หลินเช่อยังคงรู้สึกขี้เกียจ เธอยังอยู่ในห้องของเฉินโยวหราน

 

 

เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นกู้จิ้งเจ๋อนั่นเอง

 

 

เธอเกือบจะกดรับสายไปแล้ว พึ่งนึกขึ้นได้ว่าพวกเธอกำลังทะเลาะกันอยู่

 

 

ทะเลาะจนวันนี้ขี้เกียจจะเข้าบริษัท ขี้เกียจจะไปกองถ่าย เธอแค่อยากจะนอนอยู่ในห้อง นอนเฉยๆ ไม่ต้องทำอะไรเลย

 

 

ดังนั้น เธอจึงกดตัดสายไป

 

 

ส่งเสียงหึเบาๆ ย่นจมูกใส่โทรศัพท์ ไม่สนใจคุณหรอก

 

 

ผู้ชายขี้โกหกล้วนเป็นผู้ชายที่ไม่ดี

 

 

ขณะนั้นเอง ประตูห้องพลันมีเสียงเคาะดังขึ้น

 

 

หลินเช่อชะงัก

 

 

เธอลุกขึ้น หรือว่าเป็นเฉินโยวหรานกลับมากันนะ แต่เธอต้องมีกุญแจสิ

 

 

เธอเดินไปเปิดประตู ในตอนที่ประตูเปิดออกก็มองเห็นชายชุดดำอยู่ด้านนอก

 

 

คนหน้าสุดคือกู้จิ้งเจ๋อ

 

 

เขายืนอยู่ตรงประตู เทียบกับห้องแล้วถือว่าสูงมาก ตึกนี้ดูเตี้ยขึ้นมาทันที ยิ่งทำให้รู้สึกว่าร่างกายของเขาสูงจนน่าตกใจ

 

 

เป็นความรู้สึกที่เมื่อเข้ามาแล้วหัวแทบชน

 

 

หลินเช่อตกใจ มองกู้จิ้งเจ๋อแล้วกำลังจะปิดประตูใส่

 

 

แต่กลับถูกกู้จิ้งเจ๋อคว้าประตูเอาไว้ได้

 

 

เขาวางมือพาดบนประตู ประตูปิดดังปัง กระแทกมือเขาเต็มๆ ทว่าเขากลับยังนิ่งเฉย

 

 

หลินเช่อเป็นห่วงอยู่ในใจ รีบปล่อยมือจากประตู

 

 

แต่ยังคงจ้องมองกู้จิ้งเจ๋ออยู่แบบนั้น ถามด้วยความโกรธ “คุณทำอะไร”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อใบหน้านิ่งขรึม มองไปยังเธอ ขยับริมฝีปาก “หลินเช่อ”

 

 

หลินเช่อหันหน้าหนี ไม่มองเขา “คุณปล่อยมือนะ ฉันจะปิดประตู”

 

 

“เอาล่ะหลินเช่อ กลับไปกับฉัน” เขาบอก

 

 

หลินเช่อบอก “ไม่อยากกลับไป”

 

 

ใบหน้ากู้จิ้งเจ๋อเข้มขึ้น “ที่นี่ไม่ปลอดภัย เธอกลับไปกับฉัน”

 

 

“ทำไมจะไม่ปลอดภัย กับคุณที่นั่นสิเรียกว่าไม่ปลอดภัย”

 

 

“…” กู้จิ้งเจ๋อบอก “อย่าดื้อ กลับไปกลับฉัน”

 

 

“ที่นั่นมีไอ้บ้ากามและผู้หญิงแย่ๆ ฉันไม่กลับไปหรอก เหอะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อบอก “ประตูที่นี่ป้องกันอะไรไม่ได้ เธออยู่ที่นี่อันตรายเกินไป กลับไปกับฉันเถอะ”

 

 

“ที่นี่ไม่จำเป็นต้องป้องกัน ไม่ได้มีคนร้ายมากมายที่จะมารังแกคนธรรมดาอย่างพวกเรา” หลินเช่อบอก

 

 

“หลินเช่อ เธอไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้” กู้จิ้งเจ๋อได้ยินเธอพูดว่า คนธรรมดาอย่างพวกเรา ดวงตาก็ทะมึน

 

 

หลินเช่อบอก “เอาล่ะ ฉันไม่รู้ความ คุณเป็นคนรู้ความก็จริง แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้โกหก เหอะ”

 

 

“เธอ…” กู้จิ้งเจ๋อเอ่ย

 

 

“หลบไปได้แล้ว ฉันจะปิดประตู คุณอย่ามาขวางได้ไหม”

 

 

หลินเช่อยังคิดจะปิดประตูอีกครั้ง แต่มือของเขายังคงยึดอยู่ตรงนั้น ไม่ให้เธอปิด

 

 

และเธอก็ไม่อยากปิดประตูแรงมาก กลัวหนีบมือเขา

 

 

“เธอรีบออกมา ตอนนี้เธอมีสองทางให้เลือก ทางที่หนึ่งคือเธอออกมา อีกทางคือฉันเข้าไปจับเธอ” กู้จิ้งเจ๋อบอกอย่างใช้อำนาจ

 

 

หลินเช่อตะลึง ไม่ต้องพูดถึงว่าด้านหลังเขานั้นมากันกี่คน แค่กู้จิ้งเจ๋อคนเดียว หลินเช่อก็สู้เขาไม่ได้แล้ว แรงเยอะขนาดนั้น ประตูเล็กแค่นี้ไม่ลำบากเขาหรอก

 

 

“ไม่ออกไปหรอก คุณ…คุณก็อย่าคิดที่จะเข้ามา ถ้าคุณเข้ามา ฉันจะร้องนะ”

 

 

“เธอจะร้องอะไร”

 

 

“ฉันจะเรียกทุกคนให้มาดู มีคนคิดล่วงเกินฉัน”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อเย้ยหยัน “ผมก็อยากรู้ว่าใครจะห้ามผมได้”

 

 

บอกแล้ว กู้จิ้งเจ๋อก็จับประตูเอาไว้ เมื่อเขาออกแรง หลินเช่อก็เอาไม่อยู่ มองเห็นว่าเขาจะพุ่งเข้ามา หลินเช่อก็ตะโกน “อ๊ายยย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีคนบุกเข้ามาปล้น”

 

 

ด้านข้าง มีป้าแก่ๆ คนหนึ่งเปิดประตูออกมา

 

 

“ร้องทำไม ร้องทำไม” เธอเรียก เปิดประตูออกมามองเห็นคนมากมายด้านนอก ชะงักไปชั่วครู่ มองด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้น

 

 

“อ๊ายยย…เจ้าหนี้เงินกู้มาทวงเงินเหรอ” คุณป้านึกได้เพียงเท่านี้ ไม่งั้นจะมีคนมากมายมาเพื่ออะไร แต่ละคนดูแข็งแรงและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

 

 

กู้จิ้งเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก มองป้าคนนั้น “คุณป้าครับ ผมมาหาคน ไม่ใช่เจ้าหนี้เงินกู้”

 

 

หลินเช่อได้ยินก็รีบตะโกน “คุณป้าคะ คุณป้า เขาเป็นเจ้าหนี้เงินกู้ค่ะ รีบช่วยหนูแจ้งตำรวจทีค่ะ สามีเลวของหนูไปติดเงินเขามา แล้วไอ้สามีหน้าด้านนั่นก็หนีไปแล้ว ตอนนี้พวกเขาตามมาถึงที่บ้านแล้ว บ้านหนูมีคนแก่และเด็ก พวกเขามีแค่หนู หนูจะตายไม่ได้นะคะ”

 

 

“…” กู้จิ้งเจ๋อยืนมองผู้หญิงคนนี้ ให้ตายสิ

 

 

กล้าว่าเขาเป็นสามีหน้าด้านเหรอ

 

 

คุณป้าตกใจดวงตาเบิกกว้างมองคนตรงหน้า “พวกคุณ…พวกคุณ เจ้าหนี้นอกระบบผิดกฎหมาย พวกคุณรังแกผู้หญิงคนเดียวทำไม”

 

 

หลินเช่อรีบพยักหน้า “ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ แถมยังไม่ให้ฉันปิดประตูด้วย คุณป้ารีบช่วยหนูแจ้งความทีค่ะ”

 

 

คุณป้าเองก็ไม่กล้ายุ่งเรื่องนี้ จึงได้เพียงแต่บอก “พวกคุณ…พวกคุณทำแบบนี้ฉันจะแจ้งความนะ”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อถอนหายใจ ทำได้เพียงจ้องเขม็งไปยังหลินเช่อ บอกกับคุณป้า “คุณป้าครับ ป้าเข้าใจผิดแล้ว เธอเป็นภรรยาของผม แต่เราทะเลาะกันนิดหน่อย เธอจึงหนีมาที่นี่ ไม่อยากเจอผม ผมมารับเธอกลับไป”

 

 

“…” คุณป้ามึนงงชั่วขณะ

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองคุณป้า “คุณป้าครับ พวกเราเป็นคนดี คุณดูสิว่าเราเหมือนพวกปล่อยเงินกู้เหรอครับ”

 

 

คุณป้ามองรูปร่างของสูงเรียวของกู้จิ้งเจ๋อ ใบหน้าหล่อเหลา คนด้านหลังแม้จะดูนิ่ง แต่ก็ไม่เหมือนพวกอันธพาล กู้จิ้งเจ๋อคนนี้หน้าตาน่าหลงใหล เธอหัวเราะ หันไปมองหลินเช่อที่รูปร่างสะสวยเหมือนกัน “โอ้ จริงด้วย ป้ามองแล้วคุณก็ไม่เหมือนพวกปล่อยเงินกู้ หล่อขนาดนี้ จะปล่อยเงินกู้ได้ยังไง รูปหล่อแบบนี้เดินแต่ทางที่ถูกต้องอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปทำเรื่องเลวร้ายเลยเนอะ”

 

 

“…” หลินเช่อคิด ไม่คิดว่าคุณป้าเองก็หลงใหลในหน้าตาเหมือนกัน

 

 

หน้าตาดีแล้วทำเรื่องเลวๆ ไม่ได้หรือยังไง

 

 

“คุณป้าคะ คุณป้าคิดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ” หลินเช่อร้องบอก

 

 

คุณป้าบอก “นี่ นังหนู สามีภรรยา หัวเตียงทะเลาะปลายเตียงดีกัน เห็นแก่ความหล่อของเขา หนูก็อย่าโกรธเขาไปเลย”

 

 

หลินเช่อเบะปาก มองกู้จิ้งเจ๋อที่ได้ยินคุณป้าพูดแบบนั้น เขาอารมณ์ดีขึ้นมา มองไปยังหลินเช่อด้วยสายตาเรียบนิ่ง

 

 

หลินเช่อเบะปาก “หนูไม่กลับไปกับเขาหรอกค่ะ กลับไปเขาก็ต้องรังแกหนู”

 

 

กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ “เอาล่ะ กลับกับฉัน เร็ว”

 

 

“ไม่ ถ้าคุณยังไม่ปล่อย ฉันจะออกแรงปิดประตูแล้วนะ”

 

 

“ไม่หลบ” กู้จิ้งเจ๋อผลักประตูจะเข้าไปข้างใน

 

 

หลินเช่อถูกบีบบังคับ

 

 

“กู้จิ้งเจ๋อ คุณ…” พูดพร้อมกับเท้าที่แทรกออกมาตรงช่องประตู เตะเข้าไปที่ขาของเขา

 

 

กู้จิ้งเจ๋อชะงัก รับรู้ถึงขาที่ถูกเธอออกแรงเตะ ถอยหลังด้วยความเจ็บปวด

 

 

ผู้หญิงคนนี้กล้าเตะเขาเหรอ

 

 

เมื่อกู้จิ้งเจ๋อก้าวถอยหลัง มือก็ปล่อยตาม

 

 

ประตูกระแทกปิดไปต่อหน้าต่อตา

 

 

ร่างของกู้จิ้งเจ๋อยืนนิ่ง