เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 358 ทำไมจู่ๆ เธอถึงมาที่นี่
หลินเช่อรีบบอกหน่วยรักษาความปลอดภัยให้เธอเข้ามา เธอมองหยางหลิงซิน “เธอมาทำอะไรที่นี่”
หยางหลิงซินกล่าว “พี่เช่อ ฉันรู้สึกแย่มากที่ทำเอกสารของพี่หาย”
“โอ้ เรื่องนั้นเองเหรอ ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันจะไปลองถามดูว่ามีตัวสำเนามั้ย”
“ไม่ค่ะ ฉันรู้สึกผิดมาก ฉันก็เลยลองไปหาดูจนทั่ว ฉันมองหาทั้งคืนและสุดท้ายเจอมันอยู่ในออฟฟิศ”
หลินเช่อตัวแข็งทื่อ
เมื่อเห็นว่าหยางหลิงซินพยายามอย่างหนักเพื่อหาเอกสารนั้นและดูเหงื่อโซมตัว หลินเช่อรีบเชิญเธอเข้ามา
“เข้ามาคุยกันก่อนสิ เธอเหงื่อออกเยอะมาก เข้ามาดื่มอะไรก่อน”
หยางหลิงซินก้าวเข้ามา เธอมองไปรอบๆ และแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ แต่เธอก็อดที่จะรู้สึกตื่นตาตื่นใจไม่ได้
หญิงสาวก้าวไปบนพื้นบ้านราคาแพง มองหลินเช่อและพูดว่า “รองเท้าของฉันสกปรก ฉันถอดออกก่อนดีกว่าค่ะ พรมนี่ดูหรูหรา”
หลินเช่อก้มมอง “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ มันก็แค่พรม มีไว้ให้เราย่ำเดินจริงมั้ย มานั่งลงเถอะ”
เธอเงยหน้าขึ้นและขอให้สาวใช้นำเครื่องดื่มมาให้
หยางหลิงซินมองดูสาวใช้ยกน้ำชามาด้วยท่าทางเคารพหลินเช่อมาก เธอดูคล่องแคล่วเป็นอย่างดี
หยางหลิงซิงว่า “พี่เช่อ พวกเขาดูเคารพพี่มากเลยนะคะ”
หลินเช่อมองพลางพูดวา “พวกเขาทุกคนเป็นมืออาชีพจ้ะ แน่นอนที่เขาจะสุภาพเรียบร้อย”
“พวกเขาเป็นคนรับใช้ตระกูลกู้เหรอคะ”
“ไม่ใช่แน่นอน เดี๋ยวนี้ไม่มีคำว่าเจ้านายกับคนรับใช้แล้วล่ะ พวกเขาถูกจ้างมาในฐานะลูกจ้างเท่านั้นเอง”
“โอ ใช่สินะ ดูสิฉันยังคิดว่าเราอยู่ในยุคโบราณที่มีคนรับใช้อะไรพวกนี้อีก เราควรเรียกพวกเขาว่าพี่เลี้ยงมั้ยคะ”
“อะไรทำนองนั้นล่ะจ้ะ” แต่สาวใช้ของตระกูลกู้ดูจะไม่เหมือนใครอื่นข้างนอก พวกเขาซื่อสัตย์และจริงใจกว่ามาก
ตระกูลกู้คงมีวิธีอะไรเป็นพิเศษที่ทำให้คนเหล่านี้จงรักภักดีเป็นอย่างมาก
การชนะใจคนไม่ใช่สิ่งที่หลินเช่อรู้ว่าต้องทำอย่างไร
ขณะนั้น กู้จิ้งเจ๋อออกมาจากด้านใน
ชายหนุ่มแค่ต้องการจะออกมาดูว่าใครที่เป็นผู้มาทำลายช่วงเวลาดีๆ ของเขาทั้งสองคน
แต่หยางหลิงซินมองเห็นเขาแวบหนึ่งและลุกขึ้นยืนทันที “คุณกู้ ขอโทษที่มารบกวนนะคะ ฉันเอาของมาให้พี่เช่อน่ะค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อกวาดตามองไปที่เธอแล้วทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา
หลินเช่อว่า “โอ ใช่ เอกสารที่เธอจะเอาให้ฉันอยู่ที่ไหนล่ะ”
“อ้า ฉันเกือบจะลืมแล้วเชียว อยู่นี่ค่ะ อยู่ตรงนี้” เธอพูดแล้วส่งกระดาษปึกหนึ่งให้หลินเช่อ
หญิงสาวรับเอาเอกสารมาและพูดว่า “อันที่จริง เธอไม่ต้องพยายามถึงขนาดนี้ก็ได้”
หยางหลิงซิงว่า “ไม่ค่ะ ฉันเชื่อว่าเป็นคนที่ทำมันหายเอง ฉันก็ต้องเป็นคนหาให้เจอ โชคดีที่ฉันเจออยู่ในออฟฟิศ” เธอเงยหน้ามองไปยังกู้จิ้งเจ๋อ “จริงมั้ยคะ คุณกู้”
ครั้งนี้ กู้จิ้งเจ๋อเพียงแค่ทำเสียงฮึและไม่ตอบอะไรอีก
หลินเช่อเหลือบมองกู้จิ้งเจ๋อและรีบบอกกับหยางหลิงซิน “เอาเถอะ ใช่แล้ว โชคดีที่เธอหาเจอ น้องซิน เธอมีความรับผิดชอบดีมากแต่อันที่จริงไม่ต้องก็ได้ มันก็แค่เอกสารที่หายไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะพี่เช่อ
ขณะนั้น สาวใช้ออกมาถามกู้จิ้งเจ๋อ “นายท่านคะ ถ้าท่านต้องการจะเอาแผ่นนี้ใส่กรอบ ไม่ทราบว่าจะให้ใช้วัสดุประเภทไหนดีคะ”
สาวใช้กำลังถือแผ่นลายมืออักษรวิจิตรที่หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อเขียนเมื่อครู่
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “ใช้วัสดุที่ดีที่สุดมาทำกรอบ”
“ค่ะ นายท่าน”
หยางหลิงซินสังเกตเห็นบทกลอนที่งดงามนั้นทันที
‘เพื่อชนะใจสุดที่รักของฉัน จนกว่าความตายแยกสองตายายจากกัน’
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่บทกลอน แต่เพราะกู้จิ้งเจ๋อเป็นคนเขียนจึงทำให้รู้สึกโรแมนติกเป็นพิเศษ
หยางหลิงซินว่า “อา พี่เช่อ พี่ซื้อแผ่นกลอนนั้นมาหรือคะ”
หลินเช่อตอบ “ไม่ใช่หรอกจ้ะ พวกเราเขียนเองเมื่อกี้นี้”
เธอมองไปยังกู้จิ้งเจ๋อพลันนึกไปถึงสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับเธอหลังจากที่เขียนบทกลอนนั่น แล้วหูเธอก็เริ่มร้อนช่าขึ้นมา
หยางหลิงซินได้ฟังแล้วก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ว้าว คุณกู้กับพี่เช่อเขียนด้วยกันเหรอคะ”
คำเหล่านั้นช่างงดงามจนเธอเองอดรู้สึกทึ่งไม่ได้ “พี่เช่อ พี่ลายมือสวยมากเลยนะคะ”
หลินเช่อโบกมือปฏิเสธแล้วบอกว่า “ไม่ใช่หรอก เขาเป็นคนทำเกือบหมดเลยจ้ะ”
หยางหลิงซินว่า “คุณกู้เก่งมากจริงๆ”
แปลกทีเดียว กู้จิ้งเจ๋อไม่รู้สึกอะไรกับคำชมของเธอ เขามองเธออย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร
หลินเช่อมองดูท่าทางของน้องสาวและบอกว่า “ใช่ เขาเก่งมากทีเดียว”
หยางหลิงซินว่า “ไม่น่าเชื่อว่าคุณกู้จะหวานกับพี่หลินเช่อขนาดนี้”
หญิงสาวว่า “ไม่หรอก…”
หยางหลิงซินพูด “คุณกู้ดีต่อพี่เช่อมากเกินไปจริงๆ”
กู้จิ้งเจ๋อคร้านที่จะอยู่ฟังต่อ เขามองหญิงสาวแล้วบอกว่า “หลินเช่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะเข้าไปก่อนเพราะการประชุมทางวิดีโอกำลังจะเริ่ม”
“โอ” หลินเช่อว่า “เชิญค่ะ”
หยางหลิงซินกล่าว “คุณกู้ยังมีประชุมทางวิดีโอด้วยเหรอคะ ประชุมกับคนที่อยู่ในต่างประเทศใช่มั้ยคะ”
“คงอย่างนั้นมั้งจ๊ะ ฉันไม่ค่อยรู้หรอก”
หลินเช่อพูดต่อไปว่า “ฉันจะให้ใครไปส่งเธอที่บ้านนะ”
“อ้า ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะเรียกแท็กซี่เอง”
“ไม่ได้จ้ะ นี่ดึกมากแล้ว มันไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กสาวที่จะนั่งแท็กซี่ตามลำพัง”
“เหรอคะ…แต่จริงๆ นะคะ มันเป็นความผิดของฉันคนเดียวที่ใช้เวลาหาอยู่นาน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามากวนพี่เช่อเวลาดึกดื่นป่านนี้”
“ไม่เป็นไร เธอเองก็กระวนกระวายใจ แต่คราวหน้าอย่าทำอีกก็แล้วกัน” หญิงสาวตอบ “เธอไม่ต้องตกใจจนเกินไป มันไม่เป็นไรที่เธอทำของหายเพียงแต่คราวหน้าก็ระวังนิดนึง”
“โอ แย่แล้ว นี่ดึกขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย” เธอมองไปที่นาฬิกาบนข้อมือแล้วขอโทษขอโพย “แต่ฉันคิดว่าประตูรั้วหน้าบ้านฉันคงจะล๊อคแล้ว
“หา ทำไมพ่อแม่ไม่เปิดให้เธอล่ะ” หลินเช่อถาม
หยางหลิงซินตอบ “พวกเราอยู่ที่บ้านลุงน่ะคะ พวกเราอาศัยอยู่กับเขาและประตูรั้วจะล็อคตอนช่วงเวลานี้ ถ้าเราไปปลุกเขาตื่น เขาจะโมโหแน่นอน…คนอย่างพวกเราที่อาศัยชายคาบ้านคนอื่นซุกหัวก็ต้องทนกับอารมณ์ของเขาด้วย”
เธอดูน่าสงสารมาก
หลินเช่อมองไปรอบตัว เธอคิดว่าจะให้หยางหลิงซินนอนค้างที่นี่ แต่…ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านเธอเองเหมือนกัน
หลินเช่อว่า “ขอฉันถามก่อนนะ”
เธอเปิดประตูและถามกู้จิ้งเจ๋อ เธอบอกกับเขาว่าประตูรั้วของบ้านหยางหลิงซินล็อคและหญิงสาวน่าจะเข้าบ้านไม่ได้
กู้จิ้งเจ๋อมองดูหลินเช่อและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
หลินเช่อไม่แน่ใจว่าเขาคิดอะไรอยู่
แล้วกู้จิ้งเจ๋อก็เงยหน้าและลุกขึ้นยืนทันที เขาออกไปด้านนอกห้องจากนั้นบอกกับสาวใช้ว่า “ช่วยคุณหยางจองห้องพักของโรงแรมในเครือตระกูลกู้และส่งเธอไปที่นั่น”
จริงสิ เธอไปพักที่โรงแรมได้
หลินเช่อลืมตัวเลือกนั้นไปอย่างสิ้นเชิง
หลินเช่อบอกกับหยางหลิงซิน “ถ้าอย่างนั้นเธอไปพักที่โรงแรมก็ได้ กู้จิ้งเจ๋อเตรียมห้องไว้ให้เธอแล้วและจะมีคนพาเธอไปส่งที่นั่น”
สีหน้าของหยางหลิงซินเปลี่ยน แต่เธอยังมองหลินเช่อและพูดว่า “โอ้…โอเคค่ะ เลยวุ่นวายไปหมดเลย อันที่จริงฉันนอนในหอพักเล็กๆ ที่ไหนก็ได้”
“ลืมไปได้เลย หอพักไม่ปลอดภัยหรอก ในเมื่อกู้จิ้งเจ๋อจัดการให้แล้ว เธอก็ไปพักเถอะ มันเป็นตึกของตระกูลกู้และปลอดภัยมาก คงไม่เหมาะที่จะให้เธอพักที่นี่ ไม่อย่างนั้นแล้วเธอคงไม่ต้องไปพักที่โรงแรม”
คอมเม้นต์