บรรดาคนในขบวนที่พาเธอออกมามีสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง หลินเช่อจึงถามออกไปว่า “ขอโทษนะคะ นี่คุณกำลังจะพาฉันไปไหน แล้วตอนนี้กู้จิ้งเจ๋อเป็นยังไงบ้าง เขาอยู่ที่โรงพยาบาลหรือคะ” 

 

 

“คุณผู้หญิงครับ พวกเรายังไม่มีใครรู้ว่านายท่านเป็นอย่างไร เราเพียงแต่ได้รับคำสั่งให้คุ้มกันคุณผู้หญิงแล้วก็พาเธอไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยเท่านั้น สำหรับสถานการณ์ของนายท่าน คุณผู้หญิงคงจะต้องสอบถามเอาจากบุคคลที่เกี่ยวข้องหลังจากที่คุณเดินทางไปถึงนะครับ” 

 

 

หลินเช่อเริ่มพะวักพะวนมากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น มือทั้งสองข้างของเธอประสานแน่นอยู่ตรงหน้าอย่างลืมตัว ในใจก็นึกห่วงแต่ว่าเธออาจจะต้องเผชิญกับสถานการณ์เลวร้ายหรือได้รับข่าวน่าหวั่นใจที่จะตามมาในภายหลัง 

 

 

แต่ถึงยังไง เธอจะต้องไม่ทำตัวเองให้กลายเป็นปัญหาของกู้จิ้งเจ๋ออีก เธอจะต้องไม่เป็นอะไร เธอจะไม่ยอมเป็นอะไรไปอีก 

 

 

เขาจะต้องไม่เป็นไรแน่ เขาจะต้องปลอดภัยดี 

 

 

เขาทั้งเต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจและน่าชื่นชมออกขนาดนั้น จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาได้ยังไงกัน 

 

 

สถานที่ที่หลินเช่อเดินทางมาถึงไม่ใช่โรงพยาบาลหรือบ้านพักของชายหนุ่ม มันเป็นสถานที่ที่ดูเหมือนกับสถานพยาบาลผู้ป่วยโรคเรื้อรัง 

 

 

เมื่อก้าวลงจากรถ หญิงสาวก็รีบเดินเข้าไปด้านใน เธอมองเห็นได้ทันทีว่าภายในมีการปิดล้อมพื้นที่ เมื่อหลินเช่อก้าวเข้าไป คนที่ออกมาขวางเธอไว้ก็มองหน้าเธอ เขาเปรียบเทียบใบหน้าของเธอกับรูปถ่าย ตรวจสอบดวงตาของเธออย่างใกล้ชิดก่อนจะแจ้งว่า “คุณผู้หญิง ขอเชิญด้านในครับ” 

 

 

หลินเช่อสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะก้าวยาวๆ ต่อไป เธอเห็นนายแพทย์หลายคนกำลังเดินขวักไขว่ ไม่มีใครเลยที่ดูไม่เร่งร้อน 

 

 

หลินเช่อมองเห็นฉินเฮ่าได้ในทันทีที่ประตูทางเข้า และรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหา 

 

 

“ฉินเฮ่า” หลินเช่อเรียกขณะที่กำลังเดินอยู่ 

 

 

ฉินเฮ่าหันขวับมา มีอีกสองสามคนที่หันมาพร้อมกันด้วย แต่เมื่อพวกเขาเห็นเธอเข้าก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “นี่ใครกัน ทำไมถึงพาคนอื่นเข้ามาที่นี่” 

 

 

ฉินเฮ่ารีบตอบทันที “นี่คุณผู้หญิง แกกล้าขวางเหรอ ไม่มีตาหรือไงกัน” 

 

 

พวกเขาชะงักไปเมื่อได้ยินคำตอบ พวกเขาไม่คิดว่ากู้จิ้งเจ๋อจะแต่งงานลับๆ โดยไม่ได้บอกใคร 

 

 

ทุกคนโค้งคำนับหลินเช่อด้วยความเคารพ ฉินเฮ่าพูดกับเธอว่า “คุณผู้หญิงไม่ต้องกลัวนะครับ คนพวกนี้มาจากกองทัพ พวกเขาไม่รู้จักคุณ” 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วกู้จิ้งเจ๋อ…” 

 

 

“คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งวิตก นายท่านรอดตายมาได้หวุดหวิดแต่ก็ยังอาการสาหัสอยู่ตอนนี้ แต่อย่างน้อยก็พ้นขีดอันตรายแล้ว” 

 

 

เขายังอาการสาหัสอยู่งั้นเหรอ… 

 

 

หัวใจหลินเช่ออ่อนยวบลงในทันที “ถ้าอย่างงั้นตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง” 

 

 

ฉินเฮ่ามองหลินเช่อด้วยสีหน้าปั้นยาก “คุณมาอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วละครับ ถ้านายท่านฟื้นขึ้นมา จะได้เจอหน้าคุณเป็นคนแรก ท่านสั่งพวกเราให้รีบพาคุณไปยังที่ปลอดภัยก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้สึกตัว สถานพยาบาลแห่งนี้เป็นของกู้ อินดัสทรี เรามีทุกอย่างพร้อมสรรพ ตอนนี้สถานการณ์ด้านนอกยังไม่สงบดี คุณมาอยู่ที่นี่ก่อนจะดีกว่า ส่วนเรื่องนายท่าน…คุณอย่าเพิ่งเข้าไปเยี่ยมเลยนะครับ มันค่อนข้างจะน่ากลัว” 

 

 

“ไม่ ฉันอยากเห็น ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่กลัว ขอฉันเข้าไปดูเขาหน่อย!” 

 

 

“แต่…” 

 

 

“ไม่มีแต่ ถึงยังไงเขาก็ยังเป็นสามีฉัน ฉันอยากเห็นสามีของฉัน ไม่ได้หรือไง” หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมองฉินเฮ่าด้วยสายตาแน่วแน่ 

 

 

ฉินเฮ่าชะงักไปครู่หนึ่ง หันไปมองด้านในอย่างละล้าละลัง 

 

 

แต่หลินเช่อออกเดินเข้าไปด้านในเสียแล้ว “ฉันอยากเห็นว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” 

 

 

เมื่อเห็นว่าไม่มีทางห้ามเธอ ฉินเฮ่าก็รีบเดินตามเข้าไป 

 

 

ประตูเปิดออก แล้วหลินเช่อก็ได้เห็นบุคคลที่นอนอยู่ข้างในซึ่งเต็มไปด้วยท่อและสายระโยงระยางไปทั่วทั้งตัว ข้างลำตัวถูกปิดไปด้วยผ้าพันแผลทั่วไปหมด มีหน้ากากออกซิเจนครอบปากซึ่งปกปิดใบหน้าคมคายของเขาเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ใบหน้าซีดเซียวนั้นทำให้หัวใจหลินเช่อเจ็บแปลบ เธอรีบเดินเข้าไปสำรวจดูเขาใกล้ๆ มองในแง่ดี เขายังคงหายใจเป็นปกติและดูดีขึ้นมาแล้ว 

 

 

ฉินเฮ่าอธิบายว่า “ถึงสภาพจะดูน่ากลัว แต่อันที่จริงนายท่านปลอดภัยแล้วนะครับ สัญญาณชีพก็สม่ำเสมอแล้ว คุณผู้หญิงไม่ต้องกังวลจนเกินไปหรอกนะครับ” 

 

 

“ฉันไม่เป็นไรจ้ะ นี่เขาอยู่ในอาการโคม่าเหรอ” 

 

 

“ใช่ครับ หมอบอกว่าท่านอาจจะได้สติในวันพรุ่งนี้ แต่ที่ยังเป็นแบบนี้เป็นเพราะถูกให้ยาชา” 

 

 

“โอเค” 

 

 

คืนนั้นหลินเช่อนั่งอยู่ข้างเตียงมองดูกู้จิ้งเจ๋อ เธอไม่คิดเลยว่าอยู่ๆ จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น 

 

 

ผู้คนด้านนอกยังคงเดินกันพลุกพล่านโดยไม่หยุดพักตลอดคืน 

 

 

หลินเช่อนั่งเฝ้าดูกู้จิ้งเจ๋ออยู่ตรงนั้น สายตาของเธอไล่มองไปตามโครงหน้าสลักเสลาของเขาโดยไม่คลาดสายตา เธอไม่ได้นอนเลยในคืนนั้น 

 

 

มีคนแวะเวียนเข้ามาตรวจเช็คอาการของชายหนุ่มเป็นระยะ แล้วก็มีคนเดินวนเวียนซักถามถึงสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา แต่หลินเช่อได้ยินไม่ชัดเจนนักจากในห้อง เธอจับมือเขาไว้เนิ่นนานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงครางดังมาจากร่างที่นอนอยู่ 

 

 

“หลิน…หลินเช่อเหรอ” 

 

 

หลินเช่อได้สติในทันที เธอขยับตัวขึ้นนั่งข้างๆ เขาและรีบหันมองคนบนเตียงด้วยความยินดี 

 

 

“คุณฟื้นแล้วหรือคะ” 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้วมองดูหญิงสาว เขาก้มลงและมองเห็นมือเธอที่กำลังกุมมือเขาเอาไว้ 

 

 

เขายังจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอโกรธเขามากขนาดนั้น จนเป็นเหตุให้เขาต้องผลุนผลันออกจากคฤหาสน์ตระกูลกู้ไป 

 

 

เขาถามขึ้นว่า “เธอมาที่นี่ทำไม” 

 

 

หลินเช่อที่กำลังดีใจอยู่ในตอนแรกที่ได้เห็นเขาฟื้นขึ้นมาเสียที แต่บัดนี้เธอกลับได้ยินน้ำเสียงเย็นชาจากเขา 

 

 

หญิงสาวสลัดมือออกด้วยความโกรธ ลุกขึ้นยืนทันที “ในเมื่อคุณไม่ต้องการเห็นหน้าฉัน งั้นฉันก็จะไปค่ะ” 

 

 

“เฮ้…” ชายหนุ่มอยากจะตายให้ได้เพราะความโกรธผู้หญิงตรงหน้า 

 

 

“หลินเช่อ นี่เธอกล้าออกไปงั้นเหรอ” เมื่อกู้จิ้งเจ๋อขยับตัวขึ้นนั่ง อุปกรณ์ต่างๆ ที่พ่วงอยู่กับร่างนั้นก็เริ่มส่งเสียงดังสนั่นทันที 

 

 

หลินเช่อรีบหันกลับมาเมื่อเห็นเขาเริ่มออกแรงดึงทึ้งอุปกรณ์ต่างๆ และผ้าปิดแผลที่อยู่บนตัวออกอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มนิ่วหน้าเมื่อหัวไหล่ที่ได้รับบาดเจ็บรุนแรงไม่อาจขยับได้ 

 

 

ด้วยความตกใจ หลินเช่อรีบวิ่งกลับเข้ามาหาเขาโดยเร็ว 

 

 

“อย่าขยับ คุณขยับตัวทำไมคะ” หลินเช่อรีบกดร่างเขาเอาไว้ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเจ็บมากเสียจนสีหน้ายิ่งซีดเซียวลงไปกว่าเก่า แต่เขาก็ยังกล้ำกลืนความเจ็บลงไปอย่างสุดกำลังและไม่ยอมแม้แต่จะส่งเสียงใดๆ ออกมา 

 

 

เขาเพียงแต่เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้าขณะขบฟันแน่น 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อแน่ใจว่าไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องตายด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนนี้เข้าซักวัน 

 

 

เขาพูดขึ้นว่า “ก็ได้ ไปสิ ถ้าเธอเดินออกประตูนั่นไป งั้นก็ไม่ต้องกลับมาอีกตลอดชีวิต!” 

 

 

“ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะฉันกลัวว่าคุณจะหงุดหงิดที่ต้องเห็นหน้าฉัน” หลินเช่อตะโกน 

 

 

“เธอหมายความว่า เพราะเธอจะหงุดหงิดที่ต้องเห็นหน้าฉันละไม่ว่า” กู้จิ้งเจ๋อย้อน 

 

 

หญิงสาวถามอย่างขมขื่น “ฉัน ฉันต้องหงุดหงิดที่เห็นหน้าคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” 

 

 

เมื่อเขามองหน้าเธอ กู้จิ้งเจ๋อไม่อยากจะเปลืองคำพูดอีกต่อไป เขารั้งร่างเธอเข้ามาหา สวมกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วกดจูบลงบนปากที่พูดจาน่าโมโหนั้น 

 

 

เขาขบกัดและเล็มปากคู่นั้นราวกับจะระบายความไม่พอใจที่มีต่อเธอที่อัดแน่นอยู่ภายใน 

 

 

แต่คราวนี้ หลินเช่อก็เลิกต่อต้านเขาแล้วในที่สุด เธอรับรู้ได้ถึงรสขมปร่าจากยาในปากของเขา แต่ถึงอย่างไรกลิ่นอายและเสน่ห์ของเขาก็ยังคงยอดเยี่ยมเช่นเคย แม้ว่าจะอยู่ในสภาพร่างกายที่ย่ำแย่ขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ยังดูดีมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ แล้วเธอจะห้ามใจจากเขาได้ยังไงกัน 

 

 

เธอหายใจหอบถี่ แขนของหลินเช่อยกขึ้นโอบรอบคอของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว 

 

 

จุมพิตนี้ดำเนินไปเนิ่นนานจนกระทั่งทั้งคู่หยุดลง หลินเช่อหายใจแรง รู้สึกราวกับว่าตัวเองพร่าเบลอไปหมด 

 

 

แต่เมื่อรวบรวมสติได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวถึงได้รู้ตัวว่าร่างของเธอมานั่งกองอยู่บนตักเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

 

 

ตัวเธอกำลังอิงซบไหล่ที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลของเขาจากคืนก่อน 

 

 

หลินเช่อรีบร้องตะโกนออกมาด้วยความตระหนกว่า “แผลของคุณ…”