หลินเช่อกลับมาที่ห้องของเธอแล้วรีบวิ่งตรงเข้าห้องน้ำ จัดการอาบน้ำชำระกลิ่นรสต่างๆ จากเขาออกไปจนหมด

 

 

กู้จิ้งเจ๋อ ไปตายซะเถอะ!

 

 

ทำไมเขาถึงได้…ร้ายกาจขนาดนี้นะ ร้ายชนิดที่ไม่มีทางจะดัดนิสัยได้เลยเสียด้วยสิ

 

 

น่าอายที่สุด…

 

 

เธอดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง อีตากู้จิ้งเจ๋อบ้า บ้า บ้า

 

 

หลังออกกำลังกายเสร็จ ชายหนุ่มก็จัดแจงอาบน้ำในตัวยิม

 

 

น้ำเย็นๆ ที่ไหลลงมาอาบร่างทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก

 

 

ในช่วงเวลานั้นเอง เขารู้สึกราวกับว่ามือเขายังคงสัมผัสตัวเธอ ได้ลิ้มรสเธออยู่

 

 

ช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่เลวเลยจริงๆ

 

 

ชายหนุ่มหลับตา แต่มันก็ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายให้สงบได้เลยสักนิด

 

 

ให้ตายสิ

 

 

เขาเปิดฝักบัวให้แรงขึ้นอีก อยากให้สายน้ำเย็นที่ไหลบ่าลงมาช่วยโอบอาบร่างที่กำลังร้อนไหม้ของเขา…

 

 

กว่าจะก้าวเท้าออกจากห้องน้ำได้ เวลาก็ผ่านไปร่วมชั่วโมง

 

 

ฉินเฮ่ารีบร้อนเข้ามาพบ

 

 

“ท่านครับ เรียกหาผมหรือครับ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเหลือบมองฉินเฮ่า “ก่อนหน้านี้นายบอกฉันใช่ไหมว่าฉินชิงอยู่ที่สนามบินวันนี้น่ะ”

 

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉินเฮ่าก็รีบหลุบตาลงต่ำ “ครับท่าน ได้โปรดอย่าโกรธไปเลยครับ คุณชายสามของตระกูลฉินกับภรรยาเพิ่งจะ…”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น ขัดจังหวะการพูดของฉินเฮ่าเข้าทันที

 

 

ฉินเฮ่าตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านครับ…”

 

 

“ไม่มีอะไร ครั้งนี้นายทำได้ดีมาก” กู้จิ้งเจ๋อกระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ

 

 

แต่ฉินเฮ่าก็ยังอดเย็นสันหลังวาบไม่ได้อยู่ดี

 

 

“ผมทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อท่านอย่างเต็มที่ครับ ขอบคุณที่ชม ผมจะตั้งใจทำงานให้หนักขึ้นไปอีกครับ” ฉินเฮ่ายิ้ม

 

 

กู้จิ้งเจ๋อพูดต่อไปว่า “เพื่อเป็นการให้รางวัลกับนาย ฉันคิดว่าฉันจะให้นายได้ไปพักผ่อนเสียหน่อย”

 

 

“หา ท่านครับ นั่นเป็นเรื่องที่มีน้ำใจอย่างมากครับ ท่าน…”

 

 

“ได้จังหวะเลย กำลังมีปัญหากับโรงงานทีกัมพูชาอยู่พอดี ทำไมนายไม่ไปพักร้อนแล้วก็ไปตรวจสอบดูที่นั่นซะพร้อมกันเลยล่ะ”

 

 

“อา…”

 

 

แน่ใจหรือว่านี่คือรางวัลน่ะ

 

 

“ไปสิ ฉันจะสั่งคนให้ช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้นายเอง ถ้ายังแก้ปัญหาที่โรงงานนั่นไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับมาหรอกนะ” กู้จิ้งเจ๋อยิ้มเ**้ยมเกรียม

 

 

เขาปรายตามองฉินเฮ่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไป

 

 

ปล่อยให้ผู้ช่วยมือขวายืนงุนงงอยู่เพียงลำพัง

 

 

“ท่านครับ…ผมทำอะไรผิดหรือ…”

 

 

 

 

คืนนั้นกู้จิ้งเจ๋อไม่ได้มานอนข้างหลินเช่อ

 

 

เขาเกรงว่าถ้าต้องนอนห้องเดียวกับเธอแล้วเขาจะไม่สามารถสู้หน้าเธอจนนอนหลับได้ลง

 

 

หลินเช่อที่อยู่ในห้องนอนเพียงลำพังก็นอนตาสว่างอยู่เป็นนานทีเดียวกว่าจะหลับได้ในที่สุด

 

 

 

 

วันต่อมา กู้จิ้งเจ๋อออกจากบ้านไปแต่เช้า หลินเช่อตื่นขึ้นมาพอดีกับที่เสินโยวหรานโทรหา

 

 

[โอย! เมื่อคืนฉันไปนอนบ้านคนอื่นได้ยังไงเนี่ย] เสินโยวหรานถาม

 

 

หลินเช่อตกใจ “นี่เธอไปนอนบ้านคนอื่นงั้นเหรอ หมายความว่าไงน่ะ”

 

 

[อีตานั่นดุจะแย่ ฉันละกลัวแทบตายแน่ะ ฉันคิดว่าน่าจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ]

 

 

หลินเช่อกลอกตา “อ้อ เธอหมายถึงคุณหมอเฉินนั่นเอง ฉันขอให้เขาช่วยพาเธอไปส่งบ้านน่ะ

 

 

มีอะไรหรือเปล่า ไม่ได้อะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย”

 

 

เสินโยวหรานตอบ [ไม่มีหรอก! จะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันได้ล่ะ ฉันเรียนเทควันโด้มาตั้งสามปี จะมีผู้ชายที่ไหนกล้าหือกับฉัน]

 

 

“เรียนมาสามปี แต่ก็ยังติดแหงกอยู่ที่สายขาวเนี่ยนะ”

 

 

[…]

 

 

เสินโยวหรานบอก [ว่าแต่เขาเป็นใครกันน่ะ เขาทำเอาฉันแทบเครื่องติดเลยแล้วก็หนีไปซะก่อน]

 

 

“เธอเมาน่ะ เขาเป็นหมอที่ดีมากๆ คงจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่บ้านเธอแน่ เขาก็เลยพาเธอกลับไปที่บ้านเขาแทน โอเค ถ้าเธอตื่นแล้วก็ดี ฉันจะไปหาเธอที่บ้านนะ ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”

 

 

[ได้เลย]

 

 

ไม่ช้าหลินเช่อก็ไปถึงบ้านของเพื่อนสาว

 

 

เสินโยวหรานยังคงอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของเธอ เมื่อเห็นหลินเช่อมาถึงบ้าน พวกเขาก็ทักทายด้วยความยินดี

 

 

“โยวหราน ตอนนี้หลินเช่อกำลังดังใหญ่แล้วนะ แม่เห็นหน้าเธอในทีวีบ่อยๆ เลยละ”

 

 

พ่อแม่ของเสินโยวหรานเป็นเพียงคนทำงานทั่วๆ ไป พวกเขาไม่ได้ยากจน แต่ก็ไม่ถึงขั้นร่ำรวยด้วยเหมือนกัน

 

 

ค่าใช้จ่ายในการไปเรียนต่อต่างประเทศของเสินโยวหรานนั้น หญิงสาวเป็นคนหาเงินเองจากการทำงานพิเศษ

 

 

เสินโยวหรานดึงหลินเช่อเข้าไปกอดอย่างภาคภูมิ “แน่ละสิคะ เพื่อนหนูก็ต้องเก่งแบบนี้แหละ”

 

 

เมื่อทักทายกันเสร็จสรรพ เสินโยวหรานก็ลากตัวหลินเช่อเข้าไปในบ้าน

 

 

หลินเช่อมองเพื่อนสนิทด้วยท่าทีเอียงอาย ก่อนจะเริ่มเล่า “อันที่จริง ตอนที่เธอไม่อยู่ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันน่ะ”

 

 

“อะไรเหรอ”

 

 

“ฉันแต่งงาน” หลินเช่อว่า

 

 

“หา!”

 

 

เสินโยวหรานแทบกระโดดผลุง

 

 

หลินเช่อรีบจับตัวเพื่อนไว้ก่อนจะอธิบายสถานการณ์ต่างๆ ให้ฟังเท่าที่จะเล่าได้

 

 

เสินโยวหรานพูดอะไรไม่ออกหลังจากได้ฟังจบ เธอคว้าหลินเช่อโดยแรงราวกับจะบีบให้ตายคามือ

 

 

“กู้จิ้งเจ๋อเนี่ยนะ…ตระกูลกู้เนี่ยนะ หลินเช่อ นี่เธอมันบ้า! บ้ามาก! บ้า!”

 

 

เสินโยวหรานตะโกนลั่นห้องอยู่เป็นนานสองนาน

 

 

เธอตะโกนดังเสียงจนพ่อแม่เริ่มได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมและมาเคาะประตูห้องเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นแหละเจ้าตัวจึงเริ่มหรี่เสียงได้ แต่ก็ยังจ้องหน้าหลินเช่อไม่เลิก “ขออภัยนายหญิงของบ้านด้วยเจ้าค่ะ หม่อมฉันไม่ทราบเลยสักนิด ขอได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วย”

 

 

“ไปตายซะไป๊!”

 

 

“ว่าแต่…นี่มันน่าตกใจเกินไปนะ แล้วเธอ…”

 

 

หลินเช่อมองหน้าเพื่อน “ฉันก็เล่าไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเขามีคนรักอยู่แล้วน่ะ แล้วฉันก็บังเอิญพลาดไปวางยาเขาเข้า เราก็เลย…”

 

 

“นี่เธอกล้าวางยาคนตระกูลกู้ได้ยังไงกันยะ”

 

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ใครจะไปรู้ว่ากู้จิ้งอวี่จะเป็นดาราดังระดับนั้น ใครจะไปรู้ว่าฉันจะจำเขาสลับกับกู้จิ้งอวี่ได้ กู้จิ้งอวี่เพียงแค่จองห้องเอาไว้เท่านั้น แต่คนที่มาพักห้องนั้นกลับกลายเป็นพี่ชายเขาแทน… ฉันอุตส่าห์ติดสินบนพนักงานโรงแรมไปตั้งเยอะกว่าพวกเขาจะยอมให้ฉันทำแบบนี้ เสียแรงเปล่าชะมัด”

 

 

“ยัยบ้า ได้กำไรขนาดนี้กลับมาบ่นว่าเสียแรงเปล่า เธอโชคดีออกจะตายแล้วนะ”

 

 

หลินเช่อเหลือบมองอีกฝ่ายพลางนึกถึงความร้ายกาจของกู้จิ้งเจ๋อ “ขอเชิญเธอลองดูด้วยตัวเองเลยจ้ะ เธอไม่รู้หรอกว่ากู้จิ้งเจ๋อตัวจริงเป็นยังไง…เขาร้ายกาจจะตายไป!”

 

 

หลังจากนี้ เสินโยวหรานต้องเริ่มมองหางานทำ หลินเช่อจึงขอตัวกลับบ้าน

 

 

เธอไม่คิดเลยว่า ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านมาก็จะได้พบกู้จิ้งเจ๋อรออยู่แล้ว

 

 

เขานั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนเก้าอี้ หันมามองเธอ หลินเช่อมองมือใหญ่ของอีกฝ่ายแล้วก็อดรู้สึกกระดากไม่ได้

 

 

เมื่อวานนี้ เมื่อวานนี้…

 

 

ผู้ชายร้ายกาจคนนี้ใช้มือของเขา…

 

 

หญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกำลังบิดเกร็ง มีบางอย่างที่ไม่ปกติ

 

 

ในขณะเดียวกัน กู้จิ้งเจ๋อก็มองหน้าเธอและพูดว่า “กลับมาซะทีนะ ฉันกำลังจะชวนเธอออกไปกินอาหารกลางวันข้างนอกพอดี”

 

 

“ฉะ ฉันยังไม่กินหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันจะกินที่บ้านนี่แหละ”