กู้จิ้งอวี่ว่า “อะไรนะครับ อันที่จริงแล้วเขาทำไมนะ” 

 

 

แต่ผู้เป็นพี่คว้าเข้าที่ข้อมือของเขาเสียก่อนแล้ว 

 

 

เขาจ้องมองด้วยสายตาเคร่งเครียดราวกับว่าจะเปลี่ยนนาฬิกาข้อมือนั้นให้กลายเป็นน้ำแข็ง 

 

 

กู้จิ้งอวี่ดูจะรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกิดขึ้นกับกู้จิ้งเจ๋อ เขาจึงมองหน้าอีกฝ่ายและถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า “มีอะไรหรือครับ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อจับแขนน้องชายแน่น และยกมืออีกฝ่ายขึ้นมาดูใกล้ๆ สายตาเย็นชาของเขาขยับจากข้อมือไปยังใบหน้าของกู้จิ้งอวี่และถามว่า “นี่มันอะไรกัน” 

 

 

กู้จิ้งอวี่ชะงัก “นี่หรือครับ” เขาแตะที่นาฬิกา รู้สึกเจ็บเล็กน้อยจากแรงบีบของพี่ชาย เขาบอกได้เลยว่ากู้จิ้งเจ๋ออาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอใช้แรงมากขนาดนี้ออกมา 

 

 

“นาฬิกานี่น่ะหรือครับ ก็ไม่ใช่ของแพงอะไรหรอก พี่เองน่าจะมีแบบนี้ตั้งหลายเรือนที่บ้าน” กู้จิ้งอวี่ว่า 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองหน้า “มีใครให้นายมารึเปล่า” 

 

 

กู้จิ้งอวี่ชะงักก่อนที่จะมองหน้าพี่ชาย “อ่า พี่พูดถูกแล้วละครับ ว่าแต่พี่รู้ได้ยังไงน่ะ” 

 

 

ทันใดนั้น กู้จิ้งเจ๋อก็ปล่อยมือน้องชายทันที 

 

 

หลินเช่อให้นาฬิกานี้กับกู้จิ้งอวี่งั้นรึ 

 

 

ไม่แปลกใจเลย ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้เห็นมันเพียงแวบเดียว แล้วก็ไม่ได้เห็นอีกหลังจากนั้น 

 

 

ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองตาฝาดไปซะอีก 

 

 

กลับกลายเป็นว่ามันคือของขวัญสำหรับกู้จิ้งอวี่ต่างหากล่ะ 

 

 

เป็นเขาเองต่างหากที่เข้าใจผิดและคิดว่ามันเป็น…มันเป็นของเขา 

 

 

ชายหนุ่มหลับตา นึกสงสัยว่าเขากลายเป็นผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง เขาขาดสติไปเพราะความโกรธด้วยเรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้ 

 

 

แต่เมื่อหันไปมองกู้จิ้งอวี่ เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงม่านหมอกที่แผ่ปกคลุมขมุกขมัวอยู่โดยรอบ 

 

 

เขาเดินอ้อมกู้จิ้งอวี่และเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย 

 

 

“เฮ้ พี่ยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ” กู้จิ้งอวี่อยากจะวิ่งตามไปเพื่อถาม 

 

 

แต่กู้จิ้งเจ๋อโบกมือ และทันใดนั้นคนของเขาก็ก้าวออกมาขวางทางกู้จิ้งอวี่เอาไว้ 

 

 

“เฮ้ นี่พวกนาย…” กู้จิ้งอวี่เหลียวมองบรรดาชายฉกรรจ์เหล่านั้น เขารู้ดีว่าคนพวกนี้รับฟังคำสั่งจากกู้จิ้งเจ๋อเท่านั้น เพราะฉะนั้นไม่ว่าเขาจะพยายามพูดอะไรไปก็ล้วนเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์ ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงหยุดยืนอยู่ตรงนั้น 

 

 

กำหนดการของงานเลี้ยงยังคงดำเนินไป และสิ้นสุดลงในเวลาดึกมาก เพื่อสร้างความตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น เหล่าดาราทั้งหลายจึงได้รับเชิญมาเปิดการแสดงในช่วงบ่าย มีแม้กระทั่งการเตรียมฉลากของรางวัลให้กับผู้โชคดี 

 

 

เมื่อทุกคนซุบซิบนินทากันเรื่องที่ว่างานไร้เจ้าบ่าวจนพอใจแล้ว พวกเขาก็เริ่มหันไปสนใจของขวัญชิ้นงามที่ทางตระกูลกู้เตรียมเอาไว้แทน เรื่องสำคัญก็คือ ไม่มีใครสนใจเรื่องเงินๆ ทองๆ พวกเขาแค่ต้องการมาร่วมงานนี้เผื่อว่าจะโชคดีกับเขาบ้างเท่านั้น 

 

 

แม้ว่าหัวข้อสนทนาภายในงานจะกลายเป็นเรื่องนินทามากกว่าจะพูดถึงงานแต่ง แต่ถึงอย่างนั้นภายในงานก็ยังเต็มไปด้วยความคึกคักตื่นเต้นเป็นอย่างมาก 

 

 

เมื่อเห็นว่ากู้จิ้งเจ๋อยังไม่กลับมาซะที หลินเช่อจึงบอกมู่หว่านฉิงว่าเธอจะออกไปตามเขา 

 

 

ลู่ชูเซี่ยที่บังเอิญยืนอยู่ข้างนอกพอดี เมื่อเห็นหลินเช่อเข้า หล่อนก็นึกถึงตอนที่กู้เซียนเต๋อพะเน้าพะนอหลินเช่อก่อนหน้านี้ และรู้สึกอิจฉาขึ้นมาลึกๆ ในทันที 

 

 

เมื่อเห็นอีกฝ่ายรีบร้อนเดินออกมา ลู่ชูเซี่ยก็พ่นลมพรืดก่อนจะร้องเรียกว่า “คุณหลินคะ” 

 

 

หลินเช่อไม่ทันสังเกตเห็นลู่ชูเซี่ยในตอนแรก จึงหันขวับมาทันทีที่ได้ยินเสียง 

 

 

เพียงแวบแรกที่ได้เห็นลู่ชูเซี่ยยืนมองเธออยู่ หลินเช่อก็ถามออกไป “คุณหนูลู่ มีอะไรรึเปล่าคะ” 

 

 

“คุณหลิน” ลู่ชูเซี่ยพูดต่อ “มีคนคอยจับตามองคุณอยู่นะคะ รีบเดินไม่เหลียวหลังแบบนี้เห็นทีจะไม่เหมาะละมัง เกิดอะไรขึ้นหรือคะ มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้หรือเปล่า” 

 

 

หลินเช่อตอบ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” 

 

 

“โอเค ฉันก็แค่เป็นห่วงเพราะเห็นว่าคุณหลินเพิ่งจะได้เข้ามาอยู่ในวงสังคมได้ไม่นาน อาจจะมีหลายอย่างที่คุณยังไม่รู้ มันคงไม่ง่ายเท่าไหร่สำหรับการเป็นคุณนายกู้หรอกนะคะ มีคนมากมายคอยจับจ้องคุณจากที่ที่คุณไม่เห็น วิธีที่คุณเดินอยู่ตอนนี้ก็ออกจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ฉันหวังว่าคุณจะปรับเปลี่ยนมันให้ดีขึ้นในอนาคตนะคะ” 

 

 

หลินเช่อฉีกยิ้มและมองดูอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ “ฉันต้องขอบคุณมากจริงๆ นะคะที่อุตส่าห์ช่วยเตือน แต่ฉันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด และถึงจะเป็นแบบนี้ กู้จิ้งเจ๋อเองก็ไม่เคยบอกว่าฉันทำอะไรที่ไม่เหมาะสมด้วย” 

 

 

“คุณไม่สังเกตหรอกหรือคะว่าคนอื่นๆ เขามองดูคุณยังไง ตอนที่คุณคุยกับท่านประมุขกู้เมื่อครู่น่ะ บางทีกู้จิ้งเจ๋ออาจจะคิดว่าเป็นเรื่องหยาบคายที่จะบอกคุณ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นนี่คะ ในเมื่อคุณอยากจะเป็นคุณนายกู้ คุณก็จะต้องยอมคิดทุกอย่างแทนเขา อย่าบอกนะคะว่าเมื่อกี้คุณไม่ได้รู้สึกอายเลยซักนิดน่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีคนอยู่กันเยอะแยะไปหมดละก็ ท่านประมุขกู้น่าจะไล่ตะเพิดคุณออกไปนานแล้วที่มาพูดจาไม่มีกาลเทศะแบบนี้ ฉันก็แค่อยากจะเตือนคุณเท่านั้นเองค่ะ บางทีคุณอาจจะยังไม่รู้ตัวว่าคนอื่นเขามองคุณยังไง แต่เมื่อกี้นี้ทุกคนรู้สึกขายหน้าแทนคุณนะคะ” 

 

 

หลินเช่อไม่เคยสนใจว่าใครจะมองเธอยังไง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ชูเซี่ย หญิงสาวก็อดใจแป้วขึ้นมานิดๆ ไม่ได้ 

 

 

เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดอยู่ภายใน 

 

 

ในจังหวะนั้นเองที่สายตาของลู่ชูเซี่ยดูจะเป็นประกายวาววับขึ้นในทันที หล่อนเงยหน้าขึ้นและเรียกใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาทางด้านหลัง “พี่จิ้งเจ๋อ…” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเดินตรงมายังพวกเธอ ถึงแม้ว่าจังหวะย่างก้าวของเขาจะหนักแน่นตามปกติ แต่ชายหนุ่มก็กำลังเดินด้วยความเร็วสูงทีเดียว ขายาวๆ ของเขาก้าวตรงมาหา สายตาของเขาเคร่งเครียดอึมครึม เขาจ้องมองมายังหลินเช่อด้วยดวงตาที่เหมือนทาบทับด้วยเงาของเมฆดำทะมึน ใครก็ตามที่ได้เห็นเขาตอนนี้คงจะอดสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวไม่ได้ 

 

 

เกิดอะไรขึ้นน่ะ 

 

 

สายตาของกู้จิ้งเจ๋อมักจะทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันได้โดยง่าย โดยเฉพาะคนที่ถูกเขาจ้องมอง 

 

 

หลินเช่อรู้สึกได้ว่าเขากำลังจ้องมาที่เธอ หญิงสาวรู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมาในบัดดล 

 

 

“กู้จิ้งเจ๋อ” 

 

 

เขาไม่ได้รอจนเธอพูดจบ แต่เอื้อมมือออกมาคว้าแขนเธอไว้โดยเร็ว 

 

 

หลินเช่อตกตะลึง “กู้จิ้งเจ๋อ คุณจะทำอะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ” 

 

 

แต่ชายหนุ่มไม่ยอมพูดอะไรทั้งสิ้น เขาเพียงแต่จับแขนเธอไว้แน่นและลากตัวเธอออกมาในขณะที่ยังคงก้าวเท้ายาวๆ ไม่หยุด 

 

 

“พี่จิ้งเจ๋อ…” ลู่ชูเซี่ยยังอยากจะพูดบางอย่าง แต่ชายหนุ่มกลับไม่แม้แต่จะปรายตามองหล่อน 

 

 

ด้วยความโมโห ลู่ชูเซี่ยจึงกระทืบเท้าปึงปังอยู่ตรงนั้น เธอมองดูร่างของชายหนุ่มที่คล้อยหลังออกไปอย่างชวนให้รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่กล้าเดินตามเขาไป 

 

 

เพราะเพียงแค่มองแผ่นหลังของเขา เธอก็สะท้านไปทั่วร่าง ไม่มีทางเลยที่เธอจะกล้าวิ่งตามชายหนุ่มไปแบบนั้น 

 

 

เธอเกลียดที่ตัวเองขี้ขลาด แต่ขาเธอกลับไม่ยอมขยับ เธอรู้ว่ากู้จิ้งเจ๋อเป็นคนดีเมื่อเขาต้องการจะเป็น แต่ข่าวลืออื่นๆ เกี่ยวกับเขาก็ไม่มีทางที่จะผิดพลาดไปได้เช่นกัน 

 

 

หลินเช่อบิดแขนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม 

 

 

“กู้จิ้งเจ๋อ นี่คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะคะ คุณเป็นบ้าอะไรกันแน่ คุณ…คุณทำฉันเจ็บนะ” 

 

 

แต่คนตัวใหญ่กว่าไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย เขายังคงลากเธอไป ก่อนที่จะผลักเธอเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดประตูอยู่ 

 

 

คนที่ยืนอยู่ในลิฟต์ตอนแรกพากันเอะอะ แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าบึ้งตึงชวนให้ขนลุกของเขาแล้ว ทุกคนก็พากันเงียบและยืนนิ่งไม่กล้าขยับ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อตวัดสายตาดุดันหันไปมอง แม้ว่าคนเหล่านั้นจะไม่ได้อยากออกจากลิฟต์ที่ชั้นนี้ แต่พวกเขาก็พากันลนลานออกมาชนิดที่เรียกว่าหางจุกตูดทีเดียว 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อผลักหลินเช่อเข้าไปในลิฟต์ที่ว่างเปล่าทันที… 

 

 

ก่อนที่ตัวเขาเองจะเดินตามเข้ามา เขายืนหันหลังให้หลินเช่อขณะที่เฝ้ามองประตูลิฟต์ค่อยๆ เคลื่อนปิดลงอย่างช้าๆ 

 

 

แล้วเขาก็ปล่อยแขนเธอ หลินเช่อเหยียดแขนออกไปเพื่อนวดคลึงข้อมือ และมองหน้าเขาอย่างกล่าวโทษ “คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือคะ แล้วนี่จะพาฉันไปไหน!” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกถึงได้เพียงความอลหม่านปั่นป่วนในหัวใจตัวเอง เขาไม่อาจระงับความโกรธที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในอกได้