หลินเช่อบอกกับหยางหลิงซิน “ถ้าอย่างนั้นเธอไปพักที่โรงแรมก็ได้ กู้จิ้งเจ๋อเตรียมห้องไว้ให้เธอแล้วและจะมีคนพาเธอไปส่งที่นั่น”  

 

 

สีหน้าของหยางหลิงซินเปลี่ยน แต่เธอยังมองหลินเช่อและพูดว่า “โอ้…โอเคค่ะ เลยวุ่นวายไปหมดเลย อันที่จริงฉันนอนในหอพักเล็กๆ ที่ไหนก็ได้”  

 

 

“ลืมไปได้เลย หอพักไม่ปลอดภัยหรอก ในเมื่อกู้จิ้งเจ๋อจัดการให้แล้ว เธอก็ไปพักเถอะ มันเป็นตึกของตระกูลกู้และปลอดภัยมาก คงไม่เหมาะที่จะให้เธอพักที่นี่ ไม่อย่างนั้นแล้วเธอคงไม่ต้องไปพักที่โรงแรม”  

 

 

ความปลอดภัยเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดของที่นี่ เป็นธรรมดาที่เธอจะไม่กล้าอนุญาตให้ใครก็ได้เข้ามาพัก 

 

 

หยางหลิงซินได้ยินอย่างนั้นแล้วก็มองไปที่หลินเช่อและพยักหน้า “ขอบคุณค่ะพี่เช่อ และขอบคุณคุณกู้”  

 

 

“ไม่มีปัญหา ไปเถอะจ้ะ”  

 

 

หลินเช่อมองจนหยางหลิงซินเดินออกไปและขึ้นรถก่อนที่จะหันหลังกลับ 

 

 

หญิงสาวมองกู้จิ้งเจ๋อแล้วพูดขึ้น “ฉันรบกวนคุณมากเลย เธอมาหาดึกดื่นและไม่มีที่ให้พัก คุณส่งเธอไปที่โรงแรมราคาสูงลิ่วของตระกูลกู้หรือเปล่าคะ”  

 

 

กู้จิ้งเจ๋อบอก “โรงแรมไม่ใช่ปัญหาหรอกตราบใดที่เธอนอนที่นั่นได้ ยังไงโรงแรมก็มีห้องว่างตลอดอยู่แล้ว ก็แค่ต้องทำความสะอาดนิดหน่อย”  

 

 

“สำหรับคุณอะไรก็กลายเป็นเรื่องง่ายไปหมด ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับคนอื่น พวกเขาคงไม่รู้แน่นอนว่าจะไปที่ไหนได้ และเธอก็อยู่ที่บ้านเราไม่ได้ มันไม่ปลอดภัยถ้าจะให้คนนอกเขามาพักที่นี่ดังนั้นพวกเขาต้องไปพักข้างนอกเท่านั้น”  

 

 

“เธอพักที่บ้านเราไม่ได้” เขาก้มมองหลินเช่อแล้วบอก “แต่ไม่ใช่เพราะว่าไม่ปลอดภัย”  

 

 

“หา” หลินเช่อถาม “แล้วเพราะอะไรคะ”  

 

 

“เพราะพวกเราไม่ชอบให้มีคนแปลกหน้าในนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาจะรบกวนเรา” เขาบอกพลางก้มหัวลงมาแตะหน้าผากเธอ 

 

 

หลินเช่อหยุดกึก เขาคิดว่ามันอาจจะรบกวนพวกเขา… 

 

 

หญิงสาวคิดถึงเรื่องที่พวกเขาทำค้างไว้ 

 

 

เธอไม่คิดจะทำมันต่อ 

 

 

“คนบ้า ไปประชุมของคุณซะ ฉันจะไปนอน ฮึ่ม คราวหน้าฉันจะไม่เข้าไปอยู่ในนั้นกับคุณอีก”  

 

 

เธอตรงกับไปที่ห้องนอนขณะที่กู้จิ้งเจ๋อมองตามเธอด้วยความผิดหวังแล้วก็ส่ายหน้า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังต้องเข้าร่วมการประชุมนี้ ชายหนุ่มได้แต่เดินกลับเข้าไปในห้องอย่าเดียวดาย และยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ทำกันเมื่อครู่นี้อาจจะดูเหมือนเป็นอีกทางเลือก แต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย แค่นั้นยังไม่พอ 

 

 

หยางหลิงซินได้รับความช่วยเหลือให้ไปพักที่โรงแรมเมื่อคืน วันต่อมาเธอยังรู้สึกประทับใจหลินเช่อและบอกว่าโรงแรมนั้นยอดเยี่ยมมาก 

 

 

อวี๋หมินหมิ่นรู้สึกงงงวยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอต้องไปพักที่โรงแรม 

 

 

หลินเช่อจึงอธิบายให้อวี๋หมินหมิ่นฟัง 

 

 

อวี๋หมินหมิ่นได้ฟังแล้วก็คิดอะไรไว้หลายอย่าง เมื่อหลินเช่อออกไปถ่ายหนัง เธอมองไปยังหยางหลิงซินพร้อมทั้งบอกว่า “ตระกูลกู้ไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา คราวหน้าอย่าไปที่นั่นตามอำเภอใจโดยเฉพาะตอนกลางคืน”  

 

 

หลินเช่อคงจะอายเกินกว่าที่จะพูดเรื่องนี้ แต่อวี๋หมินหมิ่นเป็นผู้ดูแลหยางหลิงซิน ดังนั้นบอกเธอไว้ก่อนน่าจะเป็นการดีกว่า 

 

 

หยางหลิงซินถาม “จริงเหรอ ทำไมล่ะคะ”  

 

 

“ลืมแล้วเหรอว่าตระกูลกู้ไม่ธรรมดา พวกเขามีการ์ดรักษาความปลอดภัยมากมายซึ่งก็หมายความว่าไม่ใช่ใครก็เข้าไปได้ เธอจะทำให้หลินเช่ออยู่ในที่นั่งลำบากถ้าเข้าไปแบบนั้น ต่อให้เป็นครอบครัวทั่วไป สามีภรรยาก็ต้องมีเวลาส่วนตัวของพวกเขา มันไม่ดีที่จะไปรบกวนอย่างนั้น”  

 

 

หยางหลิงซินหน้าแดง “เวลาส่วนตัวงั้นเหรอ พี่หมายถึง…”  

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ กู้จิ้งเจอกับหลินเช่อเขาเป็นสามีภรรยากันนะ!”  

 

 

ใช่สิ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน… 

 

 

สีหน้าของหยางหลิงซินเปลี่ยนไป เธอบอกกับอวี๋หมินหมิ่น “พี่อวี๋ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ไปอีกค่ะ”  

 

 

“ดี เธอยังเด็กเพราะฉะนั้นอาจจะยังไม่รู้”  

 

 

หยางหลิงซินมองดูอวี๋หมินหมิ่นลุกขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยิ่งลึกลงไปอีก 

 

 

ใช่สิ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน สองคนนั้นคงทำอะไรหลายอย่างตอนกลางคืน…หลินเช่อช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้หลับอยู่ในอ้อมแขนของกู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

วันนี้อากาศดีขึ้นเรื่อยๆ กู้จิ้งเจ๋อบอกหลินเช่อว่าตระกูลกู้จะไปร่วมงานเลี้ยงบนเรือยอร์ช 

 

 

หลินเช่อมองกู้จิ้งเจ๋อแปลกๆ “คุณหมายถึงเรือยอร์ชในทะเลน่ะเหรอ”  

 

 

ชายหนุ่มพยักหน้า “ถูกต้อง ถ้าเธอไม่อยากก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ ฉันรู้ว่างานเลี้ยงมักจะยุ่งยากวุ่นวาย”  

 

 

“งานเลี้ยงมักจะวุ่นวายจริงๆ ค่ะ แต่พวกคุณจะไปขึ้นเรือยอร์ชจริงเหรอ”  

 

 

“ใช่ พวกเราจะไปในทะเล”  

 

 

หลินเช่อรู้สึกสองจิตสองใจ “ฉันคิดว่ามันออกจะน่าเบื่อ แต่ฉันเองก็ยังไม่เคยได้ขึ้นเรือยอร์ชเลยซักครั้ง”  

 

 

เมื่อกู้จิ้งเจ๋อได้ยินอย่างนั้น เขาก็เดินเข้ามาหาเธอและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเราไปด้วยกันเถอะ”  

 

 

หลินเช่อว่า “ลู่ชูเซี่ยไปด้วยมั้ยคะ”  

 

 

เธอเพียงแต่กลัวว่าจะไปเจอลู่ชูเซี่ยเข้าระหว่างงานเลี้ยง คงจะทำให้งานกร่อย 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อถาม “ทำไมต้องไปสนใจเรื่องเธอด้วยล่ะ”  

 

 

“ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบหน้าฉัน ถ้าไป ฉันกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้น่ะสิคะ”  

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเคาะหัวของหลินเช่อ “ยัยโง่ เธอมากับฉันนะ ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น”  

 

 

“จะทำอย่างนั้นได้ยังไงคะ” หลินเช่อพูด “ฉันคิดว่าปัญหาน่าจะน้อยกว่าถ้าฉันอยู่บ้าน ฉันไม่ไปดีกว่าค่ะ”  

 

 

กู้จิ้งเจ๋อไม่ต้องการให้หญิงสาวโยนทิ้งประสบการณ์ดีๆ แค่เพียงเพราะเธอกลัวปัญหา 

 

 

“หลินเช่อ ฉันจะปกป้องเธอจากเรื่องวุ่นวายทั้งหมด ตราบใดที่ฉันยังอยู่ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องใครทั้งนั้น มาเถอะ เธอยังไม่เคยขึ้นเรือยอร์ชเลยนี่ ฉันจะพาเธอไปดู พวกเราอาจจะอยู่ซักวันสองวันบนเรือ เธอแน่ใจเหรอว่าไม่อยากไป”  

 

 

อยู่วันหรือสองวันงั้นรึ 

 

 

ทันใดนั้นหลินเช่อคิดว่าถ้าลู่ชูเซี่ยไปเช่นกัน แสดงว่าเธอก็ต้องอยู่บนเรือกับกู้จิ้งเจ๋อด้วยไม่ใช่รึ 

 

 

ถึงเรือยอร์ชจะมีขนาดใหญ่ แต่มันก็ยังมีพื้นที่จำกัด ถ้าเธอไม่ไปก็จะกลายเป็นว่าเธอหยิบยื่นโอกาสทองให้ลู่ชูเซี่ยมิใช่หรือ 

 

 

เมื่อหญิงสาวได้ข้อสรุปดังนั้นแล้ว เธอกระโดดโหยงขึ้นมาทันทีแล้วว่า “โอเค ฉันไป ฉันไป”  

 

 

กู้จิ้งเจ๋อได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะ เขาบอกเธอ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปจัดของที่เราต้องเอาไปด้วย พวกเราจะออกเดินทางตอนบ่าย”  

 

 

หลินเช่อเลือกเสื้อผ้าไม่กี่ชุดและไม่ได้นำอะไรไปเยอะ เธอขึ้นเฮลิคอปเตอร์กับกู้จิ้งเจ๋อและพวกเขาก็บินออกไปที่ทะเล 

 

 

เรือยอร์ชลำนี้มีขนาดใหญ่มาก เธอมองเห็นมาแต่ไกล มันไม่ใช่เรือขนาดเล็กเหมือนพวกเรือยอร์ชส่วนตัวทั่วไป มันใหญ่มากราวกับพวกเรือสำราญที่เปิดให้คนทั่วไปขึ้น 

 

 

หลินเช่อถาม “ว้าว นี่เป็นเรือยอร์ชส่วนตัวจริงๆ เหรอคะ”  

 

 

“ใช่” ชายหนุ่มตอบ “เจ้าของเป็นคนรัสเซีย เขาสร้างขึ้นเพื่อให้เป็นเรือยอร์ชที่ใหญ่ที่สุดในโลกเพื่อการนันทนาการของเขาเอง ครั้งนี้ลูกเรือของเขาเชิญนักธุรกิจจากหลายๆ ประเทศมา ประเทศซีถือเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งคนหนึ่งในโลกตอนนี้และมีคนมากมายที่พร้อมจะร่วมมือกับประเทศซี ดังนั้นจึงมีนักธุรกิจมากมายที่นี่”  

 

 

“มันดูยิ่งใหญ่มากค่ะ”  

 

 

หลินเช่ออ้าปากค้างขณะที่เฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่ลานจอดของเรือ 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อจับหลินเช่อขณะที่พวกเขาก้าวลงมาด้วยกัน 

 

 

ที่ด้านนอก มีกลุ่มชาวต่างชาติผมน้ำตาลตาสีเทามาคอยต้อนรับกู้จิ้งเจ๋ออย่างอบอุ่น 

 

 

เมื่อพวกเขาเห็นหลินเช่ออยู่กับกู้จิ้งเจ๋อ พวกเขาตั้งใจถามเป็นพิเศษ “นี่คือ…”  

 

 

กู้จิ้งเจ๋อตอบ “เธอคือภรรยาผมเอง”  

 

 

“ว้าว คุณกู้มีภรรยาแล้ว พวกเราเข้าใจว่าคุณกับคุณลู่…”  

 

 

ถึงหลินเช่อจะไม่เข้าใจว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน แต่เธอก็พอจะเข้าใจได้เมื่อได้ยินชื่อของลู่ชูเซี่ย 

 

 

เธอมองไปยังคนพวกนั้นและมองที่กู้จิ้งเจ๋อ 

 

 

พวกเขาหมายความว่ายังไง ทำไมต้องพูดถึงลู่ชูเซี่ยโดยไม่มีเหตุผล หรือทุกคนคิดว่ากู้จิ้งเจ๋อและลู่ชูเซี่ยมีความสัมพันธ์กันจริง 

 

 

กู้จิ้งเจ๋อแค่พูดเรียบๆ ว่า “นั่นเป็นแค่ข่าวลือ อันที่จริงผมแต่งงานมานานแล้ว” ขณะที่พูด ชายหนุ่มจับมือหลินเช่อมาเกาะไว้ที่แขนของเขา