู้เฒ่าฮั่วกลับรู้สึกหนักใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่ซูอานเดินเข้าบ้านมาพร้อมกับตนนั้น เขารับรู้ได้ว่าทั้งน้ําเสียงและท่าทีของซูอานที่มีต่อเขานั้นได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หากเป็นเรื่องในคืนนี้ เขาเองก็ได้ขอโทษซูอานไปแล้ว ซูอานไม่ควรจะโกรธเขาอีก!

 

หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่ใหญ่ ผู้เฒ่าฮั่วก็คิดไม่ออกว่าซูอานเปลี่ยนไปด้วยสาเหตุใดกันแน่? เขาจึงคร้านที่จะคิดต่อ.

 

แต่มีเรื่องหนึ่งที่เหล่าฮั่วยังคงครุ่นคิดไม่หยุด.. เขาจะต้องหาทางผูกมัดซูอานไว้กับตระกูลฮั่วให้ได้ นั่นเพราะซูอานเป็นยิ่งกว่าอัจฉริยะ อนาคตของเขาในวันข้างหน้านั้น ยากนักจะหาผู้ใดทัดเทียมได้

 

และเขาเชื่อว่าสิ่งเดียวที่จะผูกมัดซูอานไว้กับตระกูลฮั่วได้ก็คือความรัก! เขาจึงต้องการให้ซูอานกับฮัวว่านว่านแต่งงานกันให้ได้ และเมื่อถึงตอนนั้นซูอานก็จะกลายเป็นคนตระกูลฮั่วแล้ว!

 

ผู้เฒ่าฮั่วยังคงมีความคิดที่เห็นแก่ตัวนี้อยู่ในหัวใจ ร่างกายของเขาถดถอยด้วยอาการโรคหัวใจมาตลอดหลายปีนี้ แต่ศักยภาพของซูอานที่แสดงออกมาให้เขาเห็นในหลายๆด้านนั้น ทําให้ความหวังที่แตกสลายของเขากลับฟื้นคืนมาอีกครั้ง บางที่ซูอานอาจเป็นผู้ที่จะมาช่วยให้เขากลับขึ้นสู่จุดสูงสุดได้จริงๆ!

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้เฒ่าฮั่วก็เบ่งบานชัดขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นจึงเริ่มพูดเรื่องสัพเพเหระที่ไม่สําคัญอะไรกับซูอาน และปิดปากเรื่องฮั่วว่านว่านเงียบ..

 

ระหว่างนั้นฮั่วว่านว่านก็เดินเข้ามาในบ้านพอดี และเมื่อเธอเห็นการแต่งตัวของซูอานเข้า เธอก็กล่าวตําหนิซูอานด้วยน้ําเสียงที่ไม่ดีนัก

 

หลังจากที่โวยวายใส่ซูอานไปแล้ว ฮั่วว่านว่านคิดว่าเธอคงต้องโดนปู่ของเธอดุเอาเช่นเคยแน่ๆ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ไม่เพียงปูของเธอไม่ตําหนิ แต่ยังรีบยิ้มให้กับเธอ พร้อมกับพูดขึ้นว่า

 

“ว่านว่าน… คิดไม่ถึงว่าหลานสาวของปู่จะโตเป็นสาวเร็วขนาดนี้”

 

ฮั่วว่านว่านสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ และเริ่มรู้สึกไม่สบายใจนัก เพราะนี่อาจเป็นความสงบนิ่งก่อนที่พายุจะมาก็เป็นได้ เธอจึงได้แต่สงบสติและดูท่าที่ของเหล่าฮั่วต่อไป

 

“ปู่คะ! ปู่พูดอะไรกัน ปู่เลี้ยงหนูมากับมือ หนูก็ต้องโตขึ้นสิคะ อีกอย่าง โตมาหนูจะเป็นคนดูแลปู่เอง”

 

“จริงสินะ, ปู่เป็นคนเลี้ยงดูหลานมาด้วยตัวเอง จากนี้ไปปู่คงต้องฝากผีฝากไข้กับหลานแล้วสินะ!”

 

ซูอานรู้สึกผะอืดผะอมกับภาพแสดงความรักของปู่หลานคู่นี้ เขาจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดขึ้นว่า “เหล่าฮั่ว ข้าขอตัวออกไปนั่งในงานก่อนดีกว่า!”

 

ผู้เฒ่าฮั่วไม่ห้าม แต่บอกเพียงแค่ว่า “นั่งโต๊ะที่อยู่ติดกับเวทีล่ะ เผื่อว่าฉันจะต้องเรียกเธอขึ้นไป!”

 

“รีบๆไปก็ดี!”

 

ฮัวว่านว่านรีบเอ่ยขึ้นไล่หลังซูอานที่กําลังเดินออกไป แต่ปู่ของเธอก็ยังคงไม่ดุเธออยู่ดี! ฮั่วว่านว่านได้แต่แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก นี่ย่อมหมายความว่าปของเธอยังไม่รู้เรื่องที่เธอขับรถชนซูอาน!

 

“หึ! นับว่านายยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง ไว้มีโอกาสฉันจะตอบแทนนายก็แล้วกัน!” ฮัวว่านว่านได้แต่แอบคิดอยู่ในใจเงียบๆ และความโกรธเกลียดซูอานก็ค่อยๆลดลงไปมาก

 

“ปู่คะ แขกเหรื่อมากันเยอะแล้ว พวกเราน่าจะออกไปได้แล้วนะคะ!”

 

จากนั้นยั่วว่านว่านก็เดินจับมือผู้เฒ่าฮั่วออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข..

 

เมื่อแขกในงานเห็นผู้เฒ่าตั๋วเดินออกมาเช่นนี้ ทุกคนต่างก็หยุดพูดคุยกันทันที และรีบหันไปมองผู้เฒ่าฮั่ว เพราะรู้ว่างานเลี้ยงในคืนนี้กําลังจะเริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว

 

เหล่าฮัวเดินตรงไปยังเวทีด้านหน้าพร้อมกับก้าวเท้าขึ้นไปด้านบน เขาโค้งคํานับแสดงความขอบคุณแขกเหรื่อ

 

ที่ให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ จากนั้นจึงกล่าวกับทุกคนในงานว่า

 

“วันนี้เป็นงานเลี้ยงครบรอบอายุแปดสิบปีของผม ผมต้องขอขอบคุณแขกทุกท่านที่กรุณาให้เกียรติมาร่วมงานในครั้งนี้ ขอบคุณมากจริงๆ”

 

แขกทุกคนในงานต่างก็พากันปรบมือเป็นพิธี จากนั้นก็หยุด รอว่าผู้เฒ่าฮั่วจะกล่าวอะไรต่อในขณะที่ซูอานซึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเวทีนั้น กลับตั้งหน้าตั้งตารอเพียงแค่เวลาสิ้นสุดงานเลี้ยงในคืนนี้เท่านั้น

 

จากนั้นผู้เฒ่าฮั่วก็มองไปรอบๆ พร้อมกับกล่าวต่อไปด้วยน้ําเสียงตื่นเต้น “คืนนี้ ไม่เพียงเป็นงานเลี้ยงฉลองครบรอบอายุแปดสิบของผมเท่านั้น แต่ยังมีเรื่องน่ายินดีอย่างมากที่ผมต้องการจะประกาศให้ทุกท่านรับรู้ด้วย..”

 

“คงต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ สีหน้าของผู้เฒ่าฮั่วจึงได้ดูมีความสุขมากขนาดนี้” นักธุรกิจใหญ่คนหนึ่งเป็นผู้เอ่ยขึ้น

 

“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิดนัก..”

 

ผู้เฒ่าฮั่วตอบยิ้มๆ หลังจากหยุดนิ่งไปเล็กน้อยจึงหันไปมองฮั่วว่านว่านที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับพูดทันที

 

“ผมมีหลานสาวเพียงแค่คนเดียว และเธอก็เป็นสิ่งล้ําค่าในชีวิตของผมมาก คิดว่าทุกคนน่าจะรู้เรื่องที่หลานสาวของผมได้รับอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดบ้างแล้ว ครั้งนั้นหากไม่ได้เด็กหนุ่มคนหนึ่งช่วยไว้ หลานสาวของผมอาจเสียชีวิตไปแล้วก็ได้”

 

ระหว่างที่พูดนั้น ผู้เฒ่าฮั่วก็ได้ผายมือไปทางซูอานที่นั่งอยู่ข้างเวที เมื่อแขกเหรื่อในงานเห็นว่าเป็นซูอาน พวกเขาจึงไม่นึกแปลกใจอีกที่เห็นผู้เฒ่าฮั่วออกมาต้อนรับซูอานด้วยตัวเองและประกาศว่าเขาคือแขกพิเศษของตนเช่นนั้น!

 

“ความจริงแล้วงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในคืนนี้ ก็เพื่อขอบคุณซูอานอย่างเป็นทางการด้วย”

 

“ซูอาน. ขอเชิญขึ้นมาบนเวที!”

หลังจากผู้เฒ่าฮั่วประกาศเชิญชูอานขึ้นไปบนเวทีเช่นนั้น ทุกคนต่างก็ปรบมือกันเสียงดัง แม้หลายคนอาจจะไม่ต้องการปรบมือ แต่ก็ไม่กล้าทําตามที่ใจต้องการ

 

ซูอานไม่อยากขึ้นไปยืนบนเวที และได้แต่คิดว่าชายชราผู้นี้ นับวันยิ่งเกินไปนัก แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะทําให้เหล่าฮั่วเสียห น้า จึงได้แต่ลูกเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างไม่เต็มใจนัก

 

ผู้เฒ่าฮั่วจ้องมองซูอานด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม มี เพียงสิ่งเดียวที่เขารู้สึกไม่พอใจในตอนนี้ก็คือ การที่ซูอานปฏิ เสธไม่ยอมเปลี่ยนมาสวมชุดสูทที่เขาจัดเตรียมไว้ให้

 

หลายคนยังคงแสดงอาการดูถูกซูอานผ่านแววตา เพราะ เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นบ่งบอกถึงฐานะและชนชั้นที่ต่างจากพวกตนมาก..

 

คนรวยส่วนใหญ่มักเป็นเช่นนี้ ติดนิสัยดูถูกคนยากคนจน หรือคนที่ต่ําต้อยกว่า และดูเหมือนยุคนี้จะเป็นยุคที่คนมีฐานะ ร่ํารวยจะดูถูกคนยากคนจน มากกว่าที่จะดูถูกการค้า ประเวณีในสังคม

 

ผู้เฒ่าฮั่วคร้านที่จะใส่ใจแววตาดูถูกเหยียดหยันของคนเหล่า นี้ เขาเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับมือฮั่วว่านว่านไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ เอื้อมไปจับมือของซูอานไว้เช่นกัน พร้อมกับกล่าวออกไปด้วย ใบหน้ายิ้มแย้ม และเปี่ยมไปด้วยความสุข

“งานเลี้ยงคืนนี้นอกจากจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของผม และเป็นงานเลี้ยงขอบคุณซูอานอย่างเป็นทางการแล้ว ยังเป็นงานประกาศหมั่นหมายของหลานสาวผมกับซูอานด้วย!”

 

ผู้เฒ่าฮั่วไม่สนใจสีหน้าประหลาดใจและตกใจของซูอานและฮั่วว่านว่าน เขารีบดึงฝามือของทั้งคู่เข้าหากัน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

 

ซูอานไม่ทันตั้งตัวและยังคงงุนงง ส่วนฮั่วว่านว่านนั้นก็กําลังโมโหอย่างมาก เธอเคยปฏิเสธปู่ของเธอไปแล้ว แต่ผู้เฒ่าฮั่วก็ไม่ฟังอยู่ดี อีกทั้งยังใช้วิธีนี้บีบบังคับเธออีกด้วย

 

แขกในงานเลี้ยงต่างก็พากันตกตะลึงไม่แพ้กัน หลายคนยังคงมีสีหน้างุนงงไม่หาย ชายหนุ่มในงานหลายคนถึงกับอกหักที่ดอกไม้เลอค่าเช่นฮัวว่านว่าน กลับต้องตกไปอยู่ในกองมูลสัตว์เช่นซูอาน!

 

เด็กหนุ่มหลายคนที่ต้องการเด็ดดอกฟ้าต่างก็พากันซุบซิบ ส่วนนักการเมืองและนักธุรกิจใหญ่โตต่างก็ผิดหวัง เพราะต้องการได้ฮั่วว่านว่านมาเป็นลูกสะใภ้

 

หากไม่ใช่เพราะผู้เฒ่าตั๋วประกาศด้วยตัวเองเช่นนี้ แขกเหรื่อในงานคงต้องพากันชี้หน้าซูอาน และก่นด่าอย่างไม่พอใจแน่

และหากพวกเขารู้ว่า เวลานี้ซูอานไม่ได้ต้องการหมั้นหมายกับฮั่วว่านว่านเลยแม้แต่น้อย พวกเขาคงแทบอยากแถเนื้อซูอานออกมาเป็นชิ้นๆแน่!

.