ในจังหวะนั้นเอง พวกเขาก็ได้เห็นขบวนรถที่อยู่ๆ ก็แล่นเข้ามาจอดในพื้นที่ชุมชนย่านคนรวยแห่งนี้

 

 

ทุกคนนิ่งอึ้งไป หลินเช่อยืนอยู่กับคุณยายและหยางหลิงซิน ในขณะที่สมาชิกตระกูลหลินและสาวใช้ในบ้านทุกคนก็ออกมายืนอยู่อย่างพร้อมเพรียง

 

 

พวกเขาเฝ้าดูรถที่ค่อยๆ แล่นเข้ามาหยุดลงตรงหน้า หลังจากบอดี้การ์ดของกู้จิ้งเจ๋อก็ก้าวลงมาจากรถทีละคน แล้วบอดี้การ์ดคนหนึ่งก็เดินไปเปิดประตูรถ เผยให้เห็นบุรุษผู้โดดเด่นราวกับพระจันทร์ท่ามกลางดวงดาว สีหน้าที่เย็นชาและยโสอยู่เป็นนิจของเขาทำให้ใครไม่อาจมองข้ามไปได้

 

 

กู้จิ้งเจ๋อควรจะอยู่ที่ทำงานสิ แล้วนี่ทำไมอยู่ๆ เขาถึงได้มาที่นี่ได้

 

 

ดวงตาของหลินเช่อเป็นประกายวาบเมื่อมองดูชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ ในขณะเดียวกัน บรรดาคนตระกูลหลินก็เริ่มหน้าถอดสี

 

 

หยางหลินซินรีบพูดขึ้น “ท่านประธานกู้คะ คุณมาที่นี่” เธอก้าวออกไป แต่บอดี้การ์ดก็เข้ามาขวางเอาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้ได้

 

 

เด็กสาวจึงทำได้เพียงพูดอยู่ไกลๆ “พี่เช่อเขา…”

 

 

ริมฝีปากของชายหนุ่มเม้มแน่นเมื่อกวาดตามองสถานการณ์ตรงหน้า เขารีบมายืนข้างหลินเช่อทันที หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง “กู้จิ้งเจ๋อ…”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเพียงแต่พยักหน้าให้เธอ และหันไปมองดูกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงกันข้าม

 

 

หันไฉ่อิงมองดูคณะผู้ติดตามที่มากันเป็นพรวน ถึงแม้เธอพอจะรู้อยู่บ้างว่าตระกูลกู้นั้นน่าเกรงขามเพียงใด แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะมีบอดี้การ์ดตามมามากมายขนาดนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ชั่วขณะนั้นเองที่เธอเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา

 

 

หลินโหย่วไฉรีบก้าวออกไปก่อน ดวงตาเป็นประกายวาววับ

 

 

ทางด้านหลัง หลินลี่ตัวสั่นด้วยความกลัว เธอมองดูหลินเช่อด้วยความโกรธและริษยาอย่างสุดขีด

 

 

หลินอวี่นั้นวิ่งหนีไปแล้ว ด้วยไม่กล้าสู้หน้ากู้จิ้งเจ๋อ

 

 

หันไฉ่อิงแม้จะนึกกลัวแต่ด้วยความโกรธจึงพูดออกไปว่า “ประธานกู้ ทำไมถึงไม่รู้จักดูแลหลินเช่อให้ดีๆ ปล่อยให้เธอมาก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่ แบบนี้หมายความว่ายังไง เราไม่ได้เป็นคนหาเรื่องเธอก่อนนะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อพูดเสียงเย็นตอบกลับคนตรงหน้าว่า “ผู้หญิงของฉันจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ ทำไมฉันถึงจะต้องมาคอยดูแลด้วย”

 

 

“นี่คุณ…” หันไฉ่อิงไม่คาดคิดเลยว่าชายหนุ่มจะทั้งปกป้องและเข้าอกเข้าใจหลินเช่อขนาดนี้

 

 

หลินโหย่วไฉรีบพูด “ใช่ ใช่ เราไม่ได้เอาใจใส่เธอเท่าไหร่ แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นลูกสาวของผมเอง ไหนๆ เธอก็มาแล้ว ท่านประธานกู้เชิญเข้ามาดื่มน้ำชาก่อนดีมั้ยครับ”

 

 

หันไฉ่อิงมองดูสามีผู้ไร้ประโยชน์ของตัวเองแล้วก็ยิ่งมีน้ำโหหนักกว่าเดิม หล่อนยกขาขึ้นแล้วกระทืบลงบนฝ่าเท้าเขา

 

 

เมื่อคิดถึงครั้งที่กู้จิ้งเจ๋อเยาะเย้ยหลินอวี่คราวนั้น หันไฉ่อิงก็ยิ่งโกรธมากขึ้นอีก หล่อนถามว่า “งั้นรึ ผู้หญิงของคุณจะทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ ถ้างั้น ฉันไม่รู้ว่าคุณรู้รึเปล่านะ ว่าหลินเช่อน่ะมาให้ท่าฉินชิง แถมยังทำลายความสัมพันธ์ของฉินชิงกับหลินลี่ด้วย ทำให้การหมั้นหมายของพวกเขาต้องล้มเลิกไป คุณอาจจะไม่แยแสเรื่องอื่น แต่คุณจะปล่อยผ่านเรื่องนี้จริงๆ น่ะเหรอ”

 

 

ดวงตาของหลินเช่อกระตุก “จะพูดอะไรช่วยมีหลักฐานด้วยนะคะ!”

 

 

“ฮ่าๆ นี่แกกลัวว่าจะโดนเขาเขี่ยทิ้งแล้วละสิ” หันไฉ่อิงยิ่งเยาะเย้ยหนัก

 

 

หันไฉ่อิงคิดว่าหลินเช่อกลัว จึงรีบใส่ไคล้ต่อ “ท่านประธานกู้ นังสารเลวหลินเช่อเนี่ยตั้งหน้าตั้งตาจะจับฉินชิงมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ แล้ว ชอบแอบไปนัวเนียกันลับหลังพวกเราอยู่บ่อยๆ อย่าคิดนะว่าแม่นั่นจะบริสุทธิ์ผุดผ่องน่ะ โดนสวมเขาเข้าแล้วยังไม่รู้ตัว”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตา สีหน้าเปลี่ยน

 

 

แล้วคนของเขาก็ก้าวออกมา และตบหน้าหันไฉ่อิง

 

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่มีใครได้ทันขยับตัว

 

 

คนของกู้จิ้งเจ๋อไม่เคยปรานีเมื่อต้องลงมือ เลือดไหล่ปรี่ออกมาจากมุมปากของหันไฉ่อิง

 

 

หล่อนมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ “แก…แก…นี่แกตบฉันเหรอ”

 

 

ฝ่ามือนั้นฟาดโครมลงมาอีกรอบ

 

 

แก้มขวาของหันไฉ่อิงบวมฉึ่งขึ้นทันที หล่อนเริ่มร่ำไห้อย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

 

 

สายตาของหลินโหย่วไฉกระตุก ก่อนจะรีบรั้งตัวภรรยาเอาไว้

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองดูสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเฉยเมย “ขอโทษหลินเช่อซะ”

 

 

แน่นอนว่าหันไฉ่อิงไม่มีทางยอมง่ายๆ แม้น้ำตาจะไหลพราก “ทำไมฉันต้องขอโทษมันด้วย”

 

 

“คุณดูหมิ่นหลินเช่อ ถ้าไม่ยอมขอโทษ คุณคิดว่าจะสามารถอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างสงบได้เหรอ”

 

 

หันไฉ่อิงเกรี้ยวกราดหนัก “กู้จิ้งเจ๋อ อย่าให้มันมากเกินไปนะ คิดว่ามีเงินกับอำนาจแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ฉันจะฟ้องแกที่ตบหน้าฉัน”

 

 

หลินโหย่วไฉยังพยายามดึงแขนแต่หันไฉ่อิงโมโหจนกู่ไม่กลับแล้วในตอนนี้

 

 

ริมฝีปากของกู้จิ้งเจ๋อบิดโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ไม่มีใครจัดการฉันได้หรอก ขอโทษหลินเช่อซะ ไม่อย่างงั้นตระกูลหลินจะต้องออกไปจากประเทศนี้ คุณเลือกได้เลย”

 

 

หลินโหย่วไฉรีบดึงหันไฉ่อิงเอาไว้ด้วยความกลัว

 

 

“คุณกู้ครับ คุณกู้ คุณเป็นคนใจกว้างนะครับ เธอเป็นแค่แม่บ้านธรรมดาไม่รู้ประสีประสาอะไร ก็เลยเอาแต่พูดจาไร้สาระแบบนี้”

 

 

หันไฉ่อิงโกรธจนไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้ว มีคนตบหน้าเธอขนาดนี้ หลินโหย่วไฉไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยพูดปกป้องเธอเท่านั้น แต่ยังจะทำตัวอ่อนน้อมให้เขาอีกต่างหาก

 

 

“คุณ หลินโหย่วไฉ ทำไมถึงได้ขี้ขลาดตาขาวแบบนี้นะ”

 

 

หลินโหย่วไฉอยากจะบีบคอเมียให้ตายนัก “หุบปากน่า”

 

 

เขาลดเสียงลงต่ำและกระซิบใส่หูหันไฉ่อิง “เธอคิดว่ากู้จิ้งเจ๋อเป็นใครงั้นเหรอ เขานับว่าเป็นพระเจ้าของประเทศซีนี่เชียวนะ เธอคิดจริงๆ น่ะเหรอว่าเขาจะไม่กล้าทำอย่างที่พูดน่ะ ถ้าเธออยากตาย ก็ตายไปคนเดียวอย่าลากฉันไปด้วย”

 

 

“คุณ…คุณ หลินโหย่วไฉ นี่ยังอยากมีชีวิตอยู่รึเปล่า ถ้างั้นก็ไปอยู่กับนังแพศยาหลินเช่อนั่นซะเลยสิ นี่คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” ใบหน้าบวมเป่งของหันไฉ่อิงอาบด้วยน้ำตา

 

 

หลินโหย่วไฉหันไปมองกู้จิ้งเจ๋อ

 

 

ชายหนุ่มเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาที่กำลังหรี่มองของเขาเย็นชาเสียจนแทบจะแช่แข็งหัวใจผู้คนได้ หลินโหย่วไฉกัดฟันแน่นและพูดกับหันไฉ่อิงอย่างหมดความอดทน “นังบ้า ทำไมถึงจะเอาแต่ก่อเรื่องให้ครอบครัว ทำตัวร้ายๆ ใส่หลินเช่ออยู่เรื่อยแบบนี้นะ เธอมันเป็นผู้หญิงไร้ศีลธรรมสิ้นดี หลินเช่อเป็นลูกสาวฉัน เธอยังไม่เคยแม้แต่จะสงสารเขา เอาแต่คอยกลั่นแกล้งเขาอยู่ตลอดเวลา”

 

 

เมื่อได้ยินสามีพูดถึงตัวเองแบบนั้น หันไฉ่อิงก็แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 

นี่เขาทำกับเธอแบบนี้เพราะกู้จิ้งเจ๋องั้นเหรอ

 

 

กู้จิ้งเจ๋อน่ากลัวถึงขนาดนี้เลยเชียวเหรอ

 

 

หันไฉ่อิงยืนนิ่ง ยังคงไม่เชื่ออยู่เช่นนั้น

 

 

สายตาของหลินโหย่วไฉตวัดมามองกู้จิ้งเจ๋อ ก่อนจะหันกลับไปหาหันไฉ่อิง ก่อนที่สุดท้ายเจ้าตัวจะพูดขึ้นว่า “เธอไปเก็บของซะเลยนะวันนี้ แล้วก็ออกจากบ้านตระกูลหลินไป ฉันขอหย่า นับแต่นี้ต่อไปเธอไม่ใช่สมาชิกของตระกูลหลิน ไม่ใช่ภรรยาของฉันอีกต่อไปแล้ว! “

 

 

หลินโหย่วไฉไม่ได้อยากจะทำให้เรื่องรุนแรงถึงขนาดนี้ แต่เมื่อหันไปมองกู้จิ้งเจ๋อแล้ว เขาก็ไม่กล้าที่จะช่วยปกป้องภรรยาและปล่อยให้เธอลากทึ้งตระกูลหลินให้พลอยพินาศวอดวายไปด้วยได้

 

 

หันไฉ่อิงนิ่งอึ้ง

 

 

หลินเช่อเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน เธอมองผู้เป็นพ่อด้วยความตกใจ

 

 

ในขณะเดียวกัน หลินลี่เองก็รับไม่ได้ หล่อนพูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “พ่อคะ นี่พ่อกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!”

 

 

หลินโหย่วไฉผลักหลินลี่ออกไป “อะไร นี่แกอยากจะโดนไล่ออกจากบ้านตระกูลหลินเหมือนแม่แกด้วยใช่มั้ย”

 

 

หลินลี่ตกใจระคนหวาดกลัว เธอหันไปมองสายตาเย็นชาของกู้จิ้งเจ๋อแล้วก็รู้สึกได้ว่าร่างทั้งร่างกำลังสั่นระริก