ครั้งล่าสุดที่หลินเช่อต้องไปถ่ายรายการเรียลลิตี้ เธอเป็นเพียงแขกรับเชิญเท่านั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องเข้าร่วมในฐานะหนึ่งในสมาชิกของทีม

 

 

ที่คฤหาสน์ตระกูลกู้

 

 

กระเป๋าเสื้อผ้าของหลินเช่อถูกจัดเตรียมเรียบร้อยและวางไว้ในห้องนั่งเล่น

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองดูเสื้อผ้าที่ถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อยและสั่งว่า “ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น จำไว้ว่าให้โทรหาฉัน”

 

 

หลินเช่อพยักหน้า เธอนึกกังวลใจที่จะต้องไปอยู่ที่นั่นถึงหนึ่งสัปดาห์ แถมยังต้องร่วมงานถ่ายทำกับคนอีกมากมาย เธอกลัวว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดี เพราะเธอเองยังขาดประสบการณ์ในการถ่ายทำรายการประเภทนี้อยู่มาก

 

 

“เอาไปหมดทุกอย่างแล้วนะ” เขาหันไปมองกระเป๋าสัมภาระแล้วถาม

 

 

“ค่ะ สาวใช้ช่วยจัดให้ฉันน่ะ สมาชิกในทีมจะช่วยดูแลฉันเองตอนไปถึงที่นั่น เพราะฉะนั้นคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ” หลินเช่อว่า

 

 

กู้จิ้งเจ๋อจับมือเธอและมองใบหน้าเรียวเล็กนั้น “อยู่โรงเรียนก็อย่าลืมเป็นเด็กดีล่ะ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ผู้ชายคนไหนรู้มั้ย จำไว้ว่าเธอแต่งงานมีสามีแล้ว”

 

 

“อะไรกันคะ ฉันเป็นผู้หญิงมีศีลธรรมนะ โอเค้ ถ้าฉันให้สัญญาแล้วว่าจะไม่มีผู้ชายอื่นตอนที่อยู่กับคุณ ฉันก็จะไม่มีจริงๆ” เธอยังจำได้ชัดเจนถึงข้อตกลงระหว่างเธอกับเขา ที่เธอรับปากว่าจะไม่ทำอะไรที่เป็นการสร้างความอับอายขายหน้าในระหว่างที่แต่งงานกัน เพราะฉะนั้นก็แน่ละว่าเธอก็จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น

 

 

แต่จะว่าไป หลังจากที่อยู่กับกู้จิ้งเจ๋อมานาน เธอก็ไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนสามารถทำให้หัวใจของเธอหวั่นไหวได้อีก

 

 

เวลาที่เธอมองดูพวกเขา ผู้ชายพวกนั้นดูเหมือนเป็นเด็กๆ และขี้ริ้วขี้เหร่ ไม่มีใครเลยที่จะดีงามเทียบได้กับกู้จิ้งเจ๋อ

 

 

คำพูดของหญิงสาว ทำให้เขาเลิกคิ้วน้อยๆ

 

 

หลินเช่อจึงพูดว่า “เอาละค่ะ ฉันจะไปละ ถึงยังไงฉันก็อยู่ในเมืองบีนี่เอง เพราะฉะนั้นขอให้คุณสบายใจได้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกค่ะ”

 

 

แต่เขาก็ยังอดรู้สึกไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละว่า ตราบใดที่เธอไม่ได้อยู่ในสายตาเขา อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

 

 

เขายังรู้สึกด้วยว่าตัวเองออกจะทำตัวช่างยื้อเหลือเกิน แต่เขาก็อดห่วงความปลอดภัยของเธอไม่ได้อยู่ดีนั่นเอง

 

 

ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของยัยตัวเล็กตรงหน้านี่แหละ เธอเอาแต่สร้างเรื่องอยู่ตลอด ทั้งซุ่มซ่ามทั้งเอะอะโวยวาย ถ้าเขาไม่คอยส่งคนไปตามดู เธอก็คงจะเจอเรื่องมากกว่านี้หลายเท่า

 

 

หลินเช่อหันกลับมา เมื่อนึกถึงว่าจะไม่ได้เจอเขาตั้งหนึ่งสัปดาห์ เธอก็ทนแทบไม่ได้

 

 

เธอมองร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคายของเขานิ่งนาน จนรู้สึกว่าทั้งยากและไม่อยากที่จะปล่อยมือจากเขาเลย

 

 

ในตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อก็คว้ามือเธอไว้

 

 

เธอถูกดึงให้ทรุดฮวบลงบนตักเขา และก่อนที่จะทันได้ขยับตัว ริมฝีปากคู่นั้นก็เผยอออก ลิ้นของเขาแทรกเข้ามา ชายหนุ่มขบริมฝีปากเธออย่างคลั่งไคล้หลงใหล

 

 

หลินเช่อบิดตัวไปมาอย่างอึดอัด ถูไถเสียดสีไปกับท่อนขาเขา ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำขึ้นทันตา

 

 

นี่เป็นตอนที่ยากลำบากที่สุด แต่พวกเขาก็ต้องทำ

 

 

เขาถอนริมฝีปากออกและมองใบหน้าเธอ เขาประคองใบหน้าเล็กๆ นั้นไว้ “ตอนฉันไม่อยู่ด้วยทำตัวดีๆ นะ ถ้าอดไม่ไหวก็ควบคุมตัวเองไว้ด้วย เอาไว้ฉันจะชดเชยให้ตอนกลับมา แต่อย่าไปเที่ยวให้ท่าผู้ชายคนอื่นล่ะ”

 

 

“ใครอดไม่ไหวกันคะ!” หลินเช่อผลักอกเขา “คุณคิดว่าทุกคนเขาจะเป็นพวกบ้ากามเหมือนคุณหรือไง”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อหัวเราะและบอกว่า “ก็ช่วงสองสามวันมานี้ฉันจัดให้เธอจนเต็มอิ่ม แล้วนี่เธอจะต้องไปนอนคนเดียวตั้งหนึ่งสัปดาห์ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธออาจจะหยุดคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ก็ได้”

 

 

“เงียบไปเลยไป! ฉันควบคุมตัวเองได้หรอกน่า”

 

 

“ก็เพราะว่าที่ผ่านๆ มาเธอยังอ่อนประสบการณ์น่ะ แต่ตอนนี้เธอได้รับการปลดปล่อยจากฉันแล้ว เธอคิดว่าเธอจะไม่คิดถึงมันได้จริงๆ น่ะเหรอ”

 

 

“นี่คุณ…มีแต่คุณนั่นแหละที่คิด…”

 

 

“เอาเถอะ ถ้าคิดถึงเรื่องอย่างว่าก็โทรหาฉันแล้วกันนะ”

 

 

หลินเช่อหน้าแดง เธอลุกขึ้น คว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและเดินตรงไปที่ประตู “ใครจะไปคิดถึงคุณไม่ทราบคะ ฉันไม่คิดถึงหรอก”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองดูหลินเช่อรีบเผ่นหนีไปด้วยความเร่งร้อน ก่อนจะส่ายหน้า

 

 

ยัยจอมก่อเรื่องนี่น้า

 

 

เมื่อคิดว่าจะต้องมีนักแสดงชายมาอาศัยอยู่ร่วมกันกับเธอด้วย เขาก็ยิ่งกังวล

 

 

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เลยซักนิดว่าตัวเองมีเสน่ห์แค่ไหน เธอเป็นเหมือนแม่เหล็กที่คอยดึงดูดผู้ชายให้เข้ามาหาอย่างช้าๆ

 

 

แม้แต่ผู้ชายทื่อๆ จิตใจดีอย่างกู้จิ้ิ้งอวี่ยังมีใจให้เธอ นั่นก็เห็นได้ชัดแล้วว่าเสน่ห์ของหลินเช่อนั้นทรงพลังมากจริงๆ

 

 

กู้จิ้งเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึก แต่ในใจก็ยังอดกระวนกระวายไม่ได้

 

 

 

 

ณ โรงเรียนไฮสคูลที่ดีที่สุดของเมืองบี

 

 

บรรยากาศของโรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความอิสรเสรี เป็นโรงเรียนมีชื่อในระดับนานาชาติ อาณาเขตของโรงเรียนก็กว้างขวาง ทิวทัศน์ก็งดงาม นับเป็นสถาบันที่ได้รับการยกย่องเป็นอย่างดี

 

 

เนื่องจากเป็นเวลาเรียน โรงเรียนจึงพลุกพล่านไปด้วยผู้คน

 

 

ทีมตากล้องจัดเตรียมอุปกรณ์เอาไว้พร้อมแล้วที่ด้านนอก เมื่อหลินเช่อมาถึงพร้อมสัมภาระ กล้องก็พร้อมที่จะติดตามเธอเข้าไปด้านใน

 

 

ทันทีที่เธอก้าวเข้าประตูโรงเรียนไป กลุ่มนักเรียนก็พากันเข้ามาห้อมล้อมทันที

 

 

เสียงหนึ่งร้องตะโกนขึ้นว่า “หลินเช่อ หลินเช่อ”

 

 

“หลินเช่อ ฉันชอบคุณมากเลยนะคะ”

 

 

“หลินเช่อ ฉันดูละครของคุณทุกเรื่องเลย”

 

 

“หลินเช่อ ฉันเป็นแฟนคุณนะคะ”

 

 

ทีมงานรีบแยกบรรดาเด็กนักเรียนออกไป หลินเช่อยิ้มให้ทุกคนอย่างขัดเขินและบอกว่า “อย่าตกใจไปจ้ะเด็กๆ เราทุกคนจะได้เป็นเพื่อนร่วมห้องกันสำหรับอีกสองสามวันต่อจากนี้ มาค่อยๆ ทำความรู้จักแล้วก็พูดคุยกันนะจ๊ะ”

 

 

ทุกคนหัวเราะเมื่อเห็นหลินเช่อเดินเข้าไปรายงานตัว

 

 

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินเช่อ”

 

 

“โอ้ หลินเช่อ ไปที่ปีสอง ห้องเรียนที่สามค่ะ”

 

 

หลินเช่อคว้ากระเป๋าและทำตามกระบวนการที่จำเป็นต่างๆ นอกจากทีมงานของรายการแล้ว ทีมงานจากบริษัทของหลินเช่อเองก็ยังตามหลังเธอมาด้วย พวกเขามาเพื่อคอยดูให้แน่ใจว่า การถ่ายทำเป็นไปอย่างราบรื่น เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาใดๆ

 

 

นักเรียนทั้งกลุ่มเดินนำไปพร้อมหลินเช่อ ทำเอาหลายคนต้องเหลียวมามอง

 

 

นักเรียนบางคนอุทานด้วยความตื่นเต้น “ว้าว นั่นหลินเช่อนี่นา”

 

 

“ใช่แล้ว เธอเป็นดาราดังเชียวละ มีคนติดตามเธอตั้งเยอะแน่ะ”

 

 

“ได้เห็นเธอแบบนี้ทำให้ฉันอยากจะเป็นดารามั่งแล้วละ”

 

 

“เธอน่ะเหรอ ไม่มีทาง มีคนอยากเป็นดารากันเยอะแยะ แต่มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นแหละที่มีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นมาได้ ดูซะก่อนสิว่าหลินเช่อสวยขนาดไหนน่ะ”

 

 

ในจังหวะนั้นเอง นักเรียนอีกคนก็ร้องขึ้นว่า “ว้าว ดูนั่นสิ ฉินเสี่ยวหยวนก็มาที่นี่ด้วย”

 

 

ฉินเสี่ยวหยวนนั้นมาถึงอย่างอลังการกว่าหลินเช่อ เธอมีผู้ติดตามมาข้างหลังนับสิบคน เป็นที่สะดุดตาอย่างยิ่ง แฟนๆ และนักเรียนที่ยืนอยู่ต่างพากันกรีดร้องไม่หยุดเมื่อเธอเดินสวมแว่นกันแดดเข้ามาในโรงเรียน

 

 

ในหอพัก หยางหลิงซินได้รับคำสั่งให้มาช่วยหลินเช่อรื้อกระเป๋าเสื้อผ้า

 

 

หยางหลิงซินบอกว่า “นี่พี่จะต้องมาร่วมรายการเรียลลิตี้โชว์เวลาที่จะถ่ายหนังจริงๆ หรือคะเนี่ย”

 

 

หลินเช่อตอบ “มันเป็นการประชาสัมพันธ์รูปแบบหนึ่งน่ะจ้ะ จะมีการปล่อยโฆษณามากมาย ทั้งก่อน ระหว่าง แล้วก็หลังฉาย เราก็ควรจะไปโปรโมตในทุกที่ที่ทำได้”

 

 

“ฉินเสี่ยวหยวนนั่นพาคนมาด้วยเยอะแยะเลย แต่พี่อวี๋อยากให้ฉันมาคนเดียว ถ้ารู้เร็วกว่านี้ เราน่าจะให้เสี่ยวเถาแล้วก็คนอื่นๆ มาช่วยพี่ที่นี่ด้วยนะคะ”

 

 

หลินเช่อบอกว่า “อันที่จริง ฉันจัดการเองก็ได้นะ แต่พี่อวี๋น่ะสิที่เป็นห่วง อย่างกับว่าฉันไม่เคยมาโรงเรียนอย่างงั้นแหละ”