บทที่ 51 : ต้องชดใช้!

หลังจากที่ซูอานเดินจากไป ทุกคนในที่นั้นต่างก็รีบนําร่างของหยวนจิ๋วซื่อส่งโรงพยาบาลทันที และงานเลี้ยงก็สิ้นสุดแต่เพียงเท่า

 

ผู้คนที่กลับออกไปจากงาน ต่างก็พากันพูดถึงแต่เรื่องนี้ ส่วนตระกูลฮั่วก็ได้รับความอับอายขายหน้าอย่างมาก

และเวลานี้ ต่อให้ซูอานไม่มีผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลัง หลายคนต่างก็นึกหวาดกลัวเขามากยิ่งขึ้น

 

ก่อนหน้านี้ หลายคนนึกหวั่นเกรงซูอานเพราะผู้เฒ่าฮัวที่สนับสนุนเขาอยู่แต่ตอนนี้ทั้งตระกูลถั่วและตระกูลหยวนคงแทบอยากจะฉีกเนื้อซูอานออกเป็นชิ้นๆเขาจึงเสมือนอยู่ตัวคนเดียว!

 

ทางด้านผู้เฒ่าฮัวเองก็หัวใจวายเฉียบพลัน และถูกนําตัวส่งโรงพยาบาลในทันทีเช่นกัน!

 

ฮัวว่านว่านไม่มีทางเชื่อว่าเรื่องนี้จะเป็นความคิดของปูเธอเธอคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเรื่องทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของซูอานเธอเชื่อว่าซูอานทําทุกอย่างเพื่อแก้แค้นเธอ

 

ฮัวว่านว่านยังจดจําแววตาของหยวนจื่อซิ่วเมื่อได้ยินว่าซูอานเห็นเรือนร่างของเธอหมดแล้วได้ มันคือสายตาที่บ่งบอกถึงความรังเกียจ และนั่นทําให้เธอทั้งโกรธและแค้นซูอานอย่างมาก

หยวนเวิ่นเทียนรีบตามลูกชายไปที่โรงพยาบาลทันที ในขณะเดียวกันก็รีบกดโทรศัพท์หาใครบางคนที่เขาไม่ได้สนิทสนมและแทบจะไม่เคยโทรหาเลย..

 

ปลายสายเป็นเสียงผู้ชายแหบพร่า น้ําเสียงของชายผู้นี้บ่งบอกว่านอกจากเขาจะเป็นคนเย็นชาแล้วยังน่าจะดุร้ายมากด้วย!

“มีเรื่องอะไรให้รับใช้หรือครับท่านประธานหยวน?”

“ไม่ต้องพูดมากความ เอาเป็นว่าแกช่วยฆ่าใครสักคนให้ฉัน ฉันต้องการให้มันตายเท่านั้น และยินดีจ่ายทุกราคา!”

 

“ได้! บอกราคามาเลย…”

 

หยวนเวิ่นเทียนตอบกลับไปด้วยน้ําเสียงเย็นชา “ห้าล้านหยวน!”

ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ําเสียงเย็นชา “ทันทีที่ปฏิบัติภารกิจสําเร็จ ผมจะเข้าไปพบคุณ!”

หลังจากวางสายไปแล้ว หยวนเวิ่นเทียนก็ยังไม่สามารถระงับเพลิงโทสะในใจของตนลงได้ จึงได้ส่งคนของตัวเองไปสืบประวัติของซูอาน และยิ่งรู้สึกผิดหวังเมื่อได้รู้ว่าซูอานอยู่คนเดียวตามลําพังเพราะหากซูอานมีพ่อแม่ อย่างน้อยเขายังสามารถชี้หน้าต่อว่าพ่อแม่ของซูอานให้หายแค้นได้บ้าง

ความจริงแล้ว.. หยวนเป็นเทียนก็หาใช่คนดีอะไรนักตรงกันข้ามเขาเป็นคนที่ชั่วร้ายมากคนหนึ่ง ไม่เช่นนั้นคงจะไม่ได้เป็นประธานใหญ่ของบริษัทหยวนกรับแน่

 

เวลานี้ตระกูลฮั่วกลับกลายเป็นโกรธแค้นซูอานอย่างมากเพราะไม่เพียงซูอานได้ทําลายงานเลี้ยงสําคัญในคืนนี้ แต่ยังทําให้ตระกูลฮั่วกลายเป็นตัวตลกของผู้คนไปด้วย และจากนี้ไปผู้คนจะต้องพากันหัวเราะเยาะตระกูลฮัวอย่างแน่นอน

แต่ถึงกระนั้น หากไม่ได้รับคําสั่งใดๆจากผู้เฒ่าฮัว คนในตระกูลฮั่วก็ไม่มีผู้ใดกล้าทําอะไรทุ่มบ่ามเป็นแน่ เพราะอย่างน้อยซูอานก็ได้ชื่อว่าช่วยชีวิตของฮั่วว่านว่านไว้

 

หลังจากออกมา ซูอานก็ได้เรียกแท็กซี่ตรงกลับไปที่บ้านเช่าของตนเอง เวลานี้เขาเองก็รู้สึกจิตใจวุ่นวายสับสนจากการถูกผู้เฒ่าฮั่วหลอกเป็นครั้งที่สอง!

 

เกียรติของจักรพรรดิแห่งเซียนผู้ยิ่งใหญ่ถูกลบหลู่ถึงสองครั้ง สองคราแม้ว่าผู้เฒ่าฮัวจะมีเจตนาที่ดี แต่ในช่วงเวลาที่ฮัวว่านว่าน พูดจาดูหมิ่นเขานั้นเขากลับเลือกที่จะนิ่งเงียบ และนั่นทําให้ซูอานรู้สึกผิดหวังอย่างมาก

ซูอานนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับรําพึงรําพันออกไปว่า “คนตระกูลถั่ว นับจากนี้ไปเจ้ากลับข้าอย่าหวังว่าจะได้พบเจอกันอีกเลย เวลานี้พวกเราต่างเสมือนน้ําบ่อกับแม่น้ําที่จะไม่มีวันข้องเกี่ยวกัน อีก!”

 

ชีวิตของซูอานหลังจากนั้นก็ได้กลับสู่ความเป็นนักเรียนมัธยมปลายเช่นเคย..

 

หลังจากที่คุณครูจางออกไปแล้ว ทางโรงเรียนก็ได้ครูสอนคณิตศาสตร์คนใหม่เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวย ดูเหมือนเด็กนักเรียนต่างก็ชื่นชอบ และดีอกดีใจกันมาก

แต่สําหรับซูอานแล้ว ในสายตาของเขาครูคณิตศาสตร์สาวสวยคนนี้ ก็ยังไม่เข้าตาเขาอยู่ดี

ทุกครั้งที่ซูอานเดินเข้าห้องเรียนมา เขามักจะพบเจอรอยยิ้มที่มีลักยิ้มทั้งสองข้างของเจียงเหวินเหวิน แต่วันนี้โต๊ะของเธอกลับมี เพียงความว่างเปล่าสมุดหนังสือใต้โต๊ะก็หายไปหมด ทําให้ซูอานนึกประหลาดใจไม่น้อย

“เสี่ยวเชา เหวินเหวินไปไหนรึ?”

เสี่ยวเชาที่ซุอานเรียกนั้นชื่อเต็มๆของเขาก็คือเจียงเชา และนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังซูอานนั่นเอง เมื่อได้ยินคําถามของซูอานก็รีบตอบกลับทันที

“ลูกพี่ซู นี่พี่ยังไม่รู้เหรอว่าเหวินเหวินย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว!”

“ย้ายโรงเรียนงั้นรึ?”

ซูอานนึกประหลาดใจไม่น้อย เพราะอีกเพียงแค่สองสามเดือนก็ จะจบมัธยมปลายอยู่แล้ว เหตุใดเจียงเหวินเหวินจึงต้องย้าย โรงเรียนในช่วงนี้ด้วย?

“ใช่แล้ว! เหวินเหวินเพิ่งมาขนของไปเมื่อวานนี้เอง”

 

“อ่อ.. แต่เหวินเหวินฝากข้อความให้ฉันบอกกับพี่ด้วยนะ เธอบอกว่า ไม่ต้องคิดถึงเธอ เพราะพี่จะได้พบเธออีกในอนาคตอย่างแน่

นอน!”

 

ซูอานได้ฟังถึงกับยิ้มและส่ายหน้าไปมา ถึงแม้ว่าเจียงเหวินเหวินจะเป็นเด็กสาวที่นิสัยใจคอไม่เลวนัก แต่เขาก็ไม่นึกสนใจแต่อย่างใด

ส่วนครูประจําชั้นคนใหม่ก็คือครูจ้าว และเมื่อครูจ้าวยกมือขึ้นไปตรงโต๊ะที่ว่างข้างซูอานพร้อมกับถามขึ้นว่า “มีใครต้องการขยับขึ้นมานั่งตรงนี้บ้าง?”

นักเรียนเกือบทั้งห้องต่างก็พากันยกมือขึ้นพร้อมๆกัน และเวลานี้ใครๆก็อยากจะมานั่งข้างซูอานที่ทั้งหล่อทั้งเก่งแล้วก็ทั้งร่ํารวย

ชื่อเหวินเจียนลุกขึ้นยืนทันที และรีบบอกกับครูจ้าวว่า “คุณครูคะ ให้หนูไปนั่งตรงนั้นดีกว่าค่ะ หนูอยากรู้ว่าซูอานตั้งใจเรียนมากแค่ไหนถึงทําคะแนนได้สูงขนาดนั้น!”

ครูจ้าวพยักหน้ายิ้มๆ เป็นการอนุญาตตามคําขอของซื้อเหวินเจียน..

 

นักเรียนหญิงคนอื่นๆเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่กรอกตาอย่างไม่พอใจนัก พร้อมกับกระซิบกระซาบ

“ก็แค่รองเท้าเก่าๆที่ผู้ชายถอดทิ้ง ยังจะแกล้งทําตัวบริสุทธิ์ไปนั่งใกล้กับเทพบุตรของฉันด้วย!”

 

ส่วนนักเรียนชายคนหนึ่งก็รีบโบกไม้โบกมือพร้อมกับพูดขึ้นว่า “พี่ซู อย่าให้ผู้หญิงแบบนั้นเข้าใกล้ พี่จะโชคร้ายไม่รู้ตัว!”

ความจริงซูอานต้องการจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดได้ว่าเขาเองก็ไม่ได้มาโรงเรียนทุกวัน ใครจะนั่งข้างเขาก็คงจะไม่มีความหมายอะไรนักจึงเลือกที่จะนิ่งไป..

 

เมื่อซื้อเหวินเจียนย้ายของมาที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั่งลงเธอก็ได้หันไปมองซูอานพร้อมกับยื่นมือไปเขาเพื่อทําการจับมือทัก

ทาย

แต่ซูอานไม่ชอบหญิงสาวผู้นี้ เขาจึงไม่สนใจ และไม่คิดที่จะจับมือซื้อเหวินเจียน เธอจึงได้แต่ดึงมือกลับด้วยสีหน้าเก้อเขิน

นักเรียนในห้องที่เห็นต่างก็พากันหัวเราะออกมา ซื้อเหวินเจียนกัดริมฝีปากแน่น และพยายามทําตัวกลับเป็นปกติ

“ซูอาน… ฉันยินดีและดีใจที่ได้มานั่งข้างนาย แต่รับรองว่าการสอบครั้งหน้า ฉันจะต้องทําคะแนนให้สูงกว่านายแน่!”

แต่ซูอานกลับยังคงนิ่งเฉย ไม่มีท่าที่สนใจคําพูดของซื้อเหวินเจียนเลยแม้แต่น้อย ทําให้เธอถึงกับหน้าบ้าน และอับอายขายหน้าอย่างที่สุด!

“น่าอายสิ้นดี! ผู้ชายเขาไม่สนใจ ก็ยังชวนคุยอยู่ได้”

“นั่นสิ! ตอนซูอานไม่เก่งกาจแบบนนี้ ใครกันนะที่พูดจาถากถางเขาแทบทุกวัน แต่ตอนนี้กลับแทบจะปีนขึ้นเตียงผู้ชายเอง ยัย แม่มด!”

ซื้อเหวินเจียนแสร้งทําเป็นไม่ได้ยินคําพูดเยาะหยันจากเพื่อนๆรอบตัว

“พี่ซู! อย่าลืมที่สัญญาไว้นะ ไวน์ Lafte ห้าขวด!” เจียงเขาไม่ลืมที่จะทวงสัญญาจากซูอานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

แน่นอนว่าซูอานไม่มีทางลืม เขาหันกลับไปร้องตะโกนบอกเพื่อนๆที่อยู่ข้างเขาทุกคนทันที “ข้าไม่ลืมแน่ ไปกันคืนนี้เลย พวกเจ้าเลือกสถานที่กันเอง!”

“ซูอาน.. พวกเราจะไปถล่มนายแน่นายอย่าร้องไห้ก็แล้วกัน!”

“เหตุใดข้าต้องร้องไห้ด้วยเล่า?” ซูอานถามด้วยความนึกขึ้น

“ในบัตรของข้ามีเงินมากกว่าสี่ล้านหยวน พวกเจ้าจะกินให้ข้ายากจนได้เชียวรึ?”

 

ซูอานคิดว่าหลังจากนี้ เขาจะหาวิธีส่งบัตรเครดิตสีดํากลับคืนให้กับเหล่าฮัวเพราะเขาเองก็รู้จักที่อยู่ของตระกูลฮั่วแล้ว!

 

หลังจากเลิกเรียน ซูอานให้เพื่อนๆของเขาเป็นคนเลือกร้านอาหาร ในที่สุดเจียงเชาก็เสนอขึ้นว่า

“ไปกินที่ภัตตาคารหนานเฉิงกันดีกว่า!”

แต่เพื่อนอีกคนรีบขัดขึ้นทันที “แต่ภัตตาคารหนานเฉิงขึ้นชื่อว่าแพงที่สุดในเจียงโจวเชียวนะ!”

 

เจียงเขารีบตอบกลับทันทีเช่นกัน แต่ลูกพี่ซูก็ไม่ได้ยากจนไม่ใช่เหรอ? มีปัญญาจ่ายแน่ๆ”

ซูอานตบบ่าเจียงเชาเบาๆพร้อมกับตอบไปว่า “ตกลงตามนั้น!”

เพื่อนๆในห้องต่างพากันกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ และพร่ําสรรเสริญเยินยอซูอานไม่ขาดปาก แม้สีหน้าของซูอานจะยังคงเรียบเฉย แต่ในใจของเขากลับรู้สึกดีไม่น้อยที่มีผู้คนมารายล้อมเช่นนี้

เพื่อนนักเรียนในห้องต่างพากันเก็บของเดินตามซูอานออกไปทันที ในขณะที่ซื้อเหวินเจียนยืนเม้มริมฝีปากอยู่ครู่หนึ่งหลังจากลังเลอยู่นานในที่สุดเธอก็รีบคว้ากระเป๋าวิ่งตามซูอานออกไป

 

“ซูอาน!”

แต่ซูอานกลับไม่สนใจเสียงร้องตะโกนเรียกของซื้อเหวินเจียนที่กําลังวิ่งตามออกมา เขาหันไปหัวเราะและพูดคุยอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆรอบตัว

 

ซื้อเหวินเจียนเห็นเช่นนั้น จึงรีบวิ่งไปยืนขวางหน้าซูอานไว้ พร้อมกับยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาไป

 

“ซื้อเหวินเจียน หยุดทําให้ตัวเองเสียหน้ามากไปกว่านี้ได้แล้ว ซูอานเขาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ยังจะคอยวิ่งตามเขาไป อีกทําไมกัน?”

 

เจียงเชาเห็นท่าทางของซื้อเหวินเจียนที่คอยตามซูอานไม่หยุดเช่นนี้จึงได้แต่ร้องบอกไปด้วยสีหน้าที่รังเกียจ

แต่ชื่อเหวินเจียนไม่สนใจคําพูดและสายตาของเพื่อนๆรอบข้างเธอเชิดหน้าขึ้นจ้องตาซูอานพร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ําตาอาบแก้ม

“ซูอาน ฉันหวังว่านายจะยกโทษให้กับฉันด้วย!”

แต่สีหน้าของซูอานกลับยังคงเรียบเฉย และน้ําตาของซื้อเหวินเจียนก็หาได้ทําให้เขารู้สึกหวั่นไหวไม่ เขาพูดออกไปด้วยน้ําเสียงนิ่งเรียบเช่นเคย

“ซื้อเหวินเจียน ระหว่างเจ้ากับข้าไม่มีทางเป็นไปได้ เจ้าควรไปตามทางของเจ้า!”

“ซูอาน ฉันผิดไปแล้ว! นายเองก็รู้จักกับครอบครัวของฉันและฉันก็มีนายอยู่ในใจเสมอ..”

 

ซูอานยกมือขึ้นโบกไปมาเป็นการบอกให้ซื้อเหวินเจียนหยุดพูดไร้สาระส่วนตัวเขาก็เดินตรงไปขึ้นรถกับเพื่อนๆ ออกจากโรงเรียนไปทันที

ซื้อเหวินเจียนจ้องมองรถที่กําลังแล่นออกไปพร้อมกับกํามือแน่นเธอได้แต่นึกเสียใจและเสียดาย เพราะซูอานในวันนี้ช่างคู่ควรกับความรักและหน้าตาของเธอยิ่งนัก!

 

แต่ดูเหมือนซื้อเหวินเจียนจะคิดเข้าข้างตนเองมากเกินไปแทบไม่ต้องพูดถึงซูอานคนปัจจุบัน เพราะแม้แต่ซูอานคนก็ก่อนยังไม่เคยคิดอะไรมากมายกับเธอ..

หลังจากที่ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้ ซื้อเหวินเจียนได้แต่นึกเคียดแค้น และได้แต่คิดในใจว่า ในเมื่อซูอานปฏิเสธเธอเช่นนี้ เธอก็จะให้ซูอานต้องชดใช้