กู้จิ้งเจ๋อรีบเดินเข้ามาใกล้ สีหน้าของเขาเคร่งเครียดทีเดียวขณะพยายามดึงหลินเช่อให้ออกห่างจากกล่องพัสดุ

 

 

“ถ้าเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แล้วทำไมถึงได้กล้าเปิดกล่องโดยไม่ระวังอย่างนี้ล่ะ”

 

 

หลินเช่อหันมองหน้าชายหนุ่มอย่างประดักประเดิด “ก็ฉันคิดว่าเป็นเฉินโยวหรานส่งมาน่ะสิคะ เธอบอกว่าจะส่งของขวัญมาให้ฉันน่ะ”

 

 

แม้จะได้ยินเช่นนั้นแต่กู้จิ้งเจ๋อก็ยังอดระแวงไม่ได้ เขาจึงจัดการให้แน่ใจว่าหลินเช่ออยู่ในระยะไกลพอก่อนจะลงมือเปิดพัสดุออกอย่างระมัดระวัง ทว่าเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน ชายหนุ่มก็ต้องตัวแข็งทื่อ

 

 

ในกล่องนั้นคืออุปกรณ์บางอย่างที่ถูกหุ้มห่อด้วยพลาสติก… หน้าตาของมันประหลาดทีเดียว…

 

 

หลินเช่อเห็นสีหน้าพิลึกพิลั่นของชายหนุ่มแล้วก็รีบปราดเข้ามายืนข้างๆ เพื่อดูให้เห็นกับตาว่ามันคืออะไร “มันคืออะไรเหรอคะ”

 

 

เธอฉีกสิ่งที่หุ้มห่อออกและก็ได้เห็นว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ภายในนั้นคือ…มันมีสีสันสวยงามทีเดียว แต่รูปร่างประหลาด เมื่อดึงออกจากพลาสติกที่ห่อ ก็ได้เห็นว่าเจ้าสิ่งที่หล่นกลิ้งไปบนพื้นคืออะไรบางอย่างที่รูปร่างเหมือนผลกล้วย มันนุ่มนิ่ม และยืดหยุ่นเหมือนยาง จนกระดอนไปบนพื้นได้ ของชิ้นที่อยู่ข้างใต้ในกล่องนั้นคือสิ่งที่รูปร่างเป็นวงรี แล้วก็อีกชิ้น แล้วก็อีกชิ้น…

 

 

หลินเช่อนิ่งคิดอยู่เป็นครู่ จนกระทั่งนึกออกจนได้ว่ามันคืออะไร

 

 

“อ่า… นี่มัน…เซ็กส์ทอย…”

 

 

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจนจบประโยค หลินเช่อก็ยกมือขึ้นปิดปากและเหลือบสายตาไปหากู้จิ้งเจ๋อ

 

 

เขากำลังนิ่งอึ้ง หน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะเข้าใจในที่สุดว่าบรรดาสิ่งของในกล่องคืออะไร

 

 

มันก็คือ…

 

 

ยัยเฉินโยวหรานนี่!

 

 

หลินเช่อจะต้องฆ่าหล่อนให้ตายคามือทีเดียว

 

 

หล่อนบอกว่าอยากจะให้ของขวัญกับเธอ เนี่ยน่ะเหรอของขวัญที่ว่า

 

 

หลินเช่อมองสีหน้าเหยเกของกู้จิ้งเจ๋ออย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี จึงได้แต่รีบรวบรวมเจ้าอุปกรณ์เหล่านั้นกลับลงกล่องโดยเร็ว

 

 

“ฉะ ฉะ ฉัน…ของพวกนี้…ฉันจะรีบเอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อยืนนิ่ง มองหลินเช่อ ในขณะนั้นเองที่เขาเริ่มคิดว่า นี่บรรดาเพื่อนของหลินเช่อทั้งหลายล้วนเป็นคนแบบนี้กันหมดหรือยังไงนะ

 

 

หลินเช่อยังพยายามอธิบาย “ฉันไม่รู้เรื่องนี้นะคะ… เฉินโยวหรานคงอยากจะล้อฉันเล่นน่ะค่ะ”

 

 

ชายหนุ่มหันไปมองอุปกรณ์ในมือเธอ การได้เห็นของแบบนี้เป็นครั้งแรกทำให้เขานึกสงสัยใคร่รู้ขึ้นมาจับใจทีเดียว

 

 

ความคิดของเขาเริ่มล่องลอยไปถึงคำถามที่ว่า จะเป็นอย่างไรถ้าเอาอุปกรณ์พวกนี้ไปใช้กับหลินเช่อ…

 

 

บางทีอาจเป็นเพราะเขาเพิ่งกลับมาจากคลินิกของเฉินอวี่เฉิงและคำพูดของนายแพทย์ก็ยังคงส่งผลต่อความคิดของเขาอยู่ก็เป็นได้ ประโยคของเฉินอวี่เฉิงผุดขึ้นในห้วงคิดของเขา ลองพยายามและไขว่คว้ามาสิ บางทีเขาอาจจะไม่ต้องตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ก็ได้

 

 

เขาเฝ้ามองหลินเช่อก้มลงเก็บอุปกรณ์เหล่านั้นลงกล่องก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เธอ

 

 

บางทีถ้าเขาลองพยายามดู เขาอาจจะเข้าใจเรื่องนี้ในที่สุดก็ได้

 

 

แต่เมื่อเขาเข้าไปถึงตัว หลินเช่อก็ลุกขึ้นยืนเสียแล้ว

 

 

เขาพลาดจังหวะอีกแล้ว ชายหนุ่มหลับตา รู้สึกได้ถึงความเจ็บร้าวของร่างกายจากเมื่อคืนที่ผ่านมา และบังคับตัวเองให้ยืนนิ่งอย่างสงบเสงี่ยมอีกครั้ง

 

 

ทำไมถึงได้โง่เง่าอย่างนี้นะ กู้จิ้งเจ๋อด่าตัวเองอยู่ในใจ

 

 

ทั้งหมดนี่เป็นเพราะหลินเช่อนั่นแหละ!

 

 

เขาเห็นหลินเช่อยกกล่องพัสดุนั้นเข้าไปไว้ในห้องเก็บของ จึงเดินตามเธอไปติดๆ เหมือนภูตผี

 

 

เมื่อหญิงสาวหันมา เธอจึงชนเข้ากับร่างใหญ่ที่เดินตามประชิดมาด้านหลัง

 

 

เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจและได้เห็นว่าใบหน้าของกู้จิ้งเจ๋อกำลังแดงก่ำผิดปกติ

 

 

ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยข้าวของสารพัดอย่างจนทำให้ห้องที่แม้ว่าจะกว้างใหญ่ก็ดูแคบลงถนัดตา

 

 

หลินเช่อเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่ม

 

 

“คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าคุณแดงมากเลย” เธอถามพลางยกมือขึ้นแตะหน้าเขา เขาเป็นไข้หรือเปล่านะ ทำไมหน้าถึงได้แดงขนาดนี้

 

 

เขาคว้ามือเธอไว้

 

 

ใจหนึ่งเขาอยากจะทำตามความคิดของตัวเอง แต่อีกใจก็คิดถึงคำพูดของเฉินอวี่เฉิงขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

กู้จิ้งเจ๋อไม่แน่ใจเลยว่าหัวใจของเขาจะหยุดคิดเรื่องแบบนั้นได้จริงหรือไม่ ถ้าเขาได้ครอบครองเธอแล้ว

 

 

“คุณ…”

 

 

หลินเช่อก้าวถอยหนี ในขณะที่อีกฝ่ายเริ่มรุกคืบเข้ามา เขามองหน้าเธอ “ทำไมเราไม่ลองเอามาใช้กันดูหน่อยล่ะ…ไหนๆ มันก็ถูกส่งมาให้แล้วนี่”

 

 

หลินเช่อร้องด้วยความตกใจ “คุณหมายความว่ายังไงคะเอามาลองใช้กันดูหน่อย ฉันไม่ลองอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ!”

 

 

หลินเช่อใช้สองมือผลักไสอีกฝ่าย “ออกไปนะ! นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”

 

 

สายตาของเขามองเธออย่างดูดดื่ม “หลินเช่อ…นี่เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนไปหมดแล้วจริงๆ น่ะเหรอ”

 

 

“ใช่สิคะ” เธอมองหน้าเขา

 

 

แต่กู้จิ้งเจ๋อกลับบอกว่า “แต่ฉันไม่ลืมนี่”

 

 

“อะไรนะ…แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะคะ นี่ฉันเป็นฝ่ายยั่วยวนคุณจริงๆ เหรอ ฉันขอโทษด้วยนะคะ ฉันเมามาก”

 

 

เขาก้มลงมองเธอ “แต่เธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน ใช่มั้ยล่ะ”

 

 

“คุณ…นี่คุณกำลังพูดอะไรไร้สาระอยู่น่ะ” หลินเช่อเกิดฮึดสู้ขึ้นมาแล้ว หน้าเธอแดงก่ำขณะพยายามออกแรงผลักเขาออกไป ปากก็ร้องตะโกน “ทำไมฉันถึงจะต้องการคุณด้วยล่ะ”

 

 

เขามองดูใบหน้าแดงจัดของเธอก่อนกดจูบลงกับริมฝีปาก

 

 

หลินเช่อตัวแข็ง หัวใจเธอกระตุกแรงและเต้นโครมครามอยู่ในอกราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาได้ทุกขณะจิต

 

 

ริมฝีปากชุ่มฉ่ำของทั้งคู่สัมผัสกัน เขาสวมกอดเธอไว้ และร่างทั้งสองก็โน้มเข้าหากัน

 

 

หลินเช่อต้องการมากกว่านี้ ภาพบางอย่างผุดวาบขึ้นมาในห้วงคำนึง ราวกับเป็นเศษเสี้ยวบางส่วนของเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมา

 

 

ในจังหวะนั้นเองที่เธอเริ่มจำได้ถึงตอนที่เธอเอ่ยปากเรื่องขอหย่า และกู้จิ้งเจ๋อก็ตอบว่าเขาไม่อนุญาตให้เธอไป…

 

 

หญิงสาวลืมตาขึ้น รสสัมผัสของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่ในปากเธอราวกับการสะกดจิตที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจต้านทานได้

 

 

เขามองเธออย่างดื่มด่ำ “เห็นมั้ย เธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน…”

 

 

หลินเช่อหน้าแดงหนักขึ้นไปอีก

 

 

เขาพูดต่อไปว่า “แล้วทำไมเธอถึงพยายามต่อต้านฉันล่ะ”

 

 

มือของเขาแตะอยู่ที่เอวเธอ

 

 

หลินเช่อกัดริมฝีปากพลางมองดูชายหนุ่ม หัวใจเธอเวลานี้อัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้าและหวาดกลัว

 

 

“กู้จิ้งเจ๋อคะ…ฉัน…ฉันตกหลุมเสน่ห์ของคุณอย่างง่ายดายเหลือเกิน คุณดีมาก ดีมากจริงๆ ค่ะ คุณอาจจะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ฉันเคยพบเจอมาในชีวิตเลยก็ได้ ฉันเคยเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายมาก และทุกคนที่ฉันได้พบก็ล้วนแต่เลวร้าย แต่พอได้มาพบคุณ ชีวิตฉันก็เริ่มที่จะหันเหเปลี่ยนแปลง เพราะคุณแสนดีเหลือเกิน แต่คุณรักใครคนอื่นอยู่ และฉันก็เคยเจ็บเพราะเรื่องนี้มาก่อนแล้ว ฉันไม่อยากที่จะเจ็บอีกเป็นครั้งที่สองค่ะ ฉันเห็น… เมื่อวานนี้ ฉันเห็นของขวัญที่โม่ฮุ่ยหลิงให้คุณ กู้จิ้งเจ๋อคะ ที่เขาพูดก็ถูกนะคะ พวกคุณเหมาะสมกันมากกว่า เพราะฉะนั้นถ้าคุณแค่อยากทำเหมือนฉันเป็นของเล่นละก็ ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นอีกเลยค่ะ”

 

 

หัวใจของชายหนุ่มหล่นวูบ

 

 

เขาไม่สนใจที่จะเปิดดูของขวัญนั่นด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร

 

 

“อันที่จริง ของขวัญนั่น…”

 

 

“ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็เหมือนคุณนั่นแหละค่ะ คือสิ่งที่ฉันไม่ควรจะอยากได้”

 

 

เมื่อพูดจบ เธอก็ผลักเขาออกไปให้พ้นทาง แม้จะทั้งเศร้าและหดหู่ แต่หญิงสาวก็ฝืนยิ้มให้กับตัวเอง เธอชินกับความรู้สึกแบบนี้มานานแล้วล่ะ คนธรรมดาอย่างเธอย่อมต้องเคยเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอมองเห็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ในทุกๆ วันนั้นเธอก็ต้องบังคับตัวเองให้ลืมมันไปซะ

 

 

เพราะคนอย่างเธอไม่ควรที่จะต้องการคนแบบเขา…